พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 382

ตอนที่ 382 วิ่งไปรอบๆ

ฮองเฮาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? มีสิทธิ์อะไรมาใส่ร้ายแบบนี้? พวกเขามีหลักฐานอะไร?”

“วันนั้นที่องค์รัชทายาทจับตัวหญิงสามัญชนไป อี้เฟยก็อยู่ที่วัดฮ่องพอดี ไถ้ฝู้ได้ทราบข่าวว่า พวกเขาจะใช้ความนี้ใส่ร้ายองค์ชายรัชทายาทกับอี้เฟยเหนียงเหนียง”

ฮองเฮาโกรธเกลียดจนกัดฟันกรอด “เสี้ยหลีโม่จะเก็บไว้ไม่ได้อีกแล้ว เก็บนางไว้ ทำร้ายข้า ทำร้ายองค์รัชทายาท”

“ดังนั้น ไถ้ฝู้บอกว่า หากต้องให้เหนียงเหนียงออกไปเป็นพยาน ให้เหนียงเหนียงพูดว่า เหนียงเหนียงเป็นคนสั่งให้อี้เฟยไปสวดมนต์ขอพรให้องค์หญิงใหญ่ที่วัดฮ่อง”

“แล้วเรื่องที่องค์รัชทายาทจับตัวหญิงสามัญชนนั้นไป จะ.......”

คนของไถ้ฝู้ยิ้มแย้ม “เหนียงเหนียงวางใจได้ หญิงสามัญคนเดียวเอง และไม่สามารถสร้างพิษภัยอะไรได้ หญิงสามัญคนนั้นกลับมาแล้วปกติทุกอย่าง อีกอย่าง องค์ชายก็โดนอ๋องเหลียงทำร้ายร่างกายเพราะเรื่องนี้แล้ว แค่ความคึกคะนอง แลกกับการโดนรุมทำร้าย ต่อให้พวกขุนนาง บรรดาเชื้อพระวงศ์รู้สึกว่าองค์รัชทายาทพฤติกรรมไม่ดี แต่ก็ไม่ต้องถึงขั้นต้องปลดจากตำแหน่งองค์รัชทายาท”

ฮองเฮาค่อยโล่งใจ “แต่ว่า เรื่องที่ใส่ร้าย ก็ไม่ควรประมาท ให้ไถ้ฝู้หาหลักฐานมาลบล้างเยอะๆหน่อย”

“เหนียงเหนียง ตัวตรงไม่หวั่นเงาเฉเฉียง องค์ชายกับอี้เฟยเป็นผู้บริสุทธิ์ ไถ้ฝู้จะไม่ยอมให้ใครมาใส่ร้ายพวกเขาได้”

ฮองเฮาพยักหัว “งั้นไถ้ฝู้จะให้ข้าทำอะไร?”

“เหนียงเหนียงสามารถไปแจ้งให้ฮองไทเฮาทราบเรื่องก่อน เพื่อไม่ให้ฮองไทเฮาได้ยินข่าวลือก่อนแล้วเรียกตัวเสี้ยหลีโม่เข้าวังมาถามไถ่ ฮองไทเฮาเป็นคนที่เชื่อคำพูดของคนที่พูดก่อนเสมอ จะต้องเชื่อนางแน่ หลังจากนั้น เอาความที่องค์รัชทายาทบาดเจ็บมาอ้าง ขอร้องให้ฮองไทเฮากับฮองเฮาร่วมรับฟังคำว่าราชการ หากมีฮองเฮากับฮองไทเฮาอยู่ด้วย อย่างน้อยอ๋องซื่อเจิ้งก็จะไม่กล้าทำอะไรอย่างโจ่งแจ้ง”

ฮองเฮารับรู้ “ได้ เดี๋ยวข้าจะไปเลย”

หลังจากคนของไถ้ฝู้ออกไปแล้ว ฮองเฮาก็รีบเร่งไปยังพระตำหนักฮองไทเฮา

ฮองไทเฮาก็ได้รู้เรื่องที่ซือถูเย้นเรียกพบเหล่าขุนนาง และบรรดาเชื้อพระวงศ์ กำลังสั่งคนไปสืบดูว่าเป็นเรื่องอะไร เห็นฮองเฮากำลังมาอย่างรีบร้อน ก็รู้แล้วว่าต้องเกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทแน่

