ผิดที่รัก นิยาย บท 24

EP 24

"มั่นใจขนาดนั้น?" ใบหน้าหล่อเหลายื่นไปพูดใกล้ๆใบหูของลูกพีช แล้วเค้นยิ้มออกมาราวกับเรื่องที่เธอพูดมันตลกสิ้นดี แล้วเขาจะทำให้เธอได้รู้เองว่าไม่ใช่แค่เศษใจ แต่มันจะเป็นทั้งหัวใจที่เธอจะถูกเขายึดครองหมด จนหลงหัวปักหัวปำ..

"ไม่ใช่แค่มั่นใจ เพราะยังไงหนูก็ไม่มีวันรักพี่"

"จะรอดู"

พรึบ ! พูดจบไฟนอลก็ผลักร่างเปลือยเปล่าล้มไปกองอยู่บนพื้นจนศรีษะชนเข้ากับขาโต๊ะอย่างรุนแรง แล้วร่างหนาก็เดินไปหยิบโซ่จากลิ้นชักออกมา ทำเอาคนตัวเล็กที่ใบหน้ายังเปียกฉุ่มไปด้วยคราบนํ้าตาใบหน้าฉายแววตกใจร่างกายสั่นเทาขยับถอยหลังหนี...

หมับ !

"พี่จะทำอะไรอีก..?" ลูกพีชกัดริมฝีปากตัวเองกลํ้ากลืนพยายามบิดข้อมือออก เมื่อโดนมือหนาลากข้อมือมาไกล้ๆเตียงนอน แล้วจัดการล่ามข้อเท้าเธอติดกับขาเตียง เหมือนที่เคยทำมาก่อน แล้วถอยออกมาเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ...

"ล่ามโซ่ ง่ายๆแค่นี้ก็มองไม่ออก?" ไฟนอลเลิกคิ้วถามแล้วไล่สายตามองเรือนร่างที่เขาได้ครอบครองคนเดียว ก่อนจะย่อตัวลงแล้วเชยคางมนขึ่น

"....อึก" ทวาสายตาที่หญิงสาวมองกลับ เต็มไปด้วยความเกลียดชัง แทบไม่อยากมองหน้า แค่ลำพังตอนนี้ที่เป็นอยู่ก็ทรมานหัวใจจะแย่ กลับทรมานที่ร่างกายทวีคูณขึ่นมาอีก..

"โดนล่ามขนาดนี้ คงไม่มีใครเสอาะมาช่วยเธออีกครั้งหรอกใช่ไหม"

"...." ลูกพีชนิ่งเงียบ ใบหน้านวลเบียนหนีสัมผัสจากมือหนาอย่างหน้ารังเกียจ แต่ไฟนอลกลับไม่สะทกสะท้านอะไรชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ่นยืนเต็มความสูง

"อย่าพึ่งร้องให้จนตายก่อนละ ให้ฉันกลับมาห้องก่อน" พูดจาเย้นหยันทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วคนตัวโตก็เดินไปหยิบกุญแจรถพร้อมกระเป๋าตังเดินออกมาจากห้องพร้อมเสียงประตูห้อง

"ฮึก..." ลับร่างของไฟนอลเสียงสะอื้นที่กลั้นไว้ก็หลุดออกมา เธอชันเข่าขึ่นกอดตัวเองเอาไว้แล้วเอนศรีษะพิงกับขอบเตียง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายเป็นระรอกๆจนหนาวเหน็บ ดวงตากลมโตเหลือบมองหาสิ่งมาช่วยบรรเทาความหนาวให้ตัวเอง แต่ทวาผ้าห่มผืนนวลมันกลับไกลเกินกว่าที่เธอจะเอื้อมแขนไปหยิบทิ้ง พอหมดปัญญาเปียกตาคู่สวยก็หลับพริ้มกอดตัวเองต่อไป...จนอ่อนแรงพล็อยหลับไปในที่สุด

R-check สนุกเกอร์...

