พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 673

บทที่ 673 ข้าจะคิดให้เข้าใจ

อ๋องลั่วชินตกตะลึงอย่างมาก เขาแทบไม่อยากเชื่อว่า ผู้หญิงที่ตะคอกด่าอยู่เมื่อกี้จะล้มนอนจมกองเลือดอยู่ในตอนนี้

“ทหาร” เขารีบกระโจนเข้าไป อุ้มองค์หญิงอานขึ้นมา ร้องตะโกนอย่างคนบ้า

องค์หญิงอานชักดาบออกอย่างยากเย็น มือที่เปื้อนไปด้วยเลือดดึงแขนเสื้อของเขาไว้ พยายามลุกขึ้น น้ำตาไหลลงอาบแก้มของนาง “ท่านพี่สาม... ขอโทษ ในตอนนั้น.... ข้าปกป้องพี่สะใภ้สามไว้ไม่ได้ ข้าจะไปขออภัยจากนาง”

“ไม่ ไม่ ไม่...” ทุกสิ่งอย่างในหัวสมองอ๋องลั่วชิน เหมือนว่างเปล่าไปแล้วในพริบตา ในใจเจ็บปวดอย่างมาก เขาถึงขั้นไม่รู้เลยว่าเจ็บปวดตรงไหน

เทียนจีจื่อได้ยินเสียง ก็รีบเข้ามา มองเห็นภาพสถานการณ์ในตอนนี้ เขาก็ตกใจอย่างมาก ถึงแม้จะคิดไว้แล้วว่าองค์หญิงอานจะใช้วิธีค่อนข้างรุนแรง กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นการทำร้ายตัวเอง

แต่แน่นอน นี่คือวิธีที่ดีที่สุด จะมีวิธีไหนที่จะทำให้ท่านอ๋องรู้ถึงสาเหตุที่พระชายาฆ่าตัวตาย? ทำให้เขายิ่งเจ็บปวดอย่างที่สุด?

เทียนจีจื่อมีความรู้ทางแพทย์ รีบสั่งให้พาองค์หญิงอานไปยังห้องด้านข้าง แล้วนอนราบ

“ท่าน ท่าน” มืออ๋องลั่วชินเต็มไปด้วยเลือด จับแขนของเทียนจีจื่อไว้ กัดฟันแน่น ใบหน้าขาวซีดจนน่ากลัว “ไม่ว่ายังไง ก็จะต้องช่วยนางไว้ให้ได้ อยากให้นางตายเด็ดขาด”

“ท่านอ๋องวางใจ กระหม่อมจะพยายามให้ดีที่สุด เชิญท่านอ๋องออกไปก่อน” เทียนจีจื่อรู้ว่าอาการสาหัส จะรีบไล่คนออกไปด้านนอก

หลังจากนั้นก็ปิดประตู องค์หญิงอานกลับลุกขึ้นมานั่งเอง เดินตรงไปตรงหน้ากระจก ถอดเสื้อผ้าออกต่อแน่เทียนจีจื่อ เผยบาดแผลที่ยังมีเลือดไหล

“มองอะไร? ยังไม่รีบมาช่วย?” องค์หญิงอานเห็นสีหน้าที่ตกใจของเทียนจีจื่อผ่านกระจก จึงพูดขึ้น

เทียนจีจื่อมองดูบาดแผลตรงท้องของนาง บาดแผลลึกมาก แต่กลับแทงเอียงไปทางขวา ฝั่งด้านข้าง จะเป็นตอนที่นางแทง แล้วตั้งใจเอียงตัว ทำให้ดาบที่แทงดากเอียงไปด้วย

แต่ถึงจะแถงเอียง บาดแผลลึกขนาดนี้ ก็น่าจะเจ็บมาก และยังมีเลือดไหลไม่หยุด

นางยังสามารถลุกยืนขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง เดินเอง ยังถอดเสื้อผ้าเอง นางไม่รู้สึกเจ็บหรือ?

“องค์หญิงท่านนอนลงก่อนไหม” เทียนจีจื่อพูดขึ้นด้วยเสียงเบา

“เจ้าไม่เคยเห็นร่างกายผู้หญิงหรือ? หน้าแดงหมดแล้ว” องค์หญิงอานหันไปหัวเราะเยาะ “เอายาแก้อักเสบมา ข้าทำแผนเอง”

“ให้กระหม่อมช่วยท่านเถอะ” เทียนจีจื่อมองดูหน้าที่ขาวซีดของนางแต่ก็ยังดื้อรั้น ที่จริงนางเหมือนกับท่านอ๋องมาก เหมือนทั้งหน้าตาและนิสัย

องค์หญิงอานเอาผ้าผืนเล็กมาเช็คเลือดบนบาดแผล “ไม่เป็นไร หลายปีมานี้ ล้วนเป็นข้าจัดการบาดแผลด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคนอื่น”

