พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 347

ตอนที่ 347 เซียวโธ่ได้รับพิษ

หลีโม่ปลอบเด็กท้วมเมื่อเห็นว่าเขาหยดร้องไห้แล้วจึงถามต่อ “เจ้าว่าเซียวเซียวตายแล้ว เพราะเหตุใด”

เสี่ยวพ่างตอบสะอึกสะอื้น “องกงบอกว่าเขาตายแล้ว หากไม่ตายก็มิอาจช่วยชีวิตไว้ได้อีกแล้ว”

“เพราะอะไรหรือ” หลีโม่แปลกใจอย่างมาก เหตุใดถึงไม่ตายแต่ช่วยไม่ได้

เด็กอ้วยส่ายหัว “·ข้าไม่รู้ อากงบอกมา”

หลีโม่หันกลับไปมองซือถูเย้น ซือถูเย้นมองอ๋องอานชิน อ๋องอานชิน อ๋องอานชินหันไปมองอ๋องหลี่ชินที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงหน้าประตู ทั้งสี่คนดูงกเงิ่นน่าฉงน

เหตุใดเสี่ยวพ่างผู้นี้ถึงซื่อกว่าเสี้ยฮ่าวหรานได้

หลีโม่ยอมแพ้ในการถามเขา ตรงเข้าไปถามเสี้ยฮ่าวหราน ”ฮ่าวหราน พี่ชายคนนั้นที่อากงพากลับไปเมื่อคืน ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง“

เสี้ยฮ่าวหรานมองซือถูเย้นด้วยความหวาดกลัว เกรงว่าถ้าเขาพูดออกไปแล้วซือถูเย้นจะดุเขา

หลีโม่หันกลับไปโบกมือ ”เจ้าไปไกลๆหน่อย“

ซือถูเย้นทำได้เพียงถอยหลังไปสองก้าว ได้แต่กระซิบอยู่ในใจ อยากจัดการเจ้าซื่อบื้อพวกนี้ น่าหงุดหงิดในเสียจริง

เสี้ยฮ่าวหรานเห็นเขาถอยออกไป จึงกล้าพูดขึ้นมา ”พี่พ่างพูดถูกแล้ว เมื่อคืนพี่ชายที่อากงพากลับมาตายแล้ว อากงให้ยาแก่เขา ให้อยู่สองเม็ด หลังจากกินแล้วก็ตายลง“

”ตายแล้วจริงๆหรือ“ อ๋องอานชินถามออกมา ใบหน้าถอดสี

หลีโม่ยื่นมือออกไปจับเอาไว้ ถามเสี้ยฮ่าวหรานต่อด้วยน้ำเสียงเบาบางลง ”ถ้าชั้นนั้น ตอนนี้พี่ชายคนนั้นตายแล้ว อากงจะทำอย่างไรต่อไป“

”กินยาเข้าไป เมื่อตายแล้วก็ใช้มีดผ่าออก ผ่าตัดรักษาหัวใจ กินยาอีกสองเม็ด“ เสี้ยฮ่าวหรานพูดออกมาเป็นขั้นเป็นตอน

หลีโม่แทบกลั้นหายใจ ”ผ่าตัดรักษาหัวใจ กินยาสองเม็ดแล้ว จากนั้นจะเป็นอย่างไรต่อ“

เสี้ยฮ่าวหรานเงยหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง กดน้ำเสียงต่ำตอบออกไป ”หากรอดก็ลุกขึ้นมาได้ หากไม่ก็ต้องหามออกไป“

น้ำเสียงของเขาชัดเจนว่าเลียนแบบผู้อื่นมา ฟังดูแล้วคล้ายกับเสียงของผู้เฒ่าอ๋องอานหราน

”ถ้าเช่นนั้นก่อนเจ้ามา อากงกำลังทำอะไร“

”ลับมีด!“ เสี้ยฮ่าวหรานตอบ

อ๋องอานชินรู้สึกไม่น่าเป็นไปได้ “สามารถช่วยชีวิตคนเช่นนี้ได้ด้วยหรือ นี่เหมือนกับจะฆ่าแกงกันไปเสียหน่อยนะ”

หลีโม่พูดขึ้น “ผ่าตัดรักษาขั้วหัวใจนั้นมีอยู่จริง หากแต่ว่า….”

หากแต่ว่าการรักษาในตอนนี้ไม่สามารถทำได้ และเวลาก็ผ่านมานานแล้วเสียด้วย ยังทันอยู่หรือ

เกรงว่าจะไม่สำเร็จ

เพียงแต่ว่าเสี้ยหลีโม่ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นจุดประกายความหวังให้เขา ในคราแรกนางเห็นกับตาว่าเสี้ยฮ่าวหรานนั้นหมดลมหายใจ ดวงตานั้นก็ตกใจอย่างมาก

หลังหลีโม่ได้คำตอบก็ถามเสี้ยฮ่าวหรานต่อ “เมื่อวานอากงบอกว่าเจ้าศึกษาตำรายาพิษ เจ้ารู้หรือไม่ว่าตำรายาพิษคืออะไร”

“ข้ารู้ ใช้ยาพิษและถอนพิษ” เสี้ยฮ่าวหรานจริงจังขึ้นมาทันที เมื่อพูดถึงหัวข้อที่เขาสนใจเป็นอย่างมาก

“เจ้าอ่านเองรึ ไม่มีผู้ใดช่วยเจ้าใช่หรือไม่ อากงได้สอนเจ้ามาหรือไม่”

เสี้ยฮ่าวหรานส่ายหัว “องกงบอกว่าเขาไม่สามารถจุ่มพิษได้”

เสี่ยวพ่างพยักหน้า “องกงไม่สัมผัสพิษ ไม่ใช้ยาพิษและไม่ถอนพิษ”

หลีโม่พยักหน้า และถามต่อ “ตำราพิษเล่มนั้น เจ้าเอามาด้วยหรือไม่”

“ไม่ได้พกมา แต่ข้าจำได้อยู่ในหัว”

หลีโม่คิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานเสี่ยวพ่างเขาเริ่มลงมือฝึกปรุงยาพิษแล้ว จึงถามออกไป “ได้ยินมาว่าเจ้าเริ่มฝึกปรุงยาพิษ เจ้าบอกพี่หญิงได้หรือไม่ว่าเจ้าปรุงยาพิษชนิดใด”

หลีโม่เรียกจื่นเฉิงให้เข้ามา ให้เขาไปส่งเสี้ยฮ่าวหรานและเสี่ยวพ่างกลับห้องทิงซวนด้วยตัวเอง

หลังจากส่งเสี้ยฮ่าวหรานและเสี่ยวพ่าง ทุกคนก็พากันนั่งลง

หลีโม่สำรวจดูยาพิษหลับสบาย มีส่วนผสมของพิษงู ตะขาบพิษ แมงป่อง ดอกไม้มีพิษ หญ้าพิษและอื่นๆ ล้วนเป็นสิ่งมีพิษทั้งสิ้น แม้จะมีปริมาณไม่มาก แต่พิษก็ถูกผสมรวมเข้าด้วยกัน เป็นการยากที่จะถอนพิษแต่ละชนิดได้

“ไม่มีความคืบหน้าสักนิดเลยหรือ” ซือถูเย้นเห็นนางเงียบไป จึงถามขึ้น

หลีโม่ส่ายหน้า “ไม่มี ข้าไม่เคยเรียนตำราถอนพิษมาก่อน ไม่รู้จริงๆว่าควรทำอย่างไร”

“ถ้าเช่นนั้นไม่ต้องดูแล้ว จะได้ไม่เปลืองแรงเจ้า” ซือถูเย้นเห็นรอบดวงตานางบวมแดงอย่างมาก จึงกล่าวออกไป “เจ้าควรนอนพักเสียก่อน ข้ากับเพื่อนพี่น้องข้าจะคอยเฝ้าดูอยู่ที่นี่”

หลีโม่ส่ายหน้า “ไม่ล่ะ กลับไปข้าก็หลับไม่ลง”

นางอ่านใบตำรับยานั่น ไม่เข้าใจเสียจริงๆว่าเหตุใดจึงต้องปรุงยาชนิดนี้ หากต้องการฆ่าคนใดคนหนึ่ง เพียงวางยาพิษเจินก็เพียงพอ ทำลายเนื้อเยื่อเลือดไขยังไม่พิษดารพออีกหรือ หมอหลวงเหล่านี้คงจะว่างงานอยู่มาก

เซียวโธ่นั่งอยู่บนธรณีประตู หันกลับมาพูด “นอนไม่หลับก็ควรนอนเสียหน่อย หรือเพียงเหลือไว้แต่วิญญาณแล้วจะคิดหาหนทางได้เล่า”

หลีโม่ส่ายหน้า “ข้าไร้หนทางจริงๆ ข้าลองหาวิธีแก้พิษทีละตัว หากแต่ว่าเมื่อพิษรวมกันแล้วอาจจะเกิดเป็นสารพิษชนิดใหม่ขึ้นมา แต่ว่า… เซียวโธ่ เจ้าทำอะไรน่ะ ทำไมจึงกระพริบตาถี่เช่นนั้น”

เซียวโธ่จับเปลือกตาของตัวเอง “ข้าไม่รู้ รู้สึกว่าตาของข้ามันแห้ง”

เขาขยี้ตาตัวเองอย่างหนักและรู้สึกคันขึ้นมา

ทุกคนมองไปที่เขา เห็นเซียวโธ่กระพริบตาถี่ ปากบิดเบี้ยว คอยืดตรงขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว

หลีโม่ตกใจ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น เจ้าเป็นอย่างไร รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่”

เซียวโธ่ตกใจมากเช่นเดียวกัน ยื่นมือออกไปจะสัมผัสกับใบหน้าของตก แต่มือทั้งสองข้างนั้นกลับไปทำตามที่คิด ซ้ำยังเกิดอาการกระตุกเล็กน้อย

“ข้า…” เขาพยายามขยับอย่างช้าๆ แต่แม้แต่จะพูดเขายังพูดไม่ออก