พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 454

ตอนที่ 454 จับนักฆ่าไว้

อ๋องหนานหวยก็ขึ้นมาพร้อมกับราชสกุลอื่นๆ หลังจากนั้นก็ตามด้วย ขุนนางขั้นสองขึ้นไป ส่วนที่เหลือรอด้านล่าง

ประลำพิธีขนาดใหญ่ สามารถจุคนได้300คน ตอนนี้มีราชนิกุลและขุนนางขั้นสองขึ้นไปรวมกับซือถูเย้นและทหาร ก็มีประมาณร้อยกว่าคน บนประลำพิธียังมีพื้นที่ว่าง

ฮ่องเต้เดินออกไปยืนตรงมุมข้างๆ แล้วจับราวกันไว้พร้อมโบกมือให้ประชาชน ใยหน้าที่ยิ้มแย้ม ถึงจะอ่อนแรง แต่ก็ยังมีมาดของความเป็นกษัตริย์

วันนี้อากาศดีมาก ไม่มีเมฆเลย แต่ว่า ลมนั้นกลับพัดแรงมาก ไม่เป็นผลดีต่ออาการป่วยของฮ่องเต้ อากาศของฮ่องเต้ไม่ควรสัมผัสลม ดังนั้น เขายื่นสักพักก็รู้สึกว่ามึนหัว แล้วทหารก็พยุงเอาไว้

เมื่อถึงเวลา 11 โมง พิธีการก็เริ่มขึ้น

ระยะเวลาตั้งแต่ออกจากวังก็ประมาณ1ชั่วยามครึ่งพอดี

อ๋องหนานหวยอยู่ในหมู่ราชนิกุล ไม่เผยหน้าออกมา เพราะว่าเขาตั้งใจถอยห่างออกไป เพื่อบดบังร่างกายตนเอง

เขาจ้องมองใบหน้าฮ่องเต้ตลอด แล้วก็เป็นดั่งที่ซุนฟางเอ้อร์พูดจริงๆ ผิวหนังบนใบหน้าผิดปกติ ขาวสะอาดมากเกินไป ริ้วรอยดูตั้งใจมากเกินไป แสดงว่าริ้วรอยนั้นตั้งใจทำขึ้น

เขาจ้องมองอย่างละเอียด ว่าสามารถจ้องทะลุเข้าไปเห็นรอยแดงได้หรือไม่ แต่ฝีมือเสี้ยหลีโม่นั้นดีมาก มองไม่ออกเลย หน้ากากนั้นแนบสนิทกับใบหน้า แม้แต่รอยตรงผมจอนก็ไม่มี

เขาก็เห็นหลีโม่ที่ปลอมตัวแล้วด้วย แล้วก็แสยะยิ้มออกมา ก็ถือว่าปลอมได้เหมือน ทาสีผิวคล้ำๆด้วย แต่เสียดาย คนที่ละเอียดๆมองแวบเดียวก็มองออก

ฉินเทียนเจียนจุดธูปสามดอก แล้วยื่นให้ฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็รับไว้ แล้วก็คำนับไหว้ไป3ครั้ง จากนั้น ก็ปักธูปลงด้วยตนเอง

แล้วตามด้วย คุกเข่าลงเบาะกลม เหล่าขุนนางก็ก้มลงคุกเข่าด้วย อ๋องหนานหวยก็ทำตาม

คำสรรเสริญถูกเขียนด้วยฉินเทียนเจียน ให้ฮ่องเต้เป็นคนประกาศ

ตอนที่ประกาศคำสรรเสริญ อ๋องหนานหวยจ้องมองอยู่ ตอนที่เขาพูด ใบหน้าดูแข็งๆ ดูปลอมมากๆ จริงๆแล้วมองดีๆก็รู้ แต่ใครจะจ้องมองหน้ากษัตริย์เล่า? ต่อให้รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ แล้วใครจะกล้าไปดึงออกมา?

หลังจากกล่าวคำสรรเสริญจบ ฉินเทียนเจียนก็นำเหล่าขุนนางขึ้นมา แล้วนำเหล่าขุนนางบูชาฟ้าดิน ในตอนนั้นฮ่องเต้เริ่มเวียนหัว หลีโม่แค่สะบัดมือ ก็มีราชองครักษ์เข้ามาล้อมไว้ เพื่อช่วยพยุงฮ่องเต้

อ๋องหนานหวยก็เห็นเหตุการณ์ แล้วก็แสยะยิ้มขึ้นมาอีก ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนหน้ากากแล้ว

เขาได้สั่งการไปแล้ว ตอนที่มีการล้อมตัวฮ่องเต้นั้น ก็ให้เริ่มแผนปลงประชนได้

ในที่สุด ก็เห็นชายชุดดำลงมาจากข้างบน เป้าหมายคนพวกนั้นชัดเจนมาก ตรงมาที่ฮ่องเต้ที่ถูกล้อมไว้

