พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 240

สองวันก่อน พงศกรก็ถือมีดผ่าตัดด้วยใบหน้าที่ดูบ้าคลั่ง จะไปแทงนัทธี พิชญาคงไม่คิดแบบนี้เหมือนกันหรอกนะ？

พอคิดดูแล้วก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ ถ้าพิชญารักมากแค้นมากเพราะเรื่องถอนหมั้นของประธานนัทธี อยากลงมือกับประธานนัทธีล่ะ

คิดแบบนี้ สีหน้าวารุณีก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ไม่กล้าคิดต่อไป มองไปที่พนักงานบริการสองคนแล้วถามที่อยู่ห้องรับรองของนัทธีอย่างชัดเจน แล้วจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาออกไปจากห้องน้ำ

สองสามนาทีถัดมา วารุณีมาถึงด้านนอกประตูห้องรับรองอย่างเหนื่อยหอบ ยกมือขึ้นมาจะเคาะประตู ก็ได้ยินเสียงแตกหักของสิ่งของบางอย่างจากด้านใน

จากนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมา

วารุณีได้ยินชัดเจน นั่นเป็นเสียงของพิชญา

ด้านในเกิดอะไรขึ้นกันแน่？

ทำไมพิชญาถึงกรีดร้องได้？

วารุณีรอไม่ไหว เอามือวางไว้ที่ลูกบิดประตู แล้วเข้าไปโดยตรง

จากนั้นตอนที่เธอหมุนลูกบิด กลับพบว่าลูกบิดลูกล็อกไว้ บิดไม่ได้เลย

หมายความว่า ล็อกจากประตูด้านใน

วารุณีหมดหนทาง ได้แต่ยกมือขึ้นมาเคาะประตู เคาะไป ถามไปอย่างร้อนรนด้วยว่า：“ประธานนัทธี คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？”

ในประตูไม่มีการตอบรับใดๆ ที่มีก็มีแค่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของพิชญา

วารุณีก็ร้อนรน อยากรู้สถานการณ์ข้างในมาก

เธอกระทืบเท้าอย่างร้อนรน หยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมเรียกคนของโรงแรมมาเปิดประตู

เธอเพิ่งโทรออกไป ก็มีเสียงฝีเท้าหลายเสียงที่วิ่งเข้ามา

วารุณีเงยหน้ามองไป เห็นมารุตนำหน้ามา ดวงตาเป็นประกายทันที“ผู้ช่วยมารุต ทางนี้！”

มารุตก็มองเห็นเขา รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยามสองสามคนด้านหลังเขาก็เช่นกัน

“คุณวารุณี ประธานอยู่ข้างในหรือเปล่า？”มารุตหยุดลง ถามอย่างเหนื่อยหอบ

วารุณีตอบอือ มองดูประตูที่ปิดอยู่ตรงหน้า“อยู่ข้างในค่ะ แต่ประตูล็อก ฉันเข้าไปไม่ได้ และก็ไม่รู้สถานการณ์ข้างใน”

“จัดการเลย！”มารุตพูดไป ก็โบกมือให้ยามสองสามคนด้านหลัง

ยามสองสามคนพยักหน้าเดินเข้าไป จากนั้นใช้ตัวกระแทกประตู

หลังจากทำไปสองสามที ประตูก็ถูกชนจนเปิดออก

วารุณีเดินเข้าไปก่อน เข้าไปก็เห็นพิชญาที่นอนอยู่ที่พื้นมีเลือดไหลที่หัว เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย และนัทธีที่นั่งอยู่บนโซฟา เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยเช่นกัน

มองเห็นฉากนี้ คนที่อยู่ในนั้นจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น

เห็นได้ชัดว่าพิชญาจงใจสวมแบบนี้ เพื่อมายั่วยวนนัทธี แต่ทำไม่สำเร็จ ถูกนัทธีผลักล้มลงพื้น

วารุณีคิดไม่ถึงว่าพิชญาจะกล้าขนาดนี้ หนีออกมาจากโรงพยาบาลประสาท เพื่อทำเรื่องแบบนี้ ทำให้มุมมองทั้งสามนั้นถูกทำลายโดยสิ้นเชิง

