พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 420

ตอนที่ 420 ฆ่าข้าให้ตายเสียยังดีกว่า

เสี้ยโล่เยว่ประชด “ตระกูลเฉินแล้วยังไง? เป็นคนตระกูลเฉินแล้วจะหาเรื่องไม่ได้หรือไง? ก่อนหน้าข้ายังเป็นถึงลูกสาวจวนเฉิงเสี้ยงเลยแล้วดูตอนนี้ เป็นแค่คนที่ถูกคนอื่นเหยียบย่ำ ”

เฉินหลิงหลงโกรธมาก “เจ้าไม่กลัวคนตระกูลเฉินมาตามตัวเจ้าหรือ? เจ้าคิดว่ายัยแก่ตระกูลเฉินนั่นจะรับมือได้ง่ายๆหรือ ? ”

“มาตามตัวข้า? ” เสี้ยโล่เยว่ทำหน้าไม่สนใจ “นางจะมีหลักฐานอะไร? ตอนนี้องค์รัชทายาทก็อยู่ด้วย นางกล้าเอาองค์รัชทายาทมาเกี่ยวด้วยหรือ? ตระกูลเฉินมีอะไรดี? ก็แค่พวกที่กินเงินราชการเหมือนกัน พูดง่ายๆ ตระกูลเฉินก็เหมือนหมาตัวหนึ่งของตระกูลซือถู หมาเฝ้าบ้าน จะมีค่าก็แค่ตอนทำสงคราม ตอนนี้บ้านเมืองสงบสุข ใครยังจะมาสนใจพวกนาง”

เฉินหลิงหลงส่ายหัว “เจ้าช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ก็ได้ ถ้าเจ้าอยากจะแบ่งเงิน เดี๋ยวข้าแบ่งให้ แล้วข้าจะย้ายออกไป”

นางไม่อาจรอให้ตระกูลเฉินมาคิดบัญชีแล้วค่อยย้ายออก ถึงตอนนั้นจะย้ายได้อีกหรือ?

เสี้ยโล่เยว่อยากจะให้นางย้ายออกไปจนแย่ “ไปไหนก็ไป รีบเก็บของแล้วรีบไปเสีย เอาเงินวางไว้ ！”

เฉินหลิงหลงเอาเงิน 12 ตำลึงออกมา แล้วโยนลงพื้น “มีแค่ 12 ตำลึง จะเอาก็เอา ไม่เอาก็แล้วแต่”

“ไม่ได้เรื่อง สักวันต้องจนตาย เจ้าอะ” เสี้ยโลเยว่เก็บเงินที่พื้น แล้วก็เดินบ่นกลับเข้าห้องไป

เฉินหลิงหลงเก็บข้าวของ นางมีที่อยู่ใหม่แล้ว นางรู้จักชายคนหนึ่ง คบกันมาได้สักพัก ชายคนนั้นเป็นคนขานเนื้อ เป็นพ่อหม้ายเมียตาย เขาให้นางย้ายไปอยู่ด้วย ตอนแรกก็รังเกียจที่บ้านเขาไม่น่าอยู่ แต่ตอนนี้ก็ได้แต่อยู่ไปก่อน วันหลังค่อยหาที่ใหม่

นางเดินออกมาถึงปากประตู ก็นึกขึ้นได้ แล้วก็กลับไปเคาะประตูห้องเสี้ยเยว่ “เจ้าไปกับข้าไหม?”

“ไม่อยากไปขัดเจ้าไปหาผู้ชาย ไปเถิด ” เสียงของเสี้ยโล่เยว่ส่องออกมาจากห้อง

“ทำไมเจ้าพูดจาเช่นนี้? ข้าก็แค่ไปหาเงินเพื่อมาจุนเจือเจ้า ” เฉินหลิงหลงหัวเสีย

“ข้าไม่อาจรับได้ เจ้าไปเถอะ” เสี้ยโล่เยว่คงจะไม่ไปกับนางแน่ จริงๆแล้ว นางไปได้ก็ดี ไม่รั้งไว้ เงินพวกนี้ก็น่าจะพอที่ให้นางซื้อคนรับใช้มาปรนนิบัติ

เฉินหลิงหลงกล่าว “เจ้าไม่กลัวตระกูลมาตามเอาเรื่องเจ้าหรือ?”

นางยืนอยู่สักพัก เสียงก็ถูกส่งมาจากข้างใน เฉินหลิงหลงทำเสียงไม่พอใจ “หวังว่าจะไม่เป็นอะไร ไม่งั้นข้าก็จะไม่มาช่วยเก็บศพเจ้า”

แก้วถูกโยนออกมาจากด้านใน กระเด็นถูกประตูแล้วแตกออก แล้วตามมาด้วยเสียงอันโมโหของเสี้ยโล่เยว่ “เจ้าจะไปก็รีบไป จะเป็นจะตายก็ไม่ต้องมาสนใจ เจ้าจำไว้ ถ้าเจ้าออกไปจากประตูนี้แล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องมาหาข้า ถ้าข้าร่ำรวยแล้ว ก็ไม่ต้องมานับญาติกัน”

เฉินหลิงหลงโกรธจนนิ่งไป “ได้ ได้ ข้าไปเอง ถ้าข้าไม่ใช่แม่เจ้า จะยอมให้เจ้าด่าเช่นนี้หรือ? ข้าก็อยากจะดูว่าเจ้าเก่งแค่ไหน แต่เจ้าจำไว้ว่า ถ้าเจ้าต้องตกระกำลำบากเป็นขอทาน แล้วมาขอทานหน้าประตูบ้านข้า ข้าก็ยังจะให้ข้าวเจ้ากิน”

พูดจบ นางก็แบกถึงผ้าเดินออกบ้านไป

เสี้ยโล่เยว่หัวเราะ “ขอข้าวเจ้าหรือ? เจ้าคิดว่าจะอยู่กับไอ้คนขายเนื้อนั้นได้ตลอดชีวิตหรือ? รอเจ้าแก่ตัวลง เขาก็ทิ้งเจ้าอย่างกับหมาตัวหนึ่ง”

นางเอาตั๋วเงินออกมานับใหม่ แล้วก็วางแผนว่าจะใช้เงินอย่างไรดี

เงิน10ตำลึงสามารถซื้อสาวรับใช้ฉลาดๆมาสักคน แล้วก็ใช้เงิน 20 ตำลึงซื้อคนรับใช้ผู้ชายแข็งแรงหน่อย มีเวลางานประมาณ 5 ปี แล้วก็ซื้อพวกข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้านมาตกแต่ง แล้วก็ซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ถึงแม้จะไม่ใช่คุณหนูตระกูลสูงส่งอะไร แต่ก็ทำให้ดูดีได้

“พวกเจ้า....... อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา ข้าไม่ได้ทำ องค์รัชทายาททำ พวกเจ้าไปเอาเรื่ององค์รัชทายาทสิ มารังแกผู้หญิงอย่างข้าทำไม ?” เสี้ยโล่เยว่ร้องเสียงดัง สีหน้าก็ซีด

เฉินหู่มองนางอย่างโกรธเกลียด แล้วก็หันมามองเฉินไท่จูน “ท่านย่า ฟันไป8ดาบ หลานคิดว่าฟันที่หน้าก็พอ พวกเราไม่ต้องเอาชีวิตนางหรอก ถือสะว่าให้โอกาสนาง ดีไหม?”

เฉินไท่จูนคิดว่าความคิดของเฉินหู่น่าสนใจดี “ดีเหมือนกัน เอาตามเจ้าว่าเลย ข้าอายุมากแล้ว เห็นเลือดไม่ได้ เจ้าลงมือเถอะ เดี๋ยวข้าไปรอในรถม้า”

พูดจบ ก็หันหลังกลับออกไป สีหน้าความมุ่งมั่น และยังมีความอาจหาญดังเช่นตอนยังเป็นแม่ทัพหญิงขี่ม้าทำศึกในอดีต

นางขึ้นรถม้า แม่ทัพ11คนของตระกูลเฉินก็ตามออกมา แล้วยืนข้างรถม้า เสียงกรีดร้องส่งมาจ้างด้านใน ทำให้ผู้คนบริเวณนั้นตกอกตกใจตามกัน แล้วผู้คนก็พามามุงดู

เฉินหลงยกมือเคารพ “พ่อแม่พี่น้องทุกท่าน นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเรา ทุกท่านสามารถเข้ามามุงดูได้ แต่ห้ามยื่นมือเข้าช่วยเหลือ”

ไม่มีอยากจะเข้าไปยุ่งหรอก ถึงแม้เสี้ยโล่เยว่จะเพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน แต่ก็ไปหาเรื่องเพื่อนบ้านมากมาย ไม่มีคนชอบนาง ตอนนี้ก็มีแต่คนมองดูนางถูกรังแก ก็สะใจตามๆกัน

เฉินหู่จัดการเรื่องได้ดี กรีดหน้านางลงไป8แผล มีความเป็นศิลปะด้วย เวลากรีดก็ไม่หลีกเลี่ยงไม่ให้โดนตาจมูกปาก ที่นี้หน้าเสี้ยโล่เยว่ก็จะกลายเป็นหน้าแมวไปเลย

เฉินหู่ยังใจดีทายาห้ามเลือดให้นางด้วย มั่นใจได้ว่านางจะไม่เสียเลือดจนตาย เสี้ยโล่เยว่เจ็บปวดจนสลบไป พอตื่นขึ้นมา พวกตระกูลเฉินก็กลับไปหมดแล้ว แถมยังใจดีปิดประตูให้ด้วย เพื่อไม่ให้คนมามองดูนาง

นางลุกขึ้นอยากทุลักทุเล แล้วก็ไปส่องกระจกมองหน้าตัวเอง ร้องไห้อย่างเสียใจว่า “ฆ่าข้าให้ตายเสียยังดีกว่า มาทรมาน！”