พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 545

บทที่ 545 แกล้งป่วย

ซุนฟางเอ้อร์ถูกคนประคองเข้ามา สีหน้าของนางขาวซีดกว่าปกติ

หลังจากที่เข้ามา คนในวังก็ประคองนางนั่งเลย ดูท่าจะไม่สามารถยืนได้

ฮ่องเต้มีรับสั่งไว้ว่า อนุญาตให้นางเข้าวังแล้วสามารถนั่งได้

“ถวายบังคมฮ่องเต้！” ซุนฟางเอ้อร์ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ก็ไม่ลืมถวายบังคม แต่การนั่งถวายบังคม ทำให้คนรู้สึกแปลกๆชอบโกน

ฮ่องเต้เรียกคนในวังออกไป แล้วมองซุนฟางเอ้อร์ “เจ้าเป็นคู่หมั้นในอนาคตของไอ้แปด แล้วก็เคยใช้ชีวิตกับอ๋องหนานหวยมาหลายปี เรื่องที่เกี่ยวกับเขา เจ้าน่าจะรู้ดี ใช่ไหม？”

ซุนฟางเอ้อร์พยักหน้า “เพค่ะ”

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ซุนฟางเอ้อร์ไม่กล้าโกหก เพราะชีวิตของนางอยู่ในมือของฮ่องเต้

ถึงแม้ว่า การมีชีวิตอยู่จะไม่สมดังปรารถนา แต่ว่า นางก็อยากมีชีวิต เพราะการมีชีวิตอยู่ นั้นจะมีโอกาสมากมาย

“เจ้าเต็มใจแต่งงานกับเขาหรือว่ามีเหตุผลอื่น？” คำพูดของฮ่องเต้นั้น ถามได้......ตรงจริงๆ ทำให้ซุนฟางเอ้อร์ตกใจอยู่สักพัก

เหตุผลอื่น จะเป็นเหตุผลอื่นได้ไงกัน？ ไม่มีอะไรไปมากกว่าการก่อกบฏของอ๋องหนานหวย

ซุนฟางเอ้อร์รู้สึกว่าในใจฮ่องเต้นั้นรู้ทุกอย่าง แต่ก็เหมือนกับว่าไม่รู้อะไรเลย

หรือว่า อาจเป็นเพราะเขามองออก แต่คิดแล้วไม่เข้าใจกันแน่

“ไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไร？” ฮ่องเต้หัวเราะอย่างเย็นชา “ในใจของข้า เจ้าเป็นคนที่ฉลาดและเข้าใจเรื่องทุกอย่าง ตอนนี้อ๋องหนานหวยเป็นธนูที่กำลังจะสิ้นแรงลง”

ซุนฟางเอ้อณ์ต้องยอมรับว่า ซือถูเย้น ฮ่องเต้ และพวกอ๋องเย่ อ๋องหนานหวยเป็นเหมือนตัวตลกที่กระโดดโลดเต้นไปมา

นางเป็นคนที่ทำงานตามสีหน้าของคน หรือพูดอีกอย่างว่า นางนั้นหาคนที่เก่งเป็นที่พึ่งพา

“ท่านอ๋องบอกว่าจะแต่งงานกับหม่อมฉัน หม่อมฉันเลยปรารถนาตำแหน่งพระชายา เลยตกลง” ซุนฟางเอ้อร์พูด

ฮ่องเต้หัวเราะ “เจ้านี่เป็นคนตรงไปตรงมาจริงๆ”

“หม่อมฉันคิดว่า ความคิดเหล่านี้น่าจะปิดบังฮ่องเต้ไม่ได้” ซุนฟางเอ้อร์กล่าว

นางไม่ได้จงใจยอมรับ แต่นางคิดเช่นนั้นจริงๆ ฮ่องเต้จะดูไม่ออกหรือไงว่านางกับอ๋องหนานหวยนั้น ไม่ได้มีความรู้สึกต่อกันเลยได้ไง？ ก็แค่ต่างคนต่างใช้ประโยชน์ของแต่ละฝ่าย

“อืม ข้าเข้าใจแล้ว เรื่องของเจ้ากับไอ้เจ็ดในอดีต ทำให้ทั้งเมืองนั้นเต็มไปด้วยฝนฟ้าพายุ ตอนนี้ความคิดที่มีต่อไอ้เจ็ดหายไปหมดแล้วหรือยัง？” ฮ่องเต้ถาม

“ความคิด？ไม่มีตั้งนานแล้ว ทั้งชีวิตของหม่อมฉันไม่สามารถเป็นพระชายาของท่านอ๋องได้ ในใจของเขานั้นไม่มีหม่อมฉัน แต่ว่า ถ้าถามหม่อมฉันว่ายังมีความรู้สึกต่อเขาไหม มันยังคงมีอยู่ ทั้งชีวิตของหม่อมฉันก็เคยชอบคนแค่เพียงคนเดียว”

“ทั้งชีวิตเป็นพระชายาไม่ได้？ไม่ถึงขนาดนั้น ถ้าเกิดเสี้ยหลีโม่ตาย ข้าจะให้เจ้าแต่งงาน เจ้าก็จะเป็นพระชายาได้ไม่ใช่？” ฮ่องเต้หัวเราะแล้วพูด

