พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 647

เมื่อฟังคำถามของวารุณี การแสดงออกของนิรุตติ์จริงจัง และเปลือกตาของเขาก็หย่อนลงมาปิดสายตาที่อธิบายไม่ได้

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ วารุณีคว้าคอเสื้อแล้วถามเสียงดัง “พูดสิ พ่อตาแม่ตาของฉันปฏิบัติต่อคุณไม่ดี? ทำไมนายถึงปกป้องฆาตกร! นวิยาเธอฆ่าคนที่ปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นลูกชายคนหนึ่งนะ!"

“แน่นอนว่าผมรู้ แต่ผมมีแผนของผม” นิรุตติ์พูดมองลงไปที่มือของเธอ

มือของวารุณีที่จับคอเสื้อสั่นไปหมด “แผนอะไร?”

“คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอก แต่ถ้าคุณต้องการที่จะเอานวิยาไปดำเนินคดี ดังนั้นผมถึงบอกให้คุณทำข้อตกลงกับผมไง” นิรุตติ์ยกมุมปากขึ้นอีกครั้ง

วารุณีรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง

สัญชาตญาณบอกเขาว่าข้อตกลงของเขาจะต้องไม่เป็นที่ยอมรับสำหรับเธอแน่

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่จะเอานวิยาไปดำเนินคดี วารุณีเริ่มลังเลอีกครั้ง

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง วรุณีบีบฝ่ามือและมองตาของนิรุตติ์ “ข้อตกลงที่ว่ามันคืออะไรล่ะ!”

“แค่คุณตกลงว่าจะหย่ากับนัทธี และอยู่กับผมแทน ผมยินดีที่จะส่งตัวนวิยาให้กับนัทธี ว่ายังไงล่ะ? อันที่จริงข้อตกลงนี้ไม่ยากสำหรับเธอใช่ไหมล่ะ” นิรุตติ์ยื่นมือออกมาแล้วจับผมเธอเล่น

วารุณีรีบถอยตัวออกทันที และปล่อยมือออกจากคอเสื้อ

ผมในมือของนิรุตติ์ขยับตามเธอและหลุดออกจากมือเขา

เขาถอนหายใจด้วยความเสียดาย บิดนิ้วแล้ววางมือลง "ทำไมล่ะ? คุณไม่ต้องการหรือ? คุณไม่ใช่อยากให้นวิยาได้รับโทษหรอกเหรอ?นวิยาพยายามทำร้ายคุณและลูกของคุณหลายครั้งแล้ว และยังฆ่าคุณอารองกับอาสะใภ้รอง คนแบบนี้คุณยังอยากให้เธอรอดตัวไปอีกเหรอ?”

“คุณต่างหากที่ปล่อยใหเธอรอด!” วารุณีจ้องมองเขาอย่างโกรธเคือง “ถ้าคุณไม่เข้าไปยุ่ง เราคงจัดการกับนวิยาไปนานแล้ว และไม่ต้องมาอ้อมขนาดนี้ จนตอนนี้ไม่สามารถให้นวิยาชดใช้ได้ "

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ไม่ใช่ผมที่เข้าไปแทรก แต่เป็นนวิยาที่ติดต่อหาผมเอง คนที่ปล่อยตัวนวิยา ไม่ใช่ผมหรอกนะ แต่เป็นพิชิตคนของพวกคุณไม่ใช่เหรอ?” นิรุตติ์ทำท่ายักไหล่ “อยากมากผมก็แค่ให้ที่ซ่อนกับนวิยา อยากอื่นผมไม่ได้ทำอะไรเลย”

“สุดท้ายก็ปฏิเสธไม่ได้ว่คุณเองที่ทำให้เราจับตัวเธอไม่ได้” วารุณีกำหมัดแน่นแล้วพูด

นิรุตติ์ยิ้มเล็กน้อย “ใช่ เป็นแบบนั้นไม่ผิด ดังนั้นผมเลยถามว่าคุณจะทำข้อตกลงรึป่าว นัทธีต้องการจับตัวนวิยาแทบจะเป็นบ้าแล้ว เธอแน่ใจนะว่าจะรั้งไว้ต่อไป?”

วารุณีเยาะเย้ย “นายบังคับให้ฉันรั้งไว้เอง ให้ฉันหย่ากับนัทธีและให้อยู่กับนาย ชัดเลยว่านายไม่ได้อยากให้ตัวนวิยากับนัทธีหรอก เพราะนายรู้ดีว่าฉันไม่มีทางทำตามข้อตกลงของนาย ใช่ไหมล่ะ?”

นิรุตติ์เงียบและแสดงสีหน้าที่ยิ้มอย่างจริงจัง

แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะออกมา “ ดูเหมือนว่าข้อตกลงนี้จะจบลงแล้ว แต่วารุณี เพื่อเธอแล้ว ผมจะเก็บข้อตกลงนี้ไว้ให้คุณ กลับไปคิดดู เมื่อไหร่ที่เปลี่ยนใจบอกผมได้ทุกเมื่อ ผมยินดีรับข้อเสนอจากคุณ”

“เฮอะ” วารุณียิ่ล้มเย้ยหยัน “นายรู้ดีว่าเราต้องการจับตัวพวกแกทั้งสอง นายพยายามใช้นวิยาในการทำข้อตกลง ส่วนนายกลับซ่อนตัวไม่ออกมา สุดท้ายไม่วายังไงฉันกับนัทธีก็เสียเปรียบ”

“ถ้าคุณจะคิดอย่างนั้น ก็ช่วยไม่ได้” นิรุตติ์ถอนหายใจอย่างเสียดาย

วารุณีกินไม่ลงแล้ว นั่งอยู่กับที่และกำลังคิดอะไรบางอย่างอย่างเงียบ ๆ

นิรุตติ์ไม่ได้กินเช่นกัน เขย่าแก้วไวน์และมองดูเธอด้วยรอยยิ้ม

วารุณีถูกเขามองจนรู้สึกอึดอัด ขมดคิ้วและพูด “นายมองอะไร?”

“ผมกำลังมองคุณไง คุณสวยขึ้นกว่าเดิมนะ” นิรุตติ์จิบไวน์และพูดออกมา

บางทีเธออาจจะเพิ่งคลอดลูก ทำให้ผู้หญิงคนนี้ดูมีเสน่ห์มากกว่าเดิม ทั้ง ๆที่ใบหน้าของเธอยังคงเป็นใบหน้านั้น แต่สวยกว่าเมื่อก่อนจริง ๆ

วารุณีได้ยินเขาพูดแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกเขินอายสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกคลื่นไส้

ได้แต่คิดถึงภรรยาคนอื่น เขานี่มันโรคจิตชัด ๆ

เมื่อก่อนเป็นแม่สามี ตอนนี้ก็เป็นเขาอีกแล้ว

อาจจะเป็นเพราะขาดความรักจากแม่ตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเลยได้รักภรรยาคนอื่น?

ดังนั้นแม้แต่นัทธีก็อาจจะไม่รู้จักองค์กรนี้ แล้วเธอเคยเห็นโลโก้ขององค์กรนี้ที่ไหน?

“จากเพื่อนคนหนึ่งน่ะ แต่เคยเห็นบนป้าย” วารุณีพูดด้วยแววตาลุกวาว

ใบหน้าของนิรุตติ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย

แท้จริงแล้วมันคือตราสัญลักษณ์!

ป้ายนี้เป็นสัญลักษณ์ของระดับสูงสุดขององค์กร และมีความหมายอะไรกัน

เขาไม่คิดว่าเพื่อนของวารุณีก็มีเหมือนกัน

“เพื่อนของคุณก็เป็น…” นิรุตติ์แสดงสีหน้าอย่างเรื่องจริงจัง

วารุณีรู้ว่าเขากำลังจะถามอะไร และส่ายหน้า “เพื่อนฉันไม่ได้เป็นคนขององค์กรนี้ เธอแค่บังเอิญเก็บได้ พ่อแม่ของแฟนเธอถูกองค์กรนี้ฆ่าไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ผู้บงการทำมันหล่นไว้"

“อย่างนี้นี่เอง” เมื่อเห็นว่าวารุณีไม่ได้พูดเท็จ นิรุตติ์ก็เงยหน้าขึ้นทันที “แต่ดูเหมือนคุณจะซ่อนอะไรบางอย่างจากผม!”

เธอไม่ได้โกหกก็จริง

แต่เขาฟังออกว่าคำพูดของเธอมีช่องโหว่มากเกินไป ไม่ต่อเนื่องกัน และเห็นได้ชัดว่ามีประเด็นสำคัญซึ่งเธอไม่พูดถึง

วรุณีก็ไม่แปลกใจที่นิรุตติ์จะฟังออก เธอเองก็รู้ว่าสิ่งที่เธอพูดมีช่องโหว่

เธอทัดผมที่หูของเธอและพูดเบา ๆ ว่า "ใช่ ฉันปิดบังบางอย่างอยู่ นั่นคือแฟนของเพื่อนฉัน อยากรู้จริง ๆว่าใครฆ่าพ่อแม่ของเขา คนที่ฆ่าพ่อแม่ของเขา ก็มีโทเท็มเหมือนกันกับคุณ ดังนั้นฉันเลยคิดว่าคุณอาจจะช่วยหาว่าใครคือฆาตกรได้ แต่ฉันรู้ว่านายไม่ช่วยฉันแน่ ฉันเลยไม่ได้อยากจะพูดมัน”

“พูดแบบนี้ก็ไม่ถูก” นิรุตติ์มองเธอด้วยรอยยิ้ม

วารุณีกำมือแน่น “ไงนะ? คุณจะช่วยสืบเรื่องให้งั้นเหรอ?”