พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 387

ตอนที่ 387 พุ่งมาเพื่อฮองเฮา

ขุนนางที่มีปัญญามากมาย ได้รู้ถึงเบื้องหลังความต้องการของซือถูเย้นแล้ว ในขณะเดียวกันก็สะเทือนใจ เพราะ เพราะพฤติกรรมขององค์ชายรัชทายาท ทำให้พวกเขามองไม่เห็นอนาคตของต้าโจว หากสุดท้ายแล้วต้าโจวต้องตกอยู่ในมือของคนแบบนี้ ก็จะอับจนในไม่ช้า

แน่นอน ทุกคนยังคงรักษาอ๋องเหลียงไว้ แต่ซือถูเย้นบอกว่าอ๋องเหลียงที่ทุกคนเห็น มีคนตั้งใจใส่ร้ายป้ายสี แล้วตัวตนที่แท้จริงของอ๋องเหลียงเป็นยังไง? ทุกคนต่างก็อยากรู้

ซือถูเย้นไม่สนใจความโกรธที่ฮองเฮาแสดงออกมา พูดต่อไปอีกว่า “ตอนที่อ๋องเหลียงอายุสิบสาม ล้มจนขาหัก ทุกคนเคยได้ยินอยู่ใช่ไหมว่าเขาเดินไม่ระวังจนล้มขาหักเอง ความจริงก็คือเป็นฝีมือองค์รัชทายาทที่ทำให้เป็นแบบนั้น ตอนนั้นองค์รัชทายาทคิดอะไรอยู่ ถึงทำให้อ๋องเหลียงได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ยังไม่พูดถึง แต่ทั้งๆที่ฮองเฮารู้ความจริงทุกอย่าง กลับมีราชการโองการปกปิดเรื่องนี้ไว้ คนในวังที่รู้เรื่องนี้ ล้วนถูกขับไล่ออกจากวังไป อ๋องเหลียงได้รับบาดเจ็บจนพิการ หลังจากนั้นไม่นาน ฮ่องเต้ก็แต่งตั้งองค์รัชทายาท ซือถูเย่ถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาท ข้าอยากถามขุนนางญาติผู้ใหญ่ทุกท่านว่า หากตอนนั้นอ๋องเหลียงไม่ได้รับบาดเจ็บ ตำแหน่งองค์รัชทายาทน่าจะเป็นของใคร?”

ซือถูเย้นพูดจาแบบนี้ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาจะพูดจาเป็นหนึ่งไม่มีสองมาตลอด แต่ดูคืนนี้เขาวางแผนทำเหมือนเป็นการเล่านิทานเพื่อพูดเรื่องนี้ออกมา คำสุดท้ายที่ถามขึ้น ทำให้องค์รัชทายาทซือถูเย่โกรธจัด เขาพูดขึ้นเสียงแหลมว่า “ซือถูเย้น เจ้าอย่าคิดพูดไปเรื่อย ตอนนั้นเขาไม่ระวังจนล้มขาหักเอง เกี่ยวข้องอะไรกับข้า? อีกอย่าง ท่านแม่ไม่ได้ลำเอียง ตอนนั้นท่านพ่อรู้สึกว่า ความประพฤติของเขายังไม่ดีพอ จึงไม่ได้แต่งตั้งให้เขาเป็นองค์รัชทายาท เจ้าพูดแบบนี้ คือสงสัยในปัญญาของท่านพ่อหรือ? เจ้าจะกล้าเกินไปแล้วนะ”

เหลียงไถ้ฝู้ก็พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ที่แท้วันนี้ท่านอ๋องก็อาศัยการว่าความมาเป็นที่พูดจาไร้สาระ สร้างเรื่องใหญ่โตและยังบอกว่า องค์รัชทายาททำลายความสัมพันธ์ระหว่างแคว้น และบอกว่าองค์รัชทายาทเนรคุณ กลับมาพลิกฟื้นเรื่องเก่าก่อนนานมาแล้ว เรื่องราวก็ผ่านไปตั้งนานขนาดนี้แล้ว ใครจะไปรู้?”

ซือถูเย้นหันไปมองฮองเฮา “ฮองเฮา ข้ากำลังพูดไปเรื่อยหรือ?”

