พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 239

มองสภาพวารุณีที่ดูครุ่นคิด นัทธีก็พอจะเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ สายตาเป็นประกาย และแนะนำตัวให้ Mr.Dylanว่า：“เธอชื่อวารุณี เป็นดีไซเนอร์คนหนึ่งที่มีศักยภาพสูงมากครับ”

“วารุณี......”Mr.Dylanท่องชื่อนี้ออกมาเบาๆ ทันใดนั้นก็คิดอะไรได้ แล้วลูบเคราสีเทานั่นทันที“ที่แท้คุณก็คือดีไซเนอร์ยังสาวคนนั้นที่ประธานนัทธีแนะนำกับผม”

“แนะนำ？”วารุณีเงยหน้ามองไปที่นัทธี ถามไปอย่างงงงวย：“Mr.Dylan ขอโทษนะคะ นี่มันอะไรกันเหรอคะ？”

Mr.Dylanหัวเราะ“ก่อนหน้านี้ ประธานนัทธีติดต่อผม หวังว่าผมจะเอาการ์ดเชิญอีกใบให้เขา บอกว่าจะเอาไปให้คนหนึ่ง ซึ่งคนนั้นเป็นคุณวารุณีครับ”

ได้ยินคำนี้ วารุณีจึงอ้าปากอย่างตกใจ

ที่แท้การ์ดเชิญไม่ใช่Mr.Dylanที่ให้เขา แต่เป็นนัทธีให้มา เธอยังคิดว่าไม่กี่เดือนมานี้เธอมีชื่อเสียงได้แล้วในจังหวัดจันทร์ ดึงดูดความสนใจของMr.Dylanได้ คิดไม่ถึงว่าสาเหตุที่แท้จริงจะเป็นแบบนี้นี่เอง

เวลานั้น ในใจวารุณีจึงผิดหวังเล็กน้อย

นัทธีดูออก จึงบีบมือของเธอที่ยังอยู่บนแขนเขา“คุณอย่าดูถูกตัวเองเลย Mr.Dylanให้การ์ดเชิญ ก็เพราะว่าผลงานของคุณสะดุดตาเขา ไม่อย่างนั้นถึงผมขอให้เขาเอามาให้ เขาก็ไม่ให้หรอก”

“ถูกครับ ตอนแรกผมไม่รับปากประธานนัทธีว่าจะให้การ์ดเชิญ จนกระทั่งเขาส่งภาพออกแบบสองสามใบของคุณมาให้ผม”

Mr.Dylanมองวารุณี ในรูม่านตาสีน้ำเงินเข้มนั้น ปรากฏความชื่นชมเล็กน้อย“คุณวารุณี สไตล์การออกแบบของคุณเหมือนกับสไตล์ที่ผมออกแบบอย่างมาก และการออกแบบก็มีจิตวิญญาณมาก ถึงแม้จะอ่อนหัดไปเล็กน้อย แต่ผมเชื่อว่าวันข้างหน้า คุณจะต้องไปถึงระดับสูงของผมแน่ เพราะว่าคุณมีพรสวรรค์ที่จะไม่แพ้ผมเลย！”

ได้ยินการยอมรับและคำชมที่มาจากไอดอล วารุณีที่ดูผิดหวังเมื่อกี๊หายไป ความรู้สึกมีความสุขที่อยู่ในใจก็แทบจะพรั่งพรูออกมา

เธอส่ายมืออย่างหน้าแดงก่ำ ตอบกลับอย่างซ่อนแฝงไปว่า：“ไม่กล้าหรอกค่ะ อาจารย์ชมเกินไปแล้วค่ะ ตอนนี้ฉันเพิ่งไปถึงไหนเอง จะเทียบกับท่านอาจารย์ได้อย่างไรคะ ฉันยังต้องเรียนรู้อยู่อีก”

นัทธีมองสภาพเขินอายของวารุณี คิ้วที่สวยงามก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นฉากที่คนอื่นชมเธอ แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ยอมรับอย่างใจกว้างมาเสมอ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เผชิญหน้ากับ Mr.Dylan จะแสดงความกระตุ้งกระติ้งออกมา น่ารักมาก

“คุณยังต้องเรียนรู้อีกเยอะจริงๆ สไตล์ของคุณยังไม่คงที่โดยสมบูรณ์ จากภาพออกแบบแล้วมองเห็นความยุ่งเหยิงได้ แต่ว่าเมื่อเปรียบเทียบกับดีไซเนอร์คนอื่นๆในวัยเดียวกันแล้ว ความยุ่งเหยิงของคุณไม่หนักเท่าพวกเขา เคยมีอาจารย์สอนไหม ถ้าไม่มีคุณจะนับถือผมเป็นอาจารย์ไหม？”Mr.Dylanถามด้วยรอยยิ้ม

คำนี้พูดออกมา ดีไซเนอร์กับเหล่าผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะที่อยู่รอบๆก็ตะลึงงัน

ใครไม่รู้บ้างว่าMr.Dylanไม่รับลูกศิษย์มาสิบกว่าปีแล้ว และยังว่ากันว่าMr.Dylanไม่คิดจะรับลูกศิษย์อีกแล้วด้วย

อย่างไรก็ตามคิดไม่ถึงว่า นิทรรศการในคืนนี้ Mr.Dylanจะมีความคิดที่จะรับลูกศิษย์อีกครั้ง！

วารุณีก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆMr.Dylanจะตั้งใจรับเธอเป็นศิษย์ ในใจก็หวั่นไหวเล็กน้อย แต่โค้งคำนับให้แล้วปฏิเสธไปว่า“ขอโทษนะคะMr.Dylan ฉันมีอาจารย์แล้วค่ะ”

