พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 15

บทที่ 15 งานที่ยากลำบาก

ในตอนนี้เนี่ยเฟิงที่ให้ปากคำเสร็จแล้วก็กำลังรออยู่ที่ด้านนอก

เขาเห็นเย่หรูเสว่เดินออกมาโดยที่ในมือถือแฟ้มเอกสารเอาไว้ ใบหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย

ในวันธรรมดา เย่หรูเสว่ก็ทำหน้าตาแบบนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีสายตาที่เหงาหงอย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?

“พี่หก ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เย่หรูเสว่ส่ายหัว “พี่ไม่เป็นไร เรื่องนั้นก็ดำเนินการไปประมาณหนึ่งแล้ว พวกเรากลับกันก่อนเถอะ ใกล้จะเที่ยงแล้ว ท้องนายก็น่าจะหิวแล้วละ”

การออกแรงที่น้อยนิดเมื่อกี้นั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เนี่ยเฟิงรู้สึกหิวได้ เนี่ยเฟิงมองดูแฟ้มเอกสารของเย่หรูเสว่แวบหนึ่ง ครุ่นคิด

เย่หรูเสว่มอบหมายงานให้กับเพื่อนร่วมงานของตัวเอง จากนั้นก็พาเนี่ยเฟิงไปทานข้าวที่ร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ

“พี่หกพี่ไม่ต้องปิดบังผมแล้ว เวลาที่มีเรื่องอะไรพี่มักจะแสดงออกทางสีหน้า แค่มองก็รู้แล้ว เป็นเพราะผมหรือเปล่าที่ทำให้พี่โดนต่อว่า?”

เนี่ยเฟิงมองเย่หรูเสว่ตาปริบๆ เย่หรูเสว่เห็นท่าทางของเนี่ยเฟิง ก็ตื้นตันใจเล็กน้อย “เรื่องนี้ไม่อาจตำหนินาย”

“ถ้างั้นพี่ก็เล่าให้ผมฟังหน่อย ไม่ใช่ว่าเจอเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจในที่ทำงาน? “

เย่หรูเสว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ค่อยๆเล่าออกมา

เนี่ยเฟิงฟังเย่หรูเสว่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ฟัง ก็โกรธมากขึ้นมาทันที แทบอยากจะไปกลับไปจัดการผู้อำนวยการอย่างโหดเหี้ยมในตอนนี้

“ที่จริงเป็นพี่ที่ประมาทเอง แต่ว่ากฎระเบียบนั้นไม่ได้มีชีวิต แต่คนมีชีวิต พี่ก็ไม่ได้เสียใจในสิ่งที่ตัวเองทำทั้งหมดภายหลัง”

เนี่ยเฟิงได้ฟังที่เย่หรูเสว่พูดออกมา ก็รู้สึกอบอุ่นในใจมากมาย

“พี่หก พี่ให้ผมดูได้ไหม? ผมจะได้ช่วยพี่จับตาดู ไม่แน่ว่าบางทีผมอาจจะเคยเห็นอาชญากรพวกนั้นมาก่อน”

ประกาศจับพวกนี้ก็เคยปล่อยอยู่ในอินเทอร์เน็ต​พร้อมรางวัลนำจับ ดังนั้นนี่ก็ไม่ได้นับว่าเป็นเรื่องที่เป็นความลับมากมายขนาดนั้น

ยิ่งกว่านั้นที่อยู่ตรงหน้าก็คือเนี่ยเฟิง เธอไม่มีเงื่อนไข​อะไรที่จะไม่เชื่อใจเนี่ยเฟิง ดังนั้นเธอจึงไม่ลังเลที่จะยื่นแฟ้มเอกสาร​ให้เนี่ยเฟิง

เนี่ยเฟิงมองดูอย่างคร่าวๆหนึ่งรอบ อาชญากรสิบคนนี้หนีคดีมานานคนที่นานที่สุดก็สิบปีมาแล้ว

“ผู้อำนวยการนี่ตั้งใจจะกลั่นแกล้งพี่ชัดๆ ตามสืบมาเป็นสิบปีแล้วก็ยังตามสืบไม่เจออาชญากรพวกนั้น ให้พี่จับพวกเขาในหนึ่งเดือน จะเป็นไปได้ยังไง?”

เย่หรูเสว่ค่อยๆถอนหายใจออกมา “แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้แต่ก็ต้องทำ ในเดือนนี้พี่คงจะยุ่งมาก แต่ว่าถ้าฟางซื่อเหานั่นกลับมารังแกนายอีก นายรีบบอกพี่ทันที พี่ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่นอน！”

เนี่ยเฟิงยิ้มพร้อมกับพยักหน้าออกมา จากนั้นก็ถาม “พี่หก ถ้าภารกิจ​นี้สำเร็จไม่ได้ พี่จะถูกย้ายไปที่ไหน?”

ทันใดนั้น​เย่หรูเสว่ก็​รู้สึก​ท้อใจบางส่วน “ถึงตอนนั้นก็คงโดนย้ายไปแผนกจราจรนะ”

จากผู้หญิงที่เดิมมาจากตำรวจอาชญากรรม​ทันใดนั้นก็ถูกย้ายไปเป็นตำรวจจราจร ฟังดูแล้วก็น่าเสียดายจริงๆ

“ผมถ่ายรูปข้อมูลพวกนี้นะ ผมจะพยายามหา!”

