พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 638

บทที่ 638 แสดงอำนาจ

หลีโม่มองดูสักครู่ นอกเหนือจากคนรับใช้จุกจิกทั่วและคนรับใช้ที่เพิ่งออกไปขนของ ส่วนพวกนี้ล้วนแล้วแต่ไม่รู้จักทั้งสิ้น

หลีโม่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไป เย็นเอ๋อร์ตามหลังมาติดๆ

หยางมามาเป็นคนที่มาจากพระราชวัง เป็นที่รู้จักคุ้นเคย คนเหล่านี้นางก็รู้จักบ้างบางคน จึงพูดอย่างเฉยเมยว่า “พระชายาเพิ่งกลับมา เหนื่อยพอแล้ว พวกเจ้าค่อยมาถวายบังคมวันหลังเถอะ”

หญิงชราที่เพิ่งพูดเมื่อครู่ยิ้มเล็กน้อย “หยางมามา ไม่เจอกันตั้งนาน คิดไม่ถึงว่าคนที่เคยดูแลใกล้ชิดฮองเฮาเหนียงเหนียง กลับมาดูแลในตำหนังอ๋องแทน โบราณกล่าวว่า คนเราต้องไต่เต้าขึ้นที่สูง แต่คิดไม่ถึงว่ามามากลับยิ่งอยู่ยิ่งถดถอยกลับมา”

สีหน้าของหยางมามาดูมืดมนเต็มไปด้วยความประชดประชัน “เหลียงมามาก็มีความโดนเด่นไม่น้อยนี่ ก็มารับใช้ที่ตำหนักด้วยไม่ใช้เหรอ?”

คนนี้คือเหลียงมามา เดิมทีคอยรับใช้สีไท่เฟยอยู่ที่ตำหนักหยันสี่ หลายปีที่ผ่านมาเคยเข้าพระราชวังไปรับใช้ใกล้ชิดไท่ฮองไท่เฮาสองปี จากนั้นก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถูกไล่ออกไป ให้ไปดูแลหมวดเครื่องสำอางช่วงหนึ่ง สุดท้ายก็ผันแปลไปมา เคยรับใช้เจ้านายหลายคน จากนั้นก็ถูกส่งตัวไปรับใช้ที่ห้องของสีไท่เฟย

สีไท่เฟยไม่ได้รับความโปรดปราน ไม่มีใครเหลียวแล เมื่อก่อนพบเจอผู้คน นางยังต้องก้มหัวหลีกทาง มาวันนี้สีไท่เฟยถูกสถาปนาให้ดำรงตำแหน่งฮองไทเฮา คนในตำหนักหยันสี่ต่างก็โดดเด่นได้หน้า ต่อไปก็ไม่ต้องก้มหัวให้ใครอีก เวลาเดินไปไหนกลับยังต้องเชิดหน้าชูตา

เหลียงมามายังมีรอยยิ้มจางๆ หญิงชราและสาวใช้ทั้งหลายที่อยู่ด้านหลัง ก็จ้องหยางมามาด้วยความทะนงตัว

หยางมามาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เชิดตัวตรงเดินเข้าไป

หลีโม่กลับไปที่ห้องก่อน คนรับใช้เดิมที่ประจำอยู่ในสนามนี้ได้ถูกไล่ออกไปหมดแล้ว มีสาวใช้และเด็กชายที่เป็นคนรับใช้หน้าตาใหม่ๆกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานในสนาม เห็นหลีโม่และคนอื่นๆกลับมา ก็รีบเข้าไปต้อนรับ หลีโม่ก็ไม่ได้สนใจ เพียงแต่ใช้ให้ไปตักน้ำและทำกับข้าวเท่านั้น

หยางมามาและเย็นเอ๋อร์จัดข้าวของเรียบร้อย เย็นเอ๋อร์กล่าวอย่างโกรธเคืองว่า “คนรับใช้ในห้องได้ถูกสับเปลี่ยนหมดแล้ว ท่านเป็นคนไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาคอยรับใช้ เขากลับมาเกรงว่าจะกริ้วโกรธเป็นอย่างมาก”

หยางมามาจ้องไปที่เย็นเอ๋อร์ “ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ทุกคำพูดทุกฝีเท้าต้องระมัดระวัง ต่อไปพูดจาให้ระวังไว้ด้วย”

เย็นเอ๋อร์กลัวอำนาจมามามาโดยตลอด ฟังจากที่นางพูด ก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว “ทราบแล้วค่ะ”

มามาปิดประตู พูดด้วยเสียงต่ำๆว่า “พระชายา ท่านมีแผนการอย่างไร?”

หลีโม่ยิ้มแย้ม กระพริบตาเล็กน้อย “ไม่มีแผนการอะไร ยังคงเป็นประโยคเดิม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมีวิธีแก้ปัญหาอยู่เสมอ”

ผู้หญิงข้ามเพศสู้ชนะศัตรูเพื่อข้ามขั้นนั่นเป็นเรื่องปกติ ผ่านประสบการณ์ที่แคว้นเป่ยม่อครั้งนี้ นางรู้สึกว่าเรื่องที่ยากกว่าก็สามารถผ่านพ้นมันไปได้

มามาเห็นนางเตรียมพร้อมในการรับมือ มามาก็โล่งใจ

“เอ่อนี่ วันหลังให้กุ้ยหยวนมาหาหน่อยนะ” หลีโม่สั่ง

เย็นเอ๋อร์รีบพูดขึ้นว่า “ข้าน้อยจะตามเขา”

หลังจากพูดจบ ก็ไม่รอหลีโม่พูดแล้ว กระโดดโลดเต้นออกไปเลย

มามาทนไม่ได้คิ้วขมวดขึ้นมา “สาวใช้คนนี้นี่ มีใจให้กับกุ้ยหยวนจริงๆ”

หลีโม่ตะลึงไปครู่หนึ่ง “จริงเหรอ?”

