พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 418

ตอนที่ 418 ยอมรับสารภาพ

อ๋องหนานหวยกลับเข้าวัง กุ้ยไท่เฟยก็โมโหระเบิดออกมา อ๋องหนานหวยก็รีบสั่งให้คนไปหาเหลียงเหาเย๋ เหลียงเหาเย๋โกรธมาก บอกว่าตอนที่ให้ตั๋วเงินไปนั้นได้ตรวจดูหลายรอบแล้ว

อ๋องหนานหวยตรวจสอบไปยังเหลียงเหาเย๋ สุดท้ายก็รู้ว่าหูฮวนซีเป็นคนก่อเรื่อง

แต่ว่า ก็ไม่สามารถจะไปตรวจสอบหูฮวนซีได้ ทางนั้นน่าจะทำลายหลักฐานหมดแล้ว คงไม่เหลืออะไรไว้

สุดท้าย ก็คงต้องยอมแบบทำอะไรไม่ได้

แต่ว่า เงินก็ต้องใช้หนี้ เงินกว่า 2 หมื่นตำลึง กุ้ยไท่เฟยจะต้องควักมาจ่ายอีก

หลายปีมานี้กุ้ยไท่เฟยไม่หยุดที่จะซื้อใจขุนนาง ซื้อตัวคนในยุทธภพมารับใช้นาง เงินก็ไม่ค่อยจะเหลือแล้ว

หลายปีมานี้อ๋อหนานหวยอยู่ที่แดนหนานโก๋ว ถึงแม้จะเก็บเงินได้ไม่น้อย แต่ก็ต้องใช้จ่ายกับการซื้อเสบียงเตรียมกองทัพ ใช้จ่ายไม่น้อย เงินทองก็ร่อยหลอ จะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย?

กุ้ยไท่เฟยก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องเอาเครื่องประดับมีค่าออกมาขาย แล้วรวบรวมไปให้พวกคนขายอาวุธ

ทางด้านนี้กำลังยุ่งกับการจ่ายเงินให้พวกขายอาวุธ อีกฝั่ง หลิ่วหลิ่วได้ฟื้นขึ้นแล้ว

นางนึกกลับไปคิดเรื่องในวันนั้น บอกว่าได้ขึ้นรถองค์รัชทายาท แล้วก็เป็นลมไป

เรื่องนี้ ซือถูเย้นไม่ได้ออกหน้า แต่เป็นเฉินไท่จูนออกหน้าแทน

นางรีบบึ่งเข้าวัง ไปหาฮองไทเฮา

หลังจากเข้าวังไป ก็ไม่พูดอะไร แล้วก็ควักเอายาเบื่อหนูมาวางบนโต๊ะ “ไทเฮา ท่านประทานโทษตายแก่หม่อมฉันเถิด หม่อมฉันอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

ฮองไทเฮาก็ตกใจ แล้วรีบพยุงนางลุกขึ้น “ไอย๋า เฉินไทจูน เจ้าทำอะไรเนี่ย? อย่าทำให้ข้าตกใจสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เฉินไทจูนพูดอย่างเสียใจว่า “องค์รัชทายาทลักพาตัวหลานสาวกระหม่อม ทำร้ายนางจนจะเอาชีวิตไม่รอด เรื่องนี้ถ้าราชสำนักไม่มีคำอธิบายให้หม่อมฉัน หม่อมฉันก็จะตายเสียที่นี่”

ไทเฮาไม่ทราบเรื่องนี้ จากที่ได้ยินเฉินไท่จูนบอก ก็โกรธจนแทบจะกระอักเลือด “ทำอะไรขึ้นมาเนี่ย เฮ้อ”

ในขณะที่กำลังโกรธ ก็สั่งให้องค์รัชทายาทเข้าเฝ้าด่วน

องค์รัชทายาทรู้ว่าเฉินหลิ่วหลิ่วฟื้นแล้ว ก็ไม่กลัวอะไร พูดออกมาว่า “ท่านย่า วันนั้นหลานก็แค่เห็นคุณหนูตระกูลเฉิน แต่หลานไม่ได้ลงมือทำอะไรนางเลย นางไปหาเซียวโธ่ หลานก็แค่ไปส่งนาง พอถึงถนนตลาดฝั่งตะวันออกหลานก็ให้นางลงจากรถ แล้วก็กลับเลย เกิดอะไรขึ้น? เฉินหลิ่วหลิ่วบอกว่าหลานทำร้ายนางหรือ?”

“เจ้าได้ทำหรือเปล่า? ถ้าเจ้ายอมรับ ข้าจะไม่ให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ถ้าเจ้าไม่ยอมรับ แล้วถูกตรวจสอบว่าเป็นคนทำจริง ตำแหน่งองค์รัชทายาทเจ้าก็มาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว ” ฮองไทเฮาเชื่อเขาเสียที่ไหน? เฉินไท่จูนเป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ มีคุณูปการกับราชสำนักมากมาย ฮองไทเฮาไม่สามารถทำร้ายจิตใจขุนนางได้

องค์รัชทายาทรีบคุกเข่าลง แล้วเอ่ยปากสาบาน “หลานขอสาบาน ถ้าหลานเป็นคนฟันเฉินหลิ่วหลิ่ว หลานขอให้ถูกฟ้าฝ่าตาย”

องค์รัชทายาทลุกขึ้นอย่างใจเต้น ในใจก็กำลังคิดว่าฮองไทเฮาจะสืบเรื่องนี้ได้ไหม ถ้าวันนั้นมีคนเห็นจริงๆ ตนเองก็จะหนีไม่พ้นความผิด

อีกอย่าง ถ้าให้เหลียงไท่ฝู้รู้เรื่องนี้ เหลียงไท่ฝู้ก็จะผิดหวังในตัวเขามากขึ้น เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขาก็ร้องไห้คุกเข่าลง “ท่านย่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหลาน เสี้ยโล่เยว่เป็นคนทำ หลานเอาเฉินหลิ่วหลิ่วไปส่งให้เสี้ยโล่เยว่”

หัวใจฮองไทเฮาเจ็บดั่งถูกมีดกรีด ก็โมโหขึ้นมาก หยิบจอกชาขึ้นมาแล้วขว้างลงพื้น ไปถูกหัวขององค์รัชทายาทพอดี นางตะหวาดว่า “เจ้าเลอะเลือน เลอะเลือนจริงๆ！”

องค์รัชทายาทคุกเข่าลง สีหน้าไม่ดี แล้วขอร้อง “ท่านย่า ท่านอย่าเพิ่งโกรธ หลานก็แค่อยากจะแกล้งนางเท่านั้น ไม่คิดว่านางจะบาดเจ็บ ทั้งหมดเป็นเพราะเสี้ยโลเยว่”

เฉินไท่จูนได้ยินดังนั้น ก็ยกมือทำความเคารพ “ฮองไทเฮา ใครก่อเรื่องไว้ คนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ ถ้าเสี้ยโล่เยว่เป็นคนทำร้ายเฉินหลิ่วหลิ่ว หม่อฉันก็จะไปเอาเรื่องเสี้ยโล่เยว่ ส่วนองค์รัชทายาท จะสร้างเรื่องแค่ไหนก็ต้องมีคนคอยจัดการ หม่อมฉันขอตัวกลับก่อน”

เฉินไท่จูนไม่แทรกแซงการเมือง องค์รัชทายาทจะไม่สิ้นอำนาจเพราะตระกูลเฉิน ไม่เช่นนั้น ตระกูลเฉินก็จะถูกเหมารวมไปด้วย แล้วทุกอย่างก็จะไม่เหมือนเดิม ได้แต่มองก็พอ ถ้าชอบก็เข้าไปช่วย ไม่ชอบก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

แต่ว่าประโยคที่ว่า “องค์รัชทายาทจะสร้างเรื่องมากแค่ไหนก็ต้องมีคนคอยจัดการ” บ่งบอกว่าครั้งนี้องค์รัชทายาทจะไม่ถูกให้อภัยง่ายๆ แล้วก็เหมือนกับการบอกฮองไทเฮาด้วย องค์รัชทายาทก็เป็นต้นเหตุของเรื่อง ถ้าไม่จัดการ ตระกูลเฉินคงไม่พอใจ

ฮองไทเฮาก็เข้าความนัยที่เฉินไท่จูนพูดออกมา สำหรับตระกูลเฉิน ราชสำนักและราชนิกุลล้วนไม่กล้าหาเรื่องด้วย ส่วนตระกูลเฉินเองหลายปีมานี้ก็เก็บตัวเงียบ เหมือนกับเสือที่ยอมอยู่นิ่งๆ ทางที่ดี อย่าไปรบกวนมัน

หลังจากเฉินไท่จูนกลับไป ฮองไทเฮาก็นั่งลงบนเก้าอี้ เอามือกุมขมับ แล้วมององค์รัชทายาทที่ไม่เอาไหน ในใจเสียใจอย่างมาก ทำไมถึงเลือกคนไม่เอาถ่านมาเป็นองค์รัชทายาท?

“เจ้าจะไปหาเรื่องใครไม่ว่า แต่เจ้าไปหาเรื่องตระกูลเฉิน เจ้านึกว่าข้าจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ? จะมันคิดน้อยไป เจ้ารู้หรือไม่ว่า ที่บ้านเมืองของตระกูลซือถูมีความสงบทุกวันนี้ได้ เพราะความดีความชอบของใคร? ถ้าไม่มีทหารแม่ทัพพวกนั้น ป่านนี้บ้านเมืองคงพินาศหมดแล้ว”