พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 107

ตอนที่ 107 การมาถึงของอ๋องซื่อเจิ้ง

คำพูดนี้ของซือถูจิ้ง ทำให้คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้เงียบจนไม่ใครกล้าส่งเสียงออกมา

ชื่อเสียงของอ๋องเหลียงนั้นแย่มาก ทั้งโหดร้าย ทั้งเย็นชา ปฏิบัติต่อข้าหลวงอย่างทารุณ ชื่อเสียงเลวทรามสุดๆ จนะยากที่จะพรรณนาออกมาได้

ฮองไทเฮากลับคิดไม่ถึงว่าซือถูจิ้งจะเสนอชื่ออ๋องเหลียง จึงไม่ได้ส่งเสียงใดออกมาในช่วงเวลานี้

แต่กลับเป็นองค์รัชทายาทที่พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า ：“องค์หญิงใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่เข้าใจยากมาเสียจริง ไม่ใช่ว่าข้าไม่แสดงความเคารพในฐานะพี่น้องหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าโอรสของเสด็จอาที่ประทับอยู่ ณ ที่แห่งนี้ล้วนแล้วแต่ดีมากกว่าเขาทั้งนั้น ”

ซือถูจิ้งเองก็ไม่สามารถโต้แย้งได้ นางมาที่นี่ชั่วคราว เสนออ๋องเหลียงก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะมีเพียงอ๋องเหลียงที่เป็นโอรสคนสนิทของฮ่องเต้เท่านั้น ฮองเฮาถึงจะไม่สามารถโต้แย้งเช่นนี้ได้

แต่เห็นได้ชัดว่า นางเองก็ผิด ถึงอย่างไรไถ้ฝู้ก็ไม่สามารถยอมรับอ๋องเหลียงได้หรอก เพราะอ๋องเหลียงเป็นคนที่อ๋องซื่อเจิ้งส่งมา

แต่ซือถูจิ้งได้เสนอชื่อผู้คัดเลือกแล้ว ย่อมเป็นการแข่งขัน การลงคะแนนอย่างเป็นทางการก็เริ่มขึ้น

แต่ผลลัพธ์ทุกคนก็ล้วนแล้วแต่จะพอคาดเดาได้ องค์รัชทายาทชนะขาดลอยอยู่แล้ว

เหลียงไถ้ฝู้นั่งอยู่ในงานเลี้ยง นัยน์ตาฉายแววเด็ดเดี่ยวออกมาอย่างเห็นได้ชัด หนวดตรงมุมปากกระตุกเล็กน้อย จากนั้นก็คลี่ออกมาเป็นรอยยิ้มที่มีความหมายอย่างลึกซึ้ง

องค์รัชทายาทได้สิทธิ์์ เหลียงไถ้ฝู้ก็ย่อมได้รับสิทธิ์ ในภายภาคหน้าจะสามารถควบคุมองค์รัชทายาทได้ ก็เท่ากับได้ควบคุมแคว้นต้าโจวได้ด้วย

องค์รัชทายาทนั้นดีใจเป็นอย่างมาก จึงได้ลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าพระพักตร์ของฮองไทเฮา “หลานจดจำคำสั่งสอนของเสด็จพ่อและเสด็จย่าไว้ได้เสมอ พระแม้โพสพแห่งเจียงซู แคว้นต้าโจวคำนึงถึงประชาราษฎร์ ขยันบริการบ้านเมืองรักราษฎร์ดร แผ่ขยายนโยบายอย่างมีคุณธรรมอันกว้างไกล”

ดวงตาที่สีดำสนิทของฮองไทเฮา “องค์รัชทายาทจำได้ก็ดี”

เสียงของนางอ่อนล้าอย่างไร้กำลัง นางรู้ถึงผลที่ตามมาหลังจากที่สิทธิ์์ในการเป็นผู้ดูแลประเทศตกลงมาสู่องค์รัชทายาทอย่างชัดเจน ในช่วงที่ฮ่องเต้ทรงประชวรหนักก็ได้ทรงพูดไว้ว่าหากอำนาจของไถ้ฝู้ยังไม่พังทลาย องค์รัชทายาทไม่อาจขึ้นครองราชและเป็นผู้ดูแลประเทศได้ เรื่องดูแลประเทศจึงเป็นของอ๋องซื่อเจิ้ง

