พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 188

ตอนที่ 188 รับหลี่ซื่อกลับมา

ไม่ผิด เขาเห็นเสี้ยหลีโม่ปรากฎตัวออกมาจากกองเพลิงของตำหนักข้าง ต่อมาตำหนักใหม่ก็พลันลุกไหม้อีก เขาจึงสงสัยวางหลีโม่จะเป็นคนวางเพลิง

แต่จากการคาดเดาก่อนหน้านั้น กำลังเสี้ยหลีโม่เพียงคนเดียวไม่สามารถวางเพลิงใหญ่ขนาดนี้ได้หรอก

แล้วจากการสำรวจสิ่งแวดล้อมในตอนนี้ ประตูถูกล็อก ถังน้ำมัน โอกาสในการล็อก แล้ววางเพลิง แผนการนี้แม่นางผอมแห้งแรงน้อยเพียงคนเดียวไม่สามารถทำให้สำเร็จลุล่วงได้หรอก

แต่ว่า เขากลับสงสัย เพราะสำหรับเขาแล้ว เสี้ยหลีโม่ไม่น่าหนีรอดออกมาจากตำหนักเล็กท่ามกลางกองเพลิงที่โหมกระหน่ำเช่นนั้นได้ แต่นางก็ทำได้ และยังพาเหลียงซื่อออกมาด้วย

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยสีหน้าเปลี่ยนไป “เจ้าสงสัยนางหรือ? แต่มันจะเป็นไปได้หรือ?”

“เป็นไปไม่ได้ แต่ นางก็สามารถหนีรอดออกมาจากกองเพลิงที่โหมกระหน่ำขนาดนั้นได้ ในสายตาของทุกคน ล้วนมองแล้วเป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกลับพูดว่า “ข้าไม่เชื่อว่านางจะสามารถหนีรอดออกมาได้ บางทีในตอนที่ไฟกำลังลุกไหม้ นางและเหลียงซื่ออาจจะออกไปก่อนแล้วก็ได้”

“ไม่ ยังไม่ไปไหน ชุ่ยยุ่นกูกูจ้องมองอยู่ตลอด ก่อนเพลิงไหม้ นางและเหลียงซื่อ เสี้ยฉวนอยู่ภายในตำหนักรองย่างแน่นอน อีกทั้งเจ้าสาวก็สามารถเป็นพยานให้ได้ เจ้าสาวถูกนางสั่งให้ไปช่วยกันราดน้ำ จึงได้รอดพ้นจากหายนะครั้งนี้ ”

“เป็นไปได้อย่างไร? ข้าเห็นว่าเปลวเพลิงได้ขยายตัวออกไปอย่างรวดเร็วจากภายในตำหนักใหม่ นางจะหนีรอดออกไปได้อย่างไร? ” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรู้สึกเหลือเชื่อ

เฉิงเสี้ยงเสี้ยมองไปทางซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย เหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่กลับดูไม่เหมาะสมเมื่อต้องพูดต่อหน้าของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย

บางทีเขาอาจจะดูถูกแม่นางผู้นี้ไปจริงๆ ความสามารถและความฉลาดของนางเกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้ หากไม่มีเฉินหลิงหลง คอยอยู่กับเขาและหลี่ซื่อตลอด เขาก็คงจะไม่มีบุตรสาวที่ฉลาดเช่นนี้ใช่ไหม?

หากไม่ใช่เพราะใจดำทำท่าทางเมินเฉยต่อนางในช่วงแรกเริ่ม บัดนี้นางก็ไม่น่าจะเอาใจออกห่างจากตัวเองเช่นนี้หรอก

เขารู้สึกเสียงใจภายหลัง แต่ไม่ยอมรับ เสียใจสำหรับเขา เป็นความรู้สึกที่ไร้ประโยชน์มาก

“เจ้าไปเรียกนางเข้ามา ข้าอยากจะถามนาง” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยรู้ว่าซือถูเย้นไปแล้ว ไม่มีที่พึ่งพิงใด ๆ เสี้ยหลีโม่ยังจะสามารถอาศัยใครได้อีก?

เฉิงเสี้ยงเสี้ยคิดว่าตัวเองนั้นจำเป็นต้องลองถามหยั่งเชิงเสี้ยหลีโม่ จึงให้หลานหยู้กูกูไปเชิญหลีโม่มา

หลังจากที่หลีโม่ได้สั่งให้คนเตรียมม้า เพื่อกลับไปยังลานเสี้ยจื้อ

คนที่จวนโก๋กงส่งมาออกมาแต่งงานได้จากไปแล้ว คุณชายสองซีเหมินก็ไม่มีใครมาฮูหยินของตัวเองเลย

เหลียงซื่อเข้าใจ อาจเพราะแผนการในครั้งนี้แม้แต่สามีของตัวเองก็ไม่รู้ตั้งแต่ต้น แต่ตอนนี้ก็น่าจะรู้แล้ว เขาไม่กล้ามา กินปูนร้อนท้องเกินไป

“เขาได้พูดอะไรกับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไหม?” เหลียงซื่อถามหลีโม่

หลีโม่ส่ายหน้า “ไม่ทราบเพคะ”

ใบหน้าของเหลียงซื่อแสดงออกถึงความเศร้าสลด “คุณหนูใหญ่ ช่วยส่งหม่อมฉันกลับไปได้ไหมเพคะ?”

