พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 532

บทที่532 หลีโม่ถูกจู่โจมอีกครั้ง

หลังจากกินข้าวอิ่มแล้ว ทันใดนั้นซูชิงก็พูดขึ้นว่า : “ใช่แล้ว เมื่อตอนพวกข้ากลับเมืองหลวงได้ช่วยชาวหูหนึ่งคน ให้เขาอยู่ที่

ตำหนักอ๋องเถอะ จะได้ดูแลเจ้าด้วย”

หลีโม่พูด : “ไม่ต้อง ข้ามีเสี่ยวเตาอยู่ข้างๆแล้ว เจ้าพากลับไปเถอะ”

ซูชิงพูด : “ที่ภายในตำหนักมีกำลังพลเพียงพอแล้ว อีกอย่างพ่อข้าไม่ชอบชาวหู”

หลีโม่มองไปทางเซียวโธ่ เซียวโธ่โบกมือ “ไม่จำเป็น ปู่ข้าก็ไม่ชอบชาวหู”

หลีโม่จำเป็นต้องพูด “เอาล่ะ อยู่ไปก่อนล่ะกัน หากทำงานอะไรก็ค่อยไปเป็นคนงานชั่วคราวที่ภายในจวน”

จริงๆแล้วภายในจวนก็ไม่ขาดกำลังพล เจ้านายไม่มาก เราจะต้องการคนรับใช้มากมายไปทำไมกัน?

ซูชิงพูด “ศิลปะการต่อสู้เขาใช้ได้เลยนะ”

ซือถูจิ้งพูด “หากเจ้าลำบากใจ ให้เขาไปอยู่ตำหนักองค์หญิงของข้าก็ได้ ถึงอย่างไร เขาก็ไม่กลัวที่จะเลี้ยงเพิ่มอีกสักคนหรอก”

“ไม่ได้!” ซูชิงและเซียวโธ่คัดค้านอย่างพร้อมเพรียงกัน

หลีโม่กับซือถูจิ้งตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองทั้งสองคน หลีโม่ถามอย่างสงสัย “ทำไมไม่ได้?”

ซูชิงสะอึกสักครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างนอบน้อมและจริงใจว่า “อันที่จริง คนนี้ ท่านอ๋องช่วยไว้ เขามอบหมายให้เสี่ยวเตาดูแลพระชายา”

“จริงรึ?” หลีโม่ถาม

“จริงแท้แน่นอน เจ้าสามารถถามท่านอ๋องได้” ซูชิงพูด

“แล้วชาวหู ล่ะ ได้พามาด้วยไหม?” หลีโม่ได้ยินว่าเขาได้รับการช่วยเหลือจากไอ้เจ็ดโดยปกติก็น่าจะรับไว้ เพื่อตอบแทนน้ำใจเขา

“มาแล้ว อยู่ข้างนอก” ซูชิงมีท่าทีเคร่งขรึม เขามัวแต่สนใจเรื่องกินจนลืม ชาวหูไปแล้ว

“เขาน่าจะหิวแล้วล่ะ ค่อยเตรียมอาหาร อาหารไม่จำเป็นต้องเยอะ แต่เหล้าขอเยอะๆ เพราะนี่คือเหล้าที่ดี”

หลีโม่รีบให้คนไปเตรียมอาหาร ซูชิงก็ออกไปเรียกชาวหู

หลังจากที่ชาวหูเข้ามา หลีโม่และคนอื่นๆต่างตกตะลึง นี่ชาวหูเหรอ? ใบหน้าเต็มไปด้วยขน ขนคิ้วก็ยาว มองแวบแรกนึกว่าเป็นมนุษย์ขน

ขนสีดำปกคลุมไปทั่วใบหน้า บดบังแม้กระทั่งปาก มองไม่เห็นอวัยวะที่ใบหน้า ผมยุ่งเหยิง เขาใส่เสื้อผ้าพื้นเมือง รองเท้าผ้าฝ้ายเต็มไปด้วยฝุ่น ถ้าเขาไปยืนอยู่ที่ไหนก็คงจะบดบังแสงสว่างในทันที

“เขาพูดภาษากลางไม่ได้ แต่ฟังรู้เรื่อง เจ้าคุยกับเขาได้นะ” ซูชิงพูด

หลีโม่ถาม “เขาชื่ออะไร”

“อะชู่น” ซูชิงพูด

หลีโม่มองอะชู่นดวงตาของเขามองเห็นได้อย่างชัดเจน ดวงตาคู่นั้นจ้องไปที่ซูชิงอย่างโกรธแค้น