พวกนั้นพุ่งแทงลงมา ราชองครักษ์ด้านข้างเข้าไปช่วยไม่ทันแน่ มีแต่ราชองครักษ์ที่ล้อมฮ่องเต้ไว้ ชักดาบออกมาป้องกัน

เพราะว่ามีมือสังหาร ทุกคนก็เลยกรูกันเข้าไปหาฮ่องเต้ พร้อมตะโกนว่า “ปกป้องฝ่าบาท ！ปกป้องฝ่าบาท ！ ”

อ๋องหนานหวยพุ่งเข้าไปคนแรก แล้วก็จับฮ่องเต้ไว้ เขายังไม่ได้มองใบหน้าฮ่องเต้ก็จับมือฮ่องเต้ไว้ แล้วผลักฮ่องเต้ไปที่ราวกั้น ให้เขาหันหน้าก้มลงไปมองราษฎรด้านล่าง แล้วก็ตะโกนว่า “ปกป้องฝ่าบาท！”

พวกมือสังหาร เห็นอ๋องหนานหวยผลักฮ่องเต้ออกมาแล้ว ก็คิดจะถอยหนีกลับไป คนพวกนี้มีวิชาตัวเบาสูงส่ง ราชองครักษ์ตามไม่ทันแน่ แต่ซือถูเย้นตามได้1คน แต่ว่า ยังไม่ทันคว้าตัวได้ ก็ตายเสียแล้ว พวกมันกินยาพิษฆ่าตัวตาย

หลีโม่หัวเราะเย็นๆ แล้วก็คว้าสายเชือกเตาปาออกมา แล้วปล่อยออกไป เชือกนั้นก็ลอยไปยังมือสังหารคนหนึ่ง แล้วก็หมุนวนรอบปากมือสังหารอยู่สองรอบ แล้วก็ลอยกลับมา

ทุกคนล้วนส่งเสียงตกใจ ส่วนอ๋องหนานหวยไม่ได้มอง เพราะมัวแต่มองพวกราษฎร เห็นราษฎรประชาชนล้วนตกใจเอามือปิดปาก มุมปากเขาก็เผยร้อยยิ้มร้ายๆออกมา พอมองหน้าฮ่องเต้เท่านั้นแหละ

“ก็พอได้！” หลีโม่ยิ้ม นึกถึงตอนที่อาซื๋อกูกูบอกนางเรื่องการใช้สายเชือกเตาปา นางก็ยังไม่เชื่อ คิดว่าเชือกนี้สามารถเรียกงูพิษออกมาได้ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว ทำไมถึงได้เป็นอาวุธที่มีความคิดเป็นของตัวเองได้?

แต่มันก็อย่างว่า สายเชือกเตาปาเขาทำได้

ตอนนั้นคิดว่า เอากำไลสะกดจิตแลกไป ได้เชือกนี้มาจะขาดทุน ที่ไหนได้ สายเชือกเตาปาที่ไม่ต้องชาทไฟฟ้าและใช้ได้ทั้งชีวิตนี่ มันช่างใช้ดีจริงๆ แล้วยังสั่งการด้วยจิต ไม่ธรรมดาจริงๆ

“สายเชือดเตาปายังมีข้อดีอะไรอีก?” ซือถูเย้นถาม เขารู้ความร้ายกาจของมัน แต่ไม่รู้ว่ามันสามารถทำอะไรได้อีก

“อาซื๋อกูกูบอกว่าให้ข้าค่อยๆเรียนรู้ ทางที่ดีอย่าใช้เลยทั้งชีวิต ” หลีโม่กล่าว

“นางมีขอวิเศษมากมาย ไปคุยให้เขาอารมณ์ดีแล้วขอมาเพิ่มก็ดี จะได้ใช้ทั้งชีวิต”

หลีโม่ขำ “สายเชือกเตาปาเส้นเดียวก็เอาอยู่แล้ว”

“อย่างนั้นหรือ? ได้ยินว่านางมีตำราการแพทย์มากมาย นางเองมีวิชาการแพทย์ แต่ข้ายังไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงไม่รักษาให้ฮ่องเต้”

“ครั้งก่อนข้าบอกแล้วไงว่านางถนัดเรื่องดูดวงชะตาไง บางทีนางอาจจะรู้ว่าฮ่องเต้ยังไม่ถึงคราว เดี๋ยวจะมีคนมาช่วยเอง ก็เลยไม่ยื่นมือเข้ามาแทรก ” หลีโม่พูดตัดความสนใจ

ซือถูเย้นส่ายหัว “จะอัศจรรย์อะไรขนาดนั้น? คงจะมีอะไรในใจมากกว่า เจ้ายังรักษาได้เลย นางก็ต้องรักษาได้”

หลีโม่มองบน “ใช่สิ เจ้าไม่เชื่อฝีมือการรักษาของข้าหรอก”

คำที่เขาพูดก็มักจะเป็นคำประชดแรง ไม่มีคำไหนน่าฟัง