พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม(16+) นิยาย บท 32

บทที่ 32 รถถูกทุบ

แม้ว่าอาคารที่พี่ใหญ่จะสร้างต้องใช้ร้อยล้านพันล้านหรือหมื่นล้านก็ไม่เป็นไร เขาสามารถหามาให้ได้

แต่ว่าถ้าตอนนี้เขาเอาออกมาล่ะก็ พี่ใหญ่ต้องสงสัยแน่ๆ จะต้องถามเขาว่าเงินเหล่านี้มาจากไหนแน่นอน

เนี่ยเฟิงแอบถอนหายใจเบาๆ เดิมทีก็ไม่รู้ว่าจะบอกกับพวกพี่ๆยังไง ตอนนี้อ้อมไปยิ่งอยู่ยิ่งไกลแล้ว

แต่ว่าด้วยนิสัยที่ไม่ยอมแพ้ใครของพี่ใหญ่นั้น ถึงเขาจะให้พี่ใหญ่ก็คงไม่เอา

เนี่ยเฟิงเลียปาก แล้วยิ้มถาม:"ดูเหมือนจะคิดถูกที่เรียนมาจากพี่ใหญ่ สัปดาห์นี้เราน่าจะอยู่ดีกินดีมาก ! "

ชิวมู่เฉิงตะลึง แล้วส่ายหัว"พี่ไม่ได้คิดจะให้นายตามมา พี่อยากให้นายมาฝึกงานที่บริษัทพี่"

เนี่ยเฟิงมองไปที่ชิวมู่เฉิงอย่างน่าสงสารทันที "พี่ใหญ่พาผมไปด้วยเถอะ พี่ก็รู้ ผมจะไม่ก่อความวุ่นวายเด็ดขาด ผมจะคอยเป็นผู้ช่วยตัวน้อยของพี่ ผมอยากรู้ว่าพวกพี่ทำงานยังไง โดยเฉพาะพี่ ต้องหาเลี้ยงพวกเราอย่างลำบาก ! "

ชิวมู่เฉิงรู้สึกไม่รู้จะทำยังไงดี"เงินของพี่เลี้ยงพวกแกได้สบายมาก อีกอย่าง บ้านพักตากอากาศนั้นก็ไม่เท่าไหร่เอง เงินกินข้าวของนายก็เป็นของพี่หก"

"ถึงเวลาผมจะตั้งใจทำงานหาเงินมาเลี้ยงพวกพี่เอง พวกพี่วางใจได้ ผมไม่เกาะผู้หญิงกินหรอก ! "

ณ ตอนนี้ ชิวมู่เฉิงมองดูน้องชายที่น่ารักอย่างยิ่งแล้วคิดในใจ ถ้าเขาเป็นคนที่เกาะผู้หญิงกิน เธอก็ยอมเลี้ยงเขาทั้งชีวิต

"ดูกันพอแล้ว พวกเรากลับไปเถอะ วันนี้มาซื้อที่ดินผืนนี้แล้ว คืนนี้ค่อยบอกกับพวกหล่อน เอาแบบนี้ดีกว่า วันนี้ไปซื้อวัตถุดิบที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต พี่ใหญ่จะทำอาหารเลี้ยงพวกแกเอง"

แม้ว่าเธอจะดูงดงามมาก่อน แต่ว่าอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลชิวมาตลอด ดังนั้นจึงไม่สามารถช่วยน้องสาวที่เหลือได้สักเท่าไหร่

แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้เธอออกมาทำคนเดียว มีทรัพยากรในมืออยู่มาก ถึงเวลาถ้าพวกน้องสาวมีความคิดอะไรก็บอกกับเธอโดยตรงได้

"เอาสิ งั้นพวกเราไปกันตอนนี้เลย ! "

พวกเขาทั้งสองคุยไปเดินไปหารถกัน แต่ไม่นึกเลยว่ายังไม่ทันถึงที่ที่รถจอด ก็ได้ยินเสียงทุบอย่างรุนแรง

ชิวมู่เฉิงกับเนี่ยเฟิงขมวดคิ้วแทบจะพร้อมกัน

จะว่าไปทั้งสองดูเหมือนคู่รักกันจริง ๆ แต่ว่าชิวมู่เฉิงมักจะเชิดหน้าอยู่เสมอเลยดูเย็นชาเป็นพิเศษ เหมือนกับว่าไม่สามารถเข้าถึงได้

และเนี่ยเฟิงที่อยู่ข้าง ๆ ชิวมู่เฉิง มีใบหน้ายิ้มแย้ม ดูเข้าถึงได้ง่ายมาก

รถที่ถูกทุบไม่ใช่รถใคร เป็นรถของชิวมู่เฉิง ชิวมู่เฉิงเห็นรถตัวเองถูกทุบจนเละ ก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

"พวกคุณเป็นใคร ? ทุบรถของฉันทำไม !"

