พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 464

ตอนที่ 464 ผู้หญิงที่ปากไม่ตรงกับใจ

หูฮวนซีหัวเราะพูดว่า “อนาคตต้องเขียนเรื่องข้าแน่ นี่ไง ก่อนหน้าได้ยินหลิวเยว่บอกว่าจะไม่เป็นหัวหน้าสำนักขายเกลือแล้ว ต่อไปจะเปลี่ยนอาชีพมาเขียนนิยายแทน อนาคตข้าจะไปให้นางเขียน”

“เอาเถอะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้เลย หลิวเยว่ยัยบ้า” หลีโม่พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นกำไลข้อมือ นางตั้งใจใส่ออกมา “เจ้าแน่ใจนะว่าของที่ให้ซุนฟางเอ้อร์เป็นกำไลข้อมือ”

“ใช่นะสิ กำไลข้อมือ”หูฮวนซีพยักหน้า แล้วพูดว่า “ทำไมหรือ? เกิดอะไรขึ้น? กำไลรุ่นนี้มีปัญหาหรือ? หรือว่าข้าส่งผิด ส่งให้พวกเจ้าเหมือนกัน ผู้หญิงมักจะกลัวใส่ของเหมือนกัน”

“ไม่ใช่ ข้าแค่ถามเฉยๆ ข้าไม่เคยเห็นกำไลที่เจ้าให้ซุนฟางเอ้อร์หรอก แต่ได้ยินเย็นเอ๋อร์บอกว่า กล่องที่เจ้าไปให้ซุนฟางเอ้อร์นั้นเล็กกว่ากล่องของข้า ข้าก็เลยสงสัยว่าเจ้าลงทุนน้อยไปหรือเปล่า แล้วนางก็แค้นเจ้า แล้วจะวางยาเจ้า”

“เจ้าระแวงมากไปหรือเปล่า? แค่ให้ของขวัญ นางคงไม่วางยาข้าหรอก ยาพิษถึงจะไม่ต้องเสียเงินซื้อ แต่ก็ต้องเพาะเลี้ยงขึ้นมา เย็นเอ๋อร์มองผิดไปแล้วละ กล่องเหมือนกันหมดแหละ คนรับใช้ข้างกายข้าเป็นคนช่วยข้าจัดการ นางจัดการได้รอบคอบ แล้ววันนั้นข้าก็ให้กำไลข้อมือทุกคน วันที่สองถึงจะให้สร้อยคอ”

นางพูดจบก็ครุ่นคิด แล้วก็ลุกขึ้น “คุณพระช่วย คงจะไม่ได้หยิบกวนอิมหยกที่จะให้เหลาไท่ไท่ไปผิดหรอกนะ”

“ห้ะ?”

หูฮวนซีทำอะไรไม่ถูก “อาจจะหยิบผิดจริงๆ ตอนแรกข้าเตรียมกำไลข้อมือตามรายชื่อแล้ว แล้วก็เกินมาหนึ่งกล่อง ข้าไม่ได้สังเกต ถึงว่าตอนนั้นกวนอิมหยกที่ประมูลมาให้เหลาไท่ไท่นั้นหายไป เจ้ารู้ไหมว่าเหลาไท่ไท่โวยวายหนักมาก บอกข้าว่าไปหากลับมาให้ได้”

“สร้อยกวนอิมหยกนั้นมีค่ามากหรือ?” หลีโม่ถาม

“ไม่ใช่แค่มีค่า กวนอิมหยกนั้นทำด้วยช่างฝีมือชื่อเฮอหยานจึ เขาเป็นช่างฝีมือแกะสลักหยกระดับประเทศ ปีหนึ่งจะแกะออกมาแค่ชิ้นเดียว กวนอิมหยกของปีนี้ข้าจองเอาไว้ ข้าจ่ายไปเท่าไรเจ้ารู้ไหม?”

“เท่าไร? หยกขาวอันเดียว คงไม่ค่อยแพงมากหรอกมั้ง?” หลีโม่ตกใจท่าทางจริงจังของนาง

“หนึ่งหมื่นตำลึง！”

“พระเจ้าช่วย แพงอะไรขนาดนั้น? ” หลีโม่ตกใจ

หูฮวนซีหน้าเครียด “ก็ใช่นะสิ ก่อนที่เฮอหยานจึจะแกะสลัก ข้าได้ปล่อยข่าวว่าจะจ้างเขาสลักกวนอิมหยก เหลาไท่ไท่รู้ข่าวก็บอกกับข้าว่า ต้องเอากวนอิมหยกนี้มาให้ได้ ต่อมาทำมันหาย เพราะเรื่องนี้ นางโวยวายอยู่หลายวัน ตอนนี้ยังบ่นๆข้าอยู่เลย ข้าก็เสียดาย กวนอิมหยกขาวหมื่นตำลึง หายไปเรียบร้อย”

