พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 หย่ากับมารดาของฉัน

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยสุดจะทน นางตะคอกใส่เหลียงซื่ออย่างเสียงดังว่า “เจ้าไม่ยอมลดราวาศอกขนาดนี้ เจ้ายังต้องการอะไร? ข้าโดนเจ้าทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้แล้ว เจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ?”

พรุ่งนี้คนของหยาเหมินก็เข้ามาจัดการแล้ว นางก็คงหนีไม่พ้นการติดคุก เหลียงซื่อยังไม่ยอมลดราที่จะเป็นปฏิปักษ์กับนาง

จิ้นโก๋วกงไม่พอใจกับการกระทำของเหลียงซื่อเมื่อกี้เป็นอย่างมาก ตอนนี้เห็นนางยังคิดที่จะมาดักหน้าซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย จึงทำให้เขายิ่งโกรธ พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้ายังอยากทำอะไรอีก? มีอะไรก็มาลงที่ข้านี่”

เหลียงซื่อหันไป หัวเราะแล้วพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “วางใจได้ ท่านพ่อ ในเมื่อวันในข้ายอมเสียทุกอย่างแล้ว ก็จะไม่เหลือเยื่อใยใดๆอีก บัญชีที่มีกับตระกูลซีเหมิน วันหลังเราค่อยมาว่ากัน ตอนนี้ ข้าจะมาคิดบัญชีความแค้นที่มีกับจวนเฉิงเสี้ยง”

จิ้นโก๋วกงเห็นนางยังดื้อรั้น ผิดกับแต่ก่อน ก็โกรธจนแววตาประกายสีดำ สั่งคนปิดประตูใหญ่ พูดขึ้นด้วยเสียงเคร่งเครียดว่า “ได้ ข้าจะดูว่าเจ้าจะคิดบัญชียังไง สั่งคนไปเก็บของของฮูหยินรอง เมื่อคิดบัญชีเสร็จแล้ว นางก็สมควรไปได้แล้ว”

ดูท่าถ้าไม่จริงจัง นางคงยังไม่ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป

“ท่านพ่อ” คุณชายรองซีเหมินรีบท้วงว่า “ไม่ได้นะครับ ไม่ได้นะครับ”

จิ้นโก๋วกงชี้หน้าด่าลูกชายตัวเองว่า “ผู้หญิงปากร้ายก้าวร้าวแบบนี้จะเอาไว้ทำไม? เจ้ามีปัญญาหน่อยได้ไหม”

คุณชายรองซีเหมินมองดูพ่อตัวเองอย่างขมขื่น ที่แรกคิดอยากจะเตือนพ่อตัวเอง หลายปีมานี้ ล้วนเป็นเหลียงซื่อที่ทำทุกอย่าง จนจวนโก๋วกงร่ำรวยอย่างทุกวันนี้ หากเหลียงซื่อไปแล้ว ต่อไปจวนโก๋งกงก็จะไม่รุ่งเรืองอีกต่อไปแล้ว

เพราะอยู่ต่อหน้าคนมากมาย จึงไม่สะดวกที่จะพูดออกมา ภาวนาให้ท่านพ่อจะคิดได้เอง

แต่ด้วยความโกรธเคืองที่มี จิ้นโก๋วกงจะทันคิดถึงอะไรเยอะแยะขนาดนั้น? บวกกับหลายปีมานี้เขาเห็นความสำคัญของเหลียงซื่อแค่ช่วงต้นไม่กี่ปี ต่อมาล้วนกลายเป็นความเคยชิน เห็นเป็นรายได้ส่วนหนึ่งของจวน จำได้ที่ไหนว่าเป็นของเหลียงซื่อขนมาจากมาตระกูลตน?

ใครก็คิดไม่ถึงว่าเหลียงซื่อไม่สนใจคำพูดของเขาเลย นางหันไปมองหลีโม่ “คุณหนูใหญ่เสี้ย บัญชีแค้นไฟไหม้ในเรือนด้านข้าง เจ้าจะคิดบัญชีแค้นนี้ร่วมกับข้าไหม?”

หลีโม่รู้ว่าที่นางเชิญให้ตนมาในวันนี้ ไม่ได้เป็นการเชิญให้มาร่วมสนุกสนานแน่ เหลียงซื่อกำลังเปิดโอกาสให้นาง

ก็ดี ไม่ว่ายังไง คดีนี้ยังไงก็ต้องคิดบัญชีกัน ไม่ว่าจะอยู่ในจวนเฉิงเสี้ยง หรืออยู่ในจวนโก๋วกง ขอเพียงไม่ผิดคนก็พอ

ประตูใหญ่จวนโก๋วกงปิดอย่างหนาแน่น คนใช้ทั้งหมดถูกสั่งให้เฝ้าอยู่ข้างนอก เตาเหล่าต้ากับเหยียนเอ๋อก็รออยู่ข้างนอก เตาเหล่าต้าถือแส้ไว้ในมือ นั่งอยู่บนหินหน้าเฉลียง ฟังความเคลื่อนไหวของคนด้านใน ทำเหมือนเมื่อข้างในมีการเคลื่อนไหวไม่ปกติ เขาก็พร้อมที่จะพังประตูเข้าไป

เสี้ยโล่เยว่ดึงแขนหลีโม่ พูดเสียงเข้มว่า “เจ้าอย่าสร้างเรื่อง ที่นี่เป็นจวนโก๋วกง เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า? เจ้าอย่าทำให้จวนเฉิงเสี้ยงเดือดร้อนขายขี้หน้า”

เสี้ยโล่เยว่กลัวเสี้ยหลีโม่ทำให้จวนโก๋วกงโกรธ แล้วจวนโก๋วกงก็จะไม่สนับสนุนนาง ท่านพ่อเคยบอกไว้ จิ้นโก๋วกงคนนี้สามารถช่วยพูดสนับสนุนนางต่อหน้าฮองเฮากับฮองไทเฮา วันนั้นองค์รัชทายาทก็โกรธแล้ว นางจะต้องพึ่งพาจวนโก๋วกง

หลีโม่พูดขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “ข้าไม่สนใจหน้าตาอยู่แล้ว จะกลัวขายหน้าทำไม?”

“ถ้าเจ้าไม่ใช่คนของจวนเฉิงเสี้ยง ใครจะไปสนใจหน้าเจ้า? ไม่ว่ายังไงเจ้าก็ต้องหุบปาก ไม่อย่างนั้นเจ้าเจอดีแน่” เสี้ยโล่เยว่พูดขมขู่

หลีโม่พูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “อุบัติเหตุ? มีอุบัติเหตุเยอะขนาดนั้นเลยหรือ? ไปพูดกับหยาเหมินเถอะ ใต้เท้าเฉิงเสี้ยง ไท้เป่าได้พูดถึงขนาดนี้แล้ว เจ้ายังจะเน้นย้ำว่าเป็นอุบัติเหตุ มีความหมายไหม? ในเมื่อกล้าทำแล้ว ทำไมไม่กล้ายอมรับ? ไม่ผิด หยาเหมินติดตามเป็นเรื่องของหยาเหมิน ข้ากับฮูหยินรองเกือบตายอยู่ในกองไฟ ความแค้นนี้ ยังไงก็ต้องชำระก่อนจะถึงหยาเหมิน”

“เจ้าจะเอายังไง?” เสี้ยเฉิงเสี้ยงจ้องมองหลีโม่ ใบหน้าที่แต่งแต้มมาเต็มไปด้วยความโมโหอย่างที่สุด

หลีโม่พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ง่ายมาก หากจวนเฉิงเสี้ยงอยากที่จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ต่อหน้าหยาเหมิน ข้าสามารถให้การแค่ส่วนน้อย แต่เจ้าต้องหย่ากับท่านแม่ของข้า”

“ฝันไปเถอะ” เสี้ยเฉิงเสี้ยงปฏิเสธ โดยไม่แม้แต่จะคิด

หลีโม่พูดด้วยเสียงดุว่า “ได้ ถ้าพรุ่งนี้หยาเหมินมา ข้าจะได้พูดสิ่งที่เสี้ยฉวนบอกข้าก่อนตาย ฮูหยินรอง ตอนที่เสี้ยฉวนใกล้จะตาย ได้บอกว่านายหญิงแก่ เสี้ยเฉิงเสี้ยงกับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย ทั้งสามคนร่วมกันวางแผนเรื่องนี้ เจ้าได้ยินไหม?”

เหลียงซื่อให้ความร่วมมือมาก “ได้ยินชัดเจน ทุกคำพูดของเสี้ยฉวน ทุกเสียงร้องคร่ำครวญ ล้วนอยู่ในหัวสมองข้า ยังไงก็ไม่ลืม”

หลีโม่หัวเราะเยือกเย็น หันไปมองเสี้ยเฉิงเสี้ยงแล้วพูดขึ้นว่า “เฉิงเสี้ยงน่าจะคุ้นเคยกฎหมายของต้าโจวเป็นอย่างดี หากข้าให้การฝ่ายเดียว อาจจะไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้ข้ามีฮูหยินรองเป็นพยาน ทุกอย่างก็จะกลายเป็นเรื่องน่าเชื่อถือ เมื่อคำพูดนี้ เป็นส่วนหนึ่งในคำให้การ เป็นไปได้ไหมที่จวนเฉิงเสี้ยงจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง? เฉิงเสี้ยงกับนายหญิงแก่ลองไตร่ตรองดู ใช้ความเป็นสุขร่มเย็นของจวนเฉิงเสี้ยงแลกกับอิสรภาพของมารดาข้า ใครได้ใครเสียเปรียบ? ข้า เสี้ยหลีโม่เป็นคนสัตย์ตรง ต่อให้ค้าขายได้ไม่ยุติธรรม ก็จะไม่เอาเปรียบจวนเฉิงเสี้ยงของพวกเจ้าแม้เพียงเล็กน้อย”

ทางด้านเหลียงซื่อกับพูดขึ้นอย่างดื้อรั้นว่า “ไม่ คุณหนูใหญ่ ทางเจ้าตกลงกันได้แล้วแต่ทางข้ายังไม่ลงตัว นางเพศยาคนนี้หากไม่ยอมก้มหัวกราบขอโทษข้าร้อยครั้ง ข้าไม่ยอมปล่อยนางไปแน่”

หลีโม่โบกมือ มองดูสีหน้านายหญิงแก่ที่โกรธจัดจนหน้าจะระเบิด “งั้นข้าก็จนปัญญา นายหญิงแก่รีบช่วยเกลี้ยกล่อมลูกสะใภ้ของท่านเถอะ ไม่ว่ายังไง นอกจากหลี่ซื่อมารดาของข้าแล้ว ลูกสะใภ้ของท่านล้วนเชื่อฟัง และเก่งกาจทั้งนั้น”