พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 632

บทที่ 632 เรื่องราวไม่ได้ง่ายแบบนั้น

พูดถึงโหรวเหยา ในใจทุกคนต่างก็ระทมทุกข์

หลิ่วหลิ่วถามเซียวโธ่ “ใช่ ที่จริงซูชิงอยู่เป่ยม่อต่อก็ได้”

หลิ่วหลิ่วรู้สึกว่าซูชิงไร้หัวใจ ยังไงโหรวเหยาก็ชอบเขามาตั้งนานขนาดนั้น เขาควรที่จะอยู่ต่อเพื่อตามหานางถึงจะถูก

หลีโม่พูดขึ้นว่า “ต้าโจวก็น่าจะวุ่นวายไม่น้อย ตอนนี้ทางเป่ยม่อมีคนตามหาโหรวเหยาแล้วอย่างมากมายขนาดนั้น ซูชิงอยู่ที่นั่นไม่มีทั้งคนรู้จักและไม่คุ้นเคยสภาพภูมิประเทศ อยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์”

“แต่อย่างน้อยก็มีแก่ใจไง ดื่มเหล้าทั้งคืนทั้งวัน อยู่ที่นั่นเพื่อตามหานางไม่ดีกว่าหรือ” หลิ่วหลิ่วพูด

หลิงลี่พูดกระซิบขึ้นว่า “เขาคิดว่าโหรวเหยาตายแล้ว”

“อ๋า? ทำไม? เจ้าบอกว่าเห็นจิ่งพาตัวโหรวเหยาไปไม่ใช่หรือ?” หลิ่วหลิ่วถามอย่างตกใจ

หลิงลี่ถอนหายใจ “ตอนนี้หวนกลับไปคิด ข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองดูผิดไปหรือเปล่า กลัวว่าจะเป็นการให้พวกเจ้ามีความหวังอย่างลมๆแล้งๆ หวังว่าคงจะความจริง”

“เจ้าอย่ามาพูดหลอกให้ข้าตกใจ” หลิ่วหลิ่วอ้าปากกว้าง แล้วก็อยากร้องไห้ขึ้นมาทันที

เซียวโธ่รีบพูดขึ้นว่า “เจ้าอย่าไปเชื่อคำพูดของหลิงลี่ นางพูดหลอกให้เจ้าตกใจจริงๆ”

“เจ้าให้ข้าอย่าเชื่อคำพูดประโยคไหนของนาง?” หลิ่วหลิ่วถาม

หลีโม่กับซือถูเย้นมองหน้ากัน แล้วก็ถอนหายใจ

ซือถูเย้นพูดขึ้นว่า “ข้าพูดปลอบคนอื่นไม่เป็น เจ้าไปเถอะ”

หลีโม่โบกมือ “อันที่จริงข้าก็มีประโยชน์แค่นี้ใช่ไหม?”

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ก็ยังเดินต่อไป

ซูชิงนั่งอยู่ตรงบันไดหน้าระเบียง พิงเอนอยู่ตรงราวด้านข้าง เงยหัวมองฟ้า

พระจันทร์หลบอยู่ในหมูเมฆ แสงดาวระยิบระยับ ยั่วยวนใจอย่างบอกไม่ถูก

หลีโม่นั่งลง “ไม่สบายใจก็พูดออกมาเถอะ”

ตาคิ้วซูชิงอมยิ้ม “พูดออกมาแล้วจะมีประโยชน์อะไร? โหรวเหยาจะสามารถกลับมาได้ไหม?”

“ตกลงในใจเจ้าชอบหรือไม่ชอบนาง?” หลีโม่ถาม

“นางเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง”

คนดี? โหรวเหยาไม่ต้องการ

“เจ้าชอบหลิงลี่?”

ซูชิงวางไหเหล้าไว้ด้านข้าง ยื่นแขนบิดขี้เกียจ แล้วก็เอนพิงราวอย่างเกียจคร้าน ดูหดหู่เป็นอย่างมาก “ถ้าไม่อยากพูดถึงเรื่องพวกนี้แล้ว”

“ช่างเถอะ ข้าก็ไม่รู้จะพูดปลอบเจ้ายังไง ยังไงในใจข้าก็ยังคงมีความหวังหนึ่งให้กับโหรวเหยา คิดว่านางจะสามารถกลับมาได้ในที่สุด”

ซูชิงหัวเราะอย่างลึกซึ้ง “ใช่”

เขาปิดกั้นใจตัวเองแบบนี้ ทำให้หลีโม่ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว

ทั้งสองคนไม่มีอะไรจะคุย หลีโม่จึงลุกขึ้น ตบบ่าเขาเบาๆหนึ่งที แล้วก็เดินเข้าไปแล้ว

