พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 429

ตอนที่ 429 วางยาพิษ

หลีโม่ตั้งใจต้อนรับซุนฟางเอ้อร์ในสวน ลมหนาวเย็นๆ ใบไม้สีเหลืองเหี่ยวเฉา ดูเป็นภูมิทัศน์ที่อ้างว้าง

ซุนฟางเอ้อร์มาอย่างเชื่องช้า นางแต่งตัวด้วยชุดสีขาวประดับสีทองด้านข้าง คลุมด้วยผ้าขนจิ้งจอกขาวบริสุทธิ์บางเบาแลดูสูงสง่า ในระหว่างที่เดิน ก็เดินอย่างใจเย็น

ใบหน้าแต่งแต้มบางเบา รูปร่างหน้าตางดงามอย่างเป็นธรรมชาติ ผิวขาวดั่งหิมะ ดีดเป่าคงปลิว แม้แต่รูขุมขนก็มองไม่เห็น ดวงตาสดใส จมูกนิด ปากแดงเป็นธรรมชาติ ยิ้มแย้มบางๆ ทำให้เห็นฟันที่ขาวสะอาดเรียบร้อย

นางสูงมาก สูงกว่าหลีโม่อีก รูปร่างกายบางอยู่ภายใต้เสื้อคลุม ชายกระโปรงยาวลากสะบัด เป็นกระพือสวยงาม

ผู้หญิงแบบนี้ หากจะบอกว่าเป็นนางฟ้าก็ไม่เกินไป

เมื่อก่อนหลีโม่รู้สึกว่าท่านแม่หลี่ซื่อสวยที่สุดแล้ว คิดไม่ถึงว่าฟางเอ๋อร์คนนี้สวยกว่าท่านแม่อีกเป็นเท่า

ผู้หญิงแบบนี้ หลงรักซือถูเย้น เขากลับไม่หวั่นไหวเลย?

ไม่อยากจะเชื่อ

ถึงแต่หลีโม่ที่เป็นผู้หญิง หากไม่รู้ถึงอุปนิสัยของนาง มองเพียงภายนอก ยังมีความคิดหลงใหลเลย

ผู้ชายในโลกนี้ ส่วนใหญ่ล้วนหลงใหลผู้หญิงผู้หญิงที่งดงามแบบนี้หรือเปล่า?

นางเดินมาหยุดตรงหน้าหลีโม่ ชายกระโปรงก็หยุดเคลื่อนไหว รองเท้ามุกคู่หนึ่งปรากฏอย่างตะคุ่ม ย่อตัวเล็กน้อย “ซุนฟางเอ้อร์ถวายความเคารพพระฉายา”

น้ำเสียงอ่อนหวาน ดั่งนกขมิ้น

หลีแทบไม่อยากละสายตา ใช้คำว่างามล่มเมืองก็ไม่ดูเกินจริง

“นั่ง” หลีโม่เก็บสายตา ชี้ไปที่เก้าอี้ตรงหน้านาง

“ขอบพระทัยพระฉายา” ซุนฟางเอ้อร์ขยับเดินไปนั่งลง ท่าทางไม่ต่ำต้อยไม่สูงส่ง

เย็นเอ๋อร์เข้ามารินน้ำชาให้ นางได้เห็นซุนฟางเอ้อร์ ก็มองอย่างตะลึง ความรู้สึกบอกว่าผู้หญิงคนนี้อันตรายมาก

“ขอบใจ”

ซุนฟางเอ้อร์พูดขอบใจเย็นเอ๋อร์ ทำให้เย็นเอ๋อร์อึ้งไปแปบหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นอย่างหน้าแดงว่า “คุณหนูซุน เกรงใจเกินไปแล้ว”

ซุนฟางเอ้อร์ยิ้มแย้ม แต่ก็ไม่ดื่มชา มองดูหลีโม่อย่างเงียบๆ “ไม่รู้ว่าพระฉายาเรียกข้ามา มีธุระอะไรหรือ?”

“ฆ่าเจ้า” หลีโม่ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมา ค่อยๆดื่ม มองผ่านไอความร้อนที่ลอยขึ้น แววตาเป็นประกาย เสียงพูดคำนี้ไม่ดัง แต่น้ำเสียงแน่วแน่

ซุนฟางเอ้อร์อึ้ง แล้วก็หัวเราะขึ้นมา “พระฉายาช่างชอบล้อเล่นนัก”

“ใช่ ข้าชอบพูดล้อเล่น” หลีโม่วางแก้วชาลง มองดูนาง พูดอย่างจริงจังว่า “แต่ว่าครั้งนี้ข้าไม่ได้พูดเล่น”

ซุนฟางเอ้อร์มองดูหลีโม่ “พระฉายาไม่ได้พูดเล่น งั้นก็คงบ้าไปแล้ว ในใจของเจ้า ชีวิตคนไร้ค่าถึงเพียงนี้หรือ? เจ้าเป็นพระชายาซื่อเจิ้งพูดว่าจะฆ่าก็ฆ่า?”

“ไม่ ในใจข้า ชีวิตคนมีค่ามาก แต่ว่าชีวิตของเจ้าสำหรับข้าแล้ว เป็นเหมือนดั่งหญ้า” หลีโม่พูดอย่างเยือกเย็น

ซุนฟางเอ้อร์หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “พระฉายาอยากฆ่าข้า เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนี้ ข้ามาหาเจ้าที่นี่ อ๋องหนานหวยรับรู้ กุ้ยไท่เฟยรับรู้ หากข้าตายไป เจ้าคิดว่าพวกเขาจะนิ่งดูดายหรือ?”

