พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 419

ตอนที่ 419 แย่งเงิน

ครั้งนี้องค์รัชทายาททำเรื่องเอง ไม่มีฮองเฮาและไท่ฝู้หนุนหลัง หลังจากที่เขาบอกเรื่องทั้งหมดไปก็คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ขอร้องฮองไทเฮา ว่าไม่ให้เรื่องนี้มันแดงขึ้นมา

ฮองไทเฮามองเขาอย่างหมดหวัง เป็นถึงองค์รัชทายาทแต่มาร้องไห้ขี้มูกโป่ง ขอร้องแต่ไม่ยอมรับผิด ไม่พูดแก้ตัวอะไรสักอย่าง ช่างน่าอนาถ ไม่เอาไหน

“เล่นละครเสแสร้งก็ทำไม่เป็น ตำแหน่งองค์รัชทายาทนี้ เจ้าคู่ควรหรือ? บ้านเมืองของบรรพบุรุษ จะมอบให้กับคนอย่างเจ้าได้อย่างไร? ” ฮองไทเฮากล่าว

“หลานไม่กล้าทำแล้ว ได้โปรดอย่าบอกท่านอากับเหลียงไท่ฝู้ ” องค์รัชทายาทร้องไห้ขอร้อง

ฮองเฮาอยากจะตบหน้าเขาสักที นางลุกขึ้น แล้วก็หน้ามืด ซุนกงกงรีบพยุงไว้ “ไทเฮาอย่าทรงกริ้วเลย”

ฮองไทเฮาค่อยๆนั่งลง ในใจคิดขึ้นได้ว่า ใช้ไม่ได้ รัชทายาทคนนี้ไม่ได้เรื่อง ถ้าตำแหน่งฮ่องเต้ตกอยู่ในมือคนนี้ คงจะทำให้สิ่งที่บรรพบุรุษสร้างมาทั้งหมดพังลง

“ไสหัวกลับตำหักเจ้าไป ถ้าไม่มีคำสั่งข้า ห้ามออกมา ใครก็ห้ามเข้าพบ เหลียงไท่ฝู้ก็ห้ามพบ ” ฮองไทเฮาตะหวาดสั่ง

“ขอรับ ขอรับ หลานจะรีบกลับไป ” องค์รัชทายาทกลัวว่าจะถูกปลดตำแหน่ง

“เจ้าอย่าเพิ่งรีบดีใจไป เรื่องนี้จะต้องบอกท่านอาเจ้า แล้วตกลงว่าจะลงโทษเจ้าอย่างไร ให้ท่านอาเจ้าตัดสินใจก็แล้วกัน ” ฮองไทเฮาพูดนิ่งๆ

“ท่านย่า...........”

“ไสหัวไป！” ฮองไทเฮาเอามือตบโต๊ะ แล้วตะหวาดเสียงแหลม

องค์รัชทายาทรู้ว่านางกำลังโกรธ คงไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ได้แต่ขอตัวลากลับก่อน

หลังจากองค์รัชทายาทกลับ ฮองไทเฮาก็มองซุนกงกงอย่างเศร้าสร้อย “ข้ากังวลใจ ข้ากลัวว่าบ้านเมืองจะพังพินาศเพราะเขาคนนี้”

ซุนกงกงก็ไม่รู้จะตอบอะไร “ไทเฮาอย่าได้กังวล เรื่องในราชสำนักให้ท่านอ๋องไปจัดการก็พอ”

“ไม่ ไม่ได้ ” ฮองไทเฮาโบกมือปฏิเสธ “ข้าจะอาศัยเวลาที่ฮ่องเต้ยังรู้สึกตัว ต้องไปพูดกับฮ่องเต้เสียหน่อย”

“อย่าไปทำให้ฮ่องเต้กังวลพระทัยเลย ท่านกำลังรักษาอาการประชวรอยู่ มิอาจได้รับข่าวร้าย ” ซุนกงกงกล่าว

“ไม่ได้ ฮ่องเต้ต้องรู้เรื่อง”

เมื่อฮองไทเฮาพูดจบ ก็สั่งการให้คนเตรียมเกี้ยว นางจะไปตำหนักซีเวย

ผีซ้ำด้ะมพลอย ไทเฮาเพิ่งเข้าไปตำหนักซีเวย ก็เห็นหมอหลวงวิ่งออกมา แล้วมาเจอไทเฮา ก็รีบพูดว่า “เรียนไทเฮา อาการฮ่องเต้ไม่สู้ดีนัก ”

ฮองไทเฮาใจไม่ดี “อะไรนะ”

นางรีบเดินเข้าไป เห็นแต่หมอหลวงอีกคนกำลังนั่งรออยู่ข้างเตียงบรรทม ฮ่องเต้สีหน้าเหลืองมาก หายใจลำบาก ถึงแม้ยังรู้สึกตัว แต่ลูกตาเหลือกกลับไปข้างบนแล้ว สามารถหมดสติได้ตลอดเวลา

ฮองไทเฮาก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “แล้วนี่..........จะทำอย่างไรดี? พวกเจ้ารีบคิดหาวิธีสิ”

“กระหม่อมลองทุกวิถีทางแล้ว ไม่มีวิธีแล้ว” หมอหลวงคุกเข่าพูด

ลู่กงกงพูดเบาๆว่า “ฮองไทเฮา ให้พระชายาอ๋องซื่อเจิ้งมาดูหน่อยไหม?”

