พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 491

ตอนที่ 491 เห็นแก่มิตรภาพเก่าๆ

คนชุดดำทั้งเจ็ดคนล้มลงพื้น อาฝูพาทหารลับของนางเข้ามา กุ้ยไท่เฟยรีบเปิดประตูภายในพระตำหนัก มีคนชุดดำสองคนเดินเข้ามา แล้วลากตัวคนชุดดำสองคนที่ตายอยู่บนพื้นออกไป แล้วใช้ดาบแทงซ้ำตรงหน้าอกคนชุดดำทุกคน หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ใช้ดาบแทงตรงหน้าอกของกันและกัน ล้มลงบนพื้น ในปากอมยาพิษไว้หนึ่งเม็ด

ตอนที่พวกเหล่าไท่จูนพุ่งเข้ามา กุ้ยไท่เฟยกอดแขนไว้ ส่วนอาฝูสั่งพวกทหารเก็บดาบแล้วชี้ไปที่ผู้ร้ายบนพื้น

และในเวลาเดียวกัน กองทัพทหารรักษาพระองค์ก็มาถึงแล้ว คนชุดดำสองคนที่ได้รับบาดเจ็บถูกจับตัวไป ซุนฟางเอ้อร์ที่สลบอยู่ก็ถูกยกออกไป

อาฝูเห็นซุนฟางเอ้อร์ยังขยับได้ คิดอยากตามออกไป แต่ถูกกุ้ยไท่เฟยห้ามไว้ ซุนฟางเอ้อร์ไม่รอดแล้ว เมื่อกี้ถึงแม้นางจะมาเจ็บสาหัสจนล้มลง แต่ก็ได้ดูดผงพิษเข้าไป ถึงแม้ปริมาณไม่มาก แต่ก็น่าจะอยู่ต่อได้อีกไม่นาน

มีผู้ร้ายบุกเข้ามาในวัง และเรื่องก็เกิดขึ้นที่ตำหนักของฮองไทเฮา จึงกลายเป็นเรื่องที่ต้องให้ความสนใจ

เรื่องนี้รู้ไปถึงหูของฮ่องเต้ ฮ่องเต้สั่งให้อ๋องเหลียงกับอ๋องเย่รีบไปจัดการ จะต้องหาตัวคนร้ายออกมาให้ได้

คนชุดดำสองคนที่จับมาได้ ถูกพาตัวไปไต่สวน

คนชุดดำคนอื่นๆ หลังจากถูกเก็บศพไปแล้ว ก็ทิ้งลงไปในเนินป่าช้า

การไต่สวนมีอ๋องเย่ดูแลด้วยตัวเอง ไต่ถามร่วมกับสิงปู้ซั่งซู

เหล่าไท่จูนบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก หลีโม่ช่วยพันแผลให้นาง โดยทั่วไปก็ไม่เป็นอะไรแล้ว

แต่ซุนฟางเอ้อร์ อาการค่อนข้างหนัก ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

กุ้ยไท่เฟยพูดกับหย้วนพ่านด้วยดวงตาสีแดงว่า “พวกเจ้าต้องทำทุกอย่าง ช่วยนางให้ได้ นางจะเป็นพระฉายาอ๋องหนานหวยในอนาคต”

หลีโม่ได้ยินเช่นนี้ ก็คิดว่ากุ้ยไท่เฟยให้ความสำคัญซุนฟางเอ้อร์อยู่มากเหมือนกัน ยังไงซุนฟางเอ้อร์ก็เป็นผู้ช่วยที่สำคัญมาก

“ให้ข้าไปดูไหม” ซุนฟางเอ้อร์เป็นคนสำคัญในการถอนพิษหนอน ยังตายไม่ได้

กุ้ยไท่เฟยกลับพูดขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “เจ้า? หากตายไปเจ้าจะรับผิดชอบไหม? เจ้าไสหัวไป ห้ามเข้าใกล้นาง”

หลีโม่แอบพูดกับหย้วนพ่านว่า “หากอาการไม่ดี เจ้าต้องรีบมาบอกข้า”

“ครับ พระฉายา” หย้วนพ่านพูด

ที่จริงไม่จำเป็นต้องไต่สวนแล้ว หลีโม่คิดว่าคนร้ายพวกนี้เป็นคนที่อ๋องหนานหวยส่งมา เหมือนกับที่หูฮวนซีบอกกับซุนฟางเอ้อร์ อ๋องหนานหวยจะลอบทำร้ายกุ้ยไท่เฟย เขาจะได้สามารถอยู่ในเมืองหลวงต่อ

เช่นนี้ พระมารดาสิ้นแล้ว เขาต้องไว้ทุกข์ยังไงก็ประมาณหนึ่งปี ในหนึ่งปีนี้ เพียงพอที่เขาจะได้เปลี่ยนแปลงเมืองหลวง

หลีโม่คิดว่าคนร้ายสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่นั้น ไต่ถามไม่ได้อะไรหรอก ทหารของอ๋องหนานหวยนางเคยเห็น ยอมตายโดยจะไม่ยอมพูดอะไร

อีกอย่าง ในพวกเขามีห้าคนถูกพิษจนตายไปแล้ว น่าจะเหมือนครั้งก่อน กัดยาพิษฆ่าตัวตาย

ผู้ร้ายสองคนที่รอดชีวิตก็พอว่ามียาพิษอยู่ในปาก แต่อาจเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บจนถูกจับตัว จึงไม่ทันได้กัดทานยาพิษ

“ครั้งนี้ช่างอันตรายยิ่งนัก เจ้าสั่งคนไปคุ้มครองกุ้ยไท่เฟยแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงยังมีผู้ร้ายเข้าไปใกล้ได้อีก?” ซือถูจิ้งถามหลีโม่ หากครั้งนี้อ๋องหนานหวยทำสำเร็จ กุ้ยไท่เฟยตายไป เหล่าชีก็จะเป็นอันตรายจริงๆแล้ว