“เจ้าไม่ตาย พวกเขาก็นิ่งดูดายแล้วหรือ?” หลีโม่หัวเราะหยัน

ซุนฟางเอ้อร์มองดูนาง “พระฉายาฉลาดไม่ใช่เล่นนี่”

“ไม่ฉลาด หากฉลาดก็คงไม่โดนพวกเจ้าวางยาพิษพิษท่งหมิงแล้วยังไม่รู้ตัว” หลีโม่พูดอย่างเยือกเย็น

ซุนฟางเอ้อร์หัวเราะ “ในเมื่อพระฉายารู้ ยังจะฆ่าข้าหรือ? ฆ่าข้าแล้ว ก็จะไม่มีใครรู้ว่าพิษท่งหมิงถอนยังไง”

“พิษท่งหมิงไม่ยารักษา เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้อะไรเลยหรือไง? ข้าเรียนด้านการแพทย์มา” หลีโม่หยิบถ้วยชาขึ้นมา พูดอย่างเย็นชา

“เจ้าก็ดมแล้ว ทุกคนในห้องนี้ต่างก็ดม ทำไมพวกเขาไม่ถูกพิษ?” ใบหน้างดงามของซุนฟางเอ้อร์ประกายความหวาดกลัว พิษแบบนี้ สามารถทำให้จิตใจคนสับสนวุ่นวาย สูญเสียการตัดสินใจ

“เพราะว่า ชานี้ก็คือยาถอนพิษ พวกเราดื่มกันแล้ว เจ้าไม่ได้ดื่ม” หลีโม่พูด แล้วก็เงยหัวดื่มอีกหนึ่งแก้ว

ซุนฟางเอ้อร์รีบมองไปยังแก้วชาบนโต๊ะ มีสาวใช้รินให้นางตอนที่นางเพิ่งนั่งลง นางไม่ดื่ม กลัวมีพิษ

นางคิดอยู่พักหนึ่ง กระโจนไปแย่งชาในมือของหลีโม่ อึกๆดื่มลงไป

มุมปากหลีโม่อมยิ้มน้อยๆ มองดูนางดื่มชาในแก้วจนหมด

“เจ้าเคยดื่มแล้ว หากมีพิษงั้นก็ตายไปพร้อมกัน” ซุนฟางเอ้อร์หัวเราะอย่างดูชั่วร้าย

หลีโม่ลุกขึ้นยืน หยิบเอาชาบนโต๊ะที่ให้ซุนฟางเอ้อร์ ดื่มจนหมด “ที่จริง กลิ่นหอมไม่มีพิษ เพียงแต่สามารถกระตุ้นระบบประสาท ทำให้เวียนหัวกับสูญเสียการตัดสินใจไปชั่วขณะ พักผ่อนสักพักก็จะไม่เป็นไร” หลีโม่เดินไป รอยยิ้มยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนหวาน “แต่ชาที่เจ้าดื่มมีพิษจริง”

ซุนฟางเอ้อร์หัวเราะ “เจ้าคิดจะโกหกข้า? ชานี้เจ้าเคยดื่มแล้ว”

“ข้าแค่ทำเป็นดื่ม แต่จริงๆแล้วข้าไม่ได้แตะเลยสักนิด เย็นเอ๋อร์รินให้เจ้าถ้วยนี้ ไม่มีพิษ เจ้าดื่มแล้วก็จะช่วยถอนพิษกำยาน ในมือที่ข้าถือไว้ เป็นถ้วยที่วางยาพิษชนิดเรื้อรัง”

“ข้าไม่เชื่อ” ซุนฟางเอ้อร์ไม่สะทกสะท้าน

“เจ้าจะเชื่อเอง กลับไปเถอะ” หลีโม่หันตัวเดินเข้าไป เดินไปได้สองก้าวแล้วหันกลับมาพูดว่า “ใช่ ลืมบอกเจ้าไป โรคนี้ เดือนหนึ่งต้องทานยาถอนพิษหนึ่งครั้ง หากไม่ทานยาถอนพิษ อวัยวะภายในก็จะเน่าเปื่อยจนตาย คืนนี้เจ้าจะรู้เองว่า ตรงเองโดนวางพิษหรือไม่”

ซุนฟางเอ้อร์ยื่นมือจับชีพจร ก็ปกติดี ไม่มีร่องรอยการถูกวางยาพิษเลย

“เจ้าโกหกข้า” ซุนฟางเอ้อร์หน้าแดงตระโกนอย่างโกรธเคือง “เจ้าคิดว่าจะหลอกข้าได้ง่ายๆหรือ?”

“ซุนฟางเอ้อร์ ข้ายังไม่ดูถูกฝีมือเจ้าใช้วิธีวางพิษ เจ้ากลับดูถูกฝีมือการวางยาพิษของข้า? หากเป็นพิษทั่วไป เจ้าอาจจะถอนพิษได้ง่ายๆ ข้าจะทำแบบนั้นทำไม?”

พูดเสร็จ หลีโม่ก็เดินเข้าห้องไป ปิดประตู