พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 189

ตอนที่ 189 ให้ไม่ได้

นายหญิงแก่ยื่นมือออกไปกดเล็กน้อย “เจ้าอย่าเพิ่งร้อนใจไปไย หลี่ซื่อกลับมาก็ให้กลับมา ไม่ช้าก็เร็วนางก็ต้องกลับมาอยู่ดี นางกลับมาถึงเมื่อคืนก่อนแต่งงานแล้ว คนที่ลำบากใจก็คือนางไม่ใช่เจ้า อย่างที่สอง หากเจ้าอยากอยู่ลานเสี้ยจื้อ ข้าจะหาเหตุผลร้อยแปดพันเก้าให้นางยกให้เจ้า วางใจเถอะ”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเองก็รู้สึกว่าที่นายหญิงแก่พูดก็มีเหตุผล วันนี้เป็นวันแต่งงานของนาง หลี่ซื่ออยากกลับมาหาความลำบากให้ตัวเองก็ให้นางกลับมา

ลานเสี้ยจื้อนางจะชอบหรือไม่ชอบก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่กลับต้องได้ครอบครองต่อไป บอกคนของจวน หลังจากนี้ฮูหยินของจวนมีเพียงแค่นางผู้เดียว ส่วนหลี่ซื่อ นางสามารถไล่ออกไปได้ทุกเมื่อ

แต่ นางไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผลเช่นนั้น “เสด็จแม่ แต่วันนี้หลี่ซื่อถูกกักขังอยู่ในตันชิงเสี้ยนจู่นะเพคะ หากนางไม่ยอมย้ายออกไป เราก็ไม่สามารถฝืนใจนางได้”

นายหญิงแก่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ดูแลบำรุงกายให้ดีๆ คืนนี้ต้องประทับอยู่ในเซียวเซียง ก่อน พรุ่งนี้เช้าข้าจะไปบอกหลี่ซื่อด้วยตัวเอง”

นางและลูกสะใภ้ผู้นี้ ไม่ได้นั่งสนทนากันดีๆนานมากแล้ว จึงได้นั่งและสนทนากันอย่างจริงจัง

หากนางยังคิดจะอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยง ก็สมควรต้องรู้ว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นองค์หญิงหรือเสี้ยนจู่ ก็ทำได้แค่เพียงยอมถอยออกไป

ในตอนที่หลีโม่มาถึงจวนหลี่ อ๋องอานชินก็จากไปแล้ว

หยางมามาจึงได้บอกหลีโม่ ว่าอ๋องอานชินจากไปตั้งแต่ช่วงบ่าย ก่อนจาก ได้เสวยอาหารเป็นเพื่อนกับฮูหยิน 1 มื้อ

“เสด็จแม่ละ?” หลีโม่ถามขึ้น

“ยังนั่งอยู่ในศาลาริมสระน้ำอยู่ตลอดเวลาเพคะ หลังจากที่อ๋องอานชินจากไป นางก็เอาแต่ประทับอยู่ที่นั่นตลอด” หยางมามาพูด

หลีโม่และเย็นเอ๋อร์เดินเข้าไป แล้วก็เห็นหลี่ซื่อนั่งอยู่ในศาลาจริงๆ

หลีโม่ให้เย็นเอ๋อร์รออยู่ที่เดิม ส่วนนางเดินเข้าไป เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูเงียบเหงาของหลี่ซื่อ นางก็รู้สึกไม่อยากรบกวนนางขึ้นมาเล็กน้อย

แต่หลี่ซื่อนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าก่อนแล้ว นางจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย “หลีโม่มาแล้วหรือ?”

“เสด็จแม่!” หลีโม่เดินเข้าไป แล้วนั่งลงข้างกายของนาง

หลีโม่กุมมือของนาง มาไว้ด้านหน้า พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน “เจ้ามาได้อย่างไร?”

“มารับท่านกลับไปเพคะ!” หลีโม่พูดขึ้น

หลี่ซื่อส่งเสียงอื้อออกมา “ดี!”

นางไม่ได้รู้สึกผิดหวัง ถึงแม้ว่าจะอยากอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันก็ตาม แต่นางรู้เหตุผลที่หลีโม่มารับนาง นางอยู่ที่นี่เพียงผู้เดียว ช่างอันตรายเกินไป

“ท่านอ๋องกลับไปนานแล้วหรือเพคะ?” หลีโม่ถามขึ้น

“ใช่ ไปตั้งแต่เมื่อช่วงบ่าย” หลี่ซื่อพูดขึ้น ปลายนิ้วที่กุมมือหลีโม่กลับสั่นเทาเล็กน้อย

“ท่านอ๋อง.....” หลีโม่อยากจะพูดสักสองสามประโยค แต่ก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกกาลเทศะ

หลี่ซื่อกลับรู้ว่านางอยากจะพูดอะไร จึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาเบา ๆ “เขาดีมาก เพียงแค่แม่เข้าใจผิดไปเท่านั้น”

