พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 376

ตอนที่ 376 ข้าขอโทษเจ้าด้วย

ซ่งรุ่ยหยางไม่พูดจา ก็ลากนางออกไป ซื่อเย่นตกใจ ก็จะกระโจนใส่เขา

“ซื่อเย่น！” อี้เอ๋อร์ตะโกนดุ ซื่อเย่นก็รู้ความนอนลง อี้เอ๋อร์รู้สึกว่าแม่ตนกับท่านอาคนนี้แปลกๆ ก็เลยให้พวกเขาไปคุยกัน นางคิดว่า เรื่องราวต่างๆต้องมาทำความเข้าใจเรื่องที่เข้าใจผิดกัน ทุกอย่างก็จบ

ทั้งสองคนเข้าไปยังห้องรับรอง ซ่งรุ่ยหยางปิดประตูเสียงดังปั้ง

อ๋องหลี่ชินเห็นพวกเข้าไป ก็ลากซือถูเย้นและหลีโม่เข้ามา “หลิวเยว่บอกว่าให้ข้ายอมรับว่าเป็นพ่อ เดี๋ยวนางจะเขาละมั่งโลหิตมาให้คืนนี้ พวกเจ้าอย่าทำเสียเรื่อง ต้องพูดให้เป็นเสียงเดียวกันว่าอี้เอ๋อร์เป็นลูกข้า”

พูดจบ เขาก็หันไปมองอี้เอ๋อร์แล้วยิ้มแหย เขาคิดว่ารอยยิ้มตนเองจะมีเมตตา แต่กลับทำให้อี้เอ๋อร์ตกใจจนร้องไห้

หลีโม่และซือถูเย้นจ้องหน้ากัน หลีโม่หมดอาลัยตายอยาก ทำไมเรื่องราวถึงตลกเช่นนี้? เมื่อก่อนเห็นเขาเป็นคนเคร่งขรึมเจ้าระเบียบ

หลีโม่กล่าว “ถึงแม้เจ้าจะไม่ยอมรับ ยังไงนางก็ต้องเอาเขาละมั่งโลหิตมาให้อยู่ดี ก่อนหน้านี้นางไม่เอาออกมา เพราะกลัวว่าซ่งรุ่ยหยางจะรู้ว่านางอยู่ที่นี่ ตอนนี้เจอกันแล้ว นางก็ไม่กลัวอะไรแล้ว นางจะช่วยซือถูจิ้งแน่ ถึงแม้นางจะดูเข้มแข็ง แต่นางใจอ่อนมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ให้อี้เอ๋อร์มาที่นี่ และคงไม่ให้เซียวโธ่ไปหาบอกว่าอ๋องเหลียงอยากเจอซื่อเย่น นางก็มาเองเลย”

อ๋องหลี่ชินตาโต แล้วพูดโกรธว่า “คนพวกนี้ จะใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรมากมาย? ข้าไม่ชอบ”

พูดจบ เขาก็วิ่งตึงตังออกไป วิ่งไปตามพระชายาตนเอง

หลีโม่กับซือถูเย้นสบตากัน แล้วก็อ่อนใจ

ซือถูเย้นกล่าว “เขาคนนี้ ชอบความชัดเจน ไม่ชอบการวกไปวนมา วันนี้เขาจะโกหกว่าอี้เอ๋อร์เป็นลูกสาวตนเอง ก็ถือว่าลำบากใจมากแล้ว เขาเป็นห่วงซือถูจิ้งจนวุ่นวายไปเอง”

หลีโม่ก็รู้ ก็เลยวางใจ อย่างน้อย ทางซือถูจิ้งก็มีทางช่วย ขอแค่ซือถูจิ้งมีชีวิตอยู่ ก็ไม่ต้องกลัวนางจะฆ่าตัวตายวันแต่งงาน ถือว่าเรื่องนี้วางใจได้เปราะหนึ่ง

เพียงแต่ เรื่องที่ฆ่าตัวตายงานแต่งนี้ ทำให้ความขัดแย้งเริ่มขึ้นมาใหม่

ตัดมาทางซ่งรุ่ยหยางและหลิวเยว่เข้าไปในห้องรับรองแล้ว หลิวเยว่เห็นเขาปิดประตูแรง แล้วสีหน้าโกรธ นางก็ใจแป้ว แต่ก็นึกได้ว่าตนเองต่างหากที่เป็นคนที่จะโกรธ ก็เลยพูดแบบโมโหว่า “เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้า ที่นี่คือแคว้นต้าโจว ไม่ใช่แคว้นเหลียง ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกน้องเจ้า ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า”

“เข้ามานี่！ ” ดวงตาของเขาสะกดใบหน้านางไว้ แล้วอารมณ์โกรธก็ค่อยๆหายไป

“ข้าไม่กลัวเจ้า ” หลิวเยว่เดินเข้าไป แล้วมองเขาอย่างระวัง

เขาจับมือนางไว้ แล้วถกแขนเสื้อขึ้นจนเห็นรอยแผลเป็น เขาสีหน้าเปลี่ยน แล้วก็ถามว่า “เจ็บไหม?”

