พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 524

ตอนที่ 524 หนีจากความมืด

เตาเหล่าต้าถูกเอาตัวเข้ามา ถูกคนชุดดำสองคนนำตัวเข้ามา เขาบาดเจ็บเล็กน้อย บนหน้ามีรอยเลือด คงน่าจะโดนซ้อม

พอเขาเห็นหลีโม่ก็ดีใจ “พระชายา”

หลีโม่ยืดกอดอก เอานิ้วมือเคาะๆที่แขนตัวเอง แล้วมองเตาเหล่าต้า

เตาเหล่าต้าจะพุ่งเข้ามาหา ทำให้สองคนที่คุมตัวมาจับไม่ทัน แต่ว่า ก็ถูกคนเฝ้าประตูเอาไม้ตีเข้าให้ จนเขาสลบไป

“นี่เจ้า....” หลีโม่โมโห แล้วจ้องมองกุ้ยไท่เฟย “เขาก็แค่เป็นห่วงข้า พวกเจ้าไม่ควรทำหนักเช่นนี้”

กุ้ยไท่เฟยทำท่าเหมือนจะยิ้มใส่หลีโม่ “เขามีแรงมาก ถ้าไม่ใช้กำลัง แล้วจะยอมฟังความได้อย่างไร ตอนนี้เจ้าพบเขาแล้ว ทีนี้เขียนจดหมายได้หรือยัง”

“ได้ ให้ข้ากินให้อิ่มก่อน ” หลีโม่รีบพูด

กุ้ยไท่เฟยก็ไม่ช้า รีบให้คนไปเอาข้าวปลาอาหารมาให้นาง หลีโม่พูดอีกว่า “ข้าอยากดื่มเหล้าสักหน่อย”

“ตามใจเจ้า แต่ว่า ถ้าคิดมาเล่นแง่กับข้า ก็จะไม่มีครั้งหน้าแล้ว ” พูดจบ นางก็เดินออกไป “รีบกินรีบเขียน แล้วข้าจะกลับมาดู”

อาหารเป็นของป่า ไม่มีเนื้อสัตว์ มีโจ๊กแล้วก็น้ำเปล่า

พอเอาอาหารมาให้ ประตูก็ปิดอีก เหลือเพียงตะเกียงน้ำมันที่ส่องสว่างในห้องลับ

หลีโม่เอาเข็มทองมาเช็คดูพบว่าไม่มีพิษ แต่ก็ไม่น่าจะเสียเวลาตรวจสอบ เพราะมาถึงขนาดนี้แล้วกุ้ยไท่เฟยคงไม่เอาพิษมาฆ่านางหรอก

นางรินน้ำออกมา แล้วค่อยๆดื่ม คอแห้งมาก แต่ก็ไม่ควรรีบดื่ม

พอดื่มน้ำแล้ว หลีโม่ก็กินข้าว พอกินได้ครึ่งชามก็หยุด

ไม่นาน ก็มีคนเอาหญ้าแห้งมาให้ โดยไม่พูดจา แล้วก็กลับออกไป

หลีโม่นิ่งไปสักพัก นางเอาเหล้าไปสาดไว้ทั้ง4มุมห้อง “อาซื๋อกูกูบอกว่าเทเหล้าไป แล้วเรียกชื่อนาง นางก็จะมา ดูซิว่าจะได้เรื่องไหม?”

จากนั้นก็กินข้าวต่อ นางกำเอาข้าวมาใส่ในแขนเสื้อ แล้วกินที่เหลือจนหมด กับข้าวก็กินหมด แล้วก็ค่อยๆเดินไปนอนที่กองหญ้าแห้ง

เตาเหล่าต้าคงจะเดาทางนางไม่ออก สายเชือกเตาปาอยู่ในมือนางตลอด นางกอดอกเช่นนี้หวังว่าเตาเหล่าต้าจะดูออก

แต่ว่า เกรงว่าตัวเขาเองก็จะเอาตัวไม่รอด อาจจะหนีไปหาสายเชือกเตาปาไม่ได้

ขอเพียงหาสายเชือกเตาปาได้ แกะมันออก ตามที่อาซื๋อกูกูบอก สายเชือกเตาปาก็จะมาตามกลิ่นเหล้า

แน่นอนว่า ต้องหาโอกาสให้เตาเหล่าตามีทางหนี

หลีโม่คิดว่า วันนี้มีคนเฝ้าน้อย เพราะว่าคนที่นำตัวเตาเหล่าต้าเข้ามากับคนที่อยู่หน้าประตู นางจำหน้าได้