เรื่องบางเรื่อง ใครปลอบก็ไม่มีประโยชน์ ต้องอาศัยตัวเองค่อยๆเดินผ่านไป

ต่างคนต่างก็กลับห้อง หลีโม่ต้มชาหนึ่งกา แล้วยื่นให้ซือถูเย้นหนึ่งแก้ว

ซือถูเย้นรับแก้วชาดอกบ๊วยสีทองมาไว้ในมือ ท่าทีแลดูเหม่อลอย

“คิดอะไรอยู่หรือ?” หลีโม่เช็ดเครื่องสำอางและปลอดเครื่องประดับผม แล้วหันมาถาม

ซือถูเย้นดื่มไปหนึ่งคำ “จะกลับถึงเมืองหลวงแล้ว ในใจรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

หลีโม่เงยหน้าขึ้นมาทันที “อ๋องฉี ใช่ ท่าทางการเดินของคนคนนั้น เหมือนอ๋องฉีมาก”

ซือถูเย้นอึ้ง แล้วก็ยื่นมือไปแตะหน้าผากหลีโม่ “เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม? ขุนนางคนหนึ่งจะเหมือนอ๋องฉีได้อย่างไร? อีกอย่าง หากเหมือนอ๋องฉีจริง ทำไมข้าถึงไม่เห็น”

“ไม่ใช่หน้าตาเหมือน แต่เป็นท่าทาง การกระทำ เหมือนอ๋องฉีมาก” ในหัวหลีโม่ เหมือนมีอะไรติดขัดสักอย่าง ยังไงก็คิดไม่ออกว่าผิดปกติตรงไหน

ซือถูเย้นคิดอยู่แปบหนึ่ง แล้วก็เปิดประตูไปหาหลิงลี่ทันที

ลหิงลี่มาฟังความที่หลีโม่พูดเช่นนี้ คิ้วก็ขมวดคิดอยู่แปบหนึ่ง “วิชาการเปลี่ยนหน้านี้ สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาของคนคนหนึ่ง แต่ท่าทางการพูดการจาด้วยเพราะความเคยชิน มักจะเปลี่ยนแปลงยาก ดังนั้นมีบางคนที่ถูกจับได้ ส่วนมากจะเป็นสาเหตุเพราะการกระทำ ท่าทาง การพูดการจาที่เคยชิน”

“หลิงลี่ เจ้าเคยเห็นฉู่จิ้งไหม?” หลีโม่ถาม

หลิงลี่หัวเราะ “เคยเห็นสิ พระราชวังเป่ยม่อนั้น ข้าเคยไปมาหลายรอบแล้ว”

“งั้นเจ้าคิดว่าเขากับอ๋องฉี มีอะไรที่คล้ายกันไหม?” หลีโม่ถาม

ระหว่างพี่น้อง บางครั้งนอกจากรูปร่างหน้าตาที่คล้ายกันแล้ว ท่าที การกระทำก็มาคล้ายกัน

หลีโม่ถามแบบนี้ หลิงลี่ก็อึ้งขึ้นมาทันที “ว่าไปแล้ว ก็มีความคล้ายกันจริงๆ สองคนชอบเดินสะบัดแขน ตอนที่เดินเอวจะยืดตรงมาก และข้าเห็นอ๋องฉีชอบสะบัดแขนเสื้อ ตอนที่ข้าเข้าวังข้าเคยเห็นฉู่จิ้งนั่น ก็ชอบทำแบบนี้”

พูดเสร็จแล้วนางก็สะบัดแขนเสื้อหนึ่งที ทำให้ดูหนึ่งครั้ง

ซือถูเย้นก็พูดขึ้นว่า “ใช่ อ๋องฉีก็ชอบทำแบบนี้”

หลีโม่หันไปมองซือถูเย้นทันที “อ๋องเจิ้นโก๋โกหก ฉู่จิ้งไม่ได้ไปอ๋องลั่วชินที่หนานจุ้น แต่อยู่ข้างกายฮ่องเต้คังผิง”

ซือถูเย้นสงบสติ ยื่นมือพูดกับหลิงลี่ว่า “ไปตามซูชิงกับเซียวโธ่มา เรื่องราวอาจมีการเปลี่ยนแปลง”

“เพคะ” หลิงลี่หันตัวเดินไปทันที

ตอนที่ซูชิงมาก็เมามากแล้ว ได้ยินว่าเป่ยม่อมีเรื่องเปลี่ยนแปลง ก็ได้สติขึ้นมาทันที หายเมาไปกว่าครึ่ง เบิกตาโตมองดูซือถูเย้นพร้อมกับเซียวโธ่