เทียนจีจื่ออึ้งไปพักหนึ่ง แล้วมองดู...ร่างกายนาง พบว่ามีบาดแผลใหญ่เล็กนับไม่ถ้วน

เขาไม่ถามอะไร เอายายื่นให้นางอย่างเงียบๆ

องค์หญิงรับมา สะกดจุดตรงบาดแผล แล้วเอาผงยาโรยตรงบาดแผล

“องค์หญิง ท่านควรล้างแผลก่อน” เทียนจีจื่อทนดูไม่ไหวจึงพูดเตือน

“ไม่จำเป็น” องค์หญิงอานพูดขึ้นอย่างเย็นชา

นางทำไปทำมา แล้วบาดแผลก็ถูกจัดการเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว สวมเสื้อผ้าเสร็จ แล้วค่อยไปนอนลงบนเตียง น้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้นแม่ “ท่าน ข้าไม่ได้ตั้งใจที่จะล่วงเกิน ขออภัย”

เทียนจีจื่อเป็นแรงกระทำทุกอย่างทุกขึ้นตอน ด้วยความชำนาญ แสดงว่า ที่ผ่านมานางจัดการบาดแผลด้วยตัวเองจริงๆ

“องค์หญิงไม่ต้องใส่ใจ” เทียนจีจื่อฉีกยิ้ม หันไปมองทางอื่นอย่างทำตัวไม่ถูก มักคิดว่าตัวเองเป็นคนรู้แผนการล่วงหน้ามาตลอด ฉลาดมาก แต่ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ไม่ได้ฉลาดน้อยไปกว่าเขาเลย

เทียนจีจื่อพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ท่านอ๋อง เบาเสียงหน่อย กระหม่อมเพิ่งสะกดจุดองค์หญิงไว้ ให้นางนอนหลับไป นอนหลับไปแล้วความเจ็บปวดก็จะลดลงบ้าง”

อ๋องลั่วชินพยักหัว ถอยหลังไปอย่างระมัดระวัง ให้เขาปิดประตูไว้ ท่าทียังคงตื่นเต้นอยู่

เทียนจีจื่อพูดว่า “ถึงแม้บาดแผลองค์หญิงจะลึก แต่ฟ้าสวรรค์เห็นใจ ไม่ได้เป็นอันตรายมาก พักผ่อนสักระยะก็ดีขึ้นแล้ว เมื่อกี้องค์หญิงพูดว่า พรุ่งนี้ก็จะเดินทางกลับเมืองหลวง ท่านอ๋องต้องช่วยพูดกับนางหน่อย บาดแผลของนางในตอนนี้ รับไม่ได้กับการเหน็ดเหนื่อย และตลอดทางยังมีคนลอบฆ่านาง หากเกิดอะไรขึ้น เกรงว่าจะช่วยไว้ไม่ทัน”

“นางบอกว่าจะกลับไปพรุ่งนี้?” อ๋องลั่วชินถามอย่างตกใจ ท่าทีโศกเศร้า “นางผิดหวังในตัวข้ามาก คงไม่ยอมพบหน้าข้าอีกแล้ว”

“ไม่ องค์หญิงบอกว่ากลับไปเมืองหลวง เพราะยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ” เทียนจีจื่อพูดขึ้น

อ๋องลั่วชินส่ายหัวหัวเราะอย่างขมขื่น “ไม่ ข้ารู้ว่านางคิดยังไง ภาพที่นางฆ่าตัวตายเมื่อกี้ ทำให้ข้าคิดได้ถึงเรื่องราวมากมาย นางเป็นคนดื้อรั้นมาตั้งแต่เด็ก แต่เป็นคนตรงไปตรงมา ถึงแม้ตั้งแต่ที่พระชายาสิ้นแล้ว ข้าไปมาหาสู่กับนางน้อยครั้งมาก แต่ยังไงก็คิดว่า นิสัยของคนเรา จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง”

“ความหมายของท่านอ๋อง....” เทียนจีจื่อลองถามขึ้นว่า “เชื่อคำพูดของนาง?”

อ๋องลั่วชินหันตัว เดินลงบันไดไปทีละก้าว น้ำเสียงสับสน “ข้าไม่รู้ ในใจข้าวุ่นวายสับสน หวังว่าที่นางพูดไม่ใช่ความจริง แต่ก็รู้ว่า ความเป็นไปได้มีสูงมาก”

เทียนจีจื่อเดินตามเขาไป และก็ไม่เร่งเขา “กระหม่อมขอกลับไปเขียนสูตรยาให้คนไปจัดยาก่อน แล้วค่อยไปคุยกับท่านอ๋อง เรื่องบางเรื่อง คนที่อยู่ในเหตุการณ์จะมองไม่เห็นชัดเจนเหมือนคนที่ยืนมองอยู่ด้านข้าง”

“ไม่ เจ้าเฝ้าอานหรานไว้ ข้าจะค่อยๆคิดให้เข้าใจเอง” อ๋องลั่วชินเดินจากไป เงาหลังโศกเศร้า

เทียนจีจื่อมองดูเขา รู้ว่าในใจเขาทรมาน เจอเรื่องใหญ่ขนาดนี้ในทันใด เป็นใครก็ทำใจไม่ได้ในทันที

เพียงแต่เขาก็รู้ ท่านอ๋องเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่ง ที่สุดแล้ว เขาจะไม่เลือกที่จะหลอกตัวเองอีก เพราะติดตามเขามาตั้งนานหลายปี รู้ว่าเขารักพระชายาอย่างลึกซึ้งจริงๆ

หากเขาสามารถเดินออกมาจากภาพลวงตาที่ฉู่จิ้งสร้างขึ้น เขาจะยอมแลกทุกอย่าง เพื่อพระชายา