พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 331

ตอนที่ 331 หาข้อสงสัย

เซียวเซียวเก็บงำอารมณ์โกรธ แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หากยังอยากรักษาตำแหน่งฮูหยินแม่ทัพใหญ่ ยังอยากมีชีวิตที่สุขสบาย ก็ขอให้เก็บอารมณ์ของเจ้าหน่อย ทุกสิ่งที่เจ้ามีในวันนี้ ล้วนเป็นการขโมยมา เป็นขโมยก็ต้องรู้จักเก็บหางของตัวเองไว้ให้ดี เจ้ายังกล้าไปมีเรื่องกับนาง? ช่างไม่รู้จักเจียมตัว”

พูดจบ เซียวเซียวก็เดินจากไปอย่างเย็นชา

หลีโม่ฟังเข้าใจเสียที งานแต่งนี้ เป็นการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กันตั้งแต่แรก แต่ทำไมถึงเป็นการแลกเปลี่ยน? แลกเปลี่ยนอะไร? ใครเป็นคนบงการการแลกเปลี่ยนนี้?

หานชิงชิวทั้งโกรธทั้งเจ็บใจ ตะโกนเสียงดังใส่หลังเซี่ยวโธ่ว่า “แล้วเจ้าจะเสียใจ”

นางลุกขึ้นยืน ยืนบังหลีโม่ที่กำลังจะจากไป แล้วพูดขึ้นว่า “เจ้ากลับไปบอกซือถูจิ้ง ให้นางรู้จักมียางอายบ้าง อย่ามาเจอสามีของข้าอีก”

หลีโม่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ซือถูจิ้งก็พูดขั้นอย่างเย็นชาว่า “เจ้าไม่กล้าไปพูดกับนางหรือ? ก็ดี เดี๋ยวข้าไปบอกให้ด้วยตัวเอง และจะบอกให้ทหารลับประจำตำหนักองค์หญิงให้ได้ยินทุกคน”

หานชิงชิงคิดไม่ถึงว่าแม้แต่อ๋องซื่อเจิ้งก็ออกมาเตือนนางด้วยตัวเอง สีหน้านางซีดเซียว สงบเงียบไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลีโม่พูดขึ้นว่า “ไปเถอะ”

ซือถูเย้นจูงมือนางเดินออกไป มองไปยังพ่อบ้านแล้วพูดว่า “รู้ไหมทำไมแม่ทัพใหญ่ของเจ้าถึงไม่ยอมกลับมา? ก็เพราะมีนางอยู่ไง”

ก่อนหน้านี้พ่อบ้านก็สงสัยแล้ว แต่ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยัน วันนี้เขาได้เห็นกับตาว่าเซียวเซียวใช้คำพูดกับหานชิวชิวอย่างกระด้าง อ๋องซื่อเจิ้งก็พูดแบบนี้อีก จึงหันไปมองหานชิงชิวด้วยสายตาเย็นชา

ในใจหานชิงชิวสะดุ้ง ถึงแม้นางจะเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ แต่รายรับรายจ่ายทั้งหมดในจวน ล้วนเป็นพ่อบ้านเป็นคนดูแล ค่าใช้จ่ายของนางเองยังต้องถามเอาจากพ่อบ้าน อีกอย่างจวนแม่ทัพใหญ่กับจวนจิ้งโก๋วเหาแยกจวนกันแต่ไม่ได้แยกตระกูล สมุดบัญชีจะต้องส่งกลับไปยังบ้านตระกูลใหญ่ นี่เป็นคำสั่งที่เซียวเซียวเคยสั่งไว้

หลายปีมานี้ ถึงแม้นางจะเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่ ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่ก็เพียงพอใช้จ่ายเท่านั้น ไม่ได้มีเหลือให้ได้เก็บ

ออกมาถึงหน้าประตู เซียวเซียวก็ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี

ทั้งสองขึ้นรถม้าแล้ว หลีโม่ถามซือถูเย้นว่า “เมื่อกี้เจ้าพูดกับนางว่า จะบอกทหารลับขององค์หญิง ดูเหมือนนางจะหวาดกลัวมาก”

ซือถูเย้นพูดขึ้นว่า “นางต้องกลัวสิ นางรู้ฝีมือการทรมานคนของทหารลับตำหนักองค์หญิง ทหารลับพวกนั้น ล้วนเป็นคนของไทฮองไทเฮาจัดการสั่งให้ดูแลซือถูจิ้งก่อนไป ให้ดูแลนางอย่างลับๆ หากวันนี้นางกล้าพูดจาไม่ดีต่อหน้าซือถูจิ้ง นางโดนจับไปตัดลิ้นแต่แรกแล้ว”

หลีโม่เพิ่งเข้าใจ “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”

ซือถูเย้นพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่เข้าใจการกระทำของนางในวันนี้หรือ?”

หลีโม่ส่ายหัว “เจ้ารู้?”

ซือถูเย้นพูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “อีกสองวันองค์ชายรัชทายาทของแคว้นเหลียงจะมาถึงเมืองหลวง ข้าจะยื่นเรื่องสู่ขอซือถูจิ้งอีกครั้ง วันนี้ที่นางทำแบบนี้ เพราะอยากให้ซือถูจิ้งหมดหวัง ยอมจากบ้านเมืองไป อภิเษกกับองค์ชายรัชทายาทแคว้นเหลียง”

หลีโม่โกรธจัด “จิตใจนางช่างโหดเหี้ยม”

“จิตใจนางโหดเหี้ยม แต่ข่าวการมาสู่ขอขององค์ชายรัชทายาทแคว้นเหลียง มีคนรู้ไม่มาก นางรู้ได้ยังไง?” ซือถูเย้นถามขึ้น

หลีโม่อึ้ง “เจ้าหมายความว่า มีคนอยู่เบื้องหลังคอยบงการนาง?”

“อาจจะไม่ใช่บงการ แต่เป็นการหลอกใช้” ซือถูเย้นพูดขึ้น

หลีโม่ครุ่นคิด “เป็นใครกัน? ใครกันที่อยากให้ซือถูจิ้งอภิเษกกับองค์ชายรัชทายาทแคว้นเหลียง?”

ซือถูเย้นหัวเราะ “องค์ชายรัชทายาทแคว้นเหลียง”

“แต่เขายังมาไม่ถึงเมืองหลวง เจ้าหมายความว่า มีคนร่วมมือกับองค์ชายรัชทายาทแคว้นเหลียง?”

ซือถูเย้นส่งสายตาชื่นชมให้กับนาง “มีความเป็นไปได้ และก็อาจมีคนในเมืองหลวงที่คิดอยากให้ซือถูจิ้งไปจากเมืองหลวง เจ้าลองคิดดู หากซือถูจิ้งไปจากเมืองหลวง ใครจะได้รับผลกระทบ?”

หลีโม่พูดหลุดปากออกมาว่า “ข้าไง ข้าจะขาดผู้ช่วยอย่างซือถูจิ้ง”

และยังเป็นผู้ช่วยที่สำคัญมากด้วย

“อืม ใครกันที่เครียดเจ้าขนาดนี้?” ซือถูเย้นถามขึ้นอีก

“ข้ายังคิดมากกับหมาเหลืองบ้านพี่ชายสาม เมื่อกี้เจ้าเป็นห่วงข้าขนาดนั้น ชอบข้าแล้วใช่ไหม?” ซือถูเย้นถามขึ้นเสียงเรียบ

หลีโม่โกรธจัด แต่งงานมาถึงตอนนี้ ตั้งสองเดือนกว่าแล้ว จะบอกรักนางสักครั้งจะตายหรือไง?

ได้ เขาไม่พูด ก็อย่าคิดว่านางจะพูด

“ไม่ได้เป็นห่วงเจ้า แค่กลัวว่าเจ้าจะทำให้ข้าลำบากไปด้วย”

ทั้งสองต่างก็มองออกไปข้างนอกอย่างไม่ได้นัดหมาย ต่างก็ไม่สนใจซึ่งกันและกัน

ผ่านไปเนิ่นนาน หลีโม่จึงถามขึ้นว่า “เจ้าคิดว่า เซียวเซียวจะไปที่ไหน?”

ซือถูเย้นพูดขึ้นว่า “ไปหลบอยู่ใกล้ๆประตูตำหนักองค์หญิงไง ไม่งั้นจะไปไหนได้?”

“เขาไปหน้าประตูตำหนักองค์หญิงบ่อยๆหรือ? ที่จริงในใจเขารักซือถูจิ้งอย่างมาก ในปีนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ซือถูเย้นดูอ้ำอึ้ง แล้วสุดท้ายก็พูดขึ้นว่า “ไม่รู้”

หลีโม่มองดูสีหน้าของเขา “เจ้ารู้อะไรอยู่บ้างใช่ไหม?”

ซือถูเย้นส่ายหัว “ไม่รู้ เพียงแค่ในใจสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง แต่ก็ไม่มีหลักฐาน”

“สงสัยอะไร? เล่าให้ข้าฟังด้วยสิ บางทีสิ่งที่เจ้าสงสัยกับที่ข้าสงสัยอาจจะเหมือนกันก็ได้”

ซือถูเย้นมองดูนาง “เจ้าพูดก่อนว่าเจ้าสงสัยอะไร”

หลีโม่นั่งตัวตรง แล้วพูดว่า “วันนี้ซือถูจิ้งเล่าเรื่องของพวกเขาให้ข้าฟัง ตอนวันเกิดนางอายุครบ 16 ปี เซียวเซียวบอกว่าจะไปสู่ขอนาง วันนั้นก็ได้ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้จริงๆ แต่สุดท้ายเขาไม่ได้กลับมาหาซือถูจิ้ง เขาออกจากวังไป พอวันที่สอง บ่าวใช้ซือถูจิ้งเหยาจื่อกับหานชิงชิวไปสืบดูข่าว แล้วก็ออกจากวังไปหาเซียวเซียว หยาวจื่อตายอยู่นอกวัง ส่วนหานชิงชิวกลับไปมีอะไรกับเซียวเซียวแล้ว พอวันที่สี่ หานชิงชิวกลับมาบอกซือถูจิ้งเรื่องระหว่างนางกับเซียวเซียว และเซียวเซียวก็เข้าวังเข้าเฝ้าฮ้องแต้แล้วบอกว่าจะสู่ขอหานชิงชิว ฮ่องเต้โกรธจนทุบตีเขา เป็นจิ้งโก๋วกงที่ไปขอฮองไทเฮา ให้ฮองไทเฮาออกราชโองการให้มีการแต่งงาน ในเรื่องทั้งหมดนี้ ข้อมีข้อสงสัยสองข้อ ข้อที่หนึ่งคือ เซียวเซียวไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เพื่อสู่ขอ ฮ่องเต้ตกลงหรือไม่ตกลง? หากตกลงเขาน่าจะรีบไปหาซือถูจิ้งสิ หากไม่ตกลง แล้วทำไมฮ่องเต้ถึงไม่ยอมตกลง?”

“อืม ข้อสงสัยที่สองล่ะ?” ซือถูเย้นถามขึ้น