พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 533

บทที่533 เขากลับมา

ทันใดนั้นอะชู่นก็ปล่อยนาง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าเจ้าไม่มีจิตสำนึกความเสี่ยงอะไรสักหน่อย มีคนแปลกหน้ามาที่จวน เจ้าไม่เตรียมตัวป้องกันอะไร”

หลีโม่ห่อร่างกายตัวเอง เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น นางก็หรี่ตาแล้วมองเขาอย่างละเอียด จากนั้นนางก็ยื่นมือออกไปดึงขนบนใบหน้าของเขา เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและน่ารำคาญ

นางตกตะลึงโผกอดเขาเต็มแรง หัวใจเต็มไปด้วยความสุข “เจ้ากลับมาได้อย่างไร?”

นางกอดเขาสักพักก็นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เจ้า ซือถูเย้นหลอกข้าว่าเป็นคนบ้า ทำให้ข้าตกใจ?” หลีโม่โมโหฟาดกำปั้นใส่เขา

ซือถูเย้นเอาแต่ถอดเสื้อผ้า ไม่ได้ต่อต้านหรือหลบเลี่ยง “รีบตีเร็วๆเข้า ตอนนี้ข้ายุ่ง”

หลีโม่ตะโกนเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อผ้า “เจ้ายุ่งไปคนเดียวเถอะ คืนนี้อย่าได้คิดที่จะแตะต้องตัวข้า เพราะเจ้าทำให้ข้ากลัว”

“ใครจะแตะต้องตัวเจ้า ข้าจะอาบน้ำ หลายวันแล้วที่ข้าไม่ได้อาบน้ำ เนื้อตัวมีแต่คราบสกปรก” ซือถูเย้นพูดเสร็จเขาก็หย่อนตัวลงอ่าง

หลีโม่อดไม่ได้ที่จะปวดใจ นางเดินไปรอบๆเพื่อช่วยเขาสระผม ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้สระผม โดยปกติเขาจะผูกผมไว้ หลีโม่เทแชมพูแล้วขยี้เบาๆ

“กลับบ้านมันดีเช่นนี้” ซือถูเย้นถอนหายใจอย่างสบายๆ เขายื่นมือมาจับข้อมือหลีโม่ แล้วดึงนางไปด้านหน้าเพื่อมองหน้านาง “มีหนึ่งประโยคที่อยากจะบอกเจ้า เมื่อข้าอยู่ชายแดน”

หลีโม่รู้ว่ามันไม่ใช่คำพูดที่ดี เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ เขามักจะมองนางด้วยความจริงจังและเป็นครั้งคราวที่จะมองด้วยความรัก แต่ถ้าหากพูดออกมามันอาจจะทำให้นางแย่ก็ได้

นางใช้มือที่เต็มไปด้วยฟองล้างหน้าให้เขา แล้วพูดอย่างไม่ได้มีความมสุขนัก “เอาล่ะ จะพูดอะไรก็พูดเถอะ ข้าจะตั้งใจฟัง”

เขาจับมือนางไว้ “ข้าพูดเรื่องจริงจัง เจ้าอย่าเพิ่งทำตัวไม่ว่าง”

“ค่ะ ค่ะ เจ้าพูดสิ”

หลีโม่จุ่มมือลงอ่างแล้วมองดูเขา

“ข้าชอบเจ้า” ซือถูเย้นพูดสี่คำออกมาในทันใด

หลีโม่ตกใจ “เจ้าพูดอะไร?”

ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? เขาพูดคำสี่คำ? ถึงแม้ว่านางจะตั้งตารอคำสามคำ แต่ว่าคำสี่คำก็ไม่เลว

“มานี่!” ซือถูเย้นจับมือหลีโม่ แล้วลากนางไปข้างหน้าจากนั้นเขาก็จูบริมฝีปากแดงระเรื่อของนาง

มันเป็นการจูบที่ยาวนาน ในที่สุด มันก็กลายเป็นความบ้าระห่ำและป่าเถื่อน

เขายืนขึ้น กอดนางและพานางไปที่เตียง

หลีโม่ยังคงมีสติ “ไม่ เช็ดตัวเจ้าให้แห้งก่อน”

ซือถูเย้นหันกลับมา “ได้ ข้าฟังเจ้า”

เขาอุ้มนางแล้วเดินกลับไปที่อ่างน้ำแล้ววางนางลง ปล่อยให้นางโน้มตัวไปจับอ่างน้ำ จากนั้นเขากอดนางจากด้านหลัง อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้นและเหมือนจะเป็นโรคติดต่อเพราะแม้แต่อากาศก็เหมือนกำลังเผาไหม้

เขาอ้าปากค้าง “ข้าเคยเห็นพี่ชายคนที่สามแห่งแคว้นต้าจินก็ทำเช่นนี้”

หลีโม่สาบาน หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางจะปิดปากของเขา

หลังจากออกรบมาสองเดือน พลังที่ปะทุและความอดทนที่ยาวนาน เสมือนหมาป่าที่หิวโหย โจรที่พร้อมจะปล้นทุกสิ่ง

ในที่นี่ตัดคำเสริมคำอุทานออก 37,823 คำ!

