พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 428

ตอนที่ 428 พบซุนฟางเอ้อร์

กลางค่ำกลางคืน เริ่มจากที่หลีโม่เริ่มก่อน

ช่วงนี้นางเริ่มก่อนตลอด กระตือรือร้นมาก

“ซุปนั่นได้ผลจริงๆ ใหญ่กว่าเมื่อก่อนแล้ว” ซือถูเย้นตั้งใจพิจารณาอย่างละเอียด

หลีโม่ตีมือของเขา “ไม่ใช่เป็นเพราะซุป”

นางนอนลง เพราะความเหนื่อย

“งั้นเป็นเพราะอะไร? เป็นเพราะมือของข้า?”

“หลังจากที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ร่างกายก็จะมีการเปลี่ยนแปลง และตอนที่ข้ามาอยู่กับเจ้า สำหรับข้าแล้ว ยังไม่บรรลุนิติภาวะ จึงยังต้องใหญ่ขึ้นอยู่แล้ว” ตอนนี้หลีโม่พูดคำพูดพวกนี้ รู้สึกเหมือนตัวเองหน้าไม่อาย

สำหรับนางที่อายุเพียงสิบหก สิบเจ็ด ก็เป็นสาวแก่แล้ว

“จริงๆหรือ? งั้นเจ้ายังจะโตได้อีกกี่ปี?” ซือถูเย้นขยับเข้ามาถาม

หลีโม่หัวเราะจนเห็นฟัน “ยี่สิบ”

ซือถูเย้นพลิกตัวทับนางไว้ “เมื่อวานเจ้าบอกว่าเจ้ารักข้า”

“ใช่” หลีโม่มองดูเขา แววตางุนงง

“ทำไมถึงไม่ใช่ชอบ?” ซือถูเย้นเอามือประสาน

“งั้นข้าเปลี่ยนก็ได้ ข้าชอบเจ้า” หลีโม่พูดอย่างหน้าแดง

ซือถูเย้นจูบมากปาก จนถึงใบหู “เจ้าสงสารข้า? รู้สึกว่าข้าถูกพิษพิษท่งหมิง ใกล้ตายแล้ว ดังนั้นเจ้าจึงพูดว่ารักข้า?”

หลีโม่ผลักเขาออก พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ใกล้ตายอะไร? ไปถุยน้ำลายก่อนค่อยมาพูด”

“เจ้าก็คิดแบบนี้อยู่ไม่ใช่หรือ?” ซือถูเย้นลุกขึ้นนั่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ไร้ความมาดเข้ม กลับดูหยิ่งยโสไม่น้อย

หลีโม่อยากต่อยปากเขามาก “ข้าไม่อยากคุยกับเจ้า”

ซือถูเย้นเอามือเชยคางของนาง เห็นร่างกายนางสั่นเทา ดวงตาเปื้อนน้ำตา ในใจจึงอ่อนลง “เด็กโง่ ข้าไม่มีทางตายก่อนเจ้าหรอก”

หลีโม่มองดูเขา น้ำเสียงหนักแน่น “เจ้าต้องรักษาคำพูดนะ”

“ข้าก็เหมือนเจ้าไง พูดคำไหนคำนั้น” ซือถูเย้นเล่นอยู่ตรงคางของนาง “เอาล่ะ ไม่ทรมานแล้ว ข้าไม่เป็นไร”

ทั้งสองนอนลง หลีโม่หนุนอยู่ตรงอกเขา ฟังดูเสียงหัวใจของเขา ในใจสับสนอย่างบอกไม่ถูก

ตั้งแต่ข้ามภพมา ก็ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้อะไร ขอเพียงมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ความอันตรายก็ยังมารอบด้าน แต่ในใจกลับมีคนที่เป็นห่วง จะทำอะไรแบบไม่สนอะไรเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว

“ซือถู ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หวังว่าเจ้าจะเห็นว่าข้าเป็นคู่คิดที่ดีที่สุด มีเรื่องอะไรก็อย่าปิดบังข้า ดีไหม?” หลีโม่พูดเสียงเบา

“ได้” เสียงเขาฟังดูชัดเจนในยามค่ำคืน

นอนไม่หลับทั้งคืน จนถึงเช้ารุ่งเขาตื่นขึ้นมา นางก็ตื่นตาม

“พระฉายา จะออกไปไหนหรือ?” เย็นเอ๋อร์เห็นนางแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินออกมา จึงรีบถามขึ้น

“เย็นเอ๋อร์ ข้าจะออกไปกับเสี่ยวเตา เจ้ากับมามาไปจวนจิ้งโก๋วเหา ไปดูอาการของหลิ่วหลิ่ว แล้วค่อยไปจวนอ๋องเหลียง บอกว่าตอนค่ำๆข้าค่อยไปฝังเข็ม”

