ผิดที่รัก นิยาย บท 25

EP 25

.

.

.

X-box คอนโด...

ปอเช่ร์คันหรูพุ่งทะยานมายังคอนโดส่วนตัวของตัวเองด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะหักเลี้ยวเข้าไปจอดที่ประจำ ร่างหนาในชุดเสื้อช็อปวิศวะสีเลือดหมูผลุนผลันลงจากรถแล้วตรงดิ่งมาที่ห้องภายในเวลาไม่กี่นาที

ครืดดดด...

มือหนาสอดคีการ์ดเข้าไป ไม่นานก็ผลักประตูเข้ามาในห้องสายตาคมกริบตวัดมองคนตัวเล็กที่นอนแน่นิ่งกับขอบเตียง แล้วร่างกายมันก็เข้าไปช้อนตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างอัตโนมัติ ภายในใจร้อนลุ่มขึ้นมาจนทำอะไรไม่ถูก

"ลูกพีช..."

"...."

"ลูกพีช เธอได้ยินฉันไหม?" ชายหนุ่มตบแก้มเนียนเบาๆเรียกสติแต่กลับไม่มีวี่แววว่าลูกพีชจะลืมตาขึ้นมา

"...."

"โธ่เว้ย!" ส่งผลให้ไฟนอลถอนหายใจออกมาหนักๆแล้วยีหัวตัวเองด้วยอาการรนราน ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจมาไขโซ่ที่ล่ามไว้ออก พลางเดินไปหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาใครอีกคน..

ครืดดดดดด...!

"มาหากูอยู่ห้องตอนนี้.."

( มีไร )

"ยาที่มึงเอาให้เล่นงานยัยลูกพีชเน่า สลบไร้สติ กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แม่งไม่คิดว่ามันจะแรงขนาดนี้" ไฟนอลพูดออกไปพร้อมยกมือขึ้นลูบหน้าลวกๆ อยู่ไม่เป็นสุขสายตาเหลือบมองลูกพีชเป็นระยะๆ

( ปกติ )

"ปกติเหี้ยไร มึงรีบมา"

( เป็นคนเล่นงานเขา )

"...."

( เสือกเป็นห่วงทีหลัง )

"กูไม่ได้เป็นห่วง แค่ยังไม่อยากให้ยัยนี่ตายตอนนี้"

( ตอแหล )

"ไอ้ดิน..."

( พายัยนั้นไปแช่นํ้าเย็นซักสิบนาทีก่อน เดี๋ยวกูไปหา )

"เออ"

ตี้ด...! ปลายสายถูกตัดไปไฟนอลโยนโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะแล้วหมุนตัวกลับมาอุ้มร่างกายซีดเผือกของลูกพีชขึ้นเดินเข้าไปในห้องนํ้าแล้ววางร่างเธอลงในอ่าง มือหนาเอื้อมไปปรับอุณภูมิพร้อมกับกดเปิดนํ้าให้ไหลลงอ่างกระทบผิวกายก่อนจะเดินหายออกจากห้องนํ้าไป...

หลายนาทีต่อมา...

[ ลูกพีช ]

ความเย็นที่ไหลกระทบร่างกายทำให้ฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาแปลกๆจนต้องค่อยๆเปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมาแล้วกวาดมองรอบๆ ก็พบว่าตอนนี้ตัวเองนอนแช่อยู่ในอ่าง...เท่าที่จำได้ฉันโดนล่ามไว้นิ หรือตอนนี้อาจจะฝันอยู่ ฉันคิดว่ามันคงไม่ใช่ความฝันหรอกบางทีเจ้าของห้องอาจจะกลับมาแล้วก็ได้และนี้คงกำลังแกล้งฉันอยู่ถึงได้พาร่างกายฉันมานอนแช่นํ้าเย็นแบบนี้...นึกได้แบบนั้นฉันก็พาร่างกายตัวเองลุกขึ้นจากอ่างแต่มันกลับไร้เรี่ยวแรงลุกไม่ขึ้นปวดหัวหนักอึ้งไปหมด ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรง...นี้ฉันกำลังเป็นอะไรอยู่กันแน่นะ..

"นึกว่าจะตายแล้วซะอีก.." เสียงของพี่ไฟนอลพูดขึ้นมาทำให้ฉันตกใจสะดุ้งแล้วมองไปที่ประตูห้องนํ้าก็สบตาเข้ากับร่างหนาที่ยืนพิงขอบประตูอยู่...ก่อนที่พี่แกจะเดินเข้ามายืนมองฉันที่นอนปวกเปียกอยู่ในอ่าง เห็นแบบนั้นฉันจึงเบียนหน้าหนีแล้วพยายามลุกจากอ่างอีกครั้ง

หมับ !