เนี่ยเฟิงหุบยิ้ม รีบวิ่งเข้าไป ขวางหน้าชิวมู่เฉิง

ชิวมู่เฉิงเหม่อเล็กน้อย น้องชายของเขาโตแล้ว รู้จักปกป้องพี่สาวแล้ว

"พวกแกเป็นเจ้าของโครงการใช่ไหม ? มาเดินเล่นข้างใน ดูไปดูมาน่าจะซื้อที่ดินผืนนี้แล้วสินะ ?"

คนนำที่ทุบรถ สวมชุดทำงาน ทรงหัวแบนเบอร์หนึ่ง หน้าโหดมาก ดูเข้าถึงยากมาก

คนนำพูดกัดฟันแน่นพูดด้วยความโกรธ โกรธจนเลือดขึ้นหน้า

"โกงพวกคุณยังไง?"

ชิวมู่เฉิงมองน้องชายของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ แล้วหันไปมองคนกลุ่มนั้น

"ไม่ได้โกงพวกเรางั้นเหรอ ? นายทุนอย่างพวกแก ฉวยโอกาสตอนที่คนหนุ่มสาวที่รู้หนังสืออย่างพวกเราไม่อยู่บ้าน จากนั้นก็ใช้สนธิสัญญาต่างๆเพื่อหลอกผู้สูงอายุที่บ้านเซ็นชื่อ แล้วขายตึกนี้ ที่จริงแล้วค่าชดเชยที่พวกเราได้รับนั้นน้อยมาก ซึ่งไม่ได้เท่ากันกับราคาตลาดเลย พวกแกไม่ได้โกงแล้วใครโกงล่ะ !"

เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่มัดผมหางม้าในนั้น พูดออกมาด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรมอย่างอดไม่ได้

"นั้นสิ เดิมทีบอกว่าจะแบ่งค่าชดเชยตามตารางวาของบ้านและจำนวนคน สุดท้ายก็ให้แค่ค่าชดเชยตามตารางวา และบ้านของฉันมีพื้นที่ 80 ตารางเมตรแต่กลับให้เงินมา 40 ตารางเมตร พวกแกทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ !"

มีหญิงชราคนหนึ่งไม่พอใจเป็นพิเศษ จ้องพวกเขาเขม็ง

"เรื่องพวกนี้พวกคุณต้องไปหาทนายความถึงจะถูก เพราะว่าที่ดินผืนนี้ขายต่อให้3เจ้าของโครงการแล้ว และฉันเป็นคนที่3 พวกคุณควรจะไปหาคนที่ซื้อที่ดินจากพวกคุณแต่แรก"

ชิวมู่เฉิงเข้าใจสถานการณ์แล้วก็เลยรู้ว่า พวกเขาน่าจะไม่พอใจกับค่าชดเชย เลยมาโวยวายที่นี่

แต่ว่าชิวมู่เฉิงไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกง่าย ๆ นี้คือปัญหาของก่อนหน้ามันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ ? เธอใช้เงินจริงซื้อที่ดินผืนนี้แล้ว

"หรือว่าพวกคุณไม่ได้เซ็นสัญญา? บริษัทไหนเป็นบริษัทที่ลงนามในสัญญาพวกคุณไม่รู้เหรอ?"

"ถุ้ย ! พวกนายทุนอย่างพวกแกก็ได้แต่ปัดความรับผิดชอบ โบ้ยกันไปโบ้ยกันมา ตอนนั้นพวกเขาให้พวกเราไปขอเงินจากเจ้าของคนต่อไป สุดท้ายเจ้าของคนต่อไปก็บอกว่าเขาไม่ใช่เจ้าของแล้ว ให้พวกเราไปหาคนต่อไป พวกเรารอที่นี่มาหลายวันแล้วกว่าจะรอแกมาได้ ไม่คิดว่าผู้หญิงอย่างแกจะปากเก่ง ไม่รู้จักถูกผิด แกไม่คิดจะจ่ายเงินให้พวกเราใช่มั้ย !"