“ข้าจะไปหาเสด็จแม่พอดี ไว้ข้าจะไปส่งเจ้าก่อนนะ” หลีโม่มองไปทางนาง “แต่เจ้าแน่ใจนะว่าจะไม่กลับไปพร้อมกับพวกเขา?”

“เจ้าส่งข้ากลับบ้านเกิด มีเรื่องอันใด หากข้าเข้าใจชัดเจนแล้ว จะกลับมายังจวนจวนโก๋กง”เหลียงซื่อพูด

ผ่านตายมาครั้งหนึ่ง นางเริ่มสำนึกตัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน บางที ก้นบึ่งในหัวใจของตัวเองอาจจะเป็นคนที่ไม่ได้ใจจืดใจดำอย่างนั้นก็ได้

ทำไมถึงได้โง่เช่นนี้?

เย็นเอ๋อร์เข้ามา “คุณหนูใหญ่ หลานหยู้กูกูขอพบ บอกว่าเฉิงเสี้ยงอยากพบท่านเพคะ”

“ใช่หรือ?” หลีโม่ยากที่จะเชื่อได้ ไม่ว่าเหลียงซื่อจะมีทัศนคติอย่างไร ความจริงคิดทำร้ายกุ้ยหยวนแน่นอน

“ข้าไม่ได้พูดเรื่องนี้เพราะเจ้าช่วยชีวิตข้าไว้หรอกนะ ข้ารู้ว่าตัวเองร้ายกาจ ฤทธิ์แดงร้ายแรง ดังนั้นคนในโก๋กงจึงไม่ชอบข้า ไม่ว่าข้าจะทำเพื่อพวกเขาเท่าไหร่ พวกเขาแสดงความซาบซึ้งต่อหน้า ลับหลังล้วนด่าทอข้า ข้าไม่ขอให้เจ้าอภัยให้ข้า เพียงแต่ข้า.........”

เหลียงซื่อเงียบไปสักพัก โดยไม่พูดต่อ

นางแค่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไร ไร้ซึ่งหนทาง สับสนเป็นนิจ

นางรู้ว่าเพื่อจวนโก๋กง หากซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกำจัดเสี้ยหลีโม่ได้ พวกเขาจะยอมเสียสละตัวเอง ดังนั้น เรื่องนี้จึงสมควรกลับไปจวนก่อนค่อยพูด คุณชายโก๋กงไม่ยอมร่วมห้องกับตัวเอง และไม่ยอมออกหน้าเพื่อตัวเองด้วย

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าผลประโยชน์หรอก

หลานหยู้กูกูกลับไปยังเสี่ยวซาน นายหญิงเองก็มา นั่งทักทายปราศรัยอยู่ข้างเตียงของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย

“คนอื่นละ?” เฉิงเสี้ยงเสี้ยเห็นหลานหยู้กูกูกลัมาคนเดียว จึงได้ถามขึ้น

หลานหยู้กูกูพูดขึ้นว่า “ทูลเฉิงเสี้ยง คุณหนูใหญ่ตรัสว่าจะกลับไปรับนายหญิงแก่ใหญ่กลับมา ไม่มีเวลามาพบท่านเพคะ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยตื่นตกใจทันใด ก่อนพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “ไปรับหลี่ซื่อ? ก็พูดแล้วไม่ใช่หรือ? วันนี้ไม่สามารถกลับจวนได้”

“หม่อมฉันแจ้งเช่นนี้ต่อคุณหนูใหญ่แล้ว แต่คุณหนูใหญ่ทรงตรัสว่า ใครบอกว่าใครพูดจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมา? ให้คนผู้นั้นไปคุยกับนาง อีกทั้ง คุณหนูใหญ่ยังให้หม่อมฉันแจ้งตรงต่อนายหญิงแก่และเฉิงเสี้ยงด้วยว่า นางไม่ยอมย้ายออกจากลานเสี้ยจื้อเด็ดขาด” หลานหยู้กูกูพูด

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยร้อนใจ แล้วมองไปทางนายหญิงแก่ “เสด็จแม่ เรื่องนี้เราคุยกันดีแล้วนะเพคะ”