พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 895

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ปาจรีย์ตกตะลึง และมือที่ถือโทรศัพท์ก็คลายออกทันที เกือบจะหลุดออกจากฝ่ามือ

วารุณีพูดว่าอะไรนะ?

วารุณีพูดว่า พงศกรรักเธอเป็นเรื่องจริงหรือ?

เป็นไปได้ยังไง!

ปาจรีย์ตัวสั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้

“วารุณี เธอรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่？” ปาจรีย์กัดริมฝีปากของเธอ “เธอพูดว่าพงศกรรักฉัน？”

วารุณีตอบกลับ "ใช่ พงศกรเขา รักเธอจริง ๆ"

“เป็นไปไม่ได้!” ปาจรีย์เหยียดหลังตรงและพูดด้วยน้ำเสียงสูง “วารุณี เราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ทำไมเธอถึงโกหกฉัน?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้น วารุณีก็ถอนหายใจ และปลอบโยน “วารุณี เธอใจเย็น ๆ ก่อน ฉันรู้ว่าที่ฉันพูดไปทำให้เธอตกใจ แต่ว่านี่เป็นเรื่องจริง พงศกรเขา รักเธอจริง ๆ”

“วารุณี เธอยังโกหกฉันอยู่!” ปาจรีย์แสดงท่าทางที่ดูเหมือนจะร้องไห้ไม่ร้องไห้ “ฉันจำพงศกรไม่ได้ และเรื่องทั้งหมดของเขาที่ฉันรู้ก็มาจากพวกเธอ พวกเธอพูดว่าพงศกรเกลียดฉันมากแค่ไหน ดังนั้นเขาไม่เคยยอมรับความรู้สึกของฉัน และไม่ต้องการให้ฉันท้องลูกของเขา เรื่องพวกนี้ฉันเชื่อสนิทเลย ตอนนี้เธอกลับบอกฉันว่าเขาไม่ได้เกลียดฉัน เขารักฉัน มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ?”

วารุณีรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงในขณะนี้

เพราะถ้าเป็นเธอ เธอก็คงไม่รู้สึกดี

ให้ฉันถามคนที่ไม่เคยมีทัศนคติที่ดีต่อตัวเองเลย จู่ ๆ วันหนึ่งมาพูดว่าเขาตกหลุมรักเธอและคนที่เขาตกหลุมรัก ก็ต้องมีอารมณ์ที่ซับซ้อนเป็นธรรมชาติ

“ปาจรีย์ ใจเย็น ๆ ก่อน ฟังฉันพูดให้ดี” วารุณีขมวดคิ้วและปลอบโยนเธอ

ปาจรีย์หายใจเข้าลึก ๆ และพยายามสงบสติอารมณ์ "เอาล่ะ พูดมาเลย ฉันจะฟัง"

“จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้โกหกเธอ คนที่พงศกรรักคือเธอจริง ๆ ตอนที่ฉันรู้ ตอนนั้นมันเหลือเชื่อมาก แต่นี่คือความจริง ฉันรู้ว่าพงศกรคนที่เธอรู้จักจากเรา คือคนที่ทำไม่ดีต่อเธอ ดังนั้นพอได้ยินว่าเขารักเธอ เธอต้องคิดว่าเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว และอารมณ์ก็ซับซ้อนโดยธรรมชาติ บอกตรง ๆ ตอนที่ฉันรู้ อารมณ์ก็ซับซ้อนเหมือน "

“เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และมั่นใจได้อย่างไรว่าเขา...” ปาจรีย์กัดริมฝีปากของเธอและดูเหมือนยากที่จะพูดเล็กน้อย

แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอสูดหายใจและพูดคำว่า "เขารักฉัน？"

“ฉันก็รู้ไม่นานมานี้เอง ไม่เกินครึ่งเดือน” วารุณีบีบมุมปากแล้วพูดว่า “ตอนแรกฉันไม่รู้ ยังคิดว่าคนที่พงศกรรักคือฉัน”

“คือเธอ?” ดวงตาของปาจรีย์เบิกกว้าง ประหลาดใจกับประโยคนี้

วารุณีรู้ว่าเธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพงศกรเลย ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ความรู้สึกก่อนหน้านี้ของพงศกรที่มีต่อเธอ

