พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 192

ตอนที่ 192 ข้อแลกเปลี่ยน

เสี้ยเฉิงเสี้ยงรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “ไฟไหม้ห้องใหม่ เจ้าเป็นคนทำใช่มั้ย?”

หลีโม่ยิ้มขึ้น “ท่านเฉิงเสี้ยงมีจินตนาการดีมาก บางทีท่านอาจจะรู้ดีว่าใครเป็นคนทำ ”

นางไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

ซีเมินเสี่ยวเยวี่ยพูดนิ่งๆว่า “เป็นเจ้าจริงๆใช่มั้ย? ข้ากับเจ้าไปมีความแค้นอะไรต่อกัน? ถึงขั้นจะวางเพลิงเผาข้า?”

หลีโม่ยิ้มกว้างขึ้น แล้วมองไปที่ใบหน้าที่โกรธแค้นและไร้เดียงสาของซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย “คำพูดของฮูหยินเสี่ยวเยวี่ยนี้ช่าง.....ทำให้ข้าไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไรเลย ถึงแม้ว่าข้าจะรู้ว่าบาดแผลของกุ้ยหยวนและไฟที่ไหม้ขึ้นเป็นแผนการของฮูหยิน แต่เสียดายที่ไม่มีหลักฐาน ข้าก็เลยไม่สามารถยืนยันได้ ดังนั้น ความผิดที่ฮูหยินกล่าวถึง ข้าก็เลยยอมรับไม่ได้”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยตาโตมองนาง โกรธจนพูดไม่ออก ในที่สุดนางก็รู้ว่าทำไมท่านปู่จึงยังไม่อยากให้ต่อกรกับสองแม่ลูกคู่นี้ นางมองทั้งสองแม่ลูกนี้ผิดไป

ทางนี้ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ถึงแม้เสียเฉิงเสี้ยงจะสงสัยถึงขั้นเชื่อไปแล้ว แต่ทว่า เขาก็ไม่มีหลักฐานมาเอาผิด

ถึงแม้จะมีหลักฐาน เขาจะทนต่อการสืบสวนได้มั้ย? จวนเฉิงเสี้ยงขณะนี้ ไม่สามารถจะเกิดเรื่องราวอื้อฉาวอะไรได้อีกแล้ว

ส่วนนายหญิงแก่ ก็เอาหลี่ซื่อเข้าด้านในไป หลานหยู้ประคองนางไปยังด้านหน้าของเก้าอี้เก่าขาดการซ่อมแซม โอนเอนจวนจะล้มเสียให้ได้ แล้วก็ให้นางนั่งลง

หลี่ซื่อยื่นมือมาสัมผัสพนักพิงเก้าอี้ แล้วก็ยืนอยู่แบบนั้น พูดว่า “นายหญิงแก่มีอะไรก็พูดมาเถิด ข้ายืนเอาก็ได้”

ภายในห้องจุดตะเกียงเล็กๆไว้เต็มไปหมด มีแสงน้อย หน้าต่างปิดสนิท แสงจากทางเดินก็เข้ามาไม่ถึง กระเบื้องด้านบนมีกระเบื้องโปร่งแสงนิดหน่อย แต่ว่าในตอนกลางคืน ไม่มีแสงจันทร์ ดวงดาวก็ไม่เปล่งประกาย ภายในห้องนั้นดูแล้วช่างมืดและแปลกผิดปกติ

สำหรับหลี่ซื่อแล้ว บรรยากาศพวกนี้ไม่ได้พิสดารอะไร เพราะนางมองไม่เห็น

นายหญิงแก่มองไปที่หลี่ซื่อ แล้วนึกถึงตอนที่นางเพิ่งเข้ามาจวนใหม่ๆ ตอนนั้นนางไม่ชอบหลี่ซื่อจริงๆ เพราะนางมีชื่อเสียงมาก สามารถหาความวุ่นวายมาให้จวนเฉิงเสี้ยงได้

สุดท้าย ไม่เป็นเช่นนั้น หลังจากนางเข้ามาก็บำเพ็ญตัวปฏิบัติตัวดี ถึงขั้นไม่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องบทกวี ดูแลแต่เรื่องภายในบ้าน

แต่โชคชะตาระหว่างทั้งสองคนก็เป็นเช่นนี้ ตอนที่คุณไม่ชอบใครสักคน เขาทำอะไรก็ผิดไปเสียหมด แค่หายใจ ก็ผิดแล้ว

นายหญิงแก่พูดกับหลานหยู้ว่า “ประคองฮูหยินมาข้างๆข้า ”

หลานหยู้เบะปาก แต่ก็ฟังคำเจ้านาย ประคองหลี่ซื่อเข้าไป

หลังจากที่หลี่ซื่อนั่งลง ใบหน้าที่เงียบขรึมปะทะกับฮูหยิน “นายหญิงแก่พูดเรื่องสำคัญเถิด ดึกมากแล้ว จะได้ไม่รบกวนท่านพักผ่อน”

นายหญิงแก่มองไปที่นาง พูดว่า “ในใจเจ้าคงจะเกลียดข้าน่าดู ใช่มั้ย? ”

หลี่ซื่อพยักหน้า “ใช่แล้ว！ ”

หลี่ซื่อไม่ไว้หน้า ถึงขั้นไม่ปกปิดความแค้นที่อยู่ในใจของตน ทำให้เวลานี้นายหญิงแก่ก็เริ่มโกรธขึ้นมา

หลานหยู้โกรธมาก “ฮูหยินช่างกล้าพูดยิ่งนัก ชีวิตคนในสายตาเจ้า การฆ่าคนก็คงเหมือนง่ายดั่งฆ่ามดตายตัวนึง ข้าก็จะลองดู ฮูหยินจะทำให้ข้าห่างจากวันตายไม่ไกลได้อย่างไร”

หลี่ซื่อพูดกับนายหญิงแก่ “นายหญิงแก่ ท่าคิดว่า เรายังจะคุยกันต่อไปได้อีกมั้ย?”

นายหญิงแก่โบกมือ ให้หลานหยู้ถอยออกไป ถึงแม้หลานหยู้จะโกรธ แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งฮูหยิน ได้แต่หัวเสียยืนอยู่ด้านข้าง แต่สายตาความโกรธยังไม่หายไป

นายหญิงแก่มองไปที่หลี่ซื่ออย่างมีนัยยะ นางไม่เคยรู้ว่าหลี่ซื่อจะมีความกล้าเช่นนี้ เดิมคิดว่าหลี่ซื่อจะอ่อนแก รังแกได้ง่าย อีกอย่างหลายปีมานี้ นางไม่เคยออกไปข้างนอก ไม่ชิงดีชิงเด่น เลยคิดว่านางจะไม่มีความกล้า

แต่ว่า ดูจากวันนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะมองหลี่ซื่อผิดไป

“ก็ดี ข้าจะไม่อ้อมค้อมแล้ว เจ้าไปหลีโม่ ให้นางไปพูดกับซือถูเย้นให้ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยว่า คงหนี้ไม่พ้นติดคุกติดตาลาง ถ้าตัดสินให้เบาได้หน่อยก็เบาหน่อย จวนเฉิงเสี้ยงของพวกเราจะได้อธิบายแก่จวนโก๋วกงได้”

“มีข้อแลกเปลี่ยนอะไร?” หลี่ซื่อถามตรงๆ

นายหญิงแก่หัวเราะ “เจ้าวางใจ ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าเสียเปรียบฟรีๆ สัญญาการซื้อขายตัวของกุ้ยหยวนอยู่ที่ข้า ถ้านางยอมไปพูดกล่อมให้ แล้วสามารถลดโทษให้ซีเหมินเสี่ยวชิ่งได้ ข้าก็จะเอาสัญญานั้นให้นางไป”

หลี่ซื่อกล่าว “ได้ ตกลงตามนี้”

นายหญิงแก่ไม่คิดว่านางจะตกลงง่ายๆ รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ “เจ้ามั่นใจนะว่านางจะสามารถทำให้อ๋องซื่อเจิ้งไว้ชีวิตซีเหมินเสี่ยวชิ่งได้”

หลี่ซื่อกล่าว “ท่านอ๋องคงไม่เห็นแก่หน้านาง แต่ว่า ข้ามีวิธี”