ซุนฟางเอ้อร์ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้น นางรู้ว่าฮ่องเต้ทำตัวดีต่อนาง เพราะว่าหลังจากนี้ นางน่าจะยังนำไปใช้ประโยชน์ได้

แต่ว่า การแสร้งทำเป็นโง่นั้นบางทีก็เป็นทางเลือกที่ดีไม่ใช่หรือ？

นางเงยหน้าขึ้นอย่างแรง และยากที่จะซ่อนความดีใจที่อยู่ในดวงตา “จริงเหรอ？”

“ข้าคำไหนคำนั้น！” ฮ่องเต้กล่าว

“แต่ว่า ตอนนี้หม่อมฉันกับอ๋องหนานหวยมีหมายมั่นอยู่”

“หมายมั่น？” ฮ่องเต้หัวเราะเบาๆ “ถ้าข้ามีคำรับสั่งลงไป หมายมั่นนี้ก็จะไม่มีแล้วไม่ใช่？”

“แต่การยกเลิกหมายมั่นนี้ ไม่มีข้ออ้าง”

“ข้ออ้าง ก็เป็นแค่เรื่องของคำพูดเพียงคำเดียวไม่ใช่？ฟางเอ้อร์ฉลาด รู้ว่าต้องทำอย่างไร”

แน่นอนว่าซุนฟางเอ้อร์นั้นไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับอ๋องหนานหวยอีกต่อไป แม้จะรู้ว่าไม่สามารถเป็นพระชายาซื่อเจิ้งได้ แต่สามารถช่วยนางหลุดจากอ๋องหนานหวยได้ ก็เป็นเรื่องที่ดี

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง” ลู่กงกงกล่าว

เมื่อเข้าไปในห้อง ก็ไปกลิ่นเหม็นส่งออกมาจากในห้อง ลู่กงกงปิดจมูกแล้วเดินเข้าไป เห็นสีหน้าของอ๋องหนานหวยนั้นเหลืองมาก และไม่มีชีวิตชีวาเลย ยังเหลืองความกระปรี่กระเป่าของเมื่อก่อนอยู่สักที่ไหน？

“ฮ่องเต้เมื่อได้ยินว่าท่านอ๋องไม่สบาย เลยเรียกข้าพาหมอหลวงออกนอกวังมารักษาท่านอ๋อง ท่านอ๋องรู้สึกดีขึ้นหรือยัง？”

อ๋องหนานหวยลืมตาขึ้น “โย่ ลู่กงกงมาเหรอ？ข้าเสียมารยาทจริงๆ”

เขาพยายามที่จะลุกขึ้น อ๋องหนานหวยในตอนนี้เคารพและนับถือคนที่อยู่ข้างๆฮ่องเต้มาก ไม่มีความถือตัวเลย

ลู่กงกงรีบกดแขนของเขาลง “ท่านอ๋องนอนลงเถิด ไม่ต้องลุกขึ้น คราวหลังท่านอ๋องต้องระมัดระวังเรื่องการกินด้วย”

อ๋องหนานหวยถอนหายใจ “ไอ ข้ากินตะกละเอง ตอนอยู่แดนหนานโก๋ว ไม่ได้กินอาหารเมืองหลวงมานาน พ่อครัวทำมาแล้ว ข้าเลยอดไม่ได้”

“หลังจากนี้ท่านอ๋องจะต้องอยู่ในเมืองหลวงอีกนาน ก็ไม่ต้องกินตะกละอีกแล้ว” ลู่กงกงปลอบใจสองคำ แล้วพาหมอหลวงเข้าไปดูอาการ

หลังจากที่หมอหลวงได้ดูอาการแล้ว ก็ให้ยาไป “ท่านอ๋องกินยาตามนี้ติดต่อการสองวัน ก็จะหายเอง”

อ๋องหนานหวยรู้สึกขอบคุณ เลยเรียกซางชิวส่งพวกเขากลับไป

หลังจากที่ลู่กงกงกลับวัง ก็รายงานให้ฮ่องเต้ “ฮ่องเต้ จากการวินิจฉัยของหมอหลวง ท่านอ๋องไม่สบายจริงๆ สีหน้าของเขาก็ขาวซีด หมอหลวงบอกว่าชีพจรไม่มีแรงและช้า น่าจะเป็นโรคท้องร่วง”

“ท้องร่วง？” ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว “หมอหลวงว่าอย่างไร？เป็นเพราะกินอาหารผิดจนท้องเสียหรือไม่？”

“มีโอกาสเป็นไปได้ แต่ว่า หมอหลวงบอกว่า ถ้าเกิดกินสลอด ก็สามารถมีอาการแบบนี้ได้” ลู่กงกงกล่าว

ฮ่องเต้หัวเราะเบาๆ “อืม ข้ารู้แล้ว เรียกขุนนางจาง คืนนี้เพิ่มกำลังทหารให้แน่นหนา”

“ขอรับ！”