“ไม่ ไม่ได้ ” ฮองไทเฮารีบปฏิเสธ “ไม่ได้เด็ดขาด”

เฉินหลิงหลงพูดอย่างไม่พอใจ “ทำไมละ? ค้าใช้จ่ายทั้งหมด ข้าเป็นคนจัดการ”

“เจ้าเพิ่งจัดการนานแค่ไหนกัน? บ้านนี้ข้าเป็นคนเช่า ถ้าไม่มีข้า ป่านนี้เจ้าจะไปอยู่ที่ไหน ” เสี้ยโลเยว่กล่าว

เป็นแม่ลูกกัน ทำไมเจ้าพูดเช่นนี้? ข้าก็จ่ายค่าเช่า เดือนนี้ข้าก็จ่ายเอง เสื้อผ้าเจ้า อาหารการกิน ข้าก็จ่าย อีกอย่าง เจ้าห้ามจับเงิน เพราะเจ้าไม่รู้จักประหยัด ตอนนี้เราเป็นอย่างไร เจ้ายังซื้อข้าวของเครื่องใช้แพงๆอีก จะซื้อก็พอว่า ยังจะซื้อของแพงอีก ซื้อทีหนึ่งเท่ากับเงินใช้กินทั้งเดือน

“เจ้าอย่าพูดว่านี่เป็นผลงานของเจ้านะ เดือนนี้ที่องค์รัชทายาทให้ข้ามาก็ใช้จ่ายไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ? เมื่อวานก่อนข้ายังไปซื้อข้าวสาร แล้วก็เนื้อแห้งมา ข้าไม่สน เจ้าต้องแบ่งข้าครึ่งหนึ่ง ข้าก็ออกแรงเช่นกัน ” เสี้ยโล่เยว่พูดอย่างไม่สนใจ

“ไม่ให้ๆ” เฉินหลิงหลงโมโห

เสี้ยโล่เยว่ตอบว่า “ถ้าเจ้าไม่ให้ละก็ ก็ย้ายออกไป”

“นี่เจ้า.....” เฉินหลิงหลงโกรธมาก “เจ้าปฏิบัติกับแม่เช่นนี้หรือ? ข้าคลอดเจ้ามา เลี้ยงดูเจ้ามา เจ้าตอบแทนข้าอย่างนี้หรือ?”

“เจ้าอย่ามาพูดให้น่าฟังหน่อยเลย คนที่เลี้ยงข้าไม่ใช่เจ้า เจ้าก็แค่คลอดข้าออกมา รอข้าตายก่อน เดี๋ยวเอาศพคืนเจ้าไป แต่ว่าเงินต้องแบ่งข้าครึ่งหนึ่ง”

เฉินหลิงหลงสะบัดแขนเสื้อเดินไปข้างในบ้าน “ฝันไปเถอะ！”

เสี้ยโล่เยว่เห็นนางยืนกรานไม่ให้เงิน ก็เข้าไปแย่ง แล้วพูดอย่างไม่น่าฟังว่า “เจ้ายังมีหน้าเก็บไว้คนเดียวอีกหรือ? ถ้าไม่ใช่เพราะข้า เงินสักสตางค์แดงเดียวก็หาไม่ได้”

“เจ้าพูดพล่อยๆ ข้าเป็นคนพบนางนอนสลบก่อน แล้วข้าก็ยังให้คนมาช่วยแบกนางไปส่ง เจ้าก็แค่ตามมาด้วย ถือสิทธิ์อะไรจะมาขอแบ่งเงิน ไสหัวไป！” เฉินหลิงหลงโมโหผลักนางออก

“เจ้าคิดว่าเป็นผลงานของเจ้าหรือ? เหอะ เจ้าไปดูมีดที่อยู่ในห้องเก็บฟืน ถ้าไม่ใช่เพราะข้าฟันนางเอง เจ้าคิดว่าจะได้เงินมาฟรีๆ50ตำลึงหรือ? ” เสี้ยโล่เยว่กล่าว

เฮินหลิงหลงหยุดมือไป แล้วมองนางอย่างตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ? เจ้าเป็นคนฟันหรือ? เจ้าบ้าไปแล้วหรือเปล่า? นางเป็นคนตระกูลเฉินนะ！”