ไท่ฮองไท่เฮาอ่า ท่านให้เส้นทางนี้แก่ข้า ท่านช่วยชี้แนะทางแก่ข้าด้วย！

ผู้คัดเลือกเป็นผู้บริหารประเทศก็มีแล้ว เขาสามารถใช้สถานะผู้ดูแลประเทศลงสนามต่อสัญญากับอ๋องฉีของแคว้นเป่ยม่อได้

ในตอนที่องค์รัชทายาทตั้งใจจะประทับตราองค์รัชทายาท ก็ได้ยินเสียงที่ตะโกนออกมาว่า “อ๋องหนานหวยเสด็จแล้ว！”

ทุกคนเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นอ๋องหนานหวยนำเหล่าข้าหลวงก้าวเท้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดลงในทันที แสดงความโกรธเคืองออกมา จากนั้นก็จ้องเขม็งไปทางองค์รัชทายาทที่ยังไม่ทันได้ยืนขึ้นพร้อมตะโกนออกไปว่า： “ช้า เจ้าไม่มีสิทธิ์เป็นผู้ดูแลประเทศ”

องค์รัชทายาทพูดออกไปด้วยความโกรธเคืองว่า ：“อ๋องหนานหวยกล้าบุกเขามาถึงในวังเลยหรือ?”

อ๋องหนานหวยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า ：“ข้ามิได้บุกเขามาในวังโดยไร้ซึ่งศัตรู ฮองไทเฮาได้ทำการเชื้อเชิญก่อนแล้ว คืนนี้ข้ามาในฐานะของแขก”

เมื่อเขาก้าวเท้ามาถึงด้านหน้า จากนั้นก็กวาดสายตาไปยังทุกคน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวานว่า ：“ทุกท่าน ข้าไม่ได้เจตนาจะมาสาย แต่จะต้องไปตรวจสอบเรื่องหนึ่งก่อนที่จะได้รับจดหมาย”

เหลียงไถ้ฝู้พูดขึ้นด้วยความไม่พอใจว่า ： “มันคือเรื่องอะไรที่เจ้าจะให้ความสำคัญถึงขั้นไปตรวจสอบก่อนจะมาลงนามสัญญากับแคว้นเป่ยม่ออย่างนั้นหรือ ?”

อ๋องหนานหวยหรี่ตาลง นัยน์ตาฉายแววเด็ดเดี่ยวราวกับพิษงูก็ไม่ปาน แต่ใบหน้ากลับแสดงออกถึงความเกลียดชังและความโกรธเคือง “ไถ้ฝู้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องลงนามสัญญากับแคว้นเป่ยม่อแน่นอน แต่ คนที่จะเป็นผู้บริหารประเทศนี้ ต้องไม่ใช่ฆาตกรฆ่าคน”

เมื่อคำนี้ออกมา ทุกคน ณ ที่นี่พากันตื่นตกใจ

องค์รัชทายาทตัวสั่นเทาไปทั้งตัว “อ๋องหนานหวย เจ้าพูดจาไร้สาระอะไร? ข้าไปเป็นฆาตกรฆ่าคนตั้งแต่ตอนไหน ? เจ้าอย่ามาทำพูดจาสามหาวที่นี่นะ！”

อ๋องหนานหวยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า： “ข้าไม่ได้พูดจาสามหาวเดี๋ยวก็ได้รู้”

เมื่อพูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นมา ก่อนพูดขึ้นว่า： “พาเข้ามา！”

วินาทีนี้ เมื่อเห็นองครักษ์คุมตัวสองสามคนเข้ามา

คนเหล่านี้สวมใส่เสื้อผ้าชั้นดี ใบหน้าล้วนแล้วแต่ได้รับบาดเจ็บ เห็นแล้วก็รู้ได้ในทันทีว่าโดนทำโทษ

