พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 323

ตอนที่ 323 ยังมีท่านย่าอีกคน

ชุยไท่เฟยครุ่นคิดคำพูดนี้ แล้วก็เงยหน้าขึ้น “ไม่ต้องพูดถึงคนอื่น ท่านเองก็ไม่กังวลใจหรือ?”

ไทเฮายิ้มเล็กๆ แล้วหยิบถ้วยชาขึ้น “เจ้าจะสงสัยในตัวลูกชายของเจ้าไหมละ? เย้นเอ๋อร์ก็เคารพข้าเป็นแม่ของเขาคนหนึ่ง ทั้งยังเติบโตมาข้างกายข้า ถ้าข้าไม่เชื่อใจเขา ก็คงยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวตั้งนานแล้ว”

ชุยไท่เฟยพยักหน้า “ใช่ๆ หม่อมฉันก็คิดเช่นนั้น ในบรรดาราชบุตรของฮ่องเต้องค์ก่อน ไม่ค่อยมีใครอยากจะแย่งชิงอำนาจ แต่ตอนนี้ เฮ้อ.... ไม่พูดละ”

หลังจากซือถูเย้นออกจากวัง ก็ไปยังตำหนักอ๋องเหลียง

อ๋องเหลียงกินเหล้าจนเมาปลิ้นแล้ว ซือถูเย้นดึงคอเสื้อเขาลุกขึ้น ลากเขาไปโยนลงในสระน้ำ

คนในตำหนักเห็นก็ตกใจ แต่สีหน้าของซือถูเย้นนั้นโกรธมาก ไม่มีกล้าเข้าไปห้าม ได้แต่มองเจ้านายของตนเองดิ้นในน้ำไปมา

อ๋องเหลียงสำลักน้ำไปหลายอึก แล้วก็สร่างเมา

ซือถูเย้นให้คนไปลากตัวขึ้นมา แล้วก็โยนเข้าไปในศาลา อาจีนก็รีบไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้

“ไสหัวไปให้หมด！” ซือถูเย้นยังโกรธไม่หาย ตะคอกใส่ให้ทุกคนถอยไป

ทุกคนไม่เคยเห็นซือถูเย้นโกรธเช่นนี้ เหมือนกับเขาจะกินคนอย่างไรอย่างนั้น ไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ได้แต่รีบถอยออกมา

อ๋องเหลียงหนอนหงายที่พื้น ไม่ลุกขึ้น แล้วก็เอาแขนไปหนุนหัวไว้ พูดอย่างสบายใจว่า “ท่านอาจจะโกรธอะไรเช่นนี้?”

ซือถูเย้นพูดอย่างโกรธๆว่า “ดูสารรูปเจ้า เหลวไหลถึงไหนแล้ว เมื่อไหร่จะพอได้แล้ว จะเสียใจไปถึงไหน ? ถ้าจะอยู่อย่างไร้ค่าเช่นนี้ ไม่สู้ตายไปเลยเสียดีกว่า ”

“ฮ่าๆๆ ดูท่านโกรธสิ ทำเป็นเข้มอะไร ทุกคนก็ล้วนเหมือนกัน ท่านกับข้าก็เหมือนกันนั่นแหละ รู้มั้ย? ” อ๋องเหลียงหัวเราะดังขึ้น

“ลุกขึ้น！ ” ซือถูเย้นดึงคิดเสื้อเขาลุกขึ้น “เมื่อกับผีอะไร? เจ้าเหมือนข้าตรงไหน?”

“แล้วไม่เหมือนตรงไหน? ” อ๋องเหลียงเอียงหัวมองด้วยความเมา “เจ้าได้ต่อต้านมั้ย? เจ้าเกือบตายในมือของกุ้ยไท่เฟย เจ้าต่อต้านไหม? เจ้าพูดไปว่าอย่างไร?”

สายตาซือถูเย้นเย็นลง “อย่างน้อย ข้าก็นางก็อยู่คนละฝั่ง อย่างน้อยก็รู้ว่าต้องระวังนาง อย่างน้อยก็สามารถเตือนนางได้ แต่เจ้าล่ะ? อะไรก็รับปากไปหมด ขาหักก็ไม่รักษาแล้ว ผู้หญิงที่รักก็ไม่สนใจแล้ว แม้แต่เรื่องงานแต่งก็จะมีมติแล้ว”

“ก็ช่างปะไร มีอะไรน่าตื่นเต้น? ข้ายอมมาทั้งชีวิต ไม่ใช่เพียงครั้งนี้ ไม่ใช่เพียงครั้งนี้ครั้งเดียว ” อ๋องเหลียงยื่นมือมา โบกด้านหน้าไปมา แล้วก็หัวเราะอย่างเสียใจ “เสี้ยหลีโม่ไม่เหมือนกับอี้เอ๋อร์ อี้เอ๋อร์เป็นคนซื่อไร้เดียงสา นางไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องตนเอง ส่วนเสี้ยหลีโม่สามารถดูแลตัวเองได้ อย่างน้อยนางก็รู้จักเอาคืนคนที่ทำร้ายนาง ส่วนยัยคนนั้นจะรู้เรื่องอะไรกัน? ”