“แหม เงินหมื่นตำลึง สำหรับเจ้าก็แค่ขนหน้าแข้งเส้นเดียว เงินทองบ้านเจ้าเยอะจะตาย เพียงแต่จะเงินไปหมื่นตำลึง แต่ซุนฟางเอ้อร์คงจะไม่รู้ราคามันนะสิ”

ขอแค่ราคาไม่ต่ำก็พอ อย่างน้อยซุนฟางเอ้อร์ก็คงไม่โกรธหูฮวนซีเพราะเรื่องนี้

“อาจจะไม่รู้ราคา แต่นางน่าจะชอบแน่ๆ ไม่มีใครทนแรงดึงดูดจากความงามของกวนอิมหยกได้ ลานเส้นที่อ่อนช้อย ใบหน้ากวนอิมมีความเมตตา ใครเห็นก็ชอบ ตอนข้าเห็นตอนแรกก็มองอยู่ตั้งนาน ถ้าไม่ใช่เพราะเหลาไท่ไท่อยากได้ข้าก็จะเอาไว้เอง”

“ตอนสุดท้ายเจ้าปลอบใจเหลาไท่ไท่อย่างไร? จะรับมือนางได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ”หลีโม่รู้ฤทธิ์เหลาไท่ไท่ตระกูลหู นางเป็นสุดยอดมนุษย์ป้า

“ข้าบอกนางว่า ปีหน้าจะจ้างช่างแกะ2อัน เดี๋ยวให้นางหมดเลย”

“เจ้าต้องควักกระเป๋าอีกแล้ว ” หลีโม่มองนางอย่างสงสาร

หูฮวนซีพูด “ของที่จะต้องมาสนองเพื่อความกตัญญูเหลาไท่ไท่นั้น จะให้ข้าออกคนเดียวได้อย่างไร? เอาเงินกองกลางออกก็ไม่ได้ เหลาไท่ไท่มีลูกหลานที่กตัญญูมากมาย ข้าก็เลยบอกว่าจะให้ทุกคนรวมเงินกันมาซื้อของขวัญวันเกิดให้นาง ตอนนี้ลูกหลานพวกนั้นก็นั่งร้องไห้กันอยู่เนี่ย”

หลีโม่หลุดหัวเราะ “ถือว่าอยู่เป็น คนขี้เหนียวเช่นเจ้า”

หูฮวนซีลูบอกตัวเอง “เจ้าเป็นบ้าหรือไง? กลางวันแสกๆมาเลียนแบบคนผูกคอตาย?”

“เมื่อครู่เจ้าพูดอะไรกับซ้อเจ็ดของข้า? อะไรโบราณอะไรปัจจุบันอะไรฝ่ายการเงิน” คนคนนั้นนั่งลงข้างๆตำแหน่งหลีโม่เมื่อครู่ แล้วตั้งใจถาม

“ฟังผิดแล้ว ไม่ได้พูดแบบนั้นเลย ”หูฮวนซีบอกปัด ค่อนข้างทำตัวไม่ถูก

“ข้าไม่ได้หูหนวก งั้นเดี๋ยวข้าจะไปหาพี่เจ็ดคุยกันเรื่องนี้”

หูฮวนซีเงยหน้ามองเขา “อ๋องเย่ ทำไมเจ้าเรื่องเยอะจัง เจ้าว่างมากหรือ? ทำไมเจ้าไม่ไปหาอะไรทำ?”

“ข้าไม่มีอะไรทำ แล้วเมื่อครู่เจ้าให้พี่สะใภ้ข้าแนะนำเลขาอะไรสักอย่าง เจ้าคิดว่า ข้าพอจะเป็นเลขาเจ้าได้ไหม?”

หูฮวนซีมองใบหน้าอันหล่อลากไส้ของเขา จะให้อ๋องเย่มาเป็นเลขานางหรือ? “ข้าก็พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้วางแผนจะจ้างคน”

“เจ้าตอบรับก็ดีแล้ว เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ข้าจะมาเริ่มงานเลย ส่วนเงินเดือนก็เดือนละหนึ่งพันตำลึงก็แล้วกัน ไม่มากไม่น้อย” อ๋องเย่เดินพูดอย่างสบายใจเฉิบกลับไป

หูฮวนซีนิ่ง “ข้ายังไม่ได้ตอบตกลงเลย”

“พี่สามบอกว่า ผู้หญิงนั้นปากไม่ตรงกับใจ ปากบอกไม่ยอมรับ แต่ในใจตอบตกลงแล้ว ข้าได้ยิน ข้ารู้” เสียงของเขาส่งมาแต่ไกล

หูฮวนซีซุบตัวลงที่โต๊ะ เหนื่อยมาก เหนื่อยกาย แต่เหนื่อยใจมากกว่า จะคบค้าสมาคมกับคนที่นี่มันยากเสียจริง