“ยังเลย ข้าสั่งคนออกไปหมดแล้ว คิดว่าควมคุมอ๋องหนานหวยไว้ก่อนจะได้ไม่เป็นภัยทีหลัง” ในใจหลีโม่แอบตกใจ หากครั้งนี้ไม่ใช่เพราะมีเหล่าไท่จูนอยู่ในเหตุการณ์ กุ้ยไท่เฟยคงถูกกำจัดไปแล้ว

ซือถูจิ้งด่าขึ้นมาว่า “เหล่าปาคนนี้ก็แปลกเสียจริง มารดาของตัวเองแท้ๆคิดจะฆ่าก็ฆ่า”

“พวกเขาสองแม่ลูกเป็นคนแบบเดียวกัน ตอนนั้นกุ้ยไท่เฟยก็ลงมือกับเหล่าชีแล้วไม่ใช่หรือ?” หลีโม่นั่งลง คิดลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ เหมือนรู้สึกว่ามีตรงไหนสักที่ผิดปกติ แต่คิดกลับไปมาแล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรผิดปกติ

“เป็นอะไร? ยังหวาดกลัวหรือ?” ซือถูจิ้งเห็นสีหน้าหลีโม่ขาวซีด จึงถามขึ้น

หลีโม่คิดถึงอาซื๋อกูกูพูดถึงน้ำส้มสายชู และเห็นน้ำส้มสายชูภายในห้องกุ้ยไท่เฟย “หรือว่าดื่มน้ำส้มสายชูสามารถถอนพิษได้? แต่หากเป็นเหมือนดั่งที่เจ้าพูด พิษหนอนร่วมชีวิตต้องให้ลูกพิษหนอนตายเสียก่อน หลังจากนั้นถึงจะสามารถถอนแม่พิษหนอนได้ ตอนนี้ลูกพิษหนอนยังไม่ตาย กุ้ยไท่เฟยจะเอาเลือดของซุนฟางเอ้อร์กับน้ำส้มชายชูไปทำอะไร?”

“นางคงคิดว่าเล่าชีตายไปแล้วมั่ง?” ซือถูจิ้งคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “เหล่าชีตายแล้ว ตัวนางเองก็ต้องรีบหาวิธีถอนพิษ”

ดูเหมือนจะพูดถูก ตอนนี้หลีโม่ยังคิดอะไรไม่ออก แต่ไม่ว่ายังไงในใจก็ยังรู้สึกแปลกๆ

“เจ้าสั่งคนออกไปจู่โจมอ๋องหนานหวยกี่คน?” ซือถูจิ้งถาม

“ทหารลับทั้งหมด พร้อมกับคนของอ๋องเย่”

“ลงมือขั้นรุนแรงหรือไม่?” ซือถูจิ้งถาม

หลีโม่พยักหัว “อ๋องเย่กราบทูลฮ่องเต้ ฮ่องเต้รับสั่งว่า ออกจากเย่เจินแล้วก็ลงมือได้เลย ตัดหญ้าตั้งแต่ต้นลม แต่ว่าเรื่องนี้จะให้ฮ่องเต้คนในราชสำนักไปทำไม่ได้ เป็นได้เพียงแค่ข้ากับอ๋องเย่สองคนสั่งคนไปจัดการ”

ซือถูจิ้งคิดอยู่แปบหนึ่ง “ตอนนี้เขาไปถึงเย่เจินแล้วใช่ไหม? ลงมือพรุ่งนี้เช้า ตอนกลางวันเกรงว่าจะไม่ลงมือ อย่างน้อยก็เพราะมาคนผ่านไปมา ผ่านเย่เจินไปแล้ว ตอนกลางคืนน่าจะนอกซูเจียงฟู ซูเจียงฟูที่โจรออกอาละวาด ฆ่าเหล่าปาแล้วยังสามารถโยนความผิดไปให้โจร แผนนี้ดีจริงๆ”

“ที่จริงข้าอยากที่จะควบคุมตัวเขา ไม่คิดว่าจะเอาชีวิตของเขาตอนนี้” หลีโม่พูดขึ้น

ซือถูจิ้งขยับคิ้ว “แต่ถอนหญ้าไม่ถอนราก จะเป็นภัยในภายหลังได้นะ”

“ใช่ ตอนนี้พวกเรากำลังสู้รบ ที่จริงก็รับมือความวุ่นวายภายในไม่ไหวแล้ว” หลีโม่พูดขึ้น ในใจกลับยังคงลังเล รู้สึกว่า เรื่องนี้ยังมีอะไรภายในอีกแน่

อ๋องหนานหวยคนนี้สติฟั่นเฟือน แม้แต่แม่ของตัวเองแท้ๆยังสั่งลงมือได้ เมื่อเขาโหดร้ายขึ้นมาจริงๆนั้นน่ากลัวมาก คนแบบนี้กำจัดได้ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี”

“เจ้ากำลังเป็นห่วงอะไรหรือ?” ซือถูจิ้งเห็นนางยังคงลังเลไม่แน่นิ่ง นึกว่านางใจอ่อน จึงเกิดความรู้สึกโกรธขึ้นมา “หรือว่า เจ้าเห็นว่าเขาเป็นน้องชายของเหล่าชี จึงอยากที่จะให้โอกาสเขาสักครั้ง? เจ้าคิดให้ดีนะ เจ้าเห็นเขาเป็นอา คนอื่นกลับไม่คิดแบบนั้น พูดว่าฆ่าก็จะลงมือฆ่าแล้ว”