นอกจากนัทธีแล้ว คนที่อยู่รอบๆก็ตกใจอีกครั้ง

พวกเขาฟังไม่ผิดใช่ไหม จู่ๆดีไซเนอร์คนนี้ถึงได้ปฏิเสธ？

ปฏิเสธ！

“อ้อ？ใครเหรอ？”ถึงแม้Mr.Dylanจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ใบหน้ายังคงยิ้มให้

ยังไม่รอให้วารุณีตอบ นัทธีก็พูดไปก่อนว่า“คนนี้ท่านก็รู้จัก อาจารย์เมอร์เซเดอ”

“เฮ้อ......”ผู้คนที่อยู่รอบๆกลับถอนหายใจอันเยือกเย็นออกมาทันที

พวกเขายอมเลยจริงๆ ไม่น่าล่ะดีไซเนอร์คนนี้ถึงได้ปฏิเสธMr.Dylanไปตรงๆแบบนี้ ที่แท้อาจารย์ของเธอก็เป็นอาจารย์เมอร์เซเดอที่อยู่สถานะเดียวกับMr.Dylan

ที่แท้นี่ก็เป็นโลกของคนมีพรสวรรค์ ที่เคยรอดพ้นสายตาของเหล่าอาจารย์ระดับต้นๆ！

“ที่แท้ก็ไอ้แก่นั่น！”Mr.Dylanได้ยินว่าอาจารย์ของวารุณีเป็นเมอร์เซเดอ ใบหน้าที่ยิ้มอยู่นั้น ก็กลายเป็นไม่ชอบใจอย่างแรงทันที จากนั้นทำเสียงฮึดฮัด แล้วหันกลับออกไป

การเปลี่ยนแปลงกะทันหันแบบนี้ ทำให้วารุณีงง“เกิดอะไรขึ้น ทำไมMr.Dylanออกไปด้วยความโกรธอย่างนั้น？”

นัทธีได้ยินเธอพึมพำ ก็ก้มตัวลงเล็กน้อย เข้าไปอธิบายข้างหูเธอ“ตอนวัยรุ่นMr.Dylanกับอาจารย์ของคุณเป็นศัตรูหัวใจ มองทีไรก็ไม่ถูกชะตากันและกัน”

“เป็นแบบนี้เหรอคะ？”ดวงตาวารุณีเบิกโตขึ้นมาดูไม่ค่อยเชื่อ

นัทธีพยักหน้า“จริงๆ”

“สุดา เมื่อกี๊เธอที่มาใหม่ เข้าไปห้องรับรองของประธานนัทธีจริงๆเหรอ？”

“ใช่ ฉันเห็นชัดเจนเลย พูดถึงแล้ว คนที่มาใหม่นั้นหน้าตาคุ้นมาก เหมือนจะเคยเจอที่ไหน......อ๋า ฉันคิดออกแล้ว พิชญาที่ก่อนหน้านี้คัดลอกผลงานไง！”

ได้ยินชื่อนี้ มือวารุณีก็สั่น ลิปสติกที่เธอถูก็หัก

แต่เธอไม่สนใจ เอาลิปสติกที่หักเก็บขึ้นมาแล้วใช้ทิชชูห่อไว้ ทิ้งไว้ลงถังขยะข้างๆ จากนั้นหยิบทิชชูเปียกแผ่นหนึ่งมาเช็ดลิปสติกที่หน้า แล้วจึงหยุดพนักงานบริการสองคนที่เขามาไว้“พวกคุณจะบอกว่า พิชญาอยู่ที่เหรอคะ？”

พนักงานบริการสองคนตะลึงเล็กน้อย และจำวารุณีได้ รู้ความบาดหมางระหว่างวารุณีกับพิชญา ก็ไม่ลังเล พยักหน้าทันที

“ค่ะ ตอนหัวค่ำเธอมาสมัครงานเป็นพนักงานบริการ จากนั้นเมื่อกี๊ก็เข้าไปในห้องรับรองของประธานนัทธี แล้วยังให้ประภาไปบอกประธานนัทธีว่า ให้ประธานนัทธีกลับไปที่ห้องรับรอง”

“ประภาที่คุณพูด มีไฝตรงนี้หรือเปล่า？”วารุณีชี้ไปที่มุมปาก

พนักงานบริการสองคนพยักหน้า“ใช่ค่ะ！”

ใบหน้าเล็กๆของวารุณีหม่นลง“ที่แท้ที่มาหาประธานนัทธีก็ไม่ใช่คุณนวิยา แต่เป็นพิชญา！”

ก็ใช่ ถ้านัทธีได้ยินว่าพิชญาหาเขา จะต้องไม่ไปแน่

แต่นวิยาไม่เหมือนกัน

“พวกคุณรู้ไหมว่า เธอเข้าไปในห้องรับรองของประธานนัทธี เพื่อทำอะไร？”วารุณีหรี่ตาลงถาม

พนักงานบริการสองคนสบตากัน ส่ายหน้า สื่อออกมาว่าไม่รู้

แต่แป๊บเดียว หนึ่งในนั้นก็เสริมไปว่า“แต่ว่าฉันเห็นตอนที่เธอเข้าไป ในมือถือของอะไรไว้ และที่ใบหน้าก็ยังดูบ้าคลั่งเล็กน้อยด้วย”

ได้ยินคำนี้ ในใจวารุณีก็เต้นตึกตัก อดไม่ได้ที่จะนึกถึงพงศกร