พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 366

ตอนที่ 366 ทำไมเจ้าไม่รู้จักพอ

อ๋องเยว่ตงเห็นซือถูจิ้งไม่พูดอะไร นึกว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองพูด จึงพูดต่อว่า “เจ้าน่ะ ไม่ต้องไร้เดียงสาขนาดนั้น ที่ยังมีรู้สึกความคิดเมตตาหมู่เฟยของเจ้ากับน้องชายของเจ้า พวกเขาไม่ได้คิดที่จะให้เจ้ามีทางรอดอ๋องหนานหวยอยู่ที่แคว้นเจียงหนาน ได้สะสมกองกำลังทหารอยู่ตลอด ได้ยินมาว่าทางด้านแคว้นหนานเมื่อใครมีอายุครบสิบเจ็ดปี ก็จะโดนบังคับให้เข้าไปทหาร ต่อให้เป็นหนอนก็ไม่ได้รับการยกเว้น ราชสำนักไม่ได้สั่งให้เข้าสะสมกองกำลัง เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร? อีกอย่าง หลายปีมานี้เขาขยายและพัฒนาเหมืองเหล็ก ผลิตอาวุธ และยังมีการรับซื้อเหล็กกล้าไร้สนิมจากเป่ยโม่ ส่วนหมู่เฟยของเจ้า ไม่เคยหยุดที่จะรวบรวมอำนาจในเมืองหลวง โน้มน้าวขุนนางในราชสำนัก ต่อสู้เพื่อให้มีผู้สนับสนุน แน่นอน เจ้าอาจจะคิดว่าอาศัยนางที่เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง จะทำอะไรได้? พวกขุนนางอาจจะไม่เชื่อคำโน้มน้าวของนาง แต่แบบนี้เจ้าคิดผิด ตามที่ข้ารู้มา หลายไม่เคยหยุดที่จะอาศัยสายลับ ดูเหมือนจะคอยสอดส่องเรื่องใต้เตียงของคนอื่น พวกขุนนางในต้าโจว ซื่อสัตย์บริสุทธิ์จริงๆมีกี่คน? โดนนางจับจุดอ่อนได้จะทำยังไงได้? หากไม่อยากทิ้งลาภยศบรรดาศักดิ์ก็ต้องฟังคำสั่งนาง”

อ๋องเยว่ตงพูดพวกนี้ ไม่ได้พูดไปเรื่อย เขาได้สืบมาอย่างดีแล้ว

ซือถูเย้นก็ยังไม่พูดอะไร อ๋องเยว่ตงเห็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เจ้าไม่เชื่อก็ช่าง ตอนนี้ราชสำนักอยู่ในความดูแลของเจ้า เจ้าคอยระวังแต่เหลียงไถ้ฝู้ กลับไม่รู้ว่าภัยจะมาถึงกำแพงแล้ว”

ซือถูเย้นเงยหัวขึ้นมามองเขา พูดขึ้นเงียบๆว่า “ท่านอา ที่เจ้าพูดมานี้ ข้ารู้ทุกอย่าง และยังรู้มากกว่าท่านอีก”

อ๋องเยว่ตงอึ้ง “เจ้ารู้?”

“ข้าไม่ได้ตาบอด”

อ๋องเยว่ตงหัวเราะ หัวเราะไปด้วยเห็นใจไปด้วย “เจ้านี่ มิน่าละทำไมฮ่องเต้มอบอำนาจให้เจ้ามากมายขนาดนี้ มีม่านอย่างเจ้าไว้ เขาก็สามารถวางใจได้ไปกว่าครึ่ง”

วางใจได้เพียงครึ่งเดียว หมายความว่า อ๋องเยว่ตงคิดว่ายากที่จะรับมือกุ้ยไท่เฟย ความคิดแผนการของนางไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป ฝีมือแผนการ มีเป้าหมายชัดเจน และยังเพื่อเป้าหมายนี้ นางสามารถสละได้ทุกอย่าง

ผู้ชายมากมายยังไม่สามารถทำได้อย่างนาง คนแบบนี้ หากเกิดมาเป็นผู้ชาย จะต้องเป็นจอมฉวยโอกาส

ทั้งสองกลับมาถึงตำหนักองค์หญิง หลีโม่ไม่อยู่ ไปตามหาอี้เอ๋อร์กับอ๋องเหลียงอีกแล้ว

แล้วก็ไม่ได้อะไรกลับมาอีก

อ๋องเหลียงส่งหลีโม่กลับมาถึงจวน แล้วพูดว่า “เจ้าช่วยข้าตามหาอี้เอ๋อร์ต่อนะ ถ้าหานางเจอแล้ว บอกนางว่า ข้าจะแต่งงานกับนาง”

“เจ้าจะเข้าวัง?” หลีโม่ถาม

“ใช่ ข้าพูดไว้แล้ว จะเข้าวังไปรับโทษ” สีหน้าอ๋องเหลียงเป็นกังวล

“จะให้ท่านอาของเจ้าไปกับเจ้าไหม?” หลีโม่ยังคงไม่วางใจที่จะให้เขาไป

อ๋องเหลียงเงยหัวขึ้น หัวเราะอย่างเงียบๆแล้วพูดว่า “หลายปีมานี้ ยังมีอะไรที่ข้ายังรับไม่ได้อีก?”

หลีโม่คิดๆดู ก็จริง เขาผ่านมาแบบนี้จริงๆ ในใจรู้สึกเห็นใจ

อ๋องเหลียงพาองครักษ์ต้าจิน ควบม้าไปจากตำหนักองค์หญิง

วันนี้ฮองเฮาไม่ได้ให้พวกสนมมาเข้าเฝ้า ล้วนไล่ให้กลับไปจนหมด เมื่อไถ้ฝู้รู้เรื่ององค์ชายรัชทายาทได้รับบาดเจ็บ เมื่อเสร็จการว่าราชการเช้าแล้วก็รีบมาถามไถ่ นางก็ไม่ยอมให้เขาเข้ามายุ่ง

นางหวังว่า เขาจะรับรู้

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง อ๋องเหลียงมาถึงแล้วค่ะ” สาวใช้ในพระตำหนักเข้ามารายงาน

ฮองเฮาค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองดูเขาเดินกะโผลกกะเผลกเข้ามา เมื่อก่อน เมื่อนางเห็นท่าทางการเดินของเขา ในใจรู้สึกเจ็บปวด คิดว่าหากเขาสามารถดีขึ้นจะดีขนาดไหน

ฮองเฮาตบโต๊ะ พูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าทำไมกลายเป็นแบบนี้? เจ้าทำร้ายน้องชายของเจ้า แล้วไม่มีความรู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อยหรือ? เจ้าว่าข้าสมควรลงโทษเจ้ายังไง?”

“แล้วแต่ท่านแม่จะเห็นสมควร” อ๋องเหลียงพูดอย่างสงบ

ฮองเฮาผิดหวังมากจริงๆ นางส่ายหัว “น้องชายของเจ้าบอกว่า จะตัดแขนของเจ้าหนึ่งข้างเพื่อชดใช้ แต่ยังไงท่านแม่ก็ทำใจไม่ได้ คิดว่าให้เจ้าไปขอโทษสำนึกผิด โบยหลังแล้วก็พอ แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าไม่ความสำนึกผิดเลย ทำให้ท่านแม่ผิดหวังจริงๆ”

“ขออภัย ลูกทำให้ท่านแม่ผิดหวัง” อ๋องเหลียงพูดให้เป็นไปตามที่นางคิด ไม่พูดอธิบายเลยสักนิด

ฮองเฮาพูดขึ้นเสียงดังว่า “ทำไมเจ้าถึงกลายเป็นแบบนี้? เมื่อก่อนเห็นเจ้าเชื่อฟังที่สุด รู้จักกาลเทศะ ตอนนี้ทำไมกลายเป็นแบบนี้? เสี้ยหลีโม่เสี้ยมสอนเจ้าหรือ?”

ในที่สุดอ๋องเหลียงก็เงยหัวขึ้น มองฮองเฮาอย่างเย้ยหยัน หัวเราะเยือกเย็น “ท่านแม่ ที่ผ่านมาท่านรู้สึกว่าข้าเชื่อฟังหรือ?”

“เจ้า......” ฮองเฮาอึ้ง “เจ้าหมายความว่ายังไง?”

อ๋องเหลียงหัวเราะอย่างเยือกเย็นต่อ “ไม่ใช่เพราะข้าเชื่อฟัง แต่เป็นเพราะข้าไม่เชื่อฟังไม่ได้ เพราะไม่มีใครเข้าข้างข้า ไม่มีใครช่วยข้าพูด ไม่มีใครสงสารความเจ็บปวดของข้า ไม่มีใครเข้าใจว่าข้าต้องความเจ็บปวดความทรมานอะไรมาบ้าง ในสายตาท่าน ลูกทั้งสองคนไม่แก่งแย่งชิงดีกันก็พอ ท่านไม่สนใจที่ข้าต้องเป็นคนที่ต้องยอมอย่างน่าสงสาร เมื่อก่อน ท่านไม่สนใจว่าใครทำร้ายข้า เพียงแค่ข้าไม่เอาเรื่อง ไม่วุ่นวายก็พอ ตอนนี้ ท่านไม่สนใจว่าขาของข้าจะหายได้ไหม ขอเพียงข้าไม่สามารถมีส่วนร่วมในการแย่งชิงอำนาจในวังก็พอ ท่านไม่สนใจว่าข้ามีผู้หญิงที่รักไหม ขอเพียงข้าเชื่อฟังแล้วก็แต่งงานก็พอ นี่ก็คือลูกชายที่เชื่อฟังที่ท่านอยากได้ ท่านคาดหวังให้ข้าเชื่อฟังแบบนี้ไปตลอดชีวิต ต่อให้ตลอดชีวิตของข้า จะไม่มีวันที่ดีแม้แต่วันเดียว ท่านก็ไม่สนใจ”

น้ำเสียงของเขาค่อยๆดังขึ้น จนสุดท้ายกลายเป็นเค้นถาม ทุกคำพูด ทุบตีอยู่ในใจฮองเฮา ฮองเฮาอึ้งไปตั้งนาน น้ำไหลลงทั้งสองข้าง

“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น” นางพูดพึมพำ น้ำเสียงเจ็บปวด แต่ก็ไม่มีแรงพูดแก้ตัว เพราะนางก็รู้สึกแบบนั้น

แต่มีอะไรไม่ถูกต้องละ? องค์ชายรัชทายาทจะเป็นผู้สืบทอดบังลังก์ ต่อเป็นจะต้องเป็นฮ่องเต้ จะทำให้นางมีเกียรติยศ สืบทอดอำนาจเชื้อพระวงศ์ นางก็เห็นใจอ๋องเหลียง แต่เขาไม่ต้องเป็นกังวลในการอยู่ดีมีสุข แค่นี้ไม่พอหรือ? สิ่งที่เขาขาด นางก็หาทุกหนทางชดเชยให้เขา ต่อให้สิ่งที่นางชดเชยจะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ แต่จะมาอะไรที่คนเราต้องได้? เขานับว่าโชคดีแล้ว