พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 324

ตอนที่ 324 กำจัดผู้ช่วยคนสนิท

อ๋องเหลียงเริ่มซึ้ง แล้วก็ซบตักไทเฮา เหมือนกับตอนเด็กๆ “หลานรู้สึกมีความสุขจังเลย ที่มีท่าย่า”

ถือว่าสวรรค์ดีกับเขามาก อย่างน้อยก็ยังมีย่า

“ดูเจ้าสิ ทำตัวเป็นเด็กไปได้！ ” ไทเฮาหัวเราะอย่างเอ็นดู ยื่นมือมาลูบหัวเขา “ย่าแก่แล้ว ร่างกายไม่ค่อยดี หวังว่าจะจัดแจงให้เจ้าตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ในเมื่อเจ้าชอบคุณหนูตระกูลหลินขนาดนั้น ก็พานางมาพบข้าสิ”

“ได้เลย ถ้าท่านย่าอยากพบนาง วันหลังหลานจะพามาพบ ” อ๋องเหลียงพูดนิ่งๆ

“ดีๆ ย่าจะพยายามชอบนาง หวังว่านางจะรักเจ้าดี” ไทเฮาพูดจบ “ไป ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนย่าหน่อย”

อ๋องเหลียงกลับไม่ลุกขึ้น “ไม่ขอรับ หลานจะนอนอยู่เช่นนี้ทั้งชีวิตไม่ขอลุกขึ้น”

ไทเฮาหัวเราะ “ทำตัวเป็นเด็ก โตเป็นใหญ่แล้ว จะแต่งงานอยู่แล้ว จะให้อื่นเขาหัวเราะเยอะหรือไง”

“ใครจะขำก็ขำไป！” อ๋องเหลียงไม่สน

“ได้ๆๆ งั้นก็นอนแบบนี้แหละ ตลอดชีวิตเลย ” ไทเฮายิ้มอย่างเอ็นดู แต่ก็ถอนหายใจเบาๆ เด็กคนนี้ ชีวิตช่างลำบากเสียจริง

อ๋องเหลียงกินมื้อกลางวันที่ตำหนักจิ่งหนิงแล้วถึงกลับไป ที่แรกไม่อยากกลับ แต่ซุนกงกงบอกว่าไทเฮาต้องนอนกลางวัน เขาก็เลยกลับออกมา

ตอนที่เพิ่งมาจากตำหนักจิ่งหนิง ก็เห็นชุยมามาคนของฮองเฮาเดินข้ามา “อ๋องเหลียงเพคะ ฮองเฮาเชิญเสด็จ”

“ได้บอกมั้ยว่าเรื่องอะไร?” อ๋องเหลียงถามด้วยสีหน้านิ่งๆ

“ฮองเฮาทำเสื้อผ้าไว้ให้ท่านหลายชุด เชิญท่านไปลองใส่”

“ไม่ต้องหรอก เอาไปส่งที่ตำหนักข้าก็แล้วกัน”

“แต่ ฮองเฮาบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับท่านเจ้าค่ะ ” ชุยมามารั้งเขาไว้

อ๋องเหลียงจ้องมองนาง คิ้วขมวดโมโห แต่ว่า ก็หายโกรธฉับพลัน “ไปก็ไป”

“ท่านอ๋องเชิญ ！” ชุยมามาพูดยิ้มๆ

เมื่อมาถึงตำหนักจิ่งหนิง ฮองเฮายิ้มแล้วจับแขนเขาไว้ “มาแล้วหรอลูก”

“ถวายพระพรท่านแม่ ！” อ๋องเหลียงรีบดึงมือนางออกจากแขน แล้วก็คำนับเบาๆ

“เราแม่ลูก ไม่ต้องมากพิธีหรอก ！” ฮองเฮายิ้ม “เมื่อครู่ไปพบท่านยาหรือ? ท่านว่าอย่างไรบ้างล่ะ?”

“ก็ถามว่าลูกชอบคุณหนูตระกูลหลินมั้ย ” อ๋องเหลียงไม่ปิดบัง แต่ในใจก็อึดอัด

ฮองเฮามองเขาอย่างตื่นเต้น “แล้วลูกว่าอย่างไร?”

อ๋องเหลียงมองนาง “ท่านแม่หวังให้ลูกพูดเช่นไร?”

ฮองเฮากลั้นหายใจครู่หนึ่ง แล้วก็พูดออดมาว่า “เจ้าเกลียดแม่ ใช่มั้ย?”

อ๋องเหลียงหันหน้าหนี “เปล่า！”

“เจ้าเกลียดแม่ อย่าปากแข็ง แม่รู้ว่าทำเกินไป ” ฮองเฮายิ้ม “ไม่ต้องถึงเจ้าหรอก แม่เองก็คิดว่ามันเกินไป แล้วจะให้แม่ทำเช่นไร พวกเจ้าเกิดมาในราชนิกุล มันเป็นชะตา”

อ๋องเหลียงหันมามองนาง ในใจเจ็บดั่งถูกเข็มแทง ชะตากรรมหรือ? ชะตาของเขาควรเป็นเช่นนี้หรือ?

เขาไม่เคยอยากได้อะไร แค่ไม่อยากเสียอะไรไป

“แล้ว เจ้าตอบไทเฮาว่าอย่างไร ” ฮองเฮาถามอีกครั้ง

อ๋องเหลียงหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “ข้าชอบคุณหนูหลินมาก และอยากได้นางมาเป็นคู่ชีวิต”

ฮองเฮาก็ถอนหายใจโล่งอก แล้วก็กอดเขาเบาๆ “ลำบากเจ้าแล้วนะ เดี๋ยวแม่จะตอบแทนเจ้า”

อ๋องเหลียงปล่อยให้นางกอดไป ยื่นตัวแข็ง สีหน้านิ่งๆ

“เจ้ารู้อยู่แก่ใจ”

รัชทายาทสายตาเลิ่กลั่ก “บางครั้งลูกอาจจะทำเกินไป แต่ว่า ไม่ได้คิดร้ายอะไร ท่านแม่ไม่เชื่อข้าหรือ?”

“ไม่เชื่อเจ้า รวมๆก็คือ อย่าไปยุ่งกับพี่เจ้า ” ฮองเฮาเตือน

รัชทายาทก็น้อมรับ “ข้าทราบแล้ว ”

เขาออกไปจากตำหนักจิ่งหนิง แล้วก็สั่งลูกน้อง “เจ้าไปสืบมา ว่าช่วงนี้ท่านแม่ไปพบใครมาบ้าง?”

“ขอรับ！ ” คนใช้รับทราบแล้วไปจัดการ

ไม่นาน คนรับใช้ก็กลับมา “เรียนองค์รัชทายาท ในสองวันนี้มีอ๋องซื่อเจิ้งกับสนมและอ๋องเหลียงเข้าวังมาพบฮองเฮา”

“ไม่ชอบ3คนนี้มาก อยากจะสับพวกเขาให้เละเป็นโจ๊ก แล้วโยนให้หมากิน” รัชทายาทพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

คนติดตามบอกว่า “ฝ่าบาท ตอนนี้ห้ามไปหาเรื่องอ๋องเหลียงแล้วนะ ท่านไม่ได้ยินที่ฮองเฮาบอกหรือ? ถ้าฮองเฮาไม่อยู่ฝั่งเดียวกับท่าน ท่านก็จะอยู่ยาก”

รัชทายาทไม่สน “ไอ้ขาเป๋นั่น ข้าไม่ฆ่ามันให้เปื้อนมือข้าหรอก ส่วนซือถูเย้นตอนนี้เป็นใหญ่ในราชสำนัก ก็ไปยุ่งด้วยไม่ได้ แต่เสี้ยหลีโม่ ไปแกล้งหน่อยก็ดี”

พูดจบ ก็โบกมือ “ไป กลับ กลับตำหนักอี๋หลานไปถวายพระพรสนมอี๋”

องค์รัชทายาทมาถึงตำหนักอี๋หลาน พอดีว่าหมุยเฟยก็อยู่ด้วย เมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทมา หมุยเฟยก็ยิ้มแล้วลุกขึ้น “ฝ่าบาท ทำไมถึงมีเวลามาเยี่ยมสนมอี๋ได้? ข้ามีเรื่องต้องจัดการ ขอตัวก่อน”

อี๋เฟยก็ไม่รั้งไว้ “หมุยเฟยเดินดีๆ”

องค์รัชทายาทค่อยเอียงตัวหลบ “พอข้าเข้ามา หมุยเฟยก็กลับ ไม่อยากเจอหน้าข้าหรือ?”

หมุยเฟยหัวเราะพูดว่า “ฝ่าบาทกล่าวเกินไปแล้ว เพราะตอนนี้หม่อมฉันต้องไปรับองค์ชายสามที่ห้องหนังสือ”

“เช่นนั้นก็ไม่รบกวนหมุยเฟยแล้ว รีบไปหาน้องถามเถิด ” องค์รัชทายาทกล่าว