ในใจนางยังคงเกลียดชังฮองเฮา เพราะเรื่องอ๋องเหลียง

ดังนั้น เมื่อเห็นฮองเฮามา ก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ฮองเฮาไปดูเฮ่าเอ๋อร์มาแล้วละสิ? อาการเขาเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฮองเฮาสะดุ้ง นางลืมเรื่องนี้ไปเลย แต่ก็ได้สติขึ้นมาแล้วรีบพูดว่า “เรียนท่านแม่ วันนี้หม่อมฉันออกไปดูมาแล้ว อาการของเขาไม่ค่อยดีนัก แต่ว่า น่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว”

ถึงนางจะยังไม่ได้เข้าไป แต่ก็ถามคนเฝ้าหน้าประตู บอกว่าไข้เขาลดแล้วและฟื้นขึ้นมาแล้ว ดังนั้นจึงคิดว่าน่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว และรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ที่ฮองไทเฮาพูดว่าอาการหนักนั้น เป็นเพียงคำพูดเพื่อโกหกนาง

ฮองไทเฮารู้ว่านางออกไปจากวัง ได้ยังนางพูดว่าเจอแล้วและพ้นขีดอันตรายแล้ว ในใจค่อยสบายขึ้นหน่อย สีหน้าก็ดูดีขึ้นมาบ้าง “พ้นขีดอันตรายคงเป็นเพียงเพื่อปลอบใจข้า เมื่อคืนตอนที่ข้าส่งคนไปถามอาการ ยังบอกว่าอาการหนักมาก แต่มีเสี่ยหลีโม่อยู่ น่าจะไม่ต้องเป็นห่วงอะไรมาก”

ฮองเฮาตอบ “ใช่เพคะ”

“งั้นที่เจ้ามา มีธุระสำคัญอะไรหรือ?” ฮองไทเฮาถามขึ้น

ฮองเฮารีบพูดอย่างสำนึกผิด “หม่อมฉันรู้ว่าทำผิดไปแล้ว ตอนนั้นก็กลัวว่าท่านจะคัดค้านด้วยไม่ใช่หรือ? ยังไงก็ไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง”

“เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง ก็ต้องดูสถานการณ์ด้วย สถานภาพของเขาใช่ว่าเจ้าไม่รู้ เขามีบุตรไม่ได้ ขาก็พิการ ไม่ใช่ว่าจะหาคุณหนูตระกูลสูงส่งไม่ได้ แต่เขาอุตส่าห์ได้เจอกับคนที่รัก ข้าก็คัดค้านไม่ลงหรอก”

ฮองไทเฮารักและเอ็นดูหลานคนนี้ด้วยใจจริง คิดถึงความทุกข์ทรมานที่ผ่านมาของเขา ในใจก็จะเจ็บปวดอย่างที่สุด

“เพคะ รอเรื่องนี้สงบลงแล้ว หม่อมฉันจะช่วยเขา” ฮองเฮาพูดขึ้น

ตอนนี้นางยอมรับปากได้หมดทุกอย่าง ขอเพียงฮองไทเฮาออกหน้าช่วยห้ามอ๋องซื่อเจิ้ง

ซุนกงกงกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่มีเพียงเขากลับมาคนเดียว “ไทเฮา ท่านอ๋องบอกว่ามีเรื่องของหารือกับเหล่าขุนนาง รอหารือเสร็จแล้วจะมาพบท่าน”

ฮองไทเฮารีบพูดว่า “รอหารือเสร็จก็สายไปแล้ว เหล่าขุนนางทั้งหมดมากันพร้อมหมดหรือยัง?”

“ยังอีกเชื้อพระวงศ์อีกสองท่านยังมาไม่ถึง อ๋องเป่าอันมาถึงแล้ว นอกจากนั้นขุนนางตั้งแต่ชั้นสามขึ้นไปมาครบหมดแล้ว” ซุนกงกงพูด

ฮองเฮาลุกขึ้นยืน กระวนกระวายพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ พวกเราต่างไปด้วยกันถึงจะถูก เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องห้าม นี่ถือเป็นการทำลายชื่อเสียงของฮ่องเต้กับองค์รัชทายาท หากเพ่งพายออกไป ศักดิ์ศรีของราชวงศ์ก็จะอันตรธานหายไป ”

ฮองไทเฮาก็เริ่มไม่พอใจซือถูเย้น เรื่องนี้จะเพ่งพายออกไปได้อย่างไร? ต่อให้เป็นเรื่องจริง ก็ต้องจัดการอย่างลับๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้สืบหาความจริงเลย