"ไม่ต้องมาแตะต้องหนู.." ฉันเค้นเสียงให้พอพูดได้ออกมา แล้วใช้มือปัดป่ายสัมผัสจากมือหนาที่พยายามจะช้อนร่างฉันขึ้นจากอ่าง

"ไม่มีปัญญาเอาตัวรอดก็อย่าอวดดี"

"พะ...พี่เองไม่ใช่หรอ...ที่ลากหนูมานอนแช่นํ้าเย็นๆแบบนี้...มันหนาวจะตายอยู่แล้วนะ"

"แหกตาดูชุดฉันด้วยว่าใครจะโง่หนีเรียนมาแกล้งเธอ.."

ฉันไล่สายตามองพี่ไฟนอลที่ยังอยู่ในชุดของคณะอยู่ แล้วถ้าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดแล้วทำไมต้องพาฉันมาแช่ในอ่างเย็นๆแบบนี้ด้วยล่ะ "แล้วมันเพราะอะไรล่ะคะ?"

"ถ้าโง่มากก็ไม่ต้องรู้ ว่าคนหนีเรียนมาหาเพราะอะไร" พี่ไฟนอลพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็วางร่างฉันยืนหน้าตู้เสื้อผ้าใบใหญ่แล้วเปิดตู้ขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวมาคลุมหน้าฉันทั้งหน้าแล้วขยี้เช็ดผมที่เปียกชุ่มจนหัวฉันโยกคลอนคอแทบเคล็ด

"ถ้าไม่เต็มใจเช็ดก็ไม่ต้องก็ได้นะคะ.." ฉันมองค่อนด้วยความไม่พอใจ

ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็หายออกจากห้องไป แล้วเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงนะ จะแซวกันทำไมต้องลากฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยมันอับอายจนไม่รู้จะมุดหัวหนียังไงแล้ว..

"...ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ หนูอายเป็นนะ" ฉันตวัดสายตามองใบหน้าหล่อแล้วพ้นหายใจหนักๆ...ใบหน้ามันเห่อร้อนขึ้นมาแปลกๆ

"จะทำมากกว่าจูบอีก ถ้าเธอยังดื้อกับฉัน" พูดจบก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปถอดเสื้อช็อปออก อวดรอยซักกลางแผ่นหลังใหญ่ ฉันจึงหันหน้ากลับแล้วตัดสินใจเดินไปหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาต่อสายหาใครบางคน เพราะยังไงคืนนี้ฉันก็ไม่ค้างกับพี่ไฟนอลแน่นอน เอาแต่ใจ ขี้โมโห อารมณ์ร้อนแบบนี้ใครจะทนไหว..

ครืดดดดดด...!

"ฮัลโหล.."

ควับ !

"โทรหาใคร?" ฉันกรอกเสียงลงไปไม่ทันไรพี่ไฟนอลที่กำลังสารวลอยู่กับซองบุหรี่ก็ทิ้งมันลงแล้วเดินดุ่มๆด้วยสีหน้าบึ้งตึงมาหาฉัน

"มันเรื่องของหนูค่ะ.." ฉันซ่อนโทรศัพท์เอาไว้เมื่อโดนมือหนาจะแย้งไป แต่กลับโดนคนตัวโตล็อคตัวเอาไว้ด้วยแขนข้างเดียวแล้วแย่งไปได้ภายในพริบตา..

ตี้ด ! ก่อนจะกดตัดสายซะดื้อๆ แล้วโยนมันลงพื้นอย่างแรง..

"นี้พี่จะกักขังหนูไปถึงเมื่อไหร่กัน...หนูเลิกกับพี่แทนแล้ว พี่ยังต้องการอะไรอีก?" ฉันหมดความอดทนถามออกไป อยากกลับห้องไปนอนร้องให้เต็มทนแล้วไม่อยากอยู่กับพี่ไฟนอล

"...." พี่ไฟนอลยังเงียบ เขาผลักร่างฉันมาติดกับผนังแล้วยื่นหน้าเข้ามาไกล้ๆจนปลายจมูกเราสัมผัสกันอย่างเลี่ยงไม่ได้

"หนูถาม พี่แทนยังเจ็บไม่พอหรอคะ พี่ควรจะพอได้แล้ว เลิกใช้หนูเป็นเครื่องมือในการเอาคืนพี่แทนซักทีเถอะ คนที่เจ็บเจียนตายอีกคนมันคือหนู เลิกกันทั้งที่ยังรักอยู่พี่รู้ไหมมันทรมานแค่ไหน...แต่พี่คงไม่รู้เพราะคนอย่างพี่คงไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง"

"เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เคยรักใคร?"

"...การกระทำของพี่ไงคะ"

"ฉันเคยรัก เลยทำทุกอย่างให้ได้เขามาไง.."

.

.

.

Next..

"ฉันลืมไม่ได้นีโม่..."