พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 184

ตอนที่ 184 หนีออกมาได้อย่างไร

ดวงตาของหลีโม่ได้เปล่งประกายระยิบระยับดั่งดวงดาว นางมองไปทางเขา หลังจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “ขอบพระทัยเพคะ!”

ขอบคุณเจ้าที่มาหาข้า ขอบคุณเจ้าที่ไม่ละเลยความปลอดภัยของข้า ขอบคุณเจ้าที่ปฏิบัติต่อข้าในฐานะเพื่อนมาตลอด

ซือถูเย้นแสดงสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนัก หากไม่ใช่เพราะใบหน้าที่ดำทมิฬละก็ เกรงว่าในช่วงเวลานี้คงได้แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างแน่นอน

“บอกมาว่าเจ้าหนีออกมาได้อย่างไร?” ซือถูเย้นถามขึ้นด้วยสีหน้าปกติ เสด็จย่าก็อยากรู้เรื่องห้องที่ปิดสนิทหลังนี้มากเหมือนกัน ภายใต้สถานการณ์ที่ประตูหน้าต่างปิดตายนี้ นางหนีรอดออกมาได้อย่างไร

ในตอนที่หลีโม่กำลังจะพูดออกไป ก็เห็นว่าซูชิง เซียวโธ่และซือถูจิ้งยื่นหน้าออกมาจากหลังต้นไม้ พร้อมกับยืนรอให้นางพูดอย่างเงียบๆ

หลีโม่ยิ้มเล็กน้อย “เอาละ ไฟที่ลุกไหม้ห้องใหม่ก็ยังไม่มอดดับลง ในตำหนักก็ระเกะระกะไม่เป็นระเบียบด้วย ไม่รู้ว่าทุกคนจะสนใจไปนั่งจิบชา......ดื่มเหล้าในลานเสี้ยจื้อของข้าหรือไม่?”

นางชำเลืองมองไปทางซือถูเย้น เขาในวันนี้ ต้องให้เหล้าเป็นรางวัลสักหน่อย

เมื่อซือถูเย้นได้ยินนางพูดว่าจะไปนั่งดื่ม ณ ลานเสี้ยจื้อจึงตัดสินใจพูดออกไปว่าไม่ไป แต่เมื่อได้ยินคำสุดท้าย จึงได้หันกลับในทันใด “ไม่ไป.......ได้อย่างไรละ? น้ำใจเปี่ยมล้นยากปฏิเสธ ต้องไปนั่งสักหน่อย”

“ใช่ๆ ต้องไป ต้องไป น้ำใจเปี่ยมล้นยากปฏิเสธ!” เซียวโธ่เดินออกมา จากนั้นก็พูดคล้อยตามซือถูเย้น

หลีโม่กวาดสายตามองไปทางเซียวโธ่เล็กน้อย “คนถูกพิษดื่มเหล้าไม่ได้เพคะ เมื่อเลือดเดือนพล่าน พิษในกายเจ้าจะออกฤทธิ์”

“ไม่เป็นอุปสรรค กินเพื่อเข้าใจพิษ” ในขณะที่เซี่ยวโธ่พูด เขาก็ชำเลืองมองไปทางนาง นางผู้นี้ หูตาไม่ธรรมดาเลย มองออกว่าเขาถูกพิษ ก็ดี หากถูกงูกัดยังไงก็ต้องถูกพิษ ก็ยิ่งต้องใช้ วันนี้เขาเป็นเหมือนแมวแก่ที่พลาดพลั้งโดนไฟเผา คนที่คลุกคลีอยู่กับพิษมาเป็นระยะยาวนาน ถูกงูขาวตัวเล็กกัดแค่ครั้งเดียว โชคดีที่ในระหว่างที่รักษาเขาได้พายาแก้พิษติดตัวมาด้วย

กลุ่มคนต่างก็พูดคุยหัวเราะไปยังทิศทางของลานเสี้ยจื้อ เหยียบผ่านตำหนักที่ระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ ผ่านระเบียงที่วนรอบ จนมาถึงตำหนักเล็กที่เงียบสงบ

เมื่อเปรียบเทียบที่นี่กับด้านนอก เหมือนราวกับโลกสองใบ แม้กระทั่งเสียงเอะอะโวยวายด้านนอกก็แทบจะไม่ได้ยิน

ผมของเหลียงซื่อถูกไฟแผดเผาไปมากทีเดียว บาดแผลที่อยู่บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกไฟเผา แต่โชคดีที่ไม่ได้ร้ายแรงมาก นางเอนกายนอนอยู่บนเตียงเล็กอย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อเห็นว่าหลีโม่พาทุกคนเข้ามา นางจึงได้พยุงตัวขึ้นมา เย็นเอ๋อร์รีบเข้ามาประคองตัวนาง “ฮูหยินรอง ท่านต้องนอนก่อนนะเพคะ อย่าเพิ่งลุกขึ้น”