“หิวแล้ว เขาหิวแล้ว” ซูชิงรีบอธิบาย จากนั้นเขาก็สั่ง “ดื่มเหล้าก่อน มีเหล้าแล้ว แค่นี้เขาก็พึงพอใจ”

เมื่อเห็นอะชู่นดื่มเหล้า เขาถือไหเหล้าแล้วเทลง หลีโม่รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลังจากดื่มเหล้าไปครึ่งไห หลีโม่เห็นว่าความโกรธของเขาหายไปแล้ว จึงชวนเขากินข้าวและเขาก็ยินดี เขากินข้าวหนึ่งจานและขนมปังอีกสี่ก้อน

เมื่อเห็นอาหารเตาเหล่าต้าก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

“นี่หิวมานานเท่าไหร่แล้ว?” หลีโม่ถาม

ซูชิงถอนหายใจ “ข้ารีบกลับ ตลอดทางไม่ได้หยุดเลย ระหว่างทางกินอาหารแห้งและดื่มน้ำนิดหน่อย อดทนจนกลับมาถึงเมืองหลวง”

“ทำไมรีบขนาดนั้น?”

นางแขวนชุดนอนไว้บนฉากกั้นแล้วพูดว่า “ถ้าเช่นข้าขอตัวก่อนนะนายท่าน”

หลีโม่พยักหน้า หลับตาพริ้ม เพลิดเพลินกับการพักผ่อน

สมุนไพรถูกต้มลงในอ่างอาบน้ำ พื้นฐานร่างกายของนางไม่ค่อยดี ดังนั้นนางจึงต้องต้มสมุนไพรอาบน้ำทั้งในวังและตำหนักอ๋อง

หมอกและกลิ่นของสมุนไพรแทรกซึมเข้าไปในจมูก ทำให้ผ่อนคลาย หลีโม่ไม่ต้องการจะคิดถึงเรื่องวุ่นวายในวันนี้ เพียงแค่ต้องการเพลิดเพลินไปกับการอาบน้ำ

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หลีโม่ขมวดคิ้ว หลีโม่ไม่ต้องการให้เย็นเอ๋อร์รับใช้แล้ว แต่ทำไมนางยังมา

“เย็นเอ๋อร์ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าไม่ต้องการให้เจ้ารับใช้ข้า”

เสียงฝีเท้าเข้ามาที่หลังฉากกั้น หลีโม่หลับตา ช่างเถอะ ไม่สนใจนางแล้ว ชอบที่จะปรนณิบัติก็มาเถอะ

แต่ทว่า เมื่อหลับตา กลับได้ยินเสียงฝีเท้าแปลกๆ นี่ไม่ใช่เสียงฝีเท้าของเย็นเอ๋อร์

ความรู้สึกว่ามีคนอยู่บนหัว หลีโม่ลืมตามองอย่างรุนแรง แต่กลับมองเห็นอะชู่นยืนอยู่หลังฉากกั้น

หลีโม่โกรธและตะโกนว่า “ใครให้เจ้าเข้ามา? ออกไป!”

อะชู่นจ้องหลีโม่ ในสายตาของเขามีความปรารถณาอย่างหิวกระหาย เขาเริ่มถอดเสื้อผ้าที่ด้านหน้าของนาง เริ่มจากถอดเสื้อด้านนอก แล้วถอดเสื้อนวม เขาใส่เสื้อนวมสองชั้น ไม่แปลกเลยที่เขาดูกำยำล่ำสัน

หลีโม่กลัวมาก นางอยู่ในอ่างอาบน้ำไม่ได้สวมใส่อะไรเลย จึงไม่สามารถลุกขึ้นสู้กับเขาได้ นางต้องขอความช่วยเหลือด้วยวิธีที่ดั้งเดิมที่สุด “ช่วยด้วย มีคนมา ช่วยข้าด้วย!”

อะชู่นยิ้มอย่างประหลาดพูดขึ้นมาทันที “คราวนี้ เจ้าตะโกนจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยินหรอก”

หลีโม่ตกใจ เขาพูดภาษากลางได้ ซูชิงและเซียวโธ่โดนหลอกแล้ว

เขาคว้าแขนหลีโม่ด้วยมืออันใหญ่ของเขา ยกนางออกจากอ่างอาบน้ำ หลีโม่โกรธและต่อยไปที่เขา เขาจับข้อมือของนางไว้ หลีโม่ไม่สามารถขยับได้เลย รู้สึกแค่เพียงว่านิ้วของเขาทั้งห้าเหมือนคีมเหล็ก มันแน่นจนนางไม่สามารถทำอะไรได้เลย

“ปล่อยข้า!” หลีโม่ถูกลากไปข้างๆฉากกั้น เขาโยนเสื้อให้เพื่อห่อหุ้มร่างกาย