หลีโม่เช็ดผมให้เขา ทั้งสองนอนอยู่บนเตียงอยู่ในผ้าห่ม และเริ่มเข้าสู่การสนทนา

หลีโม่ยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าเช่นนั้น ตอนที่เจ้าอยู่ที่ชายแดน ข้าก็ไม่ได้อยู่ข้างกายเจ้ามิใช่รึ? เป็นสามีภรรยากันไม่จำเป็นต้องพูดขอโทษ นอกจากเจ้าจะทรยศข้าและมีผู้หญิงอื่น นั่นล่ะที่เจ้าต้องกล่าวคำว่าขอโทษ แต่ถึงอย่างไรมันก็คงจะไม่มีประโยชน์ที่จะพูดคำว่าขอโทษในเวลานั้น”

“เรื่องนี้มันจะไม่เกิดขึ้น” ซือถูเย้นพูด

“จริงรึ? แต่ข้าก็พูดอะไรไม่ได้มาก ใครจะไปรู้อนาคต?” หลีโม่ไม่เชื่อคำพูดของผู้ชาย ตอนที่เขาพูดประโยคนี้เขาอาจจะจริงใจ แต่ในความจริงใจของผู้ชายก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอ บางครั้งเขาก็อาจจะไม่ได้เต็มใจที่จะเปลี่ยนแปลง แต่มันก็คือเปลี่ยนแปลง พวกเขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ในทางกลับกัน ผู้หญิงก็สามารถทำได้เช่นกัน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร หลีโม่ถึงกลายเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย บางทีบางอย่างที่คู่ควรกับความสุขอาจจะไม่ได้เกิดขึ้นเร็วๆนี้ก็ได้

ช่างมันเถอะ เขาอยู่ตรงนี้แล้ว เขาอยู่ข้างกายนางแล้วมันก็คือความสุขอย่างมหาศาล อีกอย่างเซียวเซียวก็ยังสบายดี ที่ก็เป็นเรื่องที่มีความสุขในชีวิตแล้ว

หลีโม่นอนคว่ำหน้า รู้สึกคันหัว จึงยื่นมือออกมาเกา “แปลก เมื่อคืนข้าเพิ่งจะสระผม ถึงทำไมถึงคันขนาดนี้?”

ซือถูเย้นไอ “ถ้าเช่นนั้น คืนพรุ่งนี้ก็ค่อยสระ”

“อืม!” หลีโม่นอนลง “นอนเถอะ เจ้าก็เหนื่อยเหมือนกัน”

ซือถูเย้นแอบไปบนเตียงแล้วหยิบเสื้อผ้าออกมาห่อหัวของเขา

“เจ้าห่อหัวไว้ทำไม?” หลีโม่ถามอย่างแปลกใจ

“ข้าชินแล้ว เขตแดนนั้นมีลมแรงและหนาวมาก ตอนกลางคืนเวลานอนต้องหาของมาพันหัวไว้ ไม่เช่นนั้นจะไม่สบาย” ซือถูเย้นนอนลงข้างๆแล้วมองหลีโม่

“สองเดือนนี้ลำบากไหม?” หลีโม่มองเขาอย่างทุกข์ใจ แม้ว่าเขาจะเคยอยู่ในสนามรบมาก่อน และได้รับเกียรติจากเมืองหลวงแต่มันก็หลายปีมาแล้ว แต่แล้วจู่ๆเขาก็ต้องมาใช้ชีวิตแบบนอนกลางดินกินกลางทราย นางกลัวว่าเขาจะปรับตัวไม่ได้

“ไม่ลำบากเลย ไม่มีอะไรให้ลำบาก? ชีวิตในกองทัพไม่ลำบากหรอก” ซือถูเย้นยื่นมาปิดตาหลีโม่แล้วพูดเบาๆ “รีบนอนเถอะ”

หลีโม่กอดเขา นอนหลับซะที่ไหน? นางกลัวว่าถ้าหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาแล้วพบว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน