พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 หลี่ซือโมโห

ตอนที่หลีโม่ยื่นใบยินยอมหย่าให้กับหลี่ซื่อ หลี่ซื่อไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นแต่อย่างใด เพียงแค่ยื่นมือมา ลูบแปบหนึ่ง แล้วพูดกับเหยียนเอ๋อว่า “เหยียนเอ๋อ ช่วยข้าเก็บไว้ดีๆ เก็บไว้ในกล่องอันแรกในตู้”

“ฮูหยินไม่อยากรู้ว่าข้างในเขียนอะไรหรือ?” เหยียนเอ๋อถามด้วยความสงสัย

หลี่ซื่อส่ายหัว หัวเราะ “เด็กโง่ เขียนอะไรไม่สำคัญ ขอให้มีเพียงยินยอมหย่าแค่สามคำก็เพียงพอแล้ว”

“อ้อ” เหยียนเอ๋อก็ยังไม่เข้าใจความหมายของหลี่ซื่อ นำไปเก็บไว้อย่างดีตามคำสั่ง

หลีโม่นั่งลง มองดูหลี่ซื่อ “มารดา ในที่สุดเจ้าก็อิสระแล้วนะ”

หลี่ซื่อยิ้ม “ใช่ ข้าอิสระแล้ว หลีโม่ ขอบใจเจ้ามากนะ”

“แม่ลูกกัน เราไม่พูดพวกนี้”

หลี่ซื่อควานหาจับมือนาง ด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง “ชาตินี้ ยังไงเจ้าก็เป็นลูกสาวข้า ความสัมพันธ์นี้จะไม่เปลี่ยนแปลง”

หลีโม่รู้สึกตื้นตัน นางรู้ว่ายังไงในชาตินี้หลี่ซื่อก็จะไม่มีวันลืมหลีโม่คนก่อน แต่ตนสามารถเป็นลูกคนที่สองของนางได้

หยางมามาถอนหายใจเบาๆ “ถึงแม้จะเขียนใบยินยอมหย่า อิสระแล้ว แต่ในใจบ่าว ก็ยังรู้สึกเสียใจแทนฮูหยิน”

“เสียใจทำไม? นี่ไม่ใช่เรื่องดีหรือ?” หลีโม่ยิ้มปลอบ

หางตาหยางมามาเปื้อนคราบน้ำตา “ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเสียใจ เพียงแต่คิดว่าฮูหยินไม่น่าถูกทิ้งแบบนี้”

หลี่ซื่อพูดขึ้นว่า “หยางมามาอยู่ในวังเห็นชีวิตมาทุกรูปแบบ น่าจะรู้ว่าจักความไม่เที่ยงของสัพสิ่งในโลก ทุกอย่างเป็นเพียงประสบการณ์ ไม่มีอะไรใครหรือไม่ควร”

หยางมามาเช็ดน้ำตา แล้วก็หัวเราะ ตีนกาที่หลีโม่เคยเห็นตอนเพิ่งเจอนางดูอ่อนโยนขึ้น “ดี ในเมื่อเป็นเรื่องดี คืนนี้พวกเรามาฉลองกัน”

เหยียนเอ๋อกลับมีคำถาม “แต่ ตอนนี้ฮูหยินกับเฉิงเสี้ยงหย่ากันแล้ว ต่อไปจะอาศัยอยู่ที่ไหน? หรือว่าจะกลับจวนหลี่ซื่อหรือ?”

หลีโม่ส่ายหัว หันไปมองหลีซื่อแล้วพูดว่า “ที่ดินผืนตรงหลังสวนดอกนั้น เจ้าชอบไหม? หากชอบ พวกเราจะเอากลับคืนมา”

หลี่ซื่อรู้ความหมายของหลีโม่ หลีโม่ต้องการอยู่เป็นเพื่อนนาง ไม่ให้นางต้องอยู่ข้างนอกคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว ตอนนี้นางตาบอด ก็ไม่สามารถออกไปใช้ชีวิตคนเดียวได้ ตอนที่นางให้การรักษาก็ไม่สะดวกที่จะวิ่งไปมา และที่สำคัญที่สุด อยู่ในจวนเฉิงเสี้ยงยังมีอันตรายรอบด้าน ออกไปแล้วจะปลอดภัยหรือ? หลีโม่จะดูแลได้ไม่ทั่วถึง หรืออาจจะยิ่งอันตราย

“ดี เอากลับมาเถอะ สร้างบ้านไม้ไว้ข้างทะเลสาบ ข้าอาศัยอยู่ในบ้านไม้ก็พอ” หลี่ซื่อพูดขึ้น

“หยาซื่อของฮูหยินหลิงหลง ก็จะย้ายออกไปแล้ว” หยางมามาพูดขึ้น

หลีโม่พูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “นางไม่ได้ชื่นชอบหลังสวนนั่น”

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าคนเดินมา เหยียนเอ๋อออกไปดู อึ้งไปพักหนึ่ง “เฉิงเสี้ยงมา?”

