พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 330

ตอนที่ 330 เซียวเซียวตีภรรยา

หลี่โม่ค่อยๆเดินเข้ามา สายตานั้นมีไฟลุก “ข้าพูดอะไรเจ้ารู้อยู่แก่ใจ ข้ารู้ว่าเจ้าอยากเป็นพ่อคน ตอนนี้เจ้ามีความสุขแล้ว แต่ช่วยดูแลฮูหยินตนเองด้วย อย่าปล่อยให้มาระรานซือถูจิ้ง มาสร้างความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น พวกเจ้าสบายใจได้หรือ?”

เซียวเซียวเริ่มเปลี่ยนสีหน้า “พระชายาหมายความว่าชิงชิวไปหาองค์หญิงหรือ? นางบอกกับองค์ว่านางท้องหรือ?”

ซือถูเย้นเดินเข้ามา แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ชิงชิวท้องแล้วหรือ?”

หลีโม่ยังไม่ตอบซือถูเย้น ก็ตะคอกเซียวเซียวว่า “ใช่แล้ว วันนี้นางไปหาองค์หญิงบอกว่า จะมาเยี่ยม แต่ว่า นางตั้งใจไปบอกองค์หญิงว่านางท้องลูกของเจ้า เซียวเซียวเอ้ย ใจคนนะ พวกเจ้าจะมีความสุขก็เรื่องของพวกเจ้า อย่าไปทำร้ายคนอื่น ได้มั้ย? ถือว่าเจ้ากับองค์หญิงโตมาด้วยกัน สงสารนางหน่อย หลายปีมานี้ นางเสียใจมาตลอด ใครมองมันก็น่าเศร้า เจ้าก็เคยรักนาง ปล่อยนางไปนะ ได้มั้ย? ”

หลีโม่โกรธมากจนจะตบ แต่ก็ปัดมือทิ้งไป “เจ้าไสหัวไปชายแดนนู่น จะมาอยู่ที่นี่ทำไม? จะทำร้ายนางอีกนานแค่ไหน?”

เซียวเซียวหน้าเสีย พูดไม่ออก หันหัวแล้วกลับไป

หลีโม่ตามไปอีก “มาพูดให้รู้เรื่องก่อน！”

เซียวเซียวมองนาง “เจ้าอยากรู้เรื่องหรือ? ได้ ตามมาสิ” พูดจบ ก็โบกแขนเสื้อเดินกลับ

หลีโม่พูดอย่างเกลียดๆว่า “ได้ ข้าจะตามไป จะดูพวกเจ้าจะทำอะไรกัน”

ซือถูเย้นจับแขนนาง “เรื่องสามีภรรยาเจ้าจะไปยุ่งทำไม?”

หลีโม่ปรี๊ดแตก “ก็ข้าจะยุ่ง ข้ามีเรื่อง ซือถูจิ้งก็มาช่วยข้า ตอนนี้นางมีเรื่อง นางถูกทำร้าย เห็นสภาพนางเช่นนั้น ก็โกรธจนจะระเบิดแล้ว”

ซือถูเย้นเห็นนางโกรธจริงๆ ก็พูดว่า “โอเค พวกเราจะตามไปดู”

หลังจากเซียวเซียวกลับมาเมืองหลวง ก็อยู่ที่จวนโหวตลอด แทบจะไม่กลับจวนแม่ทัพเลย

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขากลับเมืองหลวงแล้วกลับจวนแม่ทัพ

ที่นี่มีหานชิงชิวอาศัยอยู่ คนที่เขาไม่อยากพบ

ตอนที่กลับมาครั้งแรก เพราะมีผู้อาวุโสบอกว่าจะมาดื่มชาคุยด้วย เขามีจวนเป็นของตนเองแล้ว ก็เลยต้องเอาบ้านตนเองต้อนรับ

นี่เป็นครั้งที่สอง เขาก็อยากรู้ว่า นางจะท้องขึ้นมาได้อย่างไร?

พ่อบ้านจวนแม่ทัพเห็นเซียวเซียวกลับมา ก็ตื่นเต้น “ท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว！”

ตะโกนบอกกันทั้งจวน ดีใจกันใหญ่

หลีโม่และซือถูเย้นมองตากัน หลีโม่สงสัย คนในจวนดีใจอะไรกัน? หรือว่าปกติเซียวเซียวไม่กลับจวน?

เซียวเซียวเดินหน้านิ่งเข้าไป ชุดสีดำโบกสะบัดด้วยแรงเดิน เดินไปถามไปว่า “หานชิงชิวอยู่ไหน?”

“ท่านแม่ทัพ ฮูหยินอยู่ที่ห้อง เดี๋ยวข้าน้อยจะให้คนไปตาม ” พ่อบ้านก็รีบสั่งการเด็กๆ “รีบไปบอกฮูหยิน ว่าท่านแม่ทัพกลับมาแล้ว”

“รับทราบ！ ” คนรับใช้ก็รีบไปจัดการ

หานชิงชิวเงยหน้าขึ้น รีบอธิบาย “ได้เห็นแล้วว่า ถ้านางสนใจเรื่องที่ข้าท้อง ก็แสดงว่านางยังไม่ลืมท่าน ยังคิดถึงท่าน นางยังหน้าไม่อาย”

เซียวเซียวตบหน้านางไปทีหนึ่งอย่างไม่คิด จนนางเซไปอีกทาง

“ถ้าเจ้ายังให้ร้ายนางอีก ข้าจะฆ่าเจ้า！ ” เซียวเซียวมองหน้านางอย่างน่ากลัว

หลีโม่ก็ไม่เคยเห็นเซียวเซียวเป็นแบบนี้ เหมือนที่องค์หญิงบอก เมื่อก่อนเขานิ่งๆเป็นท่อนไม้ หน้าเย็นชาไร้อารมณ์ เกรี้ยวกราดเช่นนี้เพิ่งเห็นครั้งแรก

ก็มีแต่อารมณ์เช่นนี้แหละ ถึงจะเหมาะกับการทำศึกสงคราม

หลังจากชิงชิวตกใจ ก็ร้องไห้ออกมา แล้วพูดเสียงแผดมาว่า “ท่านตบข้าหรือ? ผ่านไปแล้วหลายปี ท่านยังเห็นแก่นางแล้วตีข้า? ท่านมีสิทธิ์อะไร? ข้าผิดหรือ? นางคิดถึงสามีข้า ข้ายังต้องทนนางหรือ? เซียวเซียวท่านไม่ยุติธรรมกับข้า”

เซียวเซียวเสียงนิ่ง “ความยุติธรรม? ตอนแรกก็จะเอาแค่ตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพไม่ใช่หรือ? จะเอาความยุติธรรมอะไรอีก? ตั้งแต่ตอนที่ตกลงกัน ข้าก็บอกแล้วว่า ว่าไม่ให้เจ้าไปหานางอีก เจ้าอยากให้ข้าหย่ากับเจ้าใช่มั้ย?”

หานชิงชิวฟุ้งซ่าน “ท่านบ้าไปแล้วหรือ? ถึงได้พูดแบบนี้?”

คำพูดพวกนี้ เขาพูดออกมาได้อย่างไร? ใช่แล้ว ตอนนี้เขาไม่กลัวอะไร เขาก็เลยกล้าพูดออกมา

แต่ว่า นางไม่พอใจ ที่หลายปีมานี้ น้ำหยดลงหินก็น่าจะกร่อนบ้างแหละ นางอยู่ในเมืองหลวงรอเขามาหลายปี พอเขากลับมาก็เป็นแบบนี้หรือ?

นางไม่เข้าใจจริงๆ

นางสู้ซือถูจิ้งไม่ได้ตรงไหน? ซือถูจิ้งก็แค่โชคดีได้ไปเกิดเป็นองค์หญิง