พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 534

บทที่534 ฉลอง

วันที่2 เมื่อเย็นเอ๋อร์มารับใช้หลีโม่ นางก็พบชาวหูยืนอยู่ในห้องของหลีโม่ นางรู้สึกประหลาดใจและเต็มไปด้วยความชื่นชมว่า “มันเร็วเกินไปที่จะรับใช้นายท่าน”

เขาจึงพยักหน้าแล้วเดินออกไป

หลีโม่มองแผ่นหลังของเขาแล้วยิ้ม ในตอนเช้านางตื่นมาช่วยเขาติดเครา หลังจากเมื่อเช้าก็ดูเหมือนว่าจะดีขึ้น และมันก็ไม่ง่ายเลยที่ทุกเช้าจะต้องตื่นมาเพื่อติดเครา

“พระชายาสั่งให้เขาออกไปทำอะไรหรือเปล่า?” เย็นเอ๋อร์ถามเมื่อเห็นเขาออกไป

‘ใช่ ข้าบอกให้เขาไปหาอะไรทำ และตอนกลางคืนเขาจะเฝ้าข้าอยู่ที่นี่”

หลีโม่ต้องหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลมาอธิบายว่าทำไมต้องเจอเขาให้ห้องของตัวเองทุกเช้า

“เฝ้า? พระชายาไม่ชอบให้มีคนเฝ้าตอนกลางคืนไม่ใช่รึ?” เย็นเอ๋อร์ถามอย่างประหลาดใจ

“ใช่ แต่เมื่อเร็วๆนี้มีความผิดปกติบางอย่างในเมืองหลวง และมันก็เคยเกิดเรื่องมาก่อน ข้ารู้สึกว่าทุกอย่างต้องระวังให้ดี เอาล่ะ ข้าต้องกลับไปที่จวนเจ้าหญิง ตอนนี้เจ้าช่วยแปรงผมให้ข้าก่อน เมื่อคืนหัวของข้าคันมาก ไม่รู้เพราะยาสระผมที่ไม่ดีหรือเปล่า”

หลีโม่ไม่สามารถแปรงผมได้ด้วยตัวเองเพราะมวยผมของราชวงค์นี้ พระชายานั้นซับซ้อนมาก บางครั้งเมื่อมีโอกาสเข้าร่วมทางการ หลีโม่ต้องนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง 1ชั่วโมง เพื่อให้พวกนางทำผมให้

เย็นเอ๋อร์ถาม “คืนก่อนนายท่านเพิ่งจะสระผมไปไม่ใช่รึ แล้วทำไมถึงยังคัน?”

เย็นเอ๋อร์ใช้หวีเขาวัวหวีผมแยกออกจากกัน จากนั้นก็สางผม แล้วร้องออกมาว่า “คุนพระ ท่านเป็นเหาหรือเปล่า? ติดกับอ๋องหลี่ชิน?”

ต้าจินบอกอ๋องหลี่ชินว่าเขามีเหา เขาจึงถูกโกนผม แล้วหลีโม่ก็มีเหา คนแรกที่น่าสงสัยก็คืออ๋องหลี่ชิน

หลีโม่มีสีหน้าตกใจ “เหา?”

“ใช่ หม่อมฉันจับให้ท่าน1ตัว” นิ้วของเย็นเอ๋อร์แยกผมของหลีโม่ออกอย่างรวดเร็ว แล้วคว้าเหาจากนั้นบีบด้วยนิ้วหัวแม่มือ

หลีโม่รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย ต้องใช่ไอ้เจ็ดแน่ๆ นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้สระผม

ไม่น่าแปลกใจ เมื่อคืนเราค้างคืนด้วยกัน

หลีโม่พูดอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ต้องมวยผมแล้ว ใช้อะไรก็ได้มัดผมให้ข้ามันสะดวกในการเกามากกกว่า”

ถ้าหากมวยผม มันยากที่จะเกา

เย็นเอ๋อร์พึมพำ “ช่วงนี้นายท่านไม่ได้อยู่ใกล้อ๋องหลี่ชิน แล้วทำไมถึงมีเหา?”

