พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 424

ตอนที่ 424 ตรวจ

ในใจหลีโม่หดลง “แล้วคนที่ถูกพิษท่งหมิง ยังมีอาการอะไรอีก? นอกจากที่เจ้าพูดมาเมื่อกี้”

“ยากที่จะรู้ได้ว่ามีอาการยังไง แต่เพราะว่าหนอนพิษของพิษท่งหมิงฝังอยู่ในหัวใจ ดังนั้นสามารถอาศัยการกระตุ้นหัวใจ เพื่อด้วยอาการ คนที่ถูกพิษท่งหมิง ให้กระตุ้นจุดที่สอดคล้องกับหัวใจ หัวใจจะเจ็บปวด นี่เป็นการเคลื่อนไหวของหนอนพิษ”

หย้วนพ่านมองดูสีหน้าของหลีโม่ “พระฉายา คนป่วยที่ท่านเจอคือใคร?”

หลีโม่ส่ายหัว “ไม่ ไม่มีคนป่วยอะไร เพียงแค่สนใจเรื่องพิษขึ้นมาเฉยๆ”

หย้วนพ่านพูดว่า “พิษทำร้ายคนไม่เบา ในวังไม่ให้ศึกษาลึกซึ้ง ดีที่สุดพระฉายาไม่ต้องศึกษาในวัง ฮองไทเฮาไม่ชอบ”

“ข้ารู้แล้ว” หลีโม่พูด

ในวังหาข้อมูลที่มีประโยชน์ไม่ได้ ตอนที่ออกจากวังก็ค่ำมืดแล้ว

กลับมาถึงจวน ซือถูเย้นกำลังรอนางกลับมาทานข้าว ครั้งนี้เป็นมามาเข้าครัวทำกับข้าว ฝีมือดีกว่าหลีโม่อยู่แล้ว บนโต๊ะมีกับข้าวสี่อย่างซุปหนึ่งอย่าง รอจนน้ำซุปเย็นแล้ว

“ไปไหนมา?” ซือถูเย้นเห็นนางเข้ามา ก็ถามขึ้น

“เข้าวังไปเข้าเฝ้าฮองไทเฮามา” หลีโม่พูดอย่างคลุมเครือ

“จริงหรือ? หลังเที่ยงแล้วค่อยไปเข้าเฝ้า?”

“เข้าเฝ้าบ่ายไง” หลีโม่หัวเราะ แล้วช่วยเขาตักซุป “ทานข้าวเถอะ”

“ลึกๆลับๆ แม้แต่ข้าก็บอกไม่ได้หรือ?” ซือถูเย้นพูด

หลีโม่หยิบตะเกียบขึ้นมาทานข้าว “ไม่มีอะไร หากมีอะไรข้าต้องบอกเจ้าอยู่แล้ว”

ซือถูเย้นอืม “ทานเถอะ”

หลังจากทานข้าวเสร็จ ซือถูเย้นก็ไปยังห้องหนังสือดูเอกสาร หลีโม่ทนอยู่ในห้องไม่ไหว จึงออกไปเดินรอบสวนหนึ่งรอบ คิดแล้วก็คิดอีก หยิบเอากระเป๋าเข็มแล้วก็ไปห้องหนังสือ

“เป็นอะไร?” ซือถูเย้นเห็นนางเข้ามากะทันหัน ปิดเอกสารแล้วถามนาง

“คิดขึ้นมาได้ว่า ไม่ได้ตรวจร่างกายให้เจ้ามานานแล้ว ช่วงนี้เจ้ายุ่งมาก ข้ามาฝังเข็มขจัดความเหนื่อยล้าให้เจ้า” หลีโม่พูด

ซือถูเย้นโบกมือ “ไม่ ข้าไม่ได้ป่วย ทำไมต้องฝังเข็ม?”

“ไม่ได้รักษา ก็บอกแล้วว่าคลายความเหนื่อย หลังจากฝังเข็มแล้ว ข้าช่วยเจ้านวดกดจุดศีรษะ สบายมากเลยนะ” หลีโม่พูดโน้มน้าว

“นวดได้ ฝังเข็มไม่เอา” อยู่ดีๆ ใครจะอยากโดนฝังเข็ม

หลีโม่ขยับไปใกล้ อยู่ตรงหน้าโต๊ะแล้วจ้องมองดูเขา “มาสิ มากสุดคืนนี้ ข้าปรนนิบัติเจ้าก็ได้”

ซือถูเย้นทำทีท่าเคร่งขรึมแล้วพูดดุว่า “ไปเลย ข้าไม่ใช่คนแบบนั้น อย่าคิดที่จะมาหว่านเสน่ห์ใส่ข้า”

ร่างกายเข้าขยับไปข้างหน้านิดหนึ่ง แล้วถามว่า “จริงหรือ?”

“ข้าพูดคำไหนคำนั้น” หลีโม่ยืนยัน

จื่นเฉิงที่ยืนอยู่หน้าประตูหัวเราะ ซือถูเย้นสีหน้าดุ “ไปไปไป ไปทำอะไรก็ไป มายืนทำอะไรที่นี่?”

“ได้ ข้าเข้าใจ ไปก็ได้” จื่นเฉิงหัวเราะออกไปพร้อมกับปิดประตูให้ด้วย

ซือถูเย้นมองดูหลีโม่หยิบกระเป๋าเข็มออกมา เขาชี้ไปที่เข็มด้ามที่สั้นเล็กที่สุด “ใช้แบบนี้”

หลีโม่หัวเราะ “ต้องใช้แบบนี้อยู่แล้ว เข็มเล่มยาวเอาไว้ใช้รักษา เข็มสั้นใช้เพียงเพื่อตรวจร่างกาย”

หลีโม่เดินอ้อมไป ถอดเสื้อผ้า เริ่มจากอกด้านซ้าย วนไปตามจุดเยื่อหุ้มหัวใจ ตลอดจนถึงจุดตรงข้อมือ

หลีโม่กดจุดไปด้วย มองดูความผิดปกติของเขาด้วย

กดลงไปยังเยื่อหุ้มหัวใจทั้งหมด โดยเฉพาะเมื่อถึงจุดตรงกลางสุดท้าย เขาขมวดคิ้ว ดูเหมือนเจ็บปวดมาก

“เจ็บหรือ?” หลีโม่มองดูเขาแล้วถามขึ้น

นางหายใจเข้าลึกๆหายที เมื่อหันกลับมามองเขา ก็ยิ้มแย้มหน้าบานแล้ว “ไม่เป็นไรแล้ว จะรู้สึกเศร้าบ้างเป็นบางครั้งเอง”

“เปลี่ยนไปมีความรู้สึกอ่อนไหวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซือถูเย้นขมวดคิ้ว “ตกใจหมดเลย”

“ทำให้เจ้าตกใจ?” หลีโม่หัวเราะ “แค่ล้อเจ้าเล่นเอง”

ซือถูเย้นไม่เชื่ออยู่แล้ว แต่ว่าเขาไม่ถาม “ก็ได้ ล้อไปเถอะ เอาที่เจ้าสบายใจ”

หลีโม่ค่อยๆลุกขึ้น เดินอ้อมไปด้านหลังเขา นิ้วมือกดนวดศีรษะให้เขา “ข้าพูดแล้วว่าจะช่วยนวดให้เจ้า”

“ไม่ต้องแล้ว เจ้าก็เหนื่อยแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าดูเสร็จแล้วก็จะกลับไป” ซือถูเย้นพูดเสียงอ่อนหวาน

น้อยนักที่เขาจะพูดจาอ่อนหวาน ทั้งรักทั้งห่วงใยแบบนี้

“ไม่ต้องดูแล้ว ไม่งั้น เจ้าไปเดินเล่นกับข้าไหม” หลีโม่ดึงแขนเขาลุกขึ้น

ซือถูเย้นคิดอยู่แปบหนึ่ง “ก็ได้ ตั้งแต่แต่งงานมา เกิดเรื่องขึ้นอย่างมากมาย ข้ายังไม่เคยได้ดูแลเจ้าดีๆเลย”

เขาลุกขึ้นมาจูงแขนนาง แล้วเดินออกไป

ในสวนดอกไม้แขวนโคมไฟมุมไว้ หลังจากออกไปแล้ว อากาศเริ่มลดลง ซือถูเย้นโอบกอดนางไว้ “หนาวไหม?”

“ไม่” หลีโม่เงยหัวขึ้น แล้วยิ้มให้เขา

“โง่” ซือถูเย้นลูบผมนาง โอบนางเดินไปตามริมทะเลสาบ

ผิวทะเลสาบยังไม่เป็นน้ำแข็ง โคมไฟปลิวไหวไปกับลม เงาแสงสั่นไปส่ายมา สาดส่องผิวทะเลสาบเคลื่อนไหวไม่หยุด

ทั้งสองคนเดินไปตามริมทะเลสาบ พูดคุยกันบ้าง เสียงแมงส่งเสียงดั่งเพิ่มสีสันในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ

ในหัวหลีโม่วุ่นวายสับสนมาก โดนลมเย็นๆในยามค่ำคืนพัดใส่ยิ่งวุ่นวายใจ นางขยับเข้าใกล้ซือถูเย้น อย่างระมัดระวัง แน่นอนที่ทำให้เขาสนใจ

“หลีโม่ วันนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” ซือถูเย้นหยุดเดิน จับไหล่นางไว้แล้วถาม