พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 646

วารุณีหน้าบึ้งและเดินไปที่ประตูทันที

เธอไม่ต้องการให้ นิรุตติ์ขึ้นมาเรียกเธอ ใครจะไปรู้ว่าคนโรคจิตอย่างเขาจะทำอะไรบ้าง

วารุณีเปิดประตูออก คนใช้โค้งคำนับและยิ้มให้เธอ “คุณนาย!”

“อย่ามาเรียกฉันว่าคุณนาย!” วารุณีเตือนด้วยสีหน้าเย็นชา

ในตอนแรก เธอนึกว่าที่เรียกคุณนายเพราะคนใช้เห็นแหวนแต่งงานที่นิ้วเธอ จึงเรียกนางว่าคุณนาย

แต่ตอนนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าไม่ใช่

คำว่าคุณนายนี้ หมายถึงภรรยาของนิรุตติ์

วารุณีรู้สึกขยะแขยงเมื่อเขาคิดว่านิรุตติ์ขอให้คนใช้เรียกเธอแบบนี้

คนใช้ยังคงยิ้ม “ขออภัยค่ะคุณนาย คุณผู้ชายขอให้เรียกคุณแบบนี้ หากคุณไม่ชอบชื่อนี้ ลองคุยกับคุณผู้ชายนะคะ ฉันไม่สามารถเปลี่ยนคำเรียกที่คุณผู้ชายบอกไว้ได้”

เพราะเธอได้รับเงินเดือนจากนิรุตติ์

วารุณีเข้าใจความคิดของคนรับใช้อย่างชัดเจน โกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้

ถึงยังนั้นคนใช้ก็ฟังแต่นิรุตติ์ และคนใช้ไม่จำเป็นต้องฟังคำพูดของเธอ

ไม่มีทาง วารุณีต้องยอมแพ้และเดินลงบันไดไป

ในห้องอาหารนิรุตติ์ และนวิยานั่งกับที่เรียบร้อย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า นิรุตติ์และนวิยามองมาพร้อมกัน

เมื่อเห็นวรุณี นัยน์ตานิรุตติ์ก็เปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ

ในห้องเมื่อกี้ เพราะแสงที่สลัวจึงมองเห็นได้ไม่ชัด ตอนนี้ภายใต้แสงไฟสว่าง เขาพบว่าเธอสวยกว่าเมื่อก่อนมาก

หรืออาจจะเป็นเพราะมีลูกได้ไม่นาน ในขณะนี้ เธอตอนนี้ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้หญิงที่มีความเป็นผู้ใหญ่ มองแล้วน่าประหลาดใจมาก

แต่สายตานวิยาเต็มไปด้วยความอิจฉา อิจฉาทุกอย่างที่เป็นวารุณี ยิ่งเป็นใบหน้าวารุณีก็ยิ่งอิจฉามาก

เธอเชื่อเสมอว่านัทธีชอบวารุณี ก็เพราะใบหน้าของวารุณี

เธอมีเวลาในวัยเด็กกับนัทธี และรู้จักกันมานานมาก ทำใมนัทธีถึงไม่ชอบเธอ เมื่อวารุณีปรากฏตัวไม่นาน เขาก็ตกหลุมรักวารุณี?

เป็นเพราะวารุณีสวยกว่าเธอ!

นวิยาฉุนเฉียวขึ้นมา "วารุณี ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังจำฉันได้ไหม?"

วารุณีกำมือแน่น “ไม่เจอกันนานเลยนะ แน่นอนว่าจำได้สิ สิ่งที่คุณหนูนวิยาทำให้ฉันและลูกของฉัน ฉันจำได้ขึ้นใจเลยล่ะ”

เมื่อเห็นความเกลียดชังในสายตาของวารุณี นวิยาเม้มริมฝีปาก "จริงเหรอ? เป็นเกียรติจริง ๆ ที่ทำให้ความทรงจำของคุณพิชญายังเด่นชัด"

วารุณีเม้มปากไม่พูดอะไร

ยังเด่นชัดในความทรงจำ

ใช่สิ เธอเป็นความทรงจำที่เด่นชัดไม่ใช่?