หลิวเยว่แปลกใจ นึกว่าเขาจะลงไม้ลงมือ ไม่คิดว่าจะมาถามว่าเจ็บไหม นางดึงมือกลับออกมา “ไม่เจ็บ พวกเราเป็นคนในยุทธภพ ต้องอยู่กับคมหอกคมดาบทุกวัน แค่นี้ขี้ประติ๋ว”

นางพูดไปแล้วก็อยากสะบัดกระโปรง แต่กลัวไม่เหมาะ เลยปล่อยไป “แต่กงซุนเยี่ยนของเจ้านี่ร้ายจริงๆนะ แผลนี้ถือว่าเบา แผลที่ท้องนี่เกือบจะเอาชีวิตอี้เอ๋อร์ของข้า”

ซ่งรุ่ยหยางสีหน้าเปลี่ยน “ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาไหน?”

“ตั้งแต่ข้าออกมาจากต้าเหลียง ก็ไม่เคยหยุดตามห่าข้าเลย จากนั้นข้าคลอดอี้เอ๋อร์ ข้าไปซ่อนตัวในตำบลเย่ ถึงจะหยุดลง ” หลิวเยว่กล่าว

“ข้าขอโทษ！ ” เสียงของซ่งรุ่ยหยางต่ำลงไป ปิดตาลง แล้วก็กอดนางแน่นขึ้น

ในใจหลิวเยว่เริ่มรู้สึกแปลกๆ นี่มันอะไรกัน เดิมทีคิดว่าจะไม่เจอหน้ากันแล้ว ถึงจะเจอก็น่าจะฆ่าฟันกันตายไปข้างหนึ่ง

สักพัก เขาก็เริ่มปล่อยนาง แล้วก้มหน้ามองนาง “ให้ข้าดูแผลเป็นเจ้าหน่อย ทุกรอย”

หลิวเยว่ไม่อาย นางก็ถอดเสื้อผ้าออกเลย ส่วนท้อง หน้าอก แผ่นหลัง แขน มีทั้งหมด 6 รอย อยุ่บนเรือนร่างขาวๆของนาง

สายตาซ่งรุ่ยหยางก็โกรธขึ้นมา แล้วก็หายไป เขาค่อยๆชี้ที่ส่วนท้องแล้วค่อยๆลากผ่านแผลเป็น เหมือนกับเจ็บปวดเอง จากนั้น เขาก็เอาชุดมาสวมให้นาง แล้วพูดเสียงแหบๆว่า “เจ็บไหม?”

“ไม่เจ็บ อะไรคือเจ็บ? ตอนที่ข้าคลอดอี้เอ๋อร์ต่างหากถึงจะเรียกว่าเจ็บ ” หลิวเยว่เช็ดน้ำตา แล้วก็ยิ้มย่างดีใจ “ดังนั้น ถ้าเจ้าจะฆ่าอี้เอ๋อร์ ข้าก็จะสู้สุดชีวิต เพราะว่าข้าเอาชีวิตข้าปกป้องนางให้เกิดมา”

“ข้าไม่ฆ่านางหรอก ไม่มีทาง นางเป็นที่รักของข้า เจ้ามอบของขวัญที่ดีที่สุดให้ข้า ” ซ่งรุ่ยหยางพูดเบาๆ เขาเคยสาบานว่า หลังจากหานางพบ จะตีนางหนักๆสักรอบ คิดจะทรมานนางสารพัด แต่ตอนที่พบหน้ากันแล้ว กลับพบว่า ต่อให้ตีเบาๆยังตัดใจทำไม่ลงเลย

เขาไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว ไม่มีอารมณ์ฉุนเฉียวของวัยรุ่น 17 ปีแล้ว ตั้งแต่แรงแค้นไปจนถึงแรงคิดถึง เขารู้ว่าการพบกันครั้งนี้ไม่ใช่เหตุบังเอิญ แต่เป็นวาสนาที่ตนเองสะสมความคิดถึงไว้หลายปี

ดังนั้น ศักดิ์ศรีนั้นไม่สำคัญ ขอให้มีนางก็พอ

หลิวเยว่ได้ยินเขาพูด รู้สึกว่าเหมือนฝันไป รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน “ตอนแรกเจ้าให้คนมาตามฆ่าข้า ทำไมตอนนี้ทำดีกับข้า? เจ้ามีแผนอะไรหรือเปล่า? ข้าขอบอกเลยนะ ถ้าจะทำอะไรข้า ก็ทำมาตรงๆเลย ไม่ต้องอ้อมค้อม”

ซ่งรุ่ยหยางไม่ได้อธิบาย แค่ถามว่า “เมื่อก่อนข้าผิดไปแล้ว เจ้าให้อภัยข้าได้ไหม? ข้าขอโทษเจ้าด้วยนะ”