พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 205

ตอนที่ 205 หย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย

เสี้ยเฉิงเสี้ยงต้องเก็บความโกรธนี้แล้วเดินไปพูดกับเหลียงซื่อว่า “เจ้าปล่อยนางก่อน มรอะไรค่อยๆพูดจากันดีๆไม่ได้หรือ?”

เหลียงซื่อเงยหน้าที่โกรธจนเขียว “พวกเจ้าเคยพูดกับข้าดีๆไหม? หลังจากที่ข้าหนีรอดออกมาจากเรือนด้านข้าง ถูกจัดให้อยู่ในลานเสี้ยจื้อ ในตอนนั้นคนในจวนเฉิงเสี้ยงของพวกเจ้ามีใครมาพูดดีๆกับข้าไหม? เสี้ยเฉิงเสี้ยง หากเจ้าอยากรักษาความสงบสุขของจวนเฉิงเสี้ยง ไม่ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องเคลียกับข้าก่อน คุณหนูใหญ่เสี้ยจะเอาใบหย่าอะไรนั่น ข้าไม่สนใจ ข้าขอให้เจ้าหย่ากับซีเหมินเสียวเยว่”

“อะไรนะ?”

เมื่อพูดเสร็จ หลี่ซื่อร้องถามขึ้นมา ชี้หน้าด่าเหลียงซื่อ “เจ้ายังมาบอกว่าเจ้าไม่อิจฉาที่นางได้แต่งกับเฉิงเสี้ยง? ยังไงนางก็เป็นหลานของเจ้า เจ้าทำกับนางแบบนี้ได้ยังไง? เจ้าช่างใจดำอำมหิต สามีนางตายไปแล้วคนหนึ่ง หากยังโดนหย่าร้างอีก ชาตินี้ก็จะไม่เหลืออะไรแล้ว”

เหลียงซื่อพูดด้วยเสียงเหยือกเย็นว่า “เกี่ยวอะไรกับข้า ล้วนเป็นนางที่เริ่มก่อนเอง หากนางรู้จักใช้ชีวิตอย่างสงบ ป้ารองอย่างข้าก็ไม่ต้องเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง อย่าคิดว่าข้าน่ารังแก หลายปีมานี้ไม่ว่าจะทางตรงทางอ้อมข้าทำเพื่อเรือนใหญ่ขนาดไหน? พวกเจ้าไม่แก่ความดีของข้าแม้แต่น้อย ตอนนี้ยังคิดจะฆ่าข้า? เงินของข้าพวกนั้นหากโยนลงทะเล ยังมีเสียงดังกลับมา”

ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยหันไปมองเสี้ยเฉิงเสี้ยง พูดพร้อมกับอดกลั้นความเจ็บปวด “เจ้าจะไม่ทำอย่างนั้น ใช่ไหม?”

สีหน้าเสี้ยเฉิงเสี้ยงสับสน อย่าว่าแต่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยเสียโฉม ต่อให้ไม่มี ตอนนี้หยาเหมินกำลังจ้องจับนางอยู่ ถ้าไม่ยอมปล่อยนาง จวนเฉิงเสี้ยงก็จะเดือดร้อน

แต่ คำนี้เขาตอบไม่ได้ อย่างน้อย จะทำให้จิ้นโก๋วกงคิดว่าเขาเป็นฝ่ายทิ้งซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไม่ได้

ดังนั้น เขามองไปยังเหลียงซื่อ “ฮูหยินรอง เจ้าอย่าบีบบังคับเลย ข้าจะไม่ยอมหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย”

เหลียงซื่อพูดเย้ย “บีบบังคับหรือ? ข้าคิดว่าข้ากำลังช่วยเจ้านะ แต่ว่าข้าไม่สน จวนเฉิงเสี้ยงพวกเจ้าเป็นคนนอก จิตใจพวกเจ้าอำมหิตคิดจะทำร้ายข้า เวรกรรมจะตามสนองแน่ แต่ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยไม่ใช่ นางเป็นคนของจวนโก๋วกง ได้รับประโยชน์จากข้าไม่น้อย นางลืมบุญคุณคิดทำร้ายข้า ข้าจะปล่อยนางไปไม่ได้ ถ้าฆ่านางต้องชดใช้ด้วยชีวิต วิธีที่ดีที่สุด ก็คือให้นางเป็นหม้ายอีกครั้ง”

หลีโม่เห็นด้วยกับเหลียงซื่อ นางทำแบบนี้ช่างโหดร้ายได้ใจจริงๆ

แต่ว่า ต่อให้โหดร้ายแค่ไหน ก็โหดได้ไม่เท่าเสี้ยเฉิงเสี้ยง

ที่จริงเขาอยากที่จะหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย แต่เขาทำเป็นปกป้องนาง เพราะอย่างนั้นเมื่อซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยตกที่นั่งลำบาก ก็จะหาทางออกที่ดีเพื่อเขา ทางออกนี้ ก็คือจวนเฉิงเสี้ยง นางคาดหวังว่าจะได้กลับไปยังจวนเฉิงเสี้ยง เพราะฉะนั้นนางจะไม่ลากเสี้ยเฉิงเสี้ยงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

จิ้นโก๋วกงโกรธจนดวงตาแทบทะลัก หากซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยโดนหย่า หน้าแก่ๆของเขาก็ต้องอับอายเป็นที่สุด

กว่าจะเป็นดองกับจวนเฉิงเสี้ยงได้ กลับต้องมาตัดขาดกันกลางคัน คนที่ถูกตัดขาดดันเป็นคนของจวนโก๋วกง ทำให้เขาอัดอั้นใจยิ่งนัก

ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่า เมื่อไหร่ที่เขาคิดว่าทุกอย่างอยู่ในความควบคุมของตนเอง มีบางคนได้แหกกฎ แล้วควบคุมสถานการณ์อย่างรวดเร็ว จิ้นโก๋งกงที่ล้าสมัยอย่างเขา ถึงตอนนี้ก็ไม่มีปัญญาทำอะไรได้แล้ว

เขาล้มนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูหลี่ซื่อกับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยที่ร่ำร้องไห้ เขารู้ว่าเขาต้องออกปากให้เสี้ยเฉิงเสี้ยงหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยวี่ย เอาใจเหลียงซื่อ ไม่อย่างนั้น หากเหลียงซื่อจะทวงเอาเงินกับจวนโก๋วกงคืนขึ้นมาจริงๆ เขาไม่มีปัญญาคืน เขาจะไม่ยอมให้ใครมาหัวเราะเย้าเอาตอนแก่

ในหัวมีเรื่องให้คิดมากมาย แต่ยังไงก็หนีไม่พ้นความจริง เขาหันไปมองเสี้ยเฉิงเสี้ยง “เฉิงเสี้ยง เขียนใบหย่าเถอะ”

“ไม่ ไม่” ซีเหมินเสี่ยวเยวี่ยกรี๊ดร้อง นางดิ้นร้นลุกขึ้นมาผลักเหลียงซื่อ คุกเข่าตรงหน้าโก๋วกง “ท่านปู่ ไม่ได้นะ หากหย่ากับข้าแล้ว ข้ายังจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ไหม?”

เสี้ยเฉิงเสี่ยงก็พูดขึ้นว่า “ใช่ โก๋วกง บางที่เราอาจจะมีหนทางอื่นแก้ปัญญาได้”

เขาพูดว่าบางที ที่จริงก็คืออยากบอกโก๋วกงว่า ไม่มีหนทางอื่นแล้ว ตอนนี้ต้องยอมทำตามนี้ทางเดียว

นายหญิงแก่ยังจับมือหลีโม่ไว้ พูดด้วยสีหน้าอ้อนวอนว่า “แต่ เจ้าจะจากไปกับมารดาของเจ้าไม่ได้ จะต้องอยู่ในจวนเป็นเพื่อนจู๋หมู่ ดีไหม? จู๋หมู่แก่แล้ว ไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ เจ้าเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเสี้ย และเป็นบุตรคนโตสายเลือดตรง หากจู๋หมู่ไม่เห็นเจ้าอยู่ข้างกาย ในใจก็ไม่สงบ”

ยายเฒ่าคนนี้ปกติจะเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย ค่อนข้างเป็นผู้นำ จะไม่พูดจาแบบนี้ออกมาง่ายๆ แต่ตอนนี้กลับขอร้องนางอย่างอ่อนโยน ลับหลังจะมีแผนอะไรซ่อนอยู่?

หลีโม่ไม่มีทางเชื่อว่านางจะสำนึกตัวได้จริงๆ ยายเฒ่าคนนี้จิตใจดำอำมหิต ในสายตานาง จะมีเพียงผลประโยชน์ ไม่มีความผูกพันฉันญาติมิตร

“นายหญิงแก่วางใจเถอะ ข้าจะยังอาศัยอยู่ในจวน จนกว่าจะแต่งงาน ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าอย่างดี” หลีโม่ยิ้ม แล้วลูบหลังมือนาง สายตาหลุบต่ำ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า เจ้าจะเล่นยังไง ข้าก็จะเล่นกับเจ้าอย่างดี

หางตานายหญิงแก่เหมือนมีคราบน้ำตา “งั้นก็ดี งั้นก็ดี อายุยิ่งเยอะ ก็ยิ่งไม่อาจพรากจากคนข้างกาย ต่อให้ข้ากับมารดาของเข้าจะไม่มีวาสนาต่อกัน แต่เมื่อนางจะไป ข้าก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน”

หลีโม่ยิ้มที่มุมปาก หัวเราะแล้วพูดว่า “นายหญิงแก่วางใจได้ ต่อให้มารดาหย่าขาดกับเฉิงเสี้ยงแล้ว นางก็จะไม่ไปจากจวนเฉิงเสี้ยง จวนเฉิงเสี้ยงยังมีที่ดินผืนหนึ่งเป็นของนางไม่ใช่หรือ? บนที่ผืนนั้น สามารถสร้างบ้านได้ พวกเราอยู่เป็นเพื่อนเจ้าด้วยกัน ดีไหม?”

นายหญิงแก่หัวเราะขึ้นมาทันใด “อย่างนั้นยิ่งดี อย่างนั้นยิ่งดี อย่างนั้นยังถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน”

ในวินาทีนี้ หลีโม่เข้าใจความหมายของนางแล้ว นางคิดอยากที่จะให้มารดาย้ายไปอยู่ที่หลังสวน อย่างนั้น จะได้ง่ายต่อการที่นางจะลงมือ

ป่าไผ่ เป็นอาวุธที่แข็งแกร่งของนาง

แต่ ใครจะไปรู้? บางทีอาวุธนี้ สุดท้ายอาจจะกลายเป็นของหลีโม่ล่ะ?