“เจ้าออกไปก่อน ข้าจะคุยกับฮูหยินของพวกเจ้าหน่อย” เสี้ยเฉิงเสี้ยงเหมือนดื่มเหล้ามา สีหน้าตึงเครียด ดูเหมือนกำลังอดกลั้นความรู้สึกอยู่อย่างที่สุด

หลีโม่อยู่ในห้องได้ยินเข้า จึงถามหลี่ซื่อว่า “เจ้ายินยอมที่จะคุยกับเขาไหม?”

หลี่ซื่อส่ายหัว “ไม่มีความจำเป็นแล้ว ใบยินยอมหย่าก็เขียนเสร็จแล้ว ก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก พูดอะไรไปก็เป็นแค่ส่วนเกิน”

ดูเหมือนเสี้ยเฉิงเสี้ยงจะดื่มมาเยอะมาก เขากลับจวนมาแปบเดียวเอง ดื่มจนเมาขนาดนี้ น่าจะดื่มทีละเยอะๆถึงได้เมาเร็วขนาดนี้

หลีโม่ฟังคำบ่นของเขาแล้ว ในใจยิ่งรู้สึกเยือกเย็น ทุกอย่างของเขาโดนแย่งไป? ไม่ เขายังมีชีวิตสุขสบาย ตำแหน่งการงานสูงส่ง ต่อไปจะไปสู่ขอใครก็ได้ ไม่ได้สูญเสียใดๆ แต่เสี้ยหลีโม่คนก่อนล่ะ? นางตายจากไปอย่างไม่มีวันกลับมาแล้ว ตายอยู่บนพื้นไม้ที่เยือกเย็นนั่น

ชีวิตของเขามีความสำคัญ แล้วชีวิตของเสี้ยหลีโม่ล่ะ? ในใจเขาเคยนึกถึงลูกสาวคนนี้ไหม? เคยเสียดายลูกสาวคนนี้สักนิดไหม?

นางตายแล้วจะมาร่ำร้องความเป็นพ่อลูกกันเพื่ออะไร ในโลกนี้จะมีเรื่องดีๆแบบนี้ที่ไหน?

หลี่ซื่อไม่ได้อยากออกมา แต่นางไม่อยากให้คนเมาแบบนั้นมาต่อว่าหลีโม่ นางยังกลัวว่าเสี้ยเฉิงเสี้ยงจะลงมือทำร้ายคนเพราะเมา นางไม่เคยทำอะไรเพื่อหลีโม่คนนี้ หากตนยังสามารถทำอะไรได้บ้าง ตนก็อยากที่จะใช้มันมาปกป้องนาง

ในโลกที่ไร้ความจริงใจนี้ นางเหลือเพียงหลีโม่คนเดียว

หยางมามาประคองนางออกมาอย่างรีบเร่ง พูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เสี้ยห้วยจุน หากกล้าแตะเพียงปลายผมนาง ข้าหลี่ช่วยหยุ่นต่อให้แลกด้วยชีวิตนี้ ข้าก็จะฉีกร่างเจ้าออกเป็นชิ้นๆ”

หลีโม่มองหลี่ซื่ออย่างนิ่งงัน นี่เป็นครั้งแรกนับแต่ที่นางมาถึงภพนี้ ที่เห็นหลี่ซื่อพูดจาแบบนี้ โมโหแบบนี้

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเงยหน้าขึ้น จ้องมองหลี่ซื่อ หัวเราะเสี่ยงต่ำ แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหมือนได้ยินคำพูดที่น่าขำที่สุดในโลก

“ฉีกร่างข้าออกเป็นชิ้นๆ? หลี่ช่วยหยุ่นเอ๋ยหลี่ช่วยหยุ่น เจ้ายังจำไปไหม เมื่อไม่นานมานี้ เจ้ายังนัวเนียอยู่ข้างกายข้า ยังจะอยู่ด้วยไปจนตาย?”

เสียงหัวเราะของเขาเหมือนทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ ในความโศกเศร้าที่แฝงด้วยความเยาะเย้ย

หลี่ซื่อพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ไม่ นั่นเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว แต่ในเมื่อความจำเจ้าดีขนาดนี้ ก็น่าจะจำได้ว่า หลังจากอยู่ด้วยกันไม่นาน เจ้าก็พาเฉินหลิงหลงกลับมา บอกกับข้าว่าเจ้าหลงรักนาง ข้ากลายเป็นภรรยาที่ไม่มีคุณธรรม เป็นผู้หญิงจิตใจคับแคบ ตลอดสิบหกปี เจ้าไม่เคยเห็นแก่ความเป็นสามีภรรยา รังแกหลีโม่ กระทั่งเพื่อให้เสี่ยโล่เยว่ได้แต่งงานกับองค์รัชทายาท เจ้าไม่แม้แต่จะคิดบีบบังคับให้หลีโม่แต่งงานกับอ๋องเหลียง นับตั้งแต่บีบบังคับแต่งงานจนถึงตอนนี้ เจ้าบอกข้าสิ เจ้าลงมือคิดทำร้ายลูกสาวตัวเองกี่ครั้งแล้ว? หากไม่ใช่เพราะนางยังมีบุญ ป่านนี้คงกลายเป็นวิญญาณไปแล้ว”