หลีโม่ชำเลืองมองไปยังความเดียวดายที่แสดงออกมาบนใบหน้าของนาง แต่กลับไม่สามารถสอดแนมเข้าไปถึงในจิตใจนางได้ แม้จะมองผ่านๆแบบจิตวิทยา แต่ก็ไม่สามารถมองทะลุเข้าไปถึงภายในจิตใจของลี่ซื่อได้

หลี่ซื่อเป็นคนที่คาดเดาได้ยากมากจริงๆ แม่นางเช่นนี้ คนภายนอกนำความละเอียดกระหยุมกระหยิมมาอธิบายความเป็นตัวนาง แต่นางกลับบ่วงล้ำผิดพลาดไป เลือกเสี้ยห้วยจุนในฐานะที่เป็นสามีของตัวเอง

หลีโม่พูดขึ้นด้วยความเดียวดายว่า “เสด็จแม่ ไม่เกี่ยวกับท่าน ท่านกับเขาไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ท่านเองก็ไม่ได้รังแกเขา เขาเลือกที่จะไม่แต่งงานเอง บางทีอาจเพื่อท่าน แต่ ท่านไม่ได้สร้างขึ้น ท่านเองก็ไม่เคยเข้าใจอะไรผิดเขามาก่อน หลายปีมานี้ เขาอยู่ห่างไกลท่านมาโดยตลอด ไม่อยากเข้ามารบกวนท่าน ไม่อยากให้ท่านต้องกังวลใจ ท่านต้องทำ เพื่อความเหมาะสมของเขา ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”

“ไม่ หลีโม่ ไม่มีใครรักคนๆหนึ่งได้อย่างลึกซึ้งมาตลอดชั่วชีวิตหรอก ความรักสามารถมลายหายไปได้ แม่กับเสี้ยห้วยจุน เคยรักกันมาก่อน ตกลงปลงใจที่จะร่วมอนาคตกับเขา แต่ตอนนี้ ความรู้สึกเร่าร้อนที่เคยมีก็แข็งทื่อไป ไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ”

นางจับมือของหลีโม่ไว้แล้วพูดต่อว่า “ดังนั้น ขอแค่เข้าได้พบแม่นางสักคนหนึ่ง แม่นางที่ดีมากพอ ให้เขาได้รักนาง ปัญหาในตอนนี้คือ เขาปิดกั้นตัวเอง รักษาคำสัญญาของตัวเอง สุดท้ายก็ไม่ยอมแต่งงาน ขอแค่มีคนช่วยเขาเดินออกมาจากเส้นทางนี้ เขาก็จะมีบุพเพสันนิวาทอย่างสมบูรณ์แบบ นี่เป็นสิ่งที่คุ้มค่าที่สุดที่เขาควรมี เขาน่าจะมีแม่นางที่ดีสักคนในใต้หล้านี้”

หลีโม่มองไปทางความร้อนใจที่ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของนาง นางอยากให้อ๋องอานซินมีความสุข เพราะนางคิดว่าเป็นความผิดของนาง นางไม่อยากทำร้ายอ๋องอานซินไปตลอดชีวิต

แต่คนที่มีความโลภอยู่ภายในใจย่อมจับเอาขุนนางตระกูลสูงส่งไว้แน่นอย่างแน่นอน

แต่หลี่ซื่อไม่มี จิตใจของนางช่างงดงามและสะอาดยิ่งนัก หลังจากที่ผ่านเรื่องราวมากมาย ยังสามารถรักษาจิตใจไว้ได้เช่นนี้ หลีโม่สงสารนางมากจริงๆ

เพียงแต่ ไม่ว่าแม่นางของอ๋องอานซินจะเป็นแบบไหน ในใจของเขาก็มีเพียงผู้เดียว ยากที่จะรับอีกคนเข้ามาได้

สถานการณ์ที่หลี่ซื่อพูดมา ที่ว่านางรู้สึกเย็นชากับเสี้ยห้วยจุน เมื่อตัดสิ้นความรู้สึก นางก็ไม่รักแล้ว

แต่อ๋องอานซินยังไม่ได้เย็นชาเมินเฉยต่อนาง ด้วยเหตุนี้จึงไม่สามารถตัดใจได้ แต่กลับไม่สามารถรักคนที่รักนางมาตลอดได้

“ข้าจะพยายาม แต่ลูกไม่รับปากนะเพคะ” หลีโม่พูดปลอบโยนเบา

หลีซื่อปล่อยมือของนางเบา “ได้ พยายามเข้านะ”

เสียงของนางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงอย่างพูดไม่ออก นางอยากทำอะไรเพื่อเขาบ้าง เพื่อตอบแทนเขาที่มีความรู้สึกดีๆกับนาง

นางให้ได้ เขาไม่ขาด เขาต้องการ แต่นางกลับให้ไม่ได้