พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 327

ตอนที่ 327 ศัตรูหัวใจ

หานชิงชิวมองขนมที่ฉินจือยกมา ก็พูดว่า “ฉินจือ ข้าต้องการชาดอกเก๊กฮวยผสมเม็ดเก๋ากี้ ถ้ามีน้ำผึ้งก็ใส่มาหน่อย”

ฉินจือพูดเสียงต่ำ “รอสักครู่ จะรีบไปเอามาให้”

หลีโม่สังเกตหานซื่อ ตอนที่นางเดินเข้ามาก็มีความรู้สึกทำตัวเป็นคนสูงศักดิ์ ทั้งตอนที่มองฉินจือ ทำเหมือนมองฉินจือต่ำต้อย

ทำไมถึงมีนิสัยแย่เช่นนี้? ทำให้หลีโม่ต้องมองนางใหม่ นึกว่าคนที่เซียวเซียวแต่งด้วยถึงแม้จะเป็นนางกำนัลแต่ก็ควรมีข้อดีบ้าง

แต่ว่า ได้ยินว่านางคนนี้เป็นหุ้นส่วนกับจุ้ยเยว่โหลว แสดงว่านาง...........

ฉินจือเอาของมาเสริฟ แล้วก็ออกไปรินน้ำชา

หานชิงชิวมองหลีโม่ แล้วอมยิ้ม “ได้ยินชื่อเสียงพระชายามานาน แต่ไม่เคยได้พบ ช่างน่าเสียดาย โชคดีที่วันนี้ได้มีโอกาสได้พบ นับว่าเป็นวาสนา”

หลี่โม่ได้ยินคำพูดนั้นก็จะอ้วก บวกกับสีหน้าที่นิ่งไปสนใจโลกของนางด้วยแล้ว ก็อดใจที่อยากจะตบสักฉาดไม่ได้

“เมืองหลวงก็มีแค่นี้ ยังไงก็ได้พบกัน “หลีโม่พูดเบาๆ”

ชิงชิวบอกว่า “ใช่ ช้าเร็วก็ได้พบกัน ท่านแม่ทัพใหญ่ของข้าคบค้าสมาคมกับอ่านอ๋อง จริงๆแล้วพวกเราติดต่อกันบ่อย”

หานชิงชิวพูดไป ก็มองซือถูจิ้งไป ซือถูจิ้งถือถ้วยชาไว้ อย่างนิ่งๆ

หลีโม่หัวเราะแปลกๆออกมา “เรื่องของผู้ชายเขา ข้าไม่เคยไปก้าวก่าย”

อยากจะทำตัวสนิทด้วยหรือ? ไม่จำเป็นหรอก

หานชิงชิวทำตัวไม่ถูก นางอยากจะทำตัวสนิทกับหลีโม่จริงๆ เพราะรู้ว่าเซียวเซียวชอบไปจวนอ๋อง และเซียวเซียวก็ชื่นชมหลีโม่ นางคิดว่า ถ้าสามารถเป็นเพื่อนกับหลีโม่ได้ เซียวเซียวก็จะมองนางใหม่

แต่หลีโม่ไม่เห็นแก่หน้านางแม้แต่น้อย เลยตอกกลับไปตรงๆ

ฉินจือยกชาเข้ามา แล้ววางลงบนโต๊ะแรงๆ “อะ ชาเก็กฮวยเก๋ากี้ ไม่มีน้ำผึ้ง องค์หญิงไม่ชอบน้ำผึ้ง ในตำหนักเลยไม่มี ฮูหยินก็ดื่มๆไปเถิด”

หานชิงชิวมองฉินจือ แล้วพูดนิ่งๆ “หลายปีมานี้ฉินจือไม่เปลี่ยนเลยนะ พูดจากระแทกแดกดันเหมือนเดิม ก็มีแต่องค์หญิงที่อดทนเจ้าได้ ถ้าเป็นคนอื่น คงไล่ออกไปตั้งนานแล้ว”

ฉินจือโกรธจนหน้าเขียว “เจ้า........”

ซือถูจิ้งเงยหน้ามองหานชิงชิว “เจ้ามาวันนี้ มีเรื่องไร?”

หานชิงชิวมองซือถูจิ้ง แล้วค่อยๆยิ้มขึ้น “ข้าคิดว่าไม่ได้เจอองค์หญิงนานแล้ว เลยมาเยี่ยมเยือน”

“ของฝากล่ะ?” ซือถูจิ้งพูดหน้านิ่งๆ

หานซื่อชะงัก “ของฝากหรือ?”

“ใช่นะสิ ของฝาก เจ้าเป็นถึงฮูหยินแม่ทัพ หรือว่าไม่รู้ระเบียบแบบนี้? ไปเยี่ยมหาที่จวนคนอื่น เจ้าไปมือเปล่าหรือ? ” ซือถูจิ้งขึ้นเสียงสูง “ดูเหมือนว่า คงจะมีแต่จวนท่านแม่ทัพที่ให้ฮูหยินที่ไม่รู้มารยาทเช่นเจ้าอยู่ได้ ถ้าเป็นคนสูงศักดิ์อื่นๆคงเฉดหัวเจ้าทิ้งไปละ”

ความจริงซือถูจิ้งไม่ค่อยหาเรื่อง หานชิงชิวมาหาเรื่องนางก็ไม่สน ถือว่านางกล้า แต่ถ้ามาขยี้ซ้ำแบบนี้ ฉินจือก็ถือว่าเป็นพี่น้องนาง แต่มาวันนี้ กลับลืมกำพืดตนเอง

หลีโม่สะใจเบาๆ ดุเหมือนว่า ซือถูจิ้งใจเด็ดจริงๆ

หานซื่อหัวเราะคิกคัก “ต้องขอโทษจริงๆ เดิมทีเตรียมของฝากไว้แล้ว แต่ตอนออกมาคนรับใช้ลืมเอาออกมา”

เมื่อพูดจบ นางก็หันไปต่อว่าคนรับใช้ “ไม่ได้เรื่อง มีสมองหรือเปล่า? ไม่รู้จักจำ เสียมารยาทต่อองค์หญิงเลยเห็นไหม ? บอกเจ้าแล้วว่าอย่าลืมของฝาก องค์หญิงไม่เหมือนคนสูงส่งทั่วไป ท่านซีเรียสเรื่องนี้ คอยดูกลับไปจะลงโทษเจ้า”

การพูดแดกดันนี้ ดูเป็นการกระทำโง่ๆ แต่มีพลังเสแสร้งอย่างมาก

หลีโม่สงสัย หานชิงชิวคนนี้ ไปเอาความกล้ามาโอหังใส่ต่อหน้าองค์หญิง? หรือว่านางคิดว่าตอนนี้ตนเองเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ องค์หญิงก็เลยต้องไว้หน้านาง?

เซียวเซียวก็จริงๆเลย ไม่ได้อยู่กับฮูหยินตัวเองตั้งหลายปี ทำไมกลับมาแค่สองเดือน ถึงได้ท้องได้ เซียวเซียวนี่นะ จะกลับมาทำไม?

ซือถูจิ้งอดกลั้นร้องไห้ สภาพองค์หญิงเป็นแบบนี้ หลีโม่ไม่เคยเห็น

ฉินจือก็ร้องไห้ “องค์หญิงเพคะ...........”

หลีโม่พูดเบาๆว่า “ฉินจือ เจ้าออกไปก่อนไป ข้าจะพูดกับองค์หญิงสักหน่อย”

ฉินจือสะอื้นพูด “ขอบพระทัยพระชายา！”

นางก็ออกไป แล้วปิดประตูลง

หลีโม่เข้าไปกอดนางเบาๆ “ร้องก็ร้องออกมาให้หมด”

นางไม่ถนัดปลอบคน แต่ว่า นางคิดว่าในสภาพแบบนี้คำปลอบโยนอะไรก็ใช้ไม่ได้ บางครั้งความเจ็บปวดบางอย่างคนรอบข้างก็ช่วยเหลือไม่ได้ ตนเองต้องค่อยๆทนไป

ซือถูจิ้งเช็ดน้ำตาตนเอง แล้วก็พยายามยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรน่าร้องไห้หรอก มันผ่านไปหลายปีแล้ว ควรจะปล่อยวางได้แล้ว ”

หลีโม่เห็นนางบังคับตนเอง ควบคุมตนเอง ก็ปวดใจมากขึ้น “ถ้าเจ้าไม่สบายใจ ก็พูดกับข้าได้ บางเรื่อง พูดออกมาก็จะดีขึ้น”

ซือถูจิ้งตาแดง ปลายจมูกแดง “เรื่องไม่น่าฟัง พูดออกไปก็แสลงหูเจ้าเปล่าๆ”

“พูดมาเถอะ พูดออกมา แล้วก็ลืมมัน ” หลีโม่คิดว่าเรื่องมันไม่ธรรมดา เพราะเซียวเซียวรักองค์หญิงมาก นางไม่น่าจะมองผิด

ทั้งสองรักกันมาก ทำไมสุดท้ายไม่ได้อยู่ด้วยกัน? อีกอย่าง ทำไมเซียวเซียวต้องแต่งกับอย่างชิงชิว ถ้าเขาไม่แต่งกับองค์หญิง ก็สามารถแต่งกับสาวสูงศักดิ์คนอื่นได้

แต่ว่า กลับมาเอาคนที่ไม่สวย แถมยังเคยเป็นนางกำนัลมาก่อนอีก