เนี่ยเฟิงพูดพร้อมกับกดถ่ายรูปไม่กี่ทีก็ถ่ายทั้งหมดจ​นเสร็จ

“ช่างเถอะ นายไม่ต้องไปตามหาดีกว่า คนพวกนั้นล้วนแต่ชั่วช้าสามานย์​สุดขีด พี่กลัวว่านายจะเจออันตรายได้ เอาล่ะ อาหารมาแล้ว นายรีบทานเถอะ ทานอิ่มแล้วเดี๋ยวไปส่งนายกลับไป

หลังจากที่ทั้งสองคนทานอาหารเสร็จ เย่หรูเสว่ก็ไปส่งเนี่ยเฟิงกลับคฤหาสน์​

คางเมิ่งเห็นเนี่ยเฟิงกลับมาอย่างปลอดภัย ก็ผ่อนลมหายใจออกมา รอบตาของเธอมีสีแดงๆ ดูท่าแล้วน่าจะเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

“ทำให้ตกใจจริงๆ นายไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว! ฟางซื่อเหานี่ช่างชั่วช้าจริงๆ ยังดีที่พี่ใหญ่ไม่ได้แต่งให้เขา!”

คางเมิ่งตบลงที่กลางอกของตัวเอง “เสี่ยวเฟิงนายโดนทำให้ตกใจใช่ไหม? ไม่งั้นนอนขึ้นไปพักผ่อนข้างบนไหม?”

“ล้วนโทษนาย ถ้าไม่ใช่เพราะนาย พี่จะมีทางเสียแฟนคลับมากมายขนาดนั้นได้ไง เมื่อกี้นี้มีคนวิ่งมาเหน็บแนมพี่ ทำเอาพี่โมโหแทบตาย!”

เนี่ยเฟิงหยิบเอาหมอนอิงที่คางเมิ่งขว้างทิ้งที่ข้าโซฟา นั่งลงที่ข้างคางเมิ่ง “ใครกัน? เน็ตไอดอลผู้หญิงคนนั้น?”

“จะไม่ใช่ได้ไง? เธอบอกว่าพี่หมดความนิยมแล้ว คิดจะเทียบกับเธอไม่มีทางเป็นไปได้ ให้พี่รีบเก็บข้าวของ ไสหัวออกไปจากวงการนี้ นายว่านี่มันน่าโมโหไหมล่ะ?”

“ฟังดูแล้วก็น่าโมโหจริงๆ” เนี่ยเฟิงพยักหน้า เขาชำเลืองมองชื่อบัญชีของอีกฝ่ายชื่อว่าซ่งสี่จื้อ ไม่อย่างงั้นก็แอบจัดการเธอในที่มืดให้มันแล้วไป

“คิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าท้าทายพี่! บอกว่ารูปร่างพี่สู้เธอไม่ได้ หน้าตาก็ไม่สู้เธอ แม้แต่ร้องเพลงก็ยังสู้เธอไม่ได้! พี่ก็ยังไม่รู้ว่านางนั่นเอาหน้ามาจากไหน!”

คางเมิ่งทุบเนี่ยเฟิงอย่างโมโหสุดๆ ถึงจะคิดยืมเนี่ยเฟิงมาระบายอารมณ์ แต่ความเป็นจริงแล้วกำปั้นของเธอไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด

“เธออยากจะแข่งอะไรละ?”

เนี่ยเฟิงก็ไม่ได้หลบหนี ปล่อยให้คางเมิ่งทุบต่อไป

“เธอบอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปแข่งกันร้องเพลงที่ห้างเซ็นจูรี่ แถมยังบอกอีกว่า อย่างนี้ช่วยให้พี่กอบกู้แฟนคลับกลับมาได้ น่าแปลกเธอไม่น่าจะมีความเจตนาดีขนาดนั้น ความจริงแล้วเธอก็แค่อยากให้พี่อับอายต่อหน้าผู้คน

คางเมิ่งถูฟันกรามข้างหลัง “ก็จะอยากไม่เชื่อ คนที่ไม่มีอะไรสักอย่างสู้ฉพี่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเหยียบหัวพี่ขึ้นไป พี่จะต้องสั่งสอนสักหน่อยแล้ว!”

“ถึงตอนนั้นผมไปกันพี่เจ็ดด้วยแล้วกัน!”

เนี่ยเฟิงกุมมือที่เล็กๆของคางเมิ่งไว้ คางเมิ่งหน้าแดง ต่อสู้ดิ้นรนดึงเอากำปั้นของตัวเองกลับมา

"พี่ไม่พานายไปหรอกนะ เมื่อก่อนนายสร้างปัญหาให้พี่ ทำให้พี่เสียแฟนคลับไปตั้งเยอะ ถ้าครั้งนี้พานายไป เกิดนายพูดจาเหลวไหลขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ไม่หรอก ไม่หรอก พี่พาผมไปด้วย ผมอยู่ด้านข้างช่วยตะโกนเชียร์พี่!”

เนี่ยเฟิงตบอกตัวเองสัญญาอย่างมั่นใจ คางเมิ่งมองเนี่ยเฟิง ไม่พูดไม่ได้ว่าน้องชายตัวเองนั้นยิ่งโตยิ่งหล่อจริงๆ “งั้นก็ได้ จะฝืนใจพานายไปด้วยก็แล้วกัน”