คนอื่นน่าจะถูกกุ้ยไท่เฟยสั่งลงเขาไปแล้ว เพื่อไปทำงานอื่น

นางฝังเข็มตัวเองอีก ได้ข้าวกินน้ำ ดูเหมือนว่าร่างกายจะดีขึ้น

หลีโม่ยกตะเกียงน้ำมันขึ้น แล้วจุดไปที่กองหญ้าแห้ง

แผนนี้ ต้องเสี่ยงตาย หวังว่ากุ้ยไท่เฟยจะไม่อยากให้นางตายจริงๆ

ไปลุกโชนมาก หลีโม่เตะหญ้าที่ไฟไหม้ออกไป แต่เถาวัลย์มันชื้น ติดไฟยาก นางก้เลยเอาตะเกียงน้ำมันไปสาด

หลีโม่เอาโต๊ะเก้าอี้ผลักออกไป เอาพวกพู่กันและกระดาษไปเผาไฟ

กุ้ยไท่เฟยยืนดูหน้าประตู แล้วสั่งว่า “ทำตัวเอง！”

เพราะว่ามีควันมาก ก็กลัวว่าหลีโม่จะถูกลมควันตาย ดังนั้น ประตูหินยังไม่ปิดสนิท แต่แน่นอนว่า กุ้ยไท่เฟยก็ยังอยู่หน้าประตู

ในอากาศมีเสียงที่คุ้นเคยส่งเข้ามา หลีโม่ก็ยิ้ม แล้วพุ่งออกไปบีบคอกุ้ยไท่เฟยไว้ “กุ้ยไท่เฟย ขอยืมตัวท่านหน่อยนะ”

กุ้ยไท่เฟยก็ไม่กลัว “เจ้าคิดว่าจะรอดหรือ? จับตัวข้าไว้ก็ไร้ประโยชน์ เจ้าฆ่าข้า เจ้าก็ไม่รอด”

หลีโม่ยื่นมือมา แล้วเห็นสายเชือกสีทองบินมา แล้วก็เข้ามาพันรอบแขนหลีโม่ นางมองกุ้ยไท่เฟย แล้วพูดว่า “ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ตอนนี้ถ้าข้าจะฆ่าเจ้า ข้าก็สามารถหนีไปได้”

คนชุดดำก็เข้ามาล้อมไว้ หลีโม่ก็บีบคอของกุ้ยไท่เหย แล้วตะหวาดว่า “ถอยออกไป!”

กุ้ยไท่เฟยหัวเราะ “ไร้ประโยชน์ นอกจากข้าจะสั่งการ ไม่งั้น พวกนี้จะไม่ฟังคำสั่งใครเด็ดขาด”

“เช่นนั้น ก็เชิญเจ้าสั่งเอง” หลีโม่บีบคอหนักอีก แต่กุ้ยไท่เฟยก็สู้ ไม่ยอมปริปากสั่ง

เตาเหล่าต้าก็บุกเข้ามาพอดี ในมือถือดาบใหญ่ ตะลุมบอนกับคนชุดดำ

เตาเหล่าต้าไม่คู่ต่อสู้ของคนพวกนั้น หลีโม่ก็ต้องผลักกุ้ยไท่เฟยออกไป แล้วเอาสายเชือกเตาปาออกไปต่อสู้

หมัดไทเก็กของหลีโม่เหมาะกับการต่อสู้ในที่แคบๆ ถึงแม้แรงจะไม่เยอะ แต่ออกหมัดเร็ว ตรงจุดตาย ส่วนพวกวิชาดาบของฝ่ายตรงข้ามกลับใช้การไม่ได้ ในนี้จะยืนคู่กันสองคนยังยาก

แต่ว่า หลีโม่นึกถึงแรงของตนเอง ไม่อาจจะสู้ยืดเยื้อ ก็เลยพูดกับเตาเหล่าต้าว่า “ก้มลง ข้าจะปล่อยยาพิษ”

นางเอาของบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ แล้วสาดไปทางกุ้ยไท่เฟย แล้วพวกคนชุดดำ พวกนั้นก็ปิดจมูก แล้วหลีโม่ก็พาเตาเหล่าต้าหนีไป

หลีโม่ตะโกนว่า “ข้าเลี้ยงข้าวพวกเจ้าแล้วนะ ไม่ต้องเกรงใจ”