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่น่าเศร้าของอารัณและไอริณ เธอแทบแทบอยากจะลอกหนังนวิยาออก

เดิมทีเธอคิดว่าเธอจะต้องรออีกนานกว่าจะได้เห็นนวิยา

คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้เธอจะไม่เห็นพวกเขาในสถานการณ์แบบนี้

ดีเลย เธอจะได้หาวิธีจัดการนวิยา และที่สำคัญที่สุดคือต้องกระจายที่อยู่ของนวิยาและนิรุตติ์ออกไป

“พอได้แล้ว พูดให้มันน้อย ๆหน่อย” นิรุตติ์พูดเตือนและเหล่มองไปที่วนิ จากนั้นไม่นานเขาก็หันกลับมามองที่วรุณีด้วยสายตาอ่อนโยน “วารุณี นั่งลงสิ”

เขาดึงเก้าอี้ข้างตัวออก

วารุณีแทบไม่มองและเดินไปนั่งอีกฝั่งคนเดียว

เมื่อเห็นเธอทำเช่นนี้นิรุตติ์ก็หรี่ตาลง

นวิยาพูดเยาะเย้ย "ความใส่ใจของคุณ เหมือนเขาจะไม่รับนะ"

นิรุตติ์ผลักแว่นตาของเขา “ไม่เป็นไร วารุณีเพิ่งมาที่นี่ ต้องใช้เวลาในการปรับตัว และมันจะดีขึ้นเอง ฉันเชื่อว่าวารุณีจะยอมรับแน่ ใช่ไหมวารุณี?”

เขามองดูซารุณีด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ

วรุณีกำตะเกียบแน่นและไม่พูดอะไร

นิรุตติ์ก็ไม่ได้โกรธเช่นกัน ยิ้มแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมา "เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ"

นวิยา 'หั่น' และเริ่มกิน

แน่นอน เธอหวังว่ามันจะเป็นอย่างแรกมากกว่า ด้วยวิธีนี้เธอจะได้จัดการกับนวิยา บางทีนิรุตติ์จะไม่ห้าม

“เธออย่าไป” นิรุตติ์ขมวดคิ้วและเรียกวารุณี

ดวงตาของวารุณีเป็นประกาย และหยุดเดิน "ฉันไปก็ได้ ถ้าอย่างนั้นต้องให้นวิยาไปเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ"

“ดี” นิรุตติ์พยักหน้า

ใบหน้าของนวิยาเคร่งขรึม "นิรุตติ์... "

“พอได้แล้ว รีบไปห้องครัวซะ อย่าลืมตัวตนของคแกสิ” สายตาของนิรุตติ์เย็นชา มองไปทางนวิยาเหมือนงูพิษ

สีหน้าของนวิยาเปลี่ยนไป สีหน้าดุดัน บิดเบี้ยว และความโกรธแค้นแสดงออกมาทั้งหมด

ตัวตนของเธอ?

หึ เธอก็แค่เทียบตำแหน่งกับวารุณีในใจของเขาไม่ติดหรอกเหรอ?

นวิยาจ้องไปที่วารุณีราวกับจะกินเนื้อ "ได้ ฉันไป ฉันจะคอยดูว่าคุณจะปกป้องเธอได้ซักกี่น้ำ วันไหนที่เธอจะเหยียบหัวคุณ มันสายเกินไปสำหรับคุณที่จะเสียใจ"

พูดเสร็จก็หันหลังเดินไปที่ครัว

นิรุตติ์ยิ้มให้วารุณี"ตอนนี้เธอไปแล้ว นั่งกินต่อด้วยกันได้ไหม?"

วารุณีขยับริมฝีปากระเรื่อ ในที่สุดก็พยักหน้าและนั่งลง

อย่างที่พูดเช่นเคย ที่นี่เป็นถิ่นของนิรุตติ์

เธอสามารถจัดการนวิยาได้ทุกวิถีทาง แต่สำหรับนิรุตติ์เธอต้องระวังเอาไว้ให้ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จะไปยั่วยุนิรุตติ์ไม่ได้ มิฉะนั้นเธอไม่รู้ว่านิรุตติ์จะทำอะไร

วารุณีหยิบตะเกียบขึ้นมากินอีกครั้ง

นิรุตติ์จับหัวของเขา ดวงตาของเขาดูมีเสน่หา และมองเธออย่างแปลกใจ “เรามาทำข้อตกลงกันดีไหม?”

“ข้อตกลง?” วารุณีขมวดคิ้ว “ข้อตกลงอะไร?”

“ผมรู้ว่าคุณและนัทธีกำลังตามหาผมและนวิยา โดยเฉพาะนวิยา นอกเหนือจากการทำร้ายคุณและลูกทั้งสองของคุณแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอคืออีกคนที่ฆ่าอารองและอาสะใภ้รอง คุณเลยต้องการจับเธอไปดำเนินคดี" นิรุตติ์พูด

วารุณีกำหมัดแน่น “นายรู้อยู่แล้วเหรอว่านวิยาคือฆาตกรคนที่สอง ถ้าเป็นแบบนี้ ทำไมนายถึงต้องการช่วยนวิยา?

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