จื่นเฉิงและองครักษ์ของตำหนักก็ได้เดินขึ้นมา อาการบาดเจ็บของจื่นเฉิงยังไม่หายดี การเคลื่อนไหวจำเป็นต้องมีคนช่วยพยุง

ฮองไทเฮามองไปยังจดหมาย สีหน้าเปลี่ยนแปลง เนี้อหาในจดหมายได้เขียนถึงเนี้อหาที่เป็นรูปธรรมของอ๋องซื่อเจิ้งอย่างแน่นอน และน่าจะกล่าวถึงองค์รัชทายาทด้วย ถึงได้มีตราประทับของไถ้ฝู้

ฮองไทเฮายกปลายนิ้วที่สั่นเทาเล็กน้อยขึ้นมา หากเนี้อหาในจดหมายไม่ได้กล่าวถึงองค์รัชทายาท นางก็จะรีบสั่งให้คนนำไปพิสูจน์ในทันที

แต่หากกล่าวถึงองค์รัชทายาท นางไม่มีทางปล่อยไว้เช่นนี้โดยเด็ดขาด

แต่ก็ไม่มีทางไม่ปล่อย เหล่าขุนนางและทหารต่างก็เห็น ว่าอ๋องฉีแห่งแคว้นเป่ยม่อก็ประทับอยู่ ไม่ว่าอย่างไรปกปิดซ่อนเร้นได้อย่างแน่นอน

อ๋องหนานหวยกระตุกยิ้มมุมปากออกมาอย่างเย็นชา เขาเดินไปข้างหน้า ผ่านองค์รัชทายาทที่มีใบหน้าที่ซีดเผือดมากขึ้นเรื่อยๆ จนไปยืนอยู่ตรงหน้าของฮองไทเฮา

เบื้องหน้า ฝ่ามือที่กำกระดาษอีกแผ่นหนึ่งไว้ “เสด็จแม่ ลูกขอแนะนำ ให้ดำรงตำแหน่งผู้ดูแลประเทศชั่วคราว”

ฮองไทเฮามองไปทางเขาด้วยแววตาสับสน ไม่นานก็เข้าใจความหมายของเขา หากนางออกพระราชกฤษฎีกาด้วยตัวพระองค์เอง ก็จะสามารถโค่นล้มการตัดสินเมื่อสักครู่

เพียงแต่นางออกพระราชกฤษฎีกา ก็จะต้องประกาศเนี้อหาบนกระดาษที่อยู่ในมือของเขาต่อเบื้องหน้าของขุนนาง และรักษาองค์รัชทายาทด้วยเช่นกัน

ที่แท้ ซุนกงกงก็เดาไม่ผิด เขากอดความทะเยอทะยานกลับมาจริงๆด้วย นางไร้เดียงสาเสียจริง

ฮองไทเฮาจ้องเขม็งไปทางอ๋องหนานหวย ก่อนหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงต่ำที่แฝงไปด้วยความโกรธเคืองว่า： “อายเจียประเมินเจ้าต่ำไป”

อ๋องหนานหวยหัวเราะ “เสด็จแม่ชื่นชม ลูกตกใจ”

ฮองไทเฮายืนขึ้น ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย ซุนกงกงรีบเข้ามาประคอง นางกวาดสายตาไปยังทุกคน ก่อนพูดขึ้นว่า “ซุนกงกง เจ้าคนหลอกลวง”

ฮองเฮายืนขึ้นด้วยความตกใจ จากนั้นก็มองไปยังเหลียงไถ้ฝู้อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นใบหน้าเหลียงไถ้ฝู้เปลี่ยนสีไป นางก็ก้าวเท้าออกไปด้วยความตื่นใจทันที

ในช่วงเวลานี้ เสียงตะโกนจากขันทีก็ได้ดังขึ้นอย่างเป็นประเพณีจากด้านนอก ：“อ๋องซื่อเจิ้งเสด็จแล้ว！”