หลีโม่มีความผิดเล็กน้อย ที่ทำให้อ๋องหลี่ชินถูกตำหนิอย่างไร้เหตุผล แต่หลังจากที่ขาโกนหัวแล้ว เขาก็ไม่มีเหาอีกต่อไป

หลีโม่หยิบใบสั่งยา ขอให้เย็นเอ๋อร์หยิบยาแล้วเอามาต้มเพื่อสระผม นางบอกเย็นเอ๋อร์ว่า “ในตอนกลางคืนต้มน้ำให้มากขึ้น เป็นการดีที่จะต้มน้ำหม้อใหญ่”

“สามารถกำจัดเหาได้เหรอ?” เย็นเอ๋อร์ถาม

“ได้แน่นอน สระผมซัก2-3ครั้ง ก็หายแล้ว”

เย็นเอ๋อร์หัวเราะ “แต่ผมของอ๋องหลี่ชินถูกโกนไปแล้ว”

หลี่โม่ก็ยิ้มเช่นกัน “เอาล่ะ เจ้าไปได้แล้ว ใช่แล้ว เจ้าไปที่วังเชิญมามากับเหลียงพิงออกมานะ ข้าจะให้หมุยเฟยส่งคนอื่นไปรับใช้”

“เจ้าค่ะนายท่าน” เย็นเอ๋อร์ตอบ

ทานมื้อเช้าเสร็จแล้ว กุ้ยหยวนก็มาทำบัญชี

“เริ่มหมดแล้วใช่ไหม?” หลีโม่มองกุ้ยหยวน ดูเขาจะสูงขึ้น เขาเข้าไปในวังตั้งแต่เด็ก ตอนนี้น่าจะสูงเมตร1เมตร7หรือ8

กุ้ยหยวนตอบอย่างละอาย “นายบัญชีสอนดีมาก ข้าคุ้นเคยหมดแล้ว”

“น่าเสียดายวันนี้ฉินจือทำเค้กของโปรดนาง”

“ในสายตานางตอนนี้ ไม่มีใครดีไปกว่าเซียวโธ่” หูฮวนซียิ้มแล้วพูด

“หรือไม่ใช่?” หลีโม่ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ทำให้นางมีความสุข เมื่อนางเห็นหูฮวนซี นางก็จำได้ว่าซุนางเอ้อร์ให้กวนอิมกับนาง“นี่คือสิ่งที่ซุนฟางเอ้อร์ขอให้ข้าส่งต่อให้กับเจ้า นางบอกว่า ตอนนี้หยกนี้ไม่เหมาะกับนาง”

หูฮวนซีรับไป “เกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนข้าเห็นนางชอบมาก”

“ตอนนี้นางอยู่ที่ตำหนักซีเวย ทุกคนดูผอมมากๆ ข้าก็ไม่รู้ว่านางทำอะไรอยู่”

“นางบอกว่าหยกนี้ไม่คุ่ควรกับนาง?” หูฮวนซีรู้สึกแปลกใจ

“ใช่ นางพูดแบบนั้น” หลีโม่จำได้ว่า นางพูดเพื่อให้ฮ่าวหรานและแม่ของหลีโม่ถูกพาตัวไปและนางจะปล่อยให้แม่ออกมาจากเมืองหลวงวันพรุ่งนี้

เพียงแค่ว่าหลีโม่ต้องไปในทันที และไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหน หรือฉันอาจจะไปอาศัยขุนนางหลี่

ซือถูจิ้งเปิดขวดเหล้าแล้วดมกลิ่น “สุรากุ้ยฮัวเก่าแก่ พูดมา วันนี้มีเรื่องดีอะไร”

หลีโม่ยังคงไม่ยอมพูด “เป็นเรื่องที่ดี แต่ไม่ใช่เรื่องดีของข้า”

หูฮวนซีพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น “มันไม่ใช่เรื่องดีของเจ้า แต่เจ้าก็ยังมีเครื่องดื่มมาฉลอง? มันเป็นเรื่องจริงที่พระอาทิตย์ออกมาทางตะวันตก”

“มันก็คุ้มค่าที่จะฉลองอยู่ดี” หลีโม่เทเหล้า เมื่อเห็นว่าฉินจือนำขนมมา “ฉินจือ เจ้าไปทำเครื่องเคียงซัก2-3

อย่าง ข้าว่าขนมกับเหล้า รสชาติมันไม่เข้ากัน”

“ยังสนใจสิ่งนี้หรือ” ซือถูจิ้งกลอกตาและยิ้มให้ฉินจือแล้วพูดว่า “ฟังนางเถอะ เจ้าทำเครื่องเคียงมาซัก2-3อย่าง แล้วค่อยไปทำซี่โครงแกะทอด”

“องค์หญิงมักจะคิดเรื่องเนื้อแกะ เจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปทำ หากทำเสร็จแล้ว ข้าน้อยจะกลับมาฟังว่าตกลงเรื่องที่ดีวันนี้คือเรื่องอะไร และมันคุ้มค่าหรือไม่ที่จะกินเนื้อแกะ” ฉินจือพูดและหันกลับไปทำงานต่อ