เขายื่นมือมาจับไหล่ของซือถูเย้น พูดเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยินว่า “นี่คือสิ่งที่ข้าจะทำเพื่อนางได้ ให้ไม่ต้องถูกทำร้าย ให้นางมีชีวิตที่ของนางอย่างสุขสบาย ถ้ามายุ่งเกี่ยวกับราชนิกุล มีจุดจบที่ดีเสียที่ไหน?”

เสียงนั้นบ่งบอกถึงเขาไม่มีแรงที่จะไปต่อสู้แล้ว เขาทำเต็มที่แล้ว ไม่อยากไปแก่งแย่งอะไรแล้ว

ถ้าสามารถสู้ได้ ตอนที่เขาบาดเจ็บ เขาก็สู้ไปแล้ว

นางไม่มีทางสัมผัสถึงความเจ็บในใจของเขาได้ หลังจากเกิดเรื่อง นางไม่มีแม้แต่จะไปต่อว่าคนพวกนั้น ถ้าท่านพ่อทราบเรื่องนี้ ท่านแม่ก็จะเสียเขาไป เจ้าถูกกำหนดให้เจ็บ เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ น้องชายเจ้าไม่รู้ความ เจ้าก็จะโง่อีกคนหนึ่งหรือ?

หลังจากนั้น หลายปีผ่านมา นางกำลังโน้มน้าวใจตนเอง ที่เขาบาดเจ็บมันเป็นอุบัติเหตุ ฆ่าปิดปากคนใช้พวกนั้นทั้งหมด แล้วนางก็ค่อยๆคิดว่าแผลของข้าเกิดจากอุบัติเหตุ

นางรู้อยู่แก่ใจ

เขาเป็นผู้พี่ ต้องปกป้องน้องชาย เอาทุกอย่างหยิบยื่นให้น้องชาย นางยังไม่พอใจอีกหรือ?

ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะออกจากเมืองหลวง

แต่ว่า นางเอาเรื่องความรัก มาฉุดรั้งเขาไว้

ครั้งก่อนก็เคยบอก ว่าอยากจะออกจากเมืองหลวง อยากจะทำตัวเป็นท่านอ๋องที่ใช้ชีวิตสุขสบาย แต่นางบอกว่าทนไม่ได้ที่เขาต้องจากไป มีลูกแค่2คน ก็อยากจะให้อยู่ใกล้ๆ

“กลับไปเถอะ ท่านอา ทำเพื่อข้า มันไม่คุ้ม ” อ๋องเหลียงเดินโซซัดโซเซเข้าห้อง

ไหล่ของซือถูเย้น ค่อยๆหย่อนลง ถ้าตัวเขาเองไม่สู้แล้ว คนรอบข้างทำอะไรก็ไร้ผล

เช้าวันต่อมาไทเฮาก็เรียกอ๋องเหลียงเข้าพบ

อ๋องเหลียงสร่างเมาดีแล้ว ไทเฮาเห็นหลานตนเองหล่อเหลา ก็รักใคร่เอ็นดู

“เมื่อวานแม่เจ้ามาบอกข้าว่า เจ้าจะแต่งงานกับคุณหนูตระกูลหลิน ใช่มั้ย? ” ไทเฮาลากตัวเขามานั่งข้างๆ พูดด้วยเสียงนิ่มๆ

อ๋องเหลียงพยักหน้า “ใช่แล้ว ท่านย่าเห็นด้วยหรือไม่?”

ไทเฮาจ้องมอง “พูดตามตรง ข้าไม่ค่อยชอบสักเท่าไร เจ้ามีตัวเลือกอื่นมั้ยล่ะ? หรือว่าเจ้ากับนางมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว”

อ๋องเหลียงขำเบาๆ “ความสัมพันธ์? ใช่ มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้ว แต่ว่ากลัวท่านแม่และท่านยาไม่เห็นด้วย เลยไม่ไกล้าบอก”

เดิมทีไทเฮาไม่เชื่อคำของฮองเฮา แต่ได้ยินอ๋องเหลียงพูดเองเช่นนี้ ก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ “ถ้าเจ้าชอบ ข้าจะขัดเจ้าได้อย่างไรกันเล่า? เจ้าก็รู้ว่าย่ารักเจ้า อย่าแต่เรื่องงานแต่งเลย กระทั่งดาวบนฟ้า ข้าก็ยอมเด็ดมาให้เจ้า”