พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 124

ตอนที่ 124 รีบดำเนินการให้เร็วไว

หลี่ซือฟังเสียงฝีเท้าที่เดินจากไปอย่างโกรธเคืองของนาง อมยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้ช่างหดหู่ยิ่งนัก

หลายปีมานี้ ไม่ใช่ว่านางจะช่วงชิงกับเฉินหลิงหลงไม่ได้ แต่เพราะคิดว่าผู้ชายคนหนึ่งถ้าต้องช่วงชิงมา จะมีประโยชน์อะไร?

นางคิดผิดอย่างมาก ชาตินี้นางจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเด็ดขาด นางน่าจะพาหลีโม่ไปจากจวนเฉิงเสี้ยงตั้งนานแล้ว นางกลับทำตัวเองให้ไร้ประโยชน์ ลูกสาวต้องตาย นางกับเฉินหลิงหลงล้วนเป็นฆาตกร

เฉินหลิงหลงสมควรตาย นางก็สมควรตาย

ดังนั้น ชีวิตนี้จึงไม่มีอะไรต้องห่วงใยแล้ว หากสามารถทำอะไรเพื่อหลีโม่คนนี้ได้ ต่อให้แลกด้วยชีวิตนางก็ไม่หวั่นไหว

เมื่อหลิงหลงฮูหยินไปแล้ว นายหญิงแก่ก็สั่งให้คนพาหลี่ซือออกไป แต่หลีโม่ยืนกรานให้คนไปพาหยางมามามา แล้วให้หยางมามาพาหลี่ซือไป

นายหญิงแก่ก็ไม่ได้ขัดนาง สั่งให้คนไปเชิญหยางมามามา

หยางมามาเห็นหลีโม่กลับมา แล้วเห็นหลี่ซือตาบอด ก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นมากมายแน่ นางไม่ถาม พาหลี่ซือจากไปตามที่หลีโม่สั่งอย่างเงียบๆ

นายหญิงแก่ไล่คนรับใช้ที่เหลือออกไป เหลือไว้เพียงเสี้ยเฉิงเสี้ยงกับหลานหยู้กูกูอยู่ในห้องโถง

ประตูใหญ่ปิดลง แสงไฟที่ไหวปลิวก็หยุดนิ่งในทันใด บนผนังฉายเงาหลีโม่ เงาร่างเล็กปรากฏอยู่บนผนัง กลับดูเหมือนสัตว์ประหลาดที่มีอำนาจ

นายหญิงแก่จ้องมองหลีโม่ นานสักพักแล้วพูดว่า “หลีโม่ ที่ผ่านมาจู๋หมู่ดูแลเจ้ายังไง?”

สีหน้าภายใต้แสงไฟของนาง ทำให้ดูแก่ลงมาก ริ้วรอยตรงหางตากับฝ้าสีคล้ำเต็มหน้า ดั่งใบไม้เหียวแห้งสีดำ

หลีโม่หยักปากเย้ย “นายหญิงแก่คิดว่ายังไงล่ะ? คำว่าจู๋หมู่ ปกติหลีโม่ถูกห้ามไม่ให้เรียก ต่อหน้าคนลับหลังคน ก็เรียกได้แค่นายหญิงแก่”

“หยาบคาย” เสี้ยเฉิงเสี้ยงคิดว่านายหญิงแก่ลดเสียงอ่อนข้อคุยกับนางแล้ว นางไม่สำนึกบุญคุณก็ช่าง กลับกล้าเย้ยหยันขนาดนี้

นายหญิงแก่ยื่นมือแล้วข่มลง พูดขึ้นเรียบเฉยว่า “หลีโม่ เจ้าเป็นเด็กฉลาด ที่จู๋หมู่ล่ะเลยเจ้า เด็กสามคนในจวนเฉิงเสี้ยง เจ้ากับโล่เยว่ได้เรื่องที่สุด ตอนนี้โล่เยว่กำลังจะได้หมั้นหมายกับองค์ชายรัชทายาท ซึ่งเจ้าก็ได้ประโยชน์ด้วยไม่ใช่หรือ?”

หลีโม่ไม่รู้ว่ายายแก่เจ้าเล่ห์ต้องการอะไร แต่ นางจดจำไว้ว่า การให้ความดีไม่เคยที่จะไม่มีอะไรแอบแฝง

นางไม่ได้ตอบนายหญิงแก่ แค่ใช้สายตาจ้องมองนายหญิงแก่ มาถึงวันนี้ พวกเขาไม่เคยพูดถึงเฮ้าหราน เหมือนกับเฮ้าหรานไม่เคยปรากฏอยู่ในจวนนี้

นายหญิงแก่ก็ดูไม่โกรธ พูดต่อว่า “จู๋หมู่อายุมากแล้ว ต่อไปจวนเฉิงเสี้ยงก็ต้องอาศัยพวกเจ้าค้ำจุน บิดาของเจ้ามีเฮ้าหรานเป็นลูกชายเพียงคนเดียว กลับเป็นเด็กปัญญาอ่อน เจ้าสองพี่น้องได้ดีแล้ว ต่อไปก็ยังสามารถช่วยน้องชานได้ ใช่ไหม?”

คนในจวนต่างก็รู้ เสี้ยหลีโม่ดีกับเฮ้าหรานคนเดียว หลีโม่รู้สึกน่าสมเพศ เฮ้าหรานถูกเอามาพูด เพียงเพราะต้องการใช้เขามาเป็นจุดอ่อนของนาง

นางมาเพื่อแก้แค้น

พูดจบ หลีโม่หันตัวเดินจากไป

ไม่อยากฟังเขาพูดอะไรอีก ต่อให้ในใจนางเยือกเย็นแค่ไหน แต่อารมณ์ความรู้สึกต่างๆของเสี้ยเฉิงเสี้ยงยังคงวนอยู่ในหัว บางที่ก็ยังสามารถส่งผลบั่นทอนจิตใจนาง

ไม่ว่าพวกเขาจะมีแผนการอะไร ไม่ว่าตอนนี้พวกเขาคิดจะทำอะไร นางก็ไม่อยากสนใจ เพราะไม่ว่ายังไง แผนการกับการกระทำเหล่านั้นล้วนเพื่อใช้กับนางและมารดาอยู่แล้ว

การกระทำของพวกเขา มีแต่ยิ่งอยู่ยิ่งทวีความรุนแรง

เมื่อเสี้ยหลีโม่ไปแล้ว นายหญิงแก่ใช้มือกวาดถ้วยชาบนโต๊ะลงพื้น ด้วยสีหน้าโกรธเคืองอย่างที่สุด “ให้โอกาสแล้วยังไม่รู้จักสำนึก คนแบบนี้ จะยังเก็บไว้เพื่อ?”

“หมู่ชิน มีดสั้นในมือนาง มีความเป็นมายังไงแน่? แม้กระทั่งเหลียงไถ้ฝู้ยังหวาดกลัวขนาดนั้น” เสี้ยเฉิงเสี้ยงถามอย่างเป็นกังวล

“ไม่รู้” นายหญิงแก่ส่ายหัว ถอนหายใจ “ทีแรกคิดว่าเอาใจนางก่อน คิดไม่ถึงว่านางจะดื้อด้านขนาดนี้ รอต่อไปไม่ได้แล้ว อีกสองวันรีบใช้ให้เฉินหลิงหลงทำตามแผน ไม่อย่างนั้นเมื่อมีพระราชโองการลงมาแล้ว จะยิ่งทำให้เราลงมือลำบาก”

“ทางโน้นได้เตรียมการไว้หมดแล้ว” เสี้ยเฉิงเสี้ยงคิดถึงหลี่ซือ “แต่ว่าตอนนี้นางตาบอด กลัวว่าจะ......”

“กลัวก็ไม่มีประโยชน์ ต่อให้มีคนสงสัย เรื่องก็มีอยู่อย่างนั้นแล้ว ยังมีคนเป็นพยานอีก จะทำอะไรจวนเฉิงเสี้ยงเราได้?”