พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 274

ตอนที่ 274 วัดหิน

ซูชิงสั่งให้คนไปหาตามอยู่รอบหนึ่ง พบว่าไม่รู้ว่าเซียวโธ่อยู่ไหน

ไปสอบถามที่จวนของเซียวโธ่มาแล้ว เขาให้การว่าก่อนหน้านั้นก็ไม่พบเซียวโธ่ เสี้ยหลีโม่เคยมาหาเขาเช่นกัน

ซูชิงรู้สึกว่าเรื่องมีมูลเหตุ นี่ไม่ใช่ว่าหลีโม่และเซียวโธ่หายตัวไปพร้อมกันหรอกนะ?

เกิดเคราะห์ร้ายขึ้นงั้นหรือ หรือว่าพวกเขาไม่รู้ว่าไปหลงอยู่แห่งใด

แต่จะเป็นไปได้หรือ?

เพื่อไม่ให้ซือถูเย้นตกใจ ซูชิงสั่งการให้คนไปตามหาที่เมืองหลวงอีกรอบหนึ่ง ทั้งยังสั่งให้ตามหารอบๆ นอกเขตเมืองด้วย แม้จะไปตามชานเมืองแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่พบหลีโม่และเซียวโธ่

ด้วยความจำใจ ซูชิงทำได้เพียงไปพบเฉินหลิ่วหลิ่ว เฉินหลิ่วหลิ่วให้การว่าไม่เคยพบหลีโม่มาก่อน

ทั้งยังไปพบซือถูจิ้ง ซือถูจิ้งช่วงนี้เก็บตัวสันโดษ ไม่ได้ออกมาต้อนรับใคร จึงไม่ได้มาที่นี่มาก่อน

เมื่อได้ทราบว่าหลีโม่และเซียวโธ่หายตัวไปทั้งคู่ นางก็กังวลใจขึ้นมา “หาจนทั่วแล้วใช่หรือไม่? ”

“หาจนทั่วแล้ว วันนี้ตามหาอยู่ทั้งวันไม่พบทั้งสองคนเลย”

ซือถูจิ้งเลิกติ้วขึ้น “ถ้าเช่นนั้นนางไม่อยู่ที่เขตแพร่ระบาด? แต่นางได้รับคำสั่งจากกองทัพ แล้วก็ ไม่ใช่ว่าองค์รัชทายาทไปตรวจดูที่เขตแพร่ระบาดมาแล้วหรือ? องค์รัชทายาทได้พบหลีโม่หรือไม่? ”

” ไม่พบ โหรวเหยาบอกว่าเมื่อตอนที่องค์รัชทายาทมาถึง หลีโม่เพิ่งจะออกไป “ซูชิงกล่าว

ซือถูจิ้งลุกขึ้นยืน เผยสายตาผ่าเผย “เช่นนี้ดูท่าว่าจะไม่ดีแล้ว เรื่องเกิดมาสองสามวันก่อนแล้วใช่หรือไม่? เหลียงไถ้ฝู้ไม่รับผิดชอบหน้าที่เลยหรือ? ”

” เรื่องก็ผ่านมาสองสามวันแล้ว ทางเหลียงไถ้ฝู้ไม่ได้บอกกล่าวอะไร และไม่ได้มีคำสั่งเข้าไป”

” เช่นนั้นก็แสดงว่ามีคนอยู่ที่เขตแพร่ระบาด แน่นอนว่าทุกวาจาทุกการกระทำของนางล้วนบอกกล่าวกับเขาไว้ ซูชิง ในเวลานี้หลีโม่หายตัวไปไม่ใช่เรื่องดีนัก จะต้องถูกพวกเขาแพร่เรื่องออกไปใหญ่โตเป็นแน่”

ซูชิงพยักหน้ารับ ถอนใจเฮือกหนึ่ง “ข้ารู้ เรื่องนี้ฮ่องเต้ยังไม่ทราบความ”

“ข้าจะรีบไปทูลให้ฮ่องเต้ทราบ ให้ท่านไปที่เขตแพร่ระบาด” ซือถูจิ้งสั่งให้คนเตรียมรถม้าทันที

“เจ้าไปที่เขตแพร่ระบาดก็ไม่มีประโยชน์ ยังไม่รู้เลยว่าหากเข้าตำหนักไปพบฮองไทเฮา ควรให้นางเตรียมใจเสียก่อนค่อยกล่าวประโยคเหล่านั้นกับพวกเขา” ซูชิงกล่าว

ซือถูจิ้งส่ายหน้า “มิได้ บัดนี้เข้าตำหนักไปพูดสิ่งใดก็ไม่มีประโยชน์ หลีโม่รับคำสั่งลงมาจากกองทัพ นับคืนนับวันแลัวยังมีอีกห้าหกวันก็ครบอาทิตย์แล้ว ฮองไทเฮากลังรอข่าวคราวอย่างร้อนรน หากไปทูลกล่าวว่าหลีโม่หายตัวไป ฮองไทเฮาจะต้องคิดว่าหลีโม่คิดหนีเป็นแน่ เหลียงไถ้ฝู้จะต้องทำการใหญ่ สั่งการให้เข้าไปยังเขตแพร่ระบาดพิสูจน์ความจริง ส่วนทางฮ่องเต้นั้นอาจยังปิดบังไว้ได้”

“ซูชิงคิดดูแล้วก็มีเหตุผล หากเหลียงไถ้ฝู้จะต้องจับเอาประเด็นนี้แพร่ออกเป็นเรื่องใหญ่แน่ จะต้องสั่งหาคนไปเขตแพร่ระบาด ให้คนไปดูด้วยตาว่าเสี้ยหลีโม่ไม่อยู่ที่เขตแพร่ระบาด จึงจะสามารถประกาศได้ในเวลาเช้าวันรุ่งขึ้น”