คิดไป หลังจากวารุณีมองพิชญาที่นอนกุมหัวอยู่ที่พื้น เจ็บไปทั้งตัวจนตัวสั่นอย่างรังเกียจแล้ว ก็ก้มหน้าลงเอาสายตามองไปที่นัทธีที่ดูอารมณ์ไม่ออก“ประธานนัทธี คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”

เธอถามไปอีกครั้ง

มารุตก็มองนัทธี“ใช่ประธาน คุณเป็นไงบ้าง？”

ตอนที่เขาได้รับสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินเสียงของประธานที่ผิดปกติอย่างมาก เหมือนกำลังระงับอะไรบางอย่างไว้

นัทธีค่อยๆเงยหน้าขึ้น ลืมตาขึ้นมา ปรากฏสายตาอันแดงก่ำ ทำเอาคนตรงนั้นต่างตกใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งวารุณี นอกจากเธอจะตกใจแล้ว ในหัวก็ยังปรากฏฉากเมื่อสองเดือนก่อน ที่เธอมองเห็นในห้องวงจรปิด

ห้าปีก่อน เขาก็เข้ามาในห้องนั้นด้วยสภาพแบบนี้

“ฉัน？”วารุณีตกใจ แล้วอ้าริมฝีปาก“ฉันจะทำอย่างไรคะ ประธานนัทธีเขา......”

“ผมรู้ คุณอย่าห่วงเลย ก่อนผมมาได้เรียกหมอมาแล้ว ดังนั้นแค่คุณดูแลประธานจนหมอมาก็พอครับ ช่วงนี้ อย่าให้ใครก็ตามเข้าใกล้ประธานนะครับ”มารุตพูดอย่างวิงวอน

“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว”วารุณีมองนัทธีที่หอบแรงมากขึ้น จึงโล่งอกเล็กน้อย

“ขอบคุณมากครับ”มารุตพูดขอบคุณ แล้วออกไป

วารุณีมองนัทธีที่อยู่บนโซฟา เห็นเขาทรมานแบบนี้ ในใจก็ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ กัดริมฝีปากปลอบไปว่า：“ประธานนัทธี เดี๋ยวหมอมาแล้วค่ะ”

“ออกไป......”นัทธีตัวสั่น พูดคำสองคำที่คลุมเครือออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

“อ๋า？”วารุณีฟังไม่ชัด ก็งงเล็กน้อย“ประธานนัทธีคุณพูดอะไรคะ คุณพูดอีกรอบได้ไหม ฉันไม่ได้ยิน！”

“ไป......”นัทธีพูดอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงของเขาแหบมากขึ้น

วารุณียังคงฟังไม่ชัด เดินเข้าไป อยากเข้าไปฟังใกล้ๆ

อย่างไรก็ตามพอเธอเข้าไป หลังจากนัทธีได้กลิ่นหอมบริสุทธิ์ที่แผ่มาจากตัวเธอแล้ว รูม่านตาหดลง สติที่หลงเหลืออยู่ในหัวเล็กน้อยก็ขาดทันที

เขาเงยตาแดงๆนั่นขึ้นมา จ้องมองไปที่วารุณี

วารุณีถูกเขามองก็รู้สึกขนลุกในใจ ริมฝีปากสีแดงขยับ กำลังจะพูด

จู่ๆนัทธีก็ยื่นมือไป คว้าข้อมือของเธอไว้ กระชากเธออย่างกะทันหัน โยนไปที่โซฟา แล้วเอาตัวทับลงไป

วารุณีตะลึง สักพักจึงได้สติคืนมา ดันชายหนุ่มที่ตัวอย่างกระวนกระวายใจไม่หยุด อยากจะผลักชายหนุ่มออกไป

“ประธานนัทธี คุณใจเย็นหน่อยค่ะ อย่าบุ่มบ่าม คุณดูสิคะฉันเป็นใคร ปล่อยฉันก่อนโอเคไหมคะ？”วารุณีผลักไป ตะโกนไปด้วย

แต่ตอนนี้นัทธีขาดสติโดยสิ้นเชิง ฟังคำพูดใดๆของเธอไม่เข้าหูทั้งนั้น

เขาจ้องริมฝีปากสีแดงนั้น หรี่ตาลง ทนไม่ไหวอีกต่อไป ก้มลงไปจูบ