ภายในห้องสนุ๊กขนาดกว้าง กลางห้องมีโต๊ะและอุปกรณ์การเล่นสองชุดแต่ทวาในห้องกลับมีแค่สองคน อีกทั้งมีโซฟาและโต๊ะอำนวยความสะดวกและความเป็นส่วนตัวของลูกค้าที่ต้องการเช่าห้องเพื่ออยู่เป็นชั่วโมง ซึ่งเป็นที่ยอดฮิตของหนุ่มๆ กลางโต๊ะมีเหล้านอกตั้งอยู่พร้อมมวลบุหรี่หลายซอง

แกร๊ก ! เสียงแก้วเหล้ากระทบกับพื้นโต๊ะเสียงดัง ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ่นปิดเปลือกตาคิดหนักอยู่ในใจ สร้างความแปลกใจให้กับบาสที่มาด้วย

"ดูเหมือนว่ามึงจะมีเรื่องกลุ่มใจนะ" บาสที่นั้งเงียบๆอยู่ซักพักเอ่ยถามแทนไทขึ้น หรี่ตามองอย่างสังสัยเพราะปกติแทนไทจะไม่ค่อยดื่มหนักขนาดนี้

"อืม"

"มีเรื่องอะไร?"

"กูเลิกกับลูกพีชแล้ว.." แทนไทตอบด้วยนํ้าเสียงเหนื่อยล้า ทำเอาบาสหยุดชะงักไม่ค่อยอยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินซักเท่าไหร่

"เพราะไอ้ไฟนอล?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม

"...."

"...แล้วทำไมมึงยอมง่ายๆแบบนี้"

"...."

"หรือมึงไม่รักยัยนั้นแล้ว.."

"รัก....กูรักลูกพีชแบบที่ไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน" พูดจบก็เอนตัวกลับมาดังเดิม คำถามที่บาสถามทุกคนอาจจะสงสัยเหมือนเขา แต่ที่แทนไทบอกเลิกเพราะเขาไม่ต้องการให้ลูกพีชมาผิดหวังกับตัวเองในภายหลัง ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอมองเขาแย่และเสียใจมากกว่านี้ เลยเลือกที่จะเลิกทั้งที่ยังรักอยู่ก่อนที่มันจะสายไป..

"แล้วเสือกเลิก"

"บางทีเหตุผลของคนที่เลิกกัน มันไม่ใช่เพราะหมดรักเหตุผลเดียว.."

"แล้วมันอะไร?" บาสถามอย่างไม่เข้าใจ มือหนาเคาะซองบุหรี่แล้วหยิบออกมาจุดสูบมองใบหน้าแทนไทต้องการคำตอบ

"ซักวันมึงคงรู้เอง"

"มันคือข้ออ้างของคนที่ไม่อยากเล่า" พูดจบก็ส่ายหน้าเอือมละอาแล้วพ้นควันสีขาวขุ่นลอยคละคลุ้งไปทั่วห้องด้วยท่าทางไม่สะทกสะท้านอะไร ต่างจากแทนไทที่ยกเหล้ากรอกปากไม่หยุด

"...."

อึก อึก อึก

"แล้วเรื่องยัยดิสนี่ย์มึงจะเอายังไง จะปล่อยไปแบบนี้ให้ลูกพีชรู้ทีหลัง?" ความจริงที่สองหนุ่มรู้เป็นอย่างดีตอนอยู่ร้านอาหารอิตาเลียนว่าลูกพีชมากับไฟนอล โชคดีที่แทนไทไหวตัวทันเลยแก้ไขสถานการณ์ด้วยการแอบทักบอกบาส โชคจึงเข้าข้างเมื่อบาสทำธุระพึ่งเสร็จจากแถวนี้พอดี

"กูไม่อยากให้ลูกพีชเสียใจมากกว่านี้อีกแล้ว.."

"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ..."

"กูจะจบกับยัยนั้น...ก่อนที่ลูกพีชจะรู้ความจริง"

"แล้วคิดหรอ ว่ามันจะจบกับมึงง่าย?"

"ไม่รู้...แต่กูนัดมาเคลียร์แล้ว"

เอี๊อด !

"นายมีอะไรถึงได้นัดฉันมางั้นหรอ?" เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างของดิสนี่ย์ที่เดินนวยนาดเข้ามาแล้วหย่อนตัวนั้งลงบนโซฟาข้างกายแทนไท ชายหนุ่มปลายตามองเธอเล็กน้อยพลางถอนหายใจออกมา

"มาเร็วดีนะ" บาสทักด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"แน่นอน.."