ไม่น่าแปลกใจที่จะตกใจ

“ใช่ ฉันเอง” วารุณีพยักหน้าอย่างละอาย “แต่แทนที่จะพูดว่าพงศกรรักฉัน จะดีกว่าที่จะบอกพงศกรปฏิบัติต่อฉันเป็นตัวแทนเธอ”

“ตัว... ตัวแทน?” ปากของปาจรีย์กระตุก และตะลึงอีกครั้ง

“ทำไมถึงเป็นตัวแทนฉันล่ะ?” เธอไม่เข้าใจ

วารุณยิ้ม “เป็นแค่ตัวแทนของเธอจริง ๆ พงศกรคิดเสมอว่าคนที่เขารักคือฉัน แต่มันไม่ใช่ คนที่รักเป็นเธอมาตลอด แต่เขาเองที่แยกไม่ออกและมองไม่ทะลุ"

ยิ่งฟังยิ่งสับสน ปาจรีย์ขมวดคิ้ว “วารุณี อย่าล้อฉันเล่นสิ ฉันเคยอ่านวรรณกรรมเรื่องตัวแทนแล้ว สิ่งที่เรียกว่าตัวแทนควรเป็นคนสองคนที่หน้าตาเหมือนกัน นี่ถึงจะเรียกว่าตัวแทนสิ และฉันก็ไม่เหมือนเธอสักนิด เธอสวยขนาดนี้ แม้ว่าฉันจะสวย แต่ก็ห่างจากเธอมาก ทำไมเธอถึงเป็นตัวแทนฉันล่ะ สายตาของพงศกรควรไปพบแพทย์นะ”

วารุณีรู้สึกตลกกับคำพูดของเธอ “ตัวแทนที่ฉันพูดไม่ได้หมายถึงตัวแทนที่หน้าตาเหมือนกัน แต่เป็นบุคลิก”

“ปาจรีย์” วารุณีเรียกปาจรีย์ด้วยน้ำเสียงปวดใจ

ปาจรีย์หลับตาลง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเหงา "วารุณี ฉันสบายดี"

เสียงของเธอแหบพร่าเล็กน้อย และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูด

“ดังนั้นวารุณี เธอรู้ว่าเขาตกหลุมรักฉันจากไหน？” ปาจรีย์สูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามสงบสติอารมณ์แล้วถามอีกครั้ง

วารุณีไม่ได้ปิดบังอะไร และตอบตรงไปตรงมาว่า “เป็นนัทธีที่บอกฉัน”

“ประธานนัทธี?” ปาจรีย์พูดด้วยความประหลาดใจ

วารุณีตอบกลับ "ใช่ เขาเอง"

“ประธานนัทธีรู้ได้ยังไง？” ปาจรีย์แสดงความสับสน

วารุณีหัวเราะ “เป็นเขาที่มองออก และเขาก็พูดกับพงศกรและพงศกรถึงหัวใจที่แท้จริงของเขา ฉันคิดว่าเป็นเพราะเหตุนี้ที่พงศกรรู้ว่าคนที่เขารักคือเธอ ตอนแรกพงศกรไม่ยอมรับความจริง แต่หลังจากที่เขาเจอเธอมานาน เขาไม่ได้ทำอะไรเธอ และห่วงใยเธอ ดังนั้นฉันคิดว่า พงศกรอาจยอมรับความจริงที่ว่าเขาตกหลุมรักเธอ และเต็มใจที่จะรับมือกับความจริง”

ปาจรีย์ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “มันเป็นไปไม่ได้!”

เธอไม่อยากเชื่อว่าพงศกรจะคิดที่จะอยู่กับเธอเมื่อรู้ว่าคนที่ตัวเองรักคือเธอ และจะอยู่กับเธอด้วย

“ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้？” วารุณีถามอีกครั้ง

ปาจรีย์ ไม่ลังเลที่จะตอบ "อย่าลืมสิวารุณี ความคับข้องใจระหว่างตระกูลจิรดำรงค์กับเขายังไม่ได้รับการแก้ไขแล้วเขาจะต้องการอยู่กับฉันได้ยังไง？"

สรุปคือเธอไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเลย