พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 337

ตอนที่ 337 ซือถูจิ้งเข้าพบฮ่องเต้

ซือถูจิ้งออกจากตำหนักฮองไทเฮา เดินไปข้างหน้าทีละก้าว โฉงหวาพูดขึ้นว่า “องค์หญิง ตำหนักซีเวยไกลมาก นั่งเกี้ยวไปดีกว่าไหม”

ซือถูจิ้งส่ายหัว “ไม่ ข้าเดินไปก็ได้ ฉินจือ โฉงหวา พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ไม่ต้องตามข้าไป”

“ให้บ่าวตามไปเถอะ” ฉินจือพูดขึ้น

ซือถูจิ้งยังคงส่ายหัว “ไม่ ระยะทางนี้ ข้าอยากเดินคนเดียว”

ฉินจือกับโฉงหวามองหน้ากัน ต่างก็รู้สึกว่าวันนี้องค์หญิงผิดปกติต่างจากทุกวัน ทั้งสองต่างก็เป็นห่วง แต่องค์หญิงรับสั่งไม่ให้ตามไป พวกเขาจึงตามไปไม่ได้

ซือถูจิ้งไปถึงตำหนักซีเวย ยืนอยู่ด้านนอกตั้งนาน แล้วค่อยๆเดินไปหน้าตำหนักทีละก้าว

องครักษ์ห้ามไว้ พนมมือแล้วพูดว่า “องค์หญิงห้ามเข้า”

“ข้าจะเข้าไป” ซือถูจิ้งมองดูพวกเขา แล้วพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “หลีกไป”

องครักษ์พูดว่า “องค์หญิง มีราชโองการของฮองไทเฮาไหม?”

“สิ่งของตัวแทนไทฮองไทเฮาอยู่นี่ ยังต้องมีราชโองการของฮองไทเฮาด้วยหรือ?” ซือถูจิ้งถามขึ้น

องครักษ์ไม่รู้จักสายเชือกเตาปา แต่เมื่อซือถูจิ้งพูดขนาดนี้ จึงพูดขึ้นว่า “องค์หญิงรอสักครู่ ข้าน้อยเข้าไปรายงานลู่กงกงก่อน”

ลู่กงกงได้ยินว่าซือถูจิ้งเสด็จมา ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “โอ้พระเจ้า องค์หญิงคนนี้จะมีเรื่องด้วยไม่ได้”

เขารีบออกไป เห็นซือถูจิ้งยืนอยู่หน้าตำหนัก เขายิ้มทำความเคารพ “โย้ องค์หญิงเสด็จมา?”

“ข้าจะเข้าไป” ซือถูจิ้งพูดขึ้น ยื่นมือสัมผัสสายเชือกเตาปา

ลู่กงกงมองเห็นสานเชือกเตาปา สีหน้ายิ่งให้การเคารพนับถือยิ่งกว่าเดิม “ครับ เชิญองค์หญิงเสด็จ”

ซือถูจิ้งก้าวเท้าเข้าไป ลู่กงกงถามขึ้นว่า “ทำไมองค์หญิงถึงไม่มีบ่าวใช้ตามมาด้วย? ท่านมาคนเดียวหรือ?”

“พวกเขารอข้าอยู่ที่ตำหนักฮองไทเฮา ลู่กงกง ฮ่องเต้เคยฟื้นขึ้นมาบ้างไหม?” ซือถูจิ้งถามขึ้น

ลู่กงกงถอนหายใจ “เคยฟื้นขึ้นมา แต่ก็มึนๆงงๆตลอด ฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีสติ”

ซือถูจิ้งไม่พูดอะไร เงยหน้ามองดูท้องฟ้า สีของท้องฟ้ามืดครื้ม

“เจ้าไม่ต้องตามเข้าไปหรอก คนที่คอยรับใช้ก็สั่งให้ออกไปก่อน ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับฮ่องเต้” ซือถูจิ้งพูดขึ้น

ลู่กงกงลังเลแปบหนึ่ง “ให้บ่าวอยู่ด้วยดีไหม อาการฮ่องเต้ไม่สู้ดี ไม่สะดวกหากไม่คนอยู่ด้วย”

“ลู่กงกง ข้าจำได้ว่า เจ้าติดตามอยู่กับฮ่องเต้ตั้งแต่ยังเป็นองค์รัชทายาทใช่ไหม?”

“ใช่พะยะคะ บ่าวติดตามฮ่องเต้มานานหลายปีมากแล้ว”

ซือถูจิ้งพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ดี ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าก็คอยรับใช้อยู่ข้างๆก็ได้”

ตำหนักซีเวยมีหมอยาเฉพาะทางเฝ้าอยู่ เมื่อลู่กงกงเข้าไปก็ได้สั่งให้ออกไปก่อนทุกคน หมอยาออกมา ซิอถูจิ้งเข้าไป ลู่กงกงปิดประตูตำหนักอย่างสนิท

ประตูตำหนักที่แสนหนัก บดบังแสงแดดที่ส่องสว่าง เมื่อเข้าไปในห้องบรรทม ยังมีผ้าม่านอีกสองชั้น

นางพูดอย่างติดๆขาดๆ บางครั้งก็คิดก่อนแล้วพูดสองคำ หยุดคิดก่อน แล้วก็น้ำตาไหล บางครั้งก็หัวเราะขึ้นมา

ลู่กงกงยืนอยู่ข้างๆ ก็ร้องไห้จนเป็นสายน้ำเหมือนกัน

เขาติดตามฮ่องเต้มาตั้งนานหลายปี เขารู้ว่าองค์หญิงเป็นห่วงและห่วงใยฮ่องเต้ด้วยใจจริง

“ข้ารักเซียวเซียว ครั้งแรกที่ข้าบอกเจ้า ตอนนั้นเจ้าบอกกับข้าว่า ต่อไปเจ้าจะให้เซียวเซียวมาสู่ขอข้า หากพระเชษฐาไม่เห็นด้วย เจ้าก็จะไปขอร้องพระเชษฐา เจ้าบอกว่าเพื่อข้าแล้วเจ้าไม่กลัวโดนพระเชษฐาดุเจ้า หลังจากเจ้าได้เป็นฮ่องเต้ ก็ได้ยกเลิกการอภิเษกระหว่างข้ากับองค์รัชทายาทแคว้นเหลียง ข้าร้องไห้ทั้งคืน ข้าดีใจ ดีใจมากๆ........” นางเช็ดน้ำตา แล้วก็หัวเราะ “ข้าบอกกับฉินจือว่า เจ้าขึ้นเป็นฮ่องเต้แล้ว ข้าไม่ต้องกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว”

“ในตอนนั้น พระเชษฐาจะให้ข้าไปอภิเษกเชื่อมสัมพันธ์ ข้าเสียใจมาก เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้า ช่วยข้าด่าพระเชษฐาว่าไม่มีความเมตตาปรานี เห็นแก่ตัว เจ้าบอกว่าเพื่อตำแหน่งฮ่องเต้ เขาไม่แคร์แม้ความสุขของข้า เห้อ ตอนนั้นทำไมข้าต้องเชื่อเจ้า? แต่ก็เพราะเจ้าพูดขึ้นอย่างจริงจังที่สุด ไม่น่าโกหกข้าเลย ทำไมถึงโกหกข้าได้ลง? เมื่อก่อนคนที่เคยรักและเอ็นดูข้าขนาดนั้น ทำไมถึงทำกับข้าแบบนี้? ข้าไม่เข้าใจ ผ่าสมองออกก็ยังคิดไม่เข้าใจ”

“ข้าจำด้ว่า หลายปีมานี้ เจ้าพยายามบ่นให้ข้าฟังว่าเซียวเซียวไร้ความปรานี ทรมานและเสียใจแทนข้าอยู่ตลอด ขอเพียงข้าแค่ขมวดคิ้ว เจ้าก็จะทิ้งทุกอย่างแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนข้า ให้กำลังใจข้า ปลอบใจข้า เห้อ ทุกอย่างล้วนเป็นความเท็จ น่าเสียดาย น่าเสียดายยิ่งนัก”

นางก้มลง กระซิบข้างก็เขาเบาๆว่า “เจ้าทำร้ายข้า มากกว่าที่คิดว่าเซียวเซียวทรยศข้า”

น้ำตาหลั่งไหลลงมาเปื้อนหมอน นางถอดกำไลหยกที่ข้อมือออก วางไว้ข้างหมอน แล้วนั่งตัวตรง “นี่เป็นกำไลหยกที่เจ้าให้ข้า ตอนที่เจ้าขึ้นครองราชย์ เจ้าพูดว่า นี่เป็นกำไลที่เจ้าทำเอง และสลักข้อความไว้ว่า เสี่ยวกูกูมีความสุขไปตลอดชีวิต คืนให้กับเจ้า ข้าไม่มีทางมีความสุขไปตลอดชีวิต ขอโทษนะ”

นางลุกขึ้น ถอยหลังสองก้าว มองเขาอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง แล้วหันตัวเดินจากไป

น้ำตาไหลลงเต็มพื้น

ลู่กงกงรีบวิ่งตามไป ดวงตาแดงก่ำ “องค์หญิง ทุกอย่างเพราะไม่มีทางเลือก หลายปีมานี้ฮ่องเต้ก็เสียใจมาตลอด”

“ดูแลเขาให้ดี” ซือถูจิ้งไม่อยากฟังแล้ว คำแก้ตัวใดๆ ก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

หลังจากที่ซือถูจิ้งไปแล้ว หลังม่านมีเสียงถอนหายใจที่หนักอึ้งดังขึ้น