พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 328

ตอนที่ 328 ซือถูจิ้งเล่าเรื่อง

ซือถูจิ้งคิดอยู่พักนึง ก็เงยหน้าขึ้น “ให้ฉินจือเอาเหล้าส่งเข้ามาขวดนึง ข้านึกอยากดื่มเหล้าขึ้นมา”

หลีโม่ลุกขึ้น “ได้ ข้าจะไปสั่ง กินสักหน่อยก็ดี”

กินเหล้าสามารถปล่อยวางอารมณ์ได้ นางหวังว่าซือถูจิ้งจะไม่ทรมานตัวเองให้เจ็บอีก

อากาศเริ่มเย็นขึ้น ฉินจือเห็นองค์หญิงร้องไห้ ก็เลยไปอุ่นเหล้าให้อุ่นๆแล้วถือเข้ามา

“ดื่มน้อยๆหน่อย ” ฉินจือรินเหล้าให้องค์หญิง รินไปหนึ่งจอก ก็วางลง “เอาเถอะ ชอบกินเท่าไรก็กินไป พอเมาแล้ว จะไปตีคนก็ไปตี จะไปฆ่าคนก็ไปฆ่า มาอ่อนแอพวกเราไม่ชอบ”

ความเป็นห่วงของฉินจือที่มีต่อซือถูจิ้งมันเกินระหว่างคนรับใช้และเจ้านายไปแล้ว นางเป็นห่วงซือถูจิ้งจริงๆ

ความสัมพันธ์นี้ ทำให้หลีโม่ซาบซึ้ง

ซือถูจิ้วเวยหน้ามองฉินจือ พูดเบาๆว่า “ข้าไม่เป็นไร เจ้าออกไปก่อน ฉงหวาใกล้จะกลับมาแล้ว พวกเจ้าไปจัดการข้าวของ ให้หลีโม่กินข้าวอยู่ที่นี่”

“ดีเลย มีพระชายาเป็นเพื่อน ข้าน้อยก็วางใจ ” ฉินจือพูดจบก็ออกไป

ซือถูจิ้งยกเหล้าขึ้น แล้วดมๆ แต่ไม่ดื่ม นางหัวเราะขึ้น “หลายปีมานี้ ข้าดื่มเหล้าน้อยมาก ถ้าตอนที่อยู่กับเจ้าเจ็ด ข้าก็จะดื่มบ้างนิดหน่อย ไม่กล้าดื่มมาก มีคนบอกว่า ดื่มเหล้าสามารถแก้เครียดได้ คนที่พูดแบบนี้ ในใจคงจะไม่มีความทุกข์ใดๆ เมื่อดื่มจนเมาแล้ว มันเสียใจมากกว่าเดิมอีก เจ้าไม่อาจจะควบความเศร้าในใจได้”

หลีโม่ได้ยินดังนั้น ก็จี๊ดใจ ในใจนางคงจะเสียใจมาก ถึงสัมผัสได้ขนาดนี้

“ตอนที่ข้าอยู่คนเดียว ไม่เคยแตะเหล้าแม้แต่หยดเดียว ไม่กล้า กลัวดื่มแล้วควบคุมตัวเองไม่ได้” นางเริ่มน้ำตาคลอ แต่ใบหน้ายังยิ้มแย้ม ในรอยยิ้มนั้น ก็มีน้ำตาหยดลงมา ไหลอาบแก้มหยดลงในจอกเหล้า

นางเงยหน้า แล้วก็ดื่มเหล้าเคล้าน้ำตา

“เจ้าเชื่อหรือไม่ว่า ข้าเริ่มไม่ชอบเขาแล้ว ไม่ทันสมัย เคร่งขรึม จริงจัง ไม่เคยยิ้มแย้ม อายุยังน้อยแต่เลียนแบบวางมากเป็นผู้ใหญ่ ข้าไม่ชอบคนแบบนั้นแล้ว ดังนั้น ตอนที่เขาอยู่ในวังแรกๆ ข้าเคยแกล้งเขา แหย่เขา มีครั้งนึง ข้าตั้งใจเอางูไปใส่หลังเขา ข้าจะอยากรู้ว่า เขายังจะทำหน้าเข้มได้อยู่อีกมั้ย”

หลีโม่ฟังนิ่งๆ ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ถาม นางบอกว่า นี่เป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่ง

หลีโม่อดใจไม่ได้ก็จะร้องไห้ นางหายใจเข้าลึก แล้วก็อดกลั้นไว้

ซือถูจิ้งพูดต่อ “เขาไปขอท่านพี่ ท่านพี่จะตอบรับได้ไง? เขาคุกเข่าขอร้องอยู่2วัน1คืน ข้าวปลาไม่กิน แล้วก็สลบอยู่หน้าห้องหนังสือ ท่านพี่เริ่มกดดันตระกูลเซียว ถ้ายังบังอาจเช่นนี้อีกก็จะถอดยศถอดตำแหน่งให้หมด ตระกูลเซียวก็เลยถือโทษเซียวเซียว พ่อเขาดึงเขาออกมา แล้วตีเขาต่อหน้าพระพักตร์ ตีจนเป็นแผลทั้งตัว เลือดไหลเต็มตัว ข้าแอบมองอยู่หลังเสาวัง ดวงตาเขานั้นแดงด้วยเลือด เขาตะโกนใส่พ่อของตน ว่าจะแต่งกับข้า ถึงตายก็จะแต่งกับข้า”

นางหลบหน้าเข้าไป แล้วก็ร้องไห้ น้ำตาไหลรอดล่องนิ้ว หลีโม่ก็ทนไม่ได้ เลยร้องไห้ไปกับนาง

ถ้าเช่นนั้น เขาก็โดนอะไรมาเยอะมาก

สักพัก ซือถูจิ้งก็หยุดร้อง พูดเสียงคัดจมูกว่า “ตอนนั้นนะ ท่านพี่บอกข้าว่า ถ้าเขายังนั่งคุกเข่าหน้าตำหนักต่อ เขาอาจตายได้ และกลายเป็นคนผิดของตระกูล ข้าก็คุกเข่าร้องขอเช่นกันให้ปล่อยพวกเราไป แต่ท่านพี่บอกว่า ได้ประกาศราชโองการไปแล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนได้ บังคับให้ข้าแต่งกับแคว้นเหลียง ข้าก็ไม่เถียงอะไร เพราะว่าถ้าเซียวเซียวตายไป ข้าก็ไม่อยากอยู่ อีกอย่างข้าไม่อยากให้เซียวเซียวกลายเป็นนักโทษ เพื่อที่จะทำให้เซ๊ยวเซียวตายใจ ข้าก็เลยพูดกับเขาว่า ข้าเคยเห็นองค์รัชทายาทแคว้นเหลียง เขาเก่งทั้งบุ๋นบู๊ ฉลาดหลักแหลม และหน้าตาดี บอกว่าข้าชอบองค์รัชทายาทแคว้นเหลียง แต่เซียวเซียวไม่เชื่อ เขาก็คลั่งแล้วทำลายข้าวของในวัง ข้าก็มองเขาทำ แล้วก็ให้คนเอาตัวเขาออกไป เพื่อที่จะให้เขาเชื่อสนิทใจ ข้าก็เลยกอดกับองค์รัชทายาทแคว้นเหลียงโชว์เขาเสียเลย”

ซือถูจิ้งเงยหน้าแดงๆขึ้นมา สายตาสิ้นหวัง “เขายืนมองข้ากอดกันนิ่งๆ มองพวกเรายิ้มให้กัน สักพัก เขาก็ไม่พูดจาแล้วจากไป”

คำพูดของซือจิ้งช่างเจ็บหัวใจ ทำให้หลีโม่อินมาก แต่ว่า เรื่องราวยังไม่จบเท่านี้ หลังจากนั้น อดีตฮ่องเต้ก็สวรรคต ฮ่องเต้องค์ครองราชย์แล้ว ก็ยกเลิกงานแต่งนี้

นี่เป็นเรื่องที่หลีโม่ได้ยินจากปากของซือถูจิ้งส่วนหนึ่ง นางรู้สึกว่า ปัญหามันเกิดจากที่ฮ่องเต้คนใหม่ครองราชย์