"....ก็ไม่ได้จริงจังตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" ที่ชายหนุ่มเล่นด้วยก็เพราะไว้แก้ขัดอย่างที่พูด ยังไงวันนึงวันนี้ก็ต้องมาถึงก่อนที่ลูกพีชจะรู้ความจริง ชายหนุ่มไม่อยากให้คนที่ตัวเองแคร์เสียใจแม้ตอนนี้จะเลิกกันไปแล้ว แล้วอีกอย่างฝ่ายหญิงเขาเป็นฝ่ายเสนอเลยสนอง เขาเองก็ผู้ชายขาดเรื่องแบบนี้ไม่ได้แต่ที่ไม่ทำอะไรลูกพีช เพราะเธอยังไม่พร้อมเขาเองก็ไม่อยากขัดใจ และเป็นการให้เกิร์ติเธอด้วย ยอมรับว่ารู้สึกผิดที่แอบทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่น แต่ต่อไปนี้เขาคงไม่ทำอีกขอใช้เวลาคอยดูแลลูกพีชอยู่ห่างๆ นับต่อจากนี้อะไรก็ไม่แน่นอนไฟนอลอาจจะกำลังทำอะไรที่ไม่คาดคิดอยู่ก็ได้...

14.30 AM.

@MMU.

"ไปไหนมาว่ะ"

ทิศเหนือมันเอ่ยถามขึ้นเมื่อไฟนอลเดินเข้ามาในห้องเรียนหลังจากเดินไปสูบบุหรี่อยู่หลังตึกเสร็จ ก่อนจะหย่อนตัวนั้งลงที่เก้าอี้แล้วพาดขาไปก่ายไว้กับเก้าอี้อีกตัวด้วยท่าทางชิวๆ ตั้งแต่ออกจากห้องส่วนตัวมาชายหนุ่มก็มาหาทิศเหนือตอนแรกกะว่าจะไม่มาแต่อาจารย์ที่ปรึกษาบอกมีเรื่องสำคัญจะแจ้ง เลยต้องมาโผล่หัวที่นี้พร้อมกับทิศเหนือที่นั้งข้างกายกัน

เนื่องจากคณะวิศวะมันสามารถลงเรียนหลักสูตรสาขาอื่นได้ทุกวันจันทร์พุธศุกร์ทิศเหนือเลยโผล่มาที่สาขาของไฟนอล...ดีไวน์ลงไฟฟ้าอยู่กับเพิร์ธ ส่วนสองหนุ่มที่เหลือมาเรียนก็บุญหัวแล้ว

"วันนี้อาจารย์มีเรื่องจะมาแจ้ง เนื่องจากMMUจะจัดกีฬาประเพณีขึ้นมา อาจารย์เลยอยากให้ทุกๆคนในคณะนี้ให้ความร่วมมือและลงแข่งสิ่งที่ตัวเองถนัดด้วยนะคะ.."

เอี๊ยด...! ในขณะที่อาจารย์กำลังพูดไฟนอลก็เอาขาลงจากเก้าอี้ที่ก่ายอยู่จนมันเกือบล้ม ทำให้สายตาของคนอื่นหันมามองเป็นตาเดียวเนื่องจากเสียงมันดังรบกวนคนอื่นและท่าทางของชายหนุ่มมันไร้มารยาทสิ้นดี

"อะไร?" แต่พอโดนถามกลับเท่านั้นแหละทุกคนก็ล้วนหันหน้าหนีกันแทบไม่ทัน..

"มีมารยาทด้วยค่ะ มันรบกวนคนอื่น"

เอี๊ยด...! ไฟนอลเลิกคิ้วมองอาจารย์แล้วถีบเก้าอี้ไปอีกทีนึงพร้อมกับยักไหล่ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเล่นด้วยท่าทางไม่สะทกสะท้านอะไร

มือหนากดเข้าไปดูกล้องในห้องของตัวเองที่ถูกเชื่อมไว้กับโทรศัพท์ก็ปรากฎร่างกายซีดเผือกของลูกพีชที่นอนพิงหัวเตียงอยู่ เห็นแบบนั้นเรียวคิ้วก็ขมวดพันกันอีกรอบ ภายในใจมันอยู่ไม่เป็นสุขขึ้นมาทันใด..

ปั้ง !

"จะไปไหนของนายหน่ะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ไฟนอลตบเข้าที่โต๊ะด้วยความว้าวุ่นแล้วผลุนผลันลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินดุ่มๆออกมาจากห้อง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแม้แต่เสียงของอาจารย์ที่ห้ามปรามเอาไว้...

ตอนนี้รู้อยู่แค่อย่างเดียวต้องรีบกลับไปหาลูกพีชให้เร็วที่สุด...

.

.

.

Next..

"ถ้าโง่มากก็ไม่ต้องรู้ ว่าคนหนีเรียนมาหาเพราะอะไร"

เป็นห่วงน้องก็พูด!