สีหน้าฮองไทเฮาซีดเผือก พูดอย่างโศกเศร้าว่า “ท่านอ๋องรู้ทั้งรู้ว่านี่เป็นเรื่องที่ข้าเจ็บปวดใจที่สุด กลับพูดตั้งใจพูดขึ้นมาต่อหน้าบรรดาราชนิกุลกับเหล่าขุนนาง ถึงจะผ่านไปตั้งนานแล้ว แต่วันนี้ที่ท่านอ๋องพูดออกมาทุกคำ ล้วนเหมือนดั่งมีดทิ่มแทงหัวใจข้า”

ซือถูเย้นหัวเราะเชื่องช้า “ใช่หรือ? ฮองเฮารู้จักปวดใจ เพื่อแสดงว่าไม่ใช่มารดาที่เย็นชาคนหนึ่ง แต่สิ่งที่เจ้าทำลงไปคืออะไร? ความจริงในตอนนั้นหากจะสืบความกัน ไม่ใช่เรื่องยาก ฮองเฮาคิดว่า ในโลกใบนี้ไม่มีคนที่รู้เห็นความจริงแล้วหรือ?”

มือทั้งคู่ของฮองเฮาจับคานวางมือตรงที่นั่งไว้แน่น จนนิ้วมือทิ่มแทงลงไป สีหน้าจากซีดเผือกกลายเป็นเขียวเข้ม

“ท่านอา ไม้กระบองตีหกสิบที หรือไม้หน้าสามสามสิบที ถามความจริงจากฮองเฮาไหม?” ซือถูเย้นหันไปมองหน้าฮองเฮา “ใช่ไหม? ฮองเฮาพูดเองสิ ได้ลงโทษอ๋องเหลียงไปยังไง?”

ดวงตาทั้งคู่ของฮองเฮาลุกเป็นไฟ มองเพ่งมองซือถูเย้น นางรู้ว่าวันนี้นางเป็นตัวเอก ซือถูเย้นตั้งใจเอาเรื่องของพวกเขาทั้งสามแม่ลูกมาพูดเปิดเผยต่อหน้าทุกคน

ฮองไทเฮาเห็นนางเงียบ จึงตะคอกใส่น่าว่า “พูดสิ ไม้กระบองตีหกสิบที หรือไม้หน้าสามสามสิบที?”

ฮองเฮาเงยหัวขึ้น ตรงโค้งของคางนั้นแหลมและเยือกเย็น “ไม้กระบองตีหกสิบที กระทำการทารุณ อีอย่างก็ทำร้ายองค์รัชทายาท ไม้กระบองตีหกสิบที ไม่ถือว่ามากไป”

อ๋องเป่าอันคิดไม่ถึงว่าฮองเฮาจะโกหกตน โกรธจนหน้าเขียว “ไม้กระบองตีหกสิบทีไม่เกินไป แต่ตีไม้กระบองตีหกสิบทีไปแล้ว ไม้กระบองตีของวังหลัง ล้วนมีแต่หนาม ตีไปหกสิบที ต่อให้สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ ขาทั้งสองก็ต้องพิการจริงๆแล้ว ฮองเฮาทำได้ยังไง? หากมีความมาตั้งแต่แรกเหมือนที่อ๋องซื่อเจิ้งพูด อ๋องเหลียงก็กระทำไปเพราะมีเหตุผล การกระทำเพราะมีเหตุผลแล้วเกิดความเสียหาย ก็ควรที่จะลงโทษอย่างเหมาะสม นั่นมันลูกชายของเจ้านะ ทำไมถึงทำได้ถึงเพียงนี้? จะต้องตีให้เขาตาย ให้เขาพิการถึงจะพอใจหรือ? อีกอย่าง ในฐานะฮองเฮา กลับปิดบังเรื่องราวความจริงกับข้า ข้าในฐานะรองหัวหน้าราชวงศ์ ในระหว่างที่ฮ่องเต้ปวดหนัก ข้ารับผิดชอบเรื่องการงานทั้งหมดในวัง ฮองเฮาตั้งใจปิดบังความจริงกับข้าเช่นนี้ ทำให้ข้าลงโทษคนผิดไป ไม่กลายเป็นการใส่ร้ายว่าข้