“ก็ใช่นะสิ? พระชายาท่านนะเป็นเจ้านาย ที่รู้สึกได้ช้าจริงๆ”

เรื่องการแต่งงานของเย็นเอ๋อร์ หลีโม่ไม่ใช่ไม่เคยคิด นางเป็นสาวใช้ใกล้ชิดของตัวเอง คิดอยู่ตลอดว่าจะหาคนดีๆให้นางสักคน

หากว่านางมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ก็เป็นเรื่องดีไม่น้อย

สาวใช้ตักน้ำมา มามาช่วยหลีโม่ล้างหน้าหวีผมเรียบร้อย แต่กลับเห็นเย็นเอ๋อร์กลับมาด้วยอารมณ์โกรธ “หาไปรอบหนึ่งล่ะก็ไม่เจอกุ้ยหยวน ถามเหลียงมามาคนนั้น ถึงจะรู้ว่ากุ้ยหยวนได้ถูกไล่ออกไปแล้ว”

“ไล่ออกไปแล้ว?” หยางมามาตะลึง “กุ้ยหยวนเป็นคนที่พระชายาเป็นพามา นางมีสิทธิ์อะไรมาไล่ออกไป?”

หลีโม่ยิ้มเล็กน้อย “เงียบ”

นางหยิบกล่องกระดองเต่าเล็กๆในตู้ออกมา ใช้เล็บเมือหยิบมานิดหน่อย แล้วเอามาดมที่ใต้จมูกตัวเอง จากนั้นก็ให้มามาลองดมดู แล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ในเมื่อฮองไทเฮาจะแสดงอำนาจกับข้า พวกเราก็ทำตามความประสงค์ของนางก็แล้วกัน”

“ข้าน้อยเข้าใจแล้วค่ะ” ดวงตาหยางมามาเปล่งประการสดใส และก็ยิ้มออกมา

ตำหนังอ๋องหลี่ชินห่างจากพระชายาซื่อเจิ้งก็เพียงแค่เวลาทานข้าวมื้อเดียวเอง อ๋องหลี่ชินและพระชายาได้ยินว่าหลีโม่กลับมาแล้ว ยังได้เตรียมของสำหรับท่านกลับมาด้วย ก็ได้รีบเดินทางมา

พระชายาหมันเอ๋อร์พูดกับอ๋องหลี่ชินว่า “สิ่งของที่หลีโม่เลือก จะต้องเป็นของที่น่าสนใจที่สุด”

“ข้าไปหานางเพราะมีธุระ” อ๋องหลี่ชินกล่าวอย่างเคร่งขรึม

หมันเอ๋อร์ยิ้ม “มีธุระเหรอ จะพูดได้อย่างไรว่าไปรับสิ่งของของคนอื่น?”

อ๋องหลี่ชินพูดอย่างไม่มีความสุขว่า “เป็นแค่ผู้หญิง เจ้าจะไปรู้อะไร?”

หมันเอ๋อร์สะบัดเสียงใส่ “ผู้ชายอกสามศกอะไรมาใส่อารมณ์โกรธกับข้า? มีปัญญาจริงก็เข้าพระราชวงศ์ไปโวยวายสักครั้งสิ”

“โวยวายอะไร? ในเมื่อฮ่องเต้แต่งตั้งให้นางเป็นฮองไทเฮาแล้ว มารยาทมีไหม ไม่ควรที่จะไม่เคารพมั้ง”

“ใช่ใช่” หมันเอ๋อร์กลอกตาไปมา

หยางมามาทำตามคำสั่งของหลีโม่ คาดว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว จึงไปเรียกเหลียงมามาและหญิงชราทั้งหลายมาด้วยตัวเอง

คนเหล่านี้คือมามาที่มีอายุมากแล้วในพระราชวัง แต่พวกที่มีหน้าตาดีหน่อย ตอนนี้ก็ได้ไปรับใช้ยังตำหนักต่างๆของเจ้านายแต่ละคน ไม่เพียงแต่ส่งออกมาเท่านั้น

พวกเขาก็เคยมีหน้ามีตา เพียงแค่การเปลี่ยนผ่านรัชสมัยเท่านั้น พวกไท่เฟยที่มีลูกชายก็ตามลูกชายไปอาศัยตำหนักอีกที่หนึ่ง ก็ได้แต่เลือกเอาคนใกล้ชิดที่มีความสามารถออกไปด้วย พวกเขาคือพวกที่ถูกทอดทิ้งในพระราชวัง ทำงานทั่วไป บวกกับอายุก็มากขึ้นแล้ว จะให้ใช้งานหนักก็คงลำบาก มาวันนี้ฮองไทเฮาเรียกใช้ ในใจก็คิดที่จะต้องตอบแทนพระคุณฮองไทเฮา สำหรับหลีโม่แล้วไม่ได้อยู่ในสายตาพวกเขาเลย