“ก็ดี ข้าจะไปพบฮ่องเต้ก่อน และยังก็ไม่รู้ว่าเซียวโธ่ผู้นี้หายตัวไปด้วยกันกับหลีโม่หรือไม่”

ซูชิงกล่าวจบ ก็หันตัวเดินออกไป

ซือถูจิ้งกลับจวนเปลี่ยนเครื่องอาภรณ์ หงฮวาถามแผ่วเบา “องค์หญิงเพคะ ไม่ใช่ว่าช่วงเวลานี้ไม่ออกไปไหนได้ไม่ใช่หรือเพคะ”

ซือถูจิ้งกล่าวตอบอย่างเฉื่อยชา “ออกไปไม่ได้ ไม่ใช่ว่าข้าจะไม่สามารถออกไปได้”

และต่อไป อาจไม่ได้พบเขาอีก

ได้พบ แล้วอย่างไร? มันผ่านไปแล้ว！

สามปีแล้ว สามปีที่ไม่ได้พบเขา แต่นับดูก็มากกว่าสามปี? สามปีที่แล้วเขากลับมา นางไม่ได้เจอเขา เพียงตอนที่เขาจากเมืองไป นางยืนอยู่บนกำแพงเมือง มองดูเขาขี่ม้าจากไป

ซือถูเย้นก็รู้ทันทีว่าเขาจะต้องถอยทัพไปด้วยความล้มเหลว “สั่งคนให้จับตาดูวัดหินนี้อย่างใกล้ชิด ไม่ว่าดินฟ้าอากาศมีความเคลื่อนไหวอันใดจงรายงาน”

” ใต้เท้า แต่ว่าไม่พบอันใดที่นี่ “องครักษ์ราวกับรู้ใจ “น่าแปลก มีคนเข้าไปตั้งแต่เมื่อคืนวาน หม่อมฉันสั่งให้คนจับตาดูอยู่ตลอด แต่ไม่มีผู้ใดออกมาเลย”

ซือถูเย้นยกยิ้มเย็น “วัดหินเมื่อมองเข้าไปเพียงคราเดียวก็เห็นทางตันแล้ว หากจะซ่อนคนไว้มากมายขนาดนั้นต้องมีห้องลับ ห้องลับอยู่ในชั้นใต้ดิน พวกเราต้องใช้กำลังความสามารถ และอาจจะไม่พบ วัดในป่าเขาเช่นนี้หากมีห้องลับ ข้างใต้จะต้องวงกตเป็นแน่ ถ้ามีผู้ติดเชื้อผีดิบอยู่ในนั้นจริง พวกเราผลีผลามเข้าไปอาจถูกพวกมันจับเอาไว้ได้ และจะมาจู่โจมทำร้ายถึงตัวได้ บัดนี้พวกเจ้าจงเข้าไปสำรวจอีกรอบ หากพวกเขารู้ว่าที่แห่งนี้ถูกจับตามองก็จะอพยพเปลี่ยนที่ไป”

องครักษ์ตระหนักได้ทันที “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง”

ซือถูเย้นสั่งการ “หลังจากข้าไปแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงพวกเจ้าก็ถอยทัพคนและม้าออกไป ให้พวกเขาเข้าใจผิดว่าพวกเจ้าถอยออกไปแล้ว คืนนี้ควรสับเปลี่ยนตำแหน่งกันบ้าง”

” แต่ว่าถ้าหากมีโถงลับหรือเส้นทางอื่น พวกเขาจะสามารถหนีออกไปได้นะขอรับ”

ซือถูเย้นสังเกตดูเขาอยู่ครู่หนึ่ง “เขาลูกนี้ไม่มีสิ่งใดเป็นเพียงทิศเหนือใต้ออกตก ด้านตะวันออกลงมาเป็นหมู่บ้านสือโถว พวกเขาไม่สามารถไปทางนั้นได้ เพราะมีคนอาศัยอยู่ ทางใต้เป็นลำธาร กลางภูเขาสูงชัน ไม่มีทางที่จะพาคนหนีออกไปได้ ดังนั้นมีเพียงทางเหนือและทางตะวันตกเท่านั้น เจ้าจงสั่งกำลังคนไว้ให้มาก เฝ้าดูอย่าให้ห่าง เมื่อพบหลักฐานใดให้ลงมือทันที ลงมือจู่โจมในป่าดีกว่าไปกระทำให้โถงลับ”

องครักษ์รับคำสั่ง “ขอรับ กระหม่อมรับสั่ง”

ซือถูเย้นค่อยๆ หลับตาลง สูดรับกลิ่นอายของลมที่พัดผ่าน ความหอมของต้นการบูรอบอวล ดังนั้นมันจึงแทบกลบกลิ่นเหม็นเน่าของศพในอากาศจนเจือจาง

กลิ่นศพที่หมู่บ้านสือโถวด้านล่างพัดมาไม่ถึงที่แห่งนี้ ต้องเป็นที่บริเวณละแวกนี้พัดผ่านมาเป็นแน่

เขามีประสาทการรับรู้กลิ่นดีกว่าผู้อื่น กลิ่นที่ผู้คนรอบตัวเขาไม่ได้กลิ่นเขามักสัมผัสมันได้

นี่เป็นเหตุผลว่าเหตุใดเขาจึงไม่เข้าไปในวัดหิน กลับต้องกลับไปอีกครั้ง

เขาต้องทำให้มั่นใจว่าวัดหินแห่งนี้เป็นสถานที่กักผู้ป่วยผีดิบเอาไว้