ซือถูเย้นชำเลืองมองไปทางเหลียงซื่อ เหลียงซื่อทำความเคารพด้วยความละอายใจ “หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง น้อมถวายองค์ชายเพคะ”

เมื่อหลีโม่เห็นซือถูเย้นให้ความสนใจกับเหลียงซื่อ จึงได้พูดเสริมว่า “เอาละ เรื่องที่เกิดขึ้นเที่ยงวันนี้วางไว้ก่อนเถอะ ไม่ว่าจะอย่างไรคนที่หนีรอดมาจากความตาย ก็สมควรไว้หน้ากันก่อน”

เหลียงซื่อนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ขึ้นมาได้ ส่งผลให้แขนขาอ่อนยวบลง นางเกือบจะตายอยู่ในนั้นแล้ว

ซือถูเย้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “นางคือคนที่เจ้าพาออกมาด้วยใช่ไหม? เจ้ายังถูกคนทำร้ายไม่พออีกหรือ? ทำไมเจ้าถึงได้โง่เช่นนี้ หากเจ้าตายก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

ซูชิงและเซียวโธ่พยักหน้าอย่างไม่ลังเล “เข้าใจพ่ะย่ะค่ะ นางอธิบายมาขนาดนี้ กระหม่อมเข้าใจอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ซูชิงไม่อยากแสดงความด้อยกว่า จึงได้ถามซือถูเย้น “ท่านอ๋องเข้าใจหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ซือถูเย้นพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “เข้าใจสิ ทำไมจะไม่เข้าใจละ? ใช้โถเหล้ามาระเบิดหลังคาห้อง หลังจากนั้นก็ปีนออกมาจากหลังคาห้อง มีเชือกที่สร้างขึ้นมาจากผ้าแพรเป็นจุดเชื่อมต่อ จึงได้ปีนออกมาได้ ”

“ฮึก ใช่ ใช่ เป็นเช่นนี้” ซูชิงพยักหน้าอย่างยากลำบาก

ผีนะสิ ใครจะไปรู้ว่าจะถือโอกาสใช้เชือกที่บิดขึ้นมาจากผ้าแพรปีนออกมาได้? แต่ปัญหามันอยู่ที่การระเบิดหลังคาต่างหาก ใครจะไปรู้เรื่องก๊าซบ้านี่ได้ยังไงเล่า?

ซูชิงรีบเปลี่ยนหัวข้อทันใด “งั้นทำไมเจ้าถึงได้พานางออกมาด้วยละ? นางอยากจะทำร้ายเจ้าจะตาย”

หลีโม่ชำเลืองมองไปเหลียงซื่อ “นางไม่รู้เรื่อง”

อย่างน้อย เรื่องนี้ นางก็ไม่รู้เรื่อง

ความจริงแล้วเดิมทีนางตั้งใจจะหนีรอดออกมาเพียงคนเดียวด้วยซ้ำ แต่เหลียงซื่อนั่งไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้น ปล่อยให้เปลวไฟลุกลามเข้ามา นางจึงได้พูดขึ้นด้วยความเสียใจท้อแท้สิ้นหวังว่า “ทำไมนางถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้ ? ตลอดชีวิตนี้ ข้าให้ในสิ่งที่ให้ได้แล้ว จวนโก๋กงข้าก็ให้ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย ข้าก็ดูแลเอาใจใส่ไม่มีขาดตกบกพร่อง เรื่องอภิเษกสมรสข้าก็เป็นคนดูแลเองทั้งหมด สินสอดทองหมั้นของนางข้าก็เป็นคนออกเสียส่วนใหญ่ หลายปีมานี้ จวนโก๋กงไม่มีเงินทองใช้จ่าย ข้าต้องกลับไปถามไถ่ครอบครัวของข้า ทุกคนต่างรู้ ทุกคนมักจะบอกว่าข้าเป็นคนดี นึกถึงบุญคุณข้าไว้ แต่พอมาถึงช่วงเวลาที่สำคัญนี้ ทำไมถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้? เรื่องวันนี้ เป็นความผิดของข้าหรือ? ข้าเพียงแค่ทำเพื่อเจ้า ไม่ยอมให้ใครมารังแกครอบครัวของข้า ข้ายอมสู้ตายเพื่อปกป้องพวกเขา แต่พอมาวันนี้ทำไมถึงได้มีจุดจบเช่นนี้? ”