พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 367

ตอนที่ 367 ไม้กระดาน

ฮองเฮาทรมานใจมาก นางโกรธ ที่มนเมื่ออ๋องเหลียงรู้ถึงความจำเป็นของเขา แล้วทำไมถึงไม่เชื่อฟังหน่อย?

“เจ้าลุกขึ้นเถอะ” ฮองเฮาถอนหายใจ “เจ้าคิดว่าข้าเข้าข้างน้องชายของเจ้า บางทีอาจจะใช่ แต่เจ้าในฐานะพี่ชาย ไม่สมควรยอมเขาหรือ?”

อ๋องเหลียงไม่ได้ลุกขึ้น ยังคงคุกเข่าอยู่ พูดขึ้นอย่างเหน็บแนมว่า “ไม่ยอมหรือ? ท่านแม่ หากข้าไม่ได้รับบาดเจ็บ หากข้าเหมือนคนปกติทั่วไป ท่านคิดว่า ท่านพ่อจะยกให้เขาเป็นองค์ชายรัชทายาทไหม?”

คำพูดนี้ ที่จริงไม่สมควรพูดออกมา ฮองเฮาก็คิดว่า ชั่วชีวิตนี้เขาจะไม่พูด และชั่วชีวิตนี้ก็จะไม่มีรู้ว่าเบื้องหลังความเจ็บปวดที่เขาได้รับเกี่ยวพันกับอะไร

ฮองเฮารู้สึกเพียงใจสั่นเนื้อเต้น ในใจมีเสียงหนึ่งดังขึ้น คราวนี้เลวร้ายแล้วจริงๆ เขาตัดสินใจที่จะแย่งชิงกับน้องชายเขาแล้ว

ในหัวมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา นางค่อยๆลบมันออกไป

“ท่านแม่รู้ดีมาตลอด แต่ท่านแม่เคยคิดเสียใจเพื่อข้าจริงๆบ้างไหม? ไม่มี ท่านคิดว่ายังไงก็ได้ เพราะองค์ชายรัชทายาทยังไงก็ยังเป็นลูกของท่าน ท่านไม่ได้เสียเปรียบอะไร ข้าก็เชื่อว่า หากเป็นองค์ชายของเหนียงเหนียงคนอื่นทำร้ายข้าทำให้ข้าเดินไม่ได้ ท่านจะต้องไปเอาเรื่องเขาให้ถึงที่สุด ข้าไม่สงสัยว่าท่านรักข้า ท่านแค่รักข้าไม่พอเท่านั้นเอง”

“เฮ่าเอ๋อ เจ้าคิดแบบนี้ ท่านแม่ทรมานใจจริงๆ หลายปีมานี้ เจ้าได้รับความไม่เป็นธรรม ทรมาน ท่านแม่ไม่เคยสบายใจ กำลังคิดที่จะชดเชยให้เจ้า........”

อ๋องเหลียงพูดกับนางว่า “คิดอยากจะชดเชยจริง รู้ทั้งรู้ว่าข้ายังมีโอกาสรักษาให้หายได้ ก็ไม่ให้ท่านป้ารักษาข้า หากรักข้าจริง ก็รู้ทั้งรู้ว่าข้าไม่ได้รักคุณหนูตระกูลหลินกลับยังจะให้ข้าแต่งงานกับนาง คำว่าชดเชย เป็นเพียงวิธีหนึ่งที่สามารถทำให้ท่านสบายใจเท่านั้น ไม่มีประโยชน์อะไรกับข้า ทำให้ข้ายิ่งเหนื่อยยิ่งไม่มีความสุข การชดเชยแบบนี้ ไม่เอาก็ได้”

ได้ฟังชัดเจนขนาดนี้แล้ว ฮองเฮากลับสงบเงียบขึ้นมาก นางยอมรับ นางรักองค์ชายรัชทายาทมากกว่าจริงๆ แต่ในฐานะแม่ นางไม่มีทางเลือกอื่น

นางพูดอย่างท้อแท้ หมดกำลังใจว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่ชอบคุณหนูตระกูลหลิน งั้นก็ช่างเถอะ ถอนหมั้นก็ได้ ทางด้านตระกูลหลินข้าจะส่งของไปชดเชยให้ แต่เรื่องที่เจ้าทำร้ายร่างกายองค์ชายรัชทายาท ยังไม่ข้าก็ต้องมีคำอธิบาย ข้าจะปรึกษากับญาติๆในเชื้อพระวงศ์เพื่อลงมติลงโทษเจ้า ท่านแม่จะปกป้องเจ้าไปได้ และก็ไม่สามารถปกป้อง เบื้องต้นให้ปลดตำแหน่งอ๋องของเจ้าก่อน แต่เจ้ายังคงเป็นองค์ชาย และเจ้าต้องไปขอโทษน้องชายของเจ้าด้วย ไม่อย่างนั้น นอกจากโดนปลดตำแหน่งอ๋องแล้ว ยังต้องโดนโบย สามสิบที”

“ขอบพระทัยฮองเฮาเหนียงเหนียง” อ๋องเหลียงน้อมรับ “ข้าขอรับโทษ และขอรับการถูกโบย” ไม่สามารถปกป้อง? แล้ววันนั้นใครกันที่ปกป้องซือถูเย่? เป็นใครกันที่สั่งฆ่าปิดปากหมอกับคนใช้ที่อยู่ในเห็นการณ์ทั้งหมด?

ฮองเฮาส่ายหัว “เจ้ายอมโดนโบยสามสิบที แต่ไม่ยอมไปขอโทษเขา?”

“ใช่” อ๋องเหลียงพูดอย่างแข็งกร้าว

ในหัวสมองฮองเฮามีไฟแห่งความโกรธกำลังลุกโชน มองดูเขา “เจ้าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ตั้งแต่เสี้ยหลีโม่รักษากามโรคของเจ้า เจ้าก็เปลี่ยนไปแล้ว ความแข็งกร้าวของเจ้าไม่ได้เอามาใช้กับคนอื่น แต่เอามาใช้กับน้องชายของเจ้ากับแม่ของเจ้า ก้าวหน้าแล้ว”

อ๋องเหลียงยิ้มหยัน “จะทำยังไงได้? รังแกฉัน ก็แม่กับน้องชายของฉันเอง”

ฮองเฮาตบโต๊ะ “ข้าพูดด้วยดีๆ เจ้ายังหาว่าข้ารังแกเจ้าใช่ไหม? เจ้าจะให้ข้าปกป้องเจ้าให้ได้ใช่ไหม? เจ้าจะต้องไปขอโทษน้องชายของเจ้า ไม่อย่างนั้น? ข้าจะสั่งโบยเจ้าหกสิบที เอาครึ่งชีวิต”

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง” หงเยว่สาวใช้ส่วนตัวในพระตำหนักอุทานตกใจ “ห้าสิบที เท่ากับเอาชีวิตแล้วนะคะ”

“เขาสนใจชีวิตของตัวเองด้วยหรือ? ตัวเขาเองยังไม่สนใจ ใครจะสนใจ?” ฮองเฮาพูดเสียงดัง คิ้วขมวดอย่างโกรธจัด ยังคงเพ่งมองเขา “จะถามเจ้าอีกครั้ง จะไปขอโทษ หรือจะยอมถูกโบยหกสิบที?”

อ๋องเหลียงค่อยๆลุกขึ้นยืน “ข้าน้อมรับโทษ”

ต้าจินได้ยินว่าเป็นเส้นหวายหนักห้าสิบที ใจหายอย่างตกใจ รีบจากไปอย่างเงียบๆ แล้วรีบวิ่งไปหาฮองไทเฮาที่พระตำหนัก

องครักษ์ที่ดูแลการลงโทษโบยตี น้ำหนักมือจะค่อนข้างมาก แต่กับอ๋องเหลียง พวกเขาไม่กล้าลงมือแรง แต่ก็ไม่สามารถฉาบฉวยจนเกินไป ไม้หวายฟาดลงไปแต่ละที เพียงแค่หลายสิบที ก็มีเลือดออกแล้ว

อ๋องเหลียงนอนคว่ำ ไม่ส่งเสียงเลยแม้แต่นิด ขาของเขาเพราะกระดูกเคลื่อนมีเส้นเอ็นทับเส้นประสาทไว้ ในทุกเดือนก็จะหลายครั้งที่ต้องทนกับความเจ็บปวดจนแทบไม่อาจทนได้ คนที่ผ่านความเจ็บมาตลอด และยังเป็นความเจ็บปวดที่แทบไม่อาจอดกลั้นได้ เจ็บปวดจนถึงขั้วกระดูก

เขากัดริมฝีปาก จนริมฝีปากมีเลือดไหล หน้าผากมีเหงื่อแตกเป็นเม็ดๆ ด้านหลังเปียกหมด แต่ว่าร่างกายเขาสั่นเทาเพราะความเจ็บปวด ตอนนี้เส้นหวายฟาดลงมา ทิ่มแทงบาดแผลบนเนื้อหนังนั้น ทำให้ประทุความเจ็บปวดเผาขึ้นมาเป็นระรอกๆ

ตอนที่โบยถึงสามสิบ ซ่งรุ่ยหยางพาทูตมาถึง ตามกฎแล้ว เขาเป็นองค์ชายรัชทายาทแคว้นเหลียงที่มาเข้าเฝ้าฮองเฮา เช้าวันนี้เขาได้ไปเข้าเฝ้าฮองไทเฮาก่อน ช่วงบ่ายค่อยมาเข้าเฝ้าฮองเฮา

มองเห็นในสวนมีการลงโทษ ทีแรกนึกว่าทำโทษพวกขันที กลับคิดไม่ถึงเป็นอ๋องเหลียง ซ่งรุ่ยหยางอึ้ง อ๋องเหลียงกระทำอะไรผิดหรือ ทำไมถึงโดนลงโทษด้วยเส้นหวาย?

ในแคว้นเหลียง เมื่อได้รับแต่งตั้งให้เป็นอ๋องแล้ว จะไม่สามารถได้รับโทษภายในวัง

ตอนแรกเขาอยากห้าม แต่ขุนนางทูตกงซูนเย่นพูดว่า “องค์ชาย นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวต้าโจว ไม่เหมาะสมที่ท่านจะเข้าไปยุ่ง”

ซ่งรุ่ยหยางคิดๆดูก็จริง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะมองดูอ๋องเหลียงอย่างเห็นใจ เห็นเขาอดกลั้นกลับความเจ็บปวดโดยไม่ร้องสักนิด รู้สึกชื่นชม และก็รู้สึกเสียดาย

คนในตำหนักเข้ามารายงาน ฮองเฮาได้ยินว่าองค์รัชทายาทแคว้นเหลียงมาเข้าเฝ้า จึงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าแล้วพูดว่า “เชิญเข้ามา”