“ได้” เย็นเอ๋อร์ตอบรับ “หากยังไม่รีบออกไป วันนี้มามาตื่นมาทำอาหารเช้าแต่เช้าเลย ทานแล้วค่อยไป”

“ไม่...ก็ได้” หลีโม่คิดถึงวันนี้ทั้งวันเกรงว่าจะไม่มีเวลาทานข้าว ทานก่อนก็ได้ อีกอย่างมามาอุตส่าห์ตื่นขึ้นมาทำแต่เช้า จะเป็นการทำลายน้ำใจของนาง

ทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว หลีโม่ก็พาเตาเหล่าต้าออกจากจวนไป

ไม่ได้นั่งรถม้า ทั้งสองคนขี่ม้าออกไป หลังจากออกไปแล้ว หลีโม่ถึงบอกเตาเหล่าต้าว่าจะไปไหน

เตาเหล่าต้าได้ฟังถึงจุดมุ่งหมายของหลีโม่แล้ว ดวงตาเบิกโต “ขุดโลงศพ? นี่ไม่ดีมั้ง?”

“มีความจำเป็น” หลีโม่ถอนหายใจเบาๆ

“งั้นก็ได้ เดี๋ยวเจ้าห้ามลงมือ ข้าทำเอง” เตาเหล่าต้าพูด ขุดโลงศพเป็นเรื่องอัปมงคลมาก เตาเหล่าต้ารับผิดชอบเองคนเดียว

“ดี เจ้าไปแจ้งให้ข้าที ข้าต้องการพบฟางเอ๋อร์ ให้นางมาหาข้า” หลีโม่รวบเก็บผมมัดขึ้นสูง ดูสะอาดสดใส

“พบนางทำไม?” ความหมายของมามาคือไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนั้น

หลีโม่ยิ้ม “คุยเรื่องในใจ ผู้หญิงสองคน สามารถมานั่งคุยเรื่องในใจกันได้”

มามามองนางอย่างเป็นห่วง “พระฉายา ต่อสู้กับพวกเขา ไม่ดีกระทำในระยะประชันชิด”

“มามา เราไม่เริ่มก็จะโดนกระทำ ช้าเร็วยังไงฟางเอ๋อร์ก็จะมาหาข้า งั้นให้ข้าเป็นฝ่ายไปหานางก่อนก็ได้” เรื่องวางพิษพิษท่งหมิง กุ้ยไท่เฟยบอกนางแล้ว ฟางเอ๋อร์ก็จะนิ่งดูดายไม่ไหวหรอก

มามาเห็นนางตัดสินใจแน่วแน่ จึงพูดว่า “งั้นก็ได้ บ่าวจะไปตอนนี้เลย”

เย็นเอ๋อร์พูดขึ้นว่า “พระฉายา แม่นางฟางเอ๋อร์คนนั้นจะมาหรือ? นางอาจจะไม่ให้เกียรติพระฉายาก็ได้”

สิ่งที่เย็นเอ๋อร์กังวลใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล เพราะ คนอื่นมีกุ้ยไท่เฟยคอยให้ท้าย

“นางจะมาแน่” หลีโม่พูดอย่างมั่นใจ

ถึงแม้นางจะไม่เคยเห็นซุนฟางเอ้อร์ แต่คนคนนี้ได้กระทำการวางยาพิษพิษท่งหมิงแล้วอย่างไร้ร่องรอย และยังตั้งใจกร่างก่อนที่หานชีงชีวจะตาย นางตั้งใจเซาะหาความมีตัวตน

นางโดนไล่ออกมาตระกูล กลับมาครั้งนี้ นางต้องการยศถาบรรดาศักดิ์กลับคืนมา ดังนั้นนางจะไม่ยอมหลบอยู่เบื้องหลัง

แล้วก็เป็นเช่นนั้น มามากลับมาบอกหลีโม่ว่า “นางบอกว่าเดี๋ยวจะตามมา”

“ดี เตรียมน้ำชารอ” หลีโม่พูด

เย็นเอ๋อร์พูดอย่างไม่พอใจว่า “ยังจะเตรียมน้ำชาให้นาง มีเกียรติขนาดไหนเชียว”

มามาหัวเราะอย่างรู้ทัน “คนมาก็คือแขก อย่าคิดแบบนี้”

หันไปมองดูมามา ยิ้มอย่างรู้เท่าทัน

มามาเป็นคนฉลาด นางรู้ว่าหลีโม่กำลังคิดจะทำอะไร เมื่อกี้คิดไม่ถึง แต่ตลอดทางที่ไปหาฟางเอ๋อร์ นางก็คิดขึ้นมาได้แล้ว