พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 348

ตอนที่ 348 เสี้ยฮ่าวหรานถอนพิษ

ซือถูเย้นสั่งคนให้พยุงเขาไปนั่งบนเก้าอี้

หลีโม่ตรวจวินิจฉัย ตรวจดูตาและลิ้นก็ต้องตกใจ “เขาได้รับยาพิษ”

เซียวโธ่ตกใจจนหน้าซีด แต่กลับพูดออกมาไม่ได้ ใบหน้าบิดไปมาเกิดอาการชัก

“เร็วเข้า ไปตามฮ่าวหรานเข้ามา” หลีโม่นึกขึ้นมาได้จึงรีบหันไปบอกซือถูเย้นทันที

ซือถูเย้นรีบวิ่งออกไป ขี่ม้าไปตามด้วยตนเอง

เซียวโธ่เริ่มชักน้อยลง แต่ขาและแขนของเขาค่อยๆเกร็งแข็งทื่อ ใบหน้าไม่มีอาการบิดเบี้ยวแล้ว แต่เขากลับไม่สามารถบอกความรู้สึกใดๆได้

เขาเริ่มรู้สึกหายใจลำบากราวกับว่ามีอะไรมากดทับลงบนหน้าอกของเขา เขาคิดว่าหายใจด้วยหลอดลมในลำคอ แต่ก็ต้องพบว่าคอของเขานั้นแข็งเกิดกว่าจะขยับได้

โชคดีที่เสี้ยฮ่าวหรานยังเดินทางไปได้ไม่ไกลนัก ซือถูเย้นอุ้มเขาขึ้นมานั่งบนม้าแล้วออกเดินทางกลับทันที

หลีโม่เห็นว่าเสี้ยฮ่าวหรานเข้ามาแล้ว จึงเข้าไปจูงเขาให้เข้ามาอย่างร้อนรน “ฮ่าวหราน ขอยาถอนพิษลูกน้ำเต้า”

เสี้ยฮ่าวหรานขานรับ หยิบยาเม็ดหนึ่งในกระเป๋าส่งยาใก้หลีโม่อย่างว่าง่าย “กินไปสักพักก็จะดีขึ้น”

หลีโม่เอายาให้เซียวโธ่กินทันที แต่เซียวโธ่ไม่สามารถกลืนลงไปได้ หลีโม่จึงทุบแล้วใส่น้ำให้แล้วป้องเขา จากนั้นก็ตบที่หลังของเขา เซียวโธ่ไอออกมายาผสมน้ำค่อยๆไหลลงไปในคอ

น่าอัศจรรย์เพียงกินยาผ่านไปไม่เท่าไหร่เขาก็ขยับตัวได้ หายใจหอบใหญ่ สีหน้าค่อยๆดีขึ้นเป็นปกติ

ทุกคนเห็นเช่นนั้นก็โล่งอก

เซียวโธ่ดึงตัวเสี้ยฮ่าวหรานไว้ “เด็กน้อย เจ้าวางยาข้ารึ”

เสียฮ่าวหรานยักคิ้วหลิ่วตาล้อเลียน “เจ้าอยากกินเอง ข้าบอกแล้วว่ามีพิษ”

“เจ้า!” เซียวโธ่ปล่อยเขาไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เซียวโธ่พูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ดีที่ข้าไม่ถูกพิษจนตาย ไม่เช่นนั้นเจ้าได้ตายตามไปแน่”

หลีโม่เข้าไปห้ามเซียวโธ่ พูดกับฮ่าวหรานอย่างใส่ใจ “ฮ่าวหรานเจ้ามานี่สิ เจ้าบอกข้า เจ้ารู้จักพิษกี่ชนิด”

ลูกน้ำเต้าของเสี้ยฮ่าวหรานที่เซียวโธ่ได้กินเข้าไปนั้น เป็นเรื่องที่อันตรายมาก เขาไม่รู้เลยว่ามันอันตรายแค่ไหน

“ข้ารู้หมดเลยนะ ที่เขียนไว้ในตำรายาพิษข้ารู้หมดเลย” เสี้ยฮ่าวหรานบอกออกไป

“ตำรายาพิษเขียนไว้ว่าอย่างไร เจ้าบอกว่าเจ้าจำได้ เจ้าจงเขียนทั้งหมดนั้นให้พี่หญิงอ่าน” หลีโม่กล่าว

“ขอรับ!” เสี้ยฮ่าวหรานพยักหน้า

ซือถูเย้นสั่งให้คนเตรียมพู่กันและหมึกไว้ เสี้ยฮ่าวหรานนั่งแล้วเริ่มลงเขียน หลีโล่เข้ามาอ่านแต่กลับพบว่าที่เขาเขียนนั้นไม่ใช่ตัวอักษรแต่เป็นสัญลักษณ์

“นี่คือสิ่งใดกัน” หลีโม่สงสัย

“เนื้อหาในตำรายาพิษ” หลีโม่ตอบ

“ที่เจ้าเขียนคือสัญลักษณ์ ใช่ตัวอักษรไม่”

เสี้ยฮ่าวหรานประหลาดใจ “เป็นตัวอักษรนะขอรับ ไม่ใช่สัญลักษณ์”

อ๋องหลี่ชินเดินเข้ามาอ่านบ้างแล้วก็ต้องขมวดคิ้วทันที

เขากดเสียงเบาลงเพื่อพูดกับซือถูเย้น “นี่คือตัวอักษรซีเจียง”

ซือถูเย้นตกใจอย่างมาก “อักษรซีเจียง พี่สามสามารถอ่านได้หรือ”

หลีโม่โบกมือให้ทุกคนถอยออกไป ปล่อยให้เสี้ยฮ่าวหรานวาดเขียน

หลังจากทุกคนออกไปหลีโม่จึงให้อธิบายเพิ่มเติม “บางทียาพิษก็ออกอาการทับซ้อนกัน ยาพิษสองชนิดที่แตกต่างกันผสมกันอาจจะทำให้พิษลดลง และสามารถทำให้เกิดพิษชนิดใหม่ขึ้นมา เมื่อเทียบเคียงกันแล้ว พิษทั้งสามชนิดเมื่อนำมาผสมกันอาจเป็นเช่นนี้ได้ ถือว่าเขาได้รับพิษเข้าไปอย่างเข้มข้นและฤทธิ์แรงเป็นเวลานาน”

ชัดเจนว่าซือถูเย้นตกใจมาก “ผู้เฒ่าอ๋องอานหรานบอกว่าเขาเพิ่งศึกษาตำราพิษได้เพียงเดือนเดียวมิใช่รึ”

หลีโม่ภูมิใจมากและรู้สึกกังวลใจอยู่นิดหน่อย ภูมิใจเพราะเสี้ยฮ่าวหรานไม่ถูกคนมองว่าเป็นเด็กโง่อีกต่อไป เด็กโง่ที่กลับเฉลียวฉลาด และที่กังวลใจคือเขารู้วิธีการใช้ยาพิษ แต่กลับไม่รู้ว่าเมื่อใดควรใช้ และเมื่อใดไม่ควรใช้ หากเป็นเช่นนี้นับว่าอันตรายทีเดียว

เสี้ยฮ่าวหรานคิดคำนวนยาจนถึงพบค่ำ

วันต่อมาเขาออกมาถามหลีโม่ ”พี่หญิงเอายาหลับสบายมาให้ข้าหนึ่งเม็ด“

บัดนี้ยาหลับสบายอยู่ที่ซื้อถูเย้น หลีโม่เอาออกมาให้ พูดเตือนด้วยความไม่สบายใจ ”ฮ่าวหรานยาพิษนี้เจ้าต้องใช้อย่างระวังนะ“

เสี้ยฮ่าวหรานยิ้วกว้าง ”พี่หญิง ข้ารู้ว่าสิ่งนี้คือยาพิษ“

เสี้ยฮ่าวหรานนำยาหลับสบายเข้าไปในจวน เขาถือถ้วยไปหลายใบ แต่ละถ้วยวางจนแน่นพื้นที่ จากนั้นก็นำยาหลับสบายวางลงที่ถ้วยตรงกลางที่มีน้ำอยู่ หลังจากนำยาแช่น้ำสักพักเขาก็เทแบ่งลงในถ้วยสิบหกใบ

จากนั้นเขียนตำรับยานำไปให้หลีโม่ ”พี่หญิงให้คนไปซือสมุนไพรเหล่านี้ให้ข้าที ข้าอยากทดลอง“

หลีโม่เห็นใบสั่งยาของเขา มีสมุนไพรอยู่เกือบสิบกว่าชนิดและปริมาณที่ต้องซื้อนั้นเยอะอยู่มาก ต้องซื้อถึงหนึ่งชั่ง

”เจ้าจะทำอะไร“ หลีโม่ถาม

”ยาถอนพิษ!“ เสี้ยหลีโม่มองเขาอย่างน่ารัก ”พี่หญิงให้ข้าปรุงยาถอนพิษมิใช่หรือ“

”เอ่อ…“ หลีโม่พยักหน้า